สัญญาฤดูหนาว

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของเรา
ยังไงช่วยเม้นเยอะนะ


 เราห่างไปนานเพราะติวเข้ม
เรื่องเรียนวันนี้คิดถึงเด็กดีมาก


เลยเข้ามาตกแต่งนิยายใหม่
เผื่อจะมีคนมาอ่าน


และเม้นมากกว่าเดิมยังไง
ก็ช่วยหน่อยนะว่าเราแต่งดีหรือไม่ดี


 เราขอหน่อยนะช่วยแนะนำเราด้วย
เราจะได้แก้ไขค่ะ

เนื้อเรื่อง

ในเวลาพลบค่ำของวันวาเลนไทม์ในฤดูหนาว มองไปทางไหนก็พบแต่คนเรียงรายเป็นคู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกลางเมืองแต่มองดูอีกทีดีๆสิ กลับมีหญิงสาววัย16ปีเธอนั่งบนม้านั่งยาวแต่ไร้คู่ทั้งๆที่เป็นวันแห่งความรักเธอมองเหม่อเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว
   
    "นี่ๆ สัญญากับเรานะว่าแกจะไม่มีวันลืมกัน"เจนเด็กสาววัย10ขวบบอกกับเพื่อนชายอย่างมีความหวังที่แสดงมาจากแววตา

   "เราไม่มีวันลืมแกหรอก เจน"ป้องเด็กชายวัยเดียวกันบอกกับเพื่อนสาวของตน ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

   "แล้วเราจะได้พบกันอีกไหม"เจนถามป้องอย่างสงสัยในอนาคตว่าจะเป็นเช่นไร 

   "ต้องมีสิ เราเชื่อว่าสักวัน แกกับเราต้องได้พบกันอีก"ป้องตอบกับเจนอย่างมั่นใจ ในความเชื่อของตน

   "แกสัญญานะว่าจะกลับมาหาเรา"เจนถามเพื่อนอย่างลังเล ในคำตอบที่เพื่อนชายของตนให้มาในเมื่อกี้นี้

   "เราสัญญา ว่าเราจะกลับมาในฤดูนี้แต่เราไม่รู้ว่าตอนไหนแต่เราบอกได้ว่าต้องมีสักวันเราจะกลับมา"ป้องสัญญากับเจนพร้อมทำหน้าจริงจังทำให้สามารถทำให้เจนนั้นเชื่อถือได้สนิทใจ 

   "เราสัญญากับแกเช่นกันเราจะรอที่นี่ ทุกๆฤดูหนาวนี้"เจนสัญญากับเพื่อนชายของตนเช่นกัน

   "เรามีนี่ ให้แกรับไว้นะเก็บติดตัวไว้ตลอดเวลาเราจะได้คิดถึงกันไว้"ป้องนำสร้อยจากคอตัวเองมีจี้เป็นดาวสองดวงมาสวมให้เจนที่ยืนอยู่ให้เจน

   "งั้นแกก็รับนี่ไว้เช่นกันเราไม่มีอะไรจะให้แล้ว เรามีแค่นี้"เจนดึงโบว์ผูกผมของตนมอบให้ในมือของป้องเช่นกัน

   "เราต้องไปแล้ว เราสัญญานะกับทุกๆสิ่ง"ป้องพูดคำสัญญาพร้อมกับวิ่งไปยังรถของตนในยามพรบค่ำปล่อยให้เจนสาวน้อยผู้น่ารักเหงากับสายลมเพียงลำพัง

กลับมาในปัจจุบัน หญิงสาวผู้นั้นก็คือเจนนี่เอง เธอเฝ้ารอคำสัญญานั่นเองและเธอก็มารอในฤดูหนาว ในวันวาเลนไทม์

    "เรารอนานแล้วนะป้องเมื่อไรแกจะกลับมาหาเราตามสัญญา"เจนพึมพำหน้าเศร้าแต่เธอเองรอความหวังอยู่อย่างไม่ลดละ โบว์สีขาวลอยมาตกอยู่ตรงหน้าของเธอ เจนมองอย่างเพ่งพินิจ

   "นี่มัน..."เจนอุทานเมื่อเห็นโบว์สีขาวซึ่งเป็นโบว์เส้นโปรดของเธอในวัยเด็กที่ให้ไว้กับป้องก่อนไปเมืองนอก

   "โทษทีครับ  นั่นมันของผม"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นเพื่อต้องการของ ของตนคืนมาท่าทีของเค้าหวงของสิ่งนี้มาก 

   "ป้อง....."เจนอุทานเบาๆอีกครั้งอย่างตกใจเมื่อเห็นผุ้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าใจของเธอมันบอกว่านี่คือคนที่เธอรอคอยมานาน

   "เจน นี่เจนจริงๆด้วย"ป้องร้องดังลั่นเมื่อพบสร้อยคอที่ตนให้ จี้เป็นดาวสองดวงคล้องติดกันอยู่ยิ่งทำให้มั่นใจว่านี่ต้องเป็นคนที่ตนสัญญาไว้

   "ในที่สุดแกก็กลับมา มาในฤดูหนาวจริงๆด้วย"เจนยิ้มทั้งน้ำตาแห่งการรอคอย มานานแววตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ

   "เรากลับมารักษาสัญญาไง เรายังไม่ลืมเราเชื่อว่าเรามาที่นี่ต้องได้พบแก"ป้อมยิ้มพร้อมยื่นดอกกุหลาบให้เจนอย่างจริงใจ

   "ป้องเราดีใจนะที่แกกลับมา"เจนรับดอกกุหลาบไว้ก่อนที่จะยิ้มหวานกับดวงตาที่น้ำตาของความดีใจยังไม่หยุดไหล

   "เรามีบางสิ่งบางอย่างที่เราอยากจะบอกแกนะเจน.."ป้องบอกพร้อมสีหน้าที่มีความสุขไม่แพ้กับเจน
 
   "อะไรล่ะ ว่ามาสิเรารับฟังทุกอย่างเลย"เจนบอกพร้อมรอคอยคำตอบจากปากของป้องที่จะบอกกับตน

   "คือ...เรารักแก รักมากด้วย"ป้องบอกก่อนที่จะยิ้มหวานให้เจนและเจนก็ยิ้มตอบขณะที่ป้องรวบตัวของเธอมาอยู่ในอ้อมกอดอย่างมีความสุข

    ไม่ว่ากาลเวลาจะนานหรือไม่ก็ผ่านไปนานเท่าไหร่ คนบางคนไม่รู้ว่ามันสำคัญเท่าไร แต่สำหรับคนบางคนเองนั้นต้องกลับมารักษาให้ได้ไม่ว่าการรอคอยอาจจะท้อและสิ้นหวังไปบ้าง แต่เพื่อคนที่เรารักเราต้องรักษาสัญญาสิ