คืนวิปลาส

เนื้อเรื่อง

ลุงสงวน ชายชราจรจัด ผู้ที่เป็นที่รู้จักของทุกคนที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้น วันดีคืนดีแกจะวิ่งแจ้นไปที่สถานีตำรวจ

                “พ่อคุณๆ เอาอีกแล้ววว ข้าเห็นมันอีกแล้ววว มันบินผ่านตรงนั้นเลยๆ ตรงนั้นน่ะๆ ตรงที่ข้านั่งอยู่ มันยังกระซิบข้าว่า มันจะยึดที่นี่ไปปป ><!!” ทุกคนมองลุงสงวนอย่างเบื่อหน่าย แกวิ่งมาที่นี่บ่อย พร้อมกับอาการตื่นตกใจกับเรื่องเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเรื่องที่ไร้ซึ่งที่มา...แล้วใครจะเชื่อ... - -

                ลุงสงวนไม่มีบ้าน อาศัยอยู่ในสวนสาธารณะ เที่ยงคืนแล้ว ผู้คนยังเดินผ่านไปผ่านมาอย่างกับเวลาเที่ยงวัน ทุกคนรู้ว่ามหานครแห่งนี้กำลังเสื่อมถอย แต่จะหาใครมาปกป้อง ก็ได้แต่เก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจ ก้มหน้าก้มตาเป็นมนุษย์งาน เก็บเงิน ซื้อบ้าน ซื้อรถ ใช้หนี้ เป็นวัฎจักรแห่งชีวิตประจำวัน สถานบันเทิงขยายกิจการอย่างกับอะมีบาขยายพันธุ์ เนื่องจากเป็นแหล่งทำงานของพนักงานบริษัท แหล่งผ่อนคลายหลังเลิกงานดูจะเป็นสถานบันเทิงนั้นเอง

                ค่ำคืนที่ผู้คนยังคงเดินก้มหน้าก้มตา  สายตาลุงสงวนกำลังเหม่อลอยไปบนท้องฟ้า แกตัดสินใจเดินไปยังสถานีตำรวจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูจะสงบไม่มีความตื่นตระหนกใดๆ

                “มาอีกแล้วลุง จะมาบอกอะไรอีกละทีนี้ เรื่องต่างดาวยึดโลกเนี่ยเลิกฝันได้แล้วนะลุง”

                “ไม่ใช่!! ข้ามีอะไรให้เอ็งช่วยต่างหาก” ลุงสงวนเล่ารายละเอียดให้ฟัง

                “เฮ้ยลุง!!! จะบ้ารึเปล่า เพ้อเจ้อจริงๆ ใครจะบ้ามานั่งปลูกต้นทุกวัน อีกอย่างเมืองเราก็เจริญแล้ว ไม่ต้องพึ่งต้นไม้แล้วละลุง กลับไปนอนได้แล้ว!” ลุงสงวนมองตำรวจเหล่านั้นด้วยสายตาสมเพศ

                “ในเมื่อคำเตือนของข้าไม่ได้ผล พวกเอ็งก็รอวันเวลาแห่งความพินาศกันไปเถิด เอ็งจะได้รู้ว่าเงินทองที่หากันมาเกือบทั้งชีวิตช่วยอะไรพวกเอ็งไม่ได้หรอก…”

            หลายวันผ่านไป...

                “ข่าวด่วน! พบดวงไฟสีส้มลอยอยู่บนท้องฟ้าทางทิศตะวันออกจำนวน 6 ดวง อาจเป็นเครื่องบินรบที่เข้ามาสำรวจน่านฟ้า ทางเราจะรายงานเข้ามาอีกหากมีการเปลี่ยนแปลง” ไม่มีใครสนใจข่าวไร้สาระอย่างนี้ แม้มันจะมีขนาดจอมหึมาที่ตั้งอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ลุงสงวนลุกขึ้นยืน มองขึ้นไปบนฟากฟ้า แล้วยิ้มที่มุมปาก...เหมือนกับพอใจอะไรสักอย่างไปพร้อมๆกับความรู้สึกเศร้า...

            “ผู้สื่อข่าวรายงานเข้ามาว่าดวงไฟที่พบเพิ่มจำนวนมากขึ้นนับร้อยดวง ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นอะไร...”

                “บึ๊มมม~!!!” แสงสว่างวาบบนฟ้า ตามมาด้วยเสียงระเบิดกึกก้องระดับปรมาณู ทุกคนหยุดนิ่ง

                “บึ๊มมม ตู๊มมม!~ ~…” เสียงระเบิดดังเป็นระรอกๆ ความโกลาหลเกิดขึ้น ทุกคนกำลังหนีตาย...อย่างไร้จุดหมาย ไฟฟ้าทั้งเมืองดับลง...อาจจะทั้งโลก ไม่นานเสียงกรีดร้อง เสียงฝีเท้า...สงบลง...

                บนยอดเขา มีชายแก่กำลังยืนมองเมืองที่กำลังพังพินาศ...โลกที่กำลังถูกทำลาย...

                “เมื่อพวกเจ้ากำลังทำลายโลกของเจ้าเอง ข้าจะช่วยให้มันเร็วขึ้น...พวกเจ้าได้แต่เดินย่ำไปบนเส้นทางที่สกปรก จนลืมตัว โลกสกปรกเพราะพวกเจ้ามากพอแล้ว ข้านี้แหละจะล้างความสกปรกนี้ออกเอง ในเมื่อข้าให้โอกาสพวกเจ้ามามากแล้ว กลับไม่มีใครสำนึกคิดกับสิ่งที่โลกได้สร้างไว้ให้อย่างสมบูรณ์ เผ่าพันธุ์ของเจ้าจบแล้ว...เจ้ามนุษยน่าโง่...” เสียงของลุงสงวนพูดออกมาอย่างแผ่ว ก่อนจะเดินหันหลัง ก้าวขึ้นยานลำหนึ่งไป...