ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ละคร 100%
ตอนที่7
ฉันเดินออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลัง ลงโทษหรอ? ชั่งมันตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์เป็นจิตอาสาหรอก ถ้าจะอาสาหรออาสาฆ่าคนตายได้ไหม สาบานถ้าฉันไม่ทำอะไรส้ะบ้างตอนนี้ฉันคงเป็นควายแล้ว เคยได้ยินไหม'เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย' เหอะนี่หรอที่ตามง้อ? ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ทำฉันเจ็บใจครั้งเดียวมันไม่สาแก่ใจหรอถึงได้กลับมาทำเรื่องเดิมๆซ้ำ ฉันจะเชื่ออะไรเขาได้บ้าง...คงไม่มี
ณ.ห้องพัก วันรุ้งขึ้น
ตุ้บ!
นั้นคือเสียงของฉันที่ตกลงบนเตียงในขณะที่กำลังจะยันตัวขึ้นจากเตียงเพื่อออกไปข้างนอก ใช่ออกไปจากที่นี่ไงหนีให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่นี่อะไรกันเมื่อคืนก็ไม่ได้เมากลับมานิทำไมปวดหัวได้ขนาดนี้น้ะ
ก็อกๆ
"อันอยู่รึเปล่านี่พี่มิ้นน้ะ" ฉันได้ยินอย่างนั้นก็พยายามยันตัวไปเปิดประตูในที่สุด
"พี่มิ้นมีอะไรค่ะ^^"
"พี่เห็นมุกมาสายมากพี่เป็นห่วงน้ะเลยมาดู"
พี่มิ้นเป็นพี่รหัสของฉันเองเราเลยรู้จักและสนิทกันในระดับหนึ่งพี่เขาเป็นคนนิสัยดีคนหน่ึงเลยหระเท่าที่ฉันรู้จักมา^^
"อ่อคือมุกจะกลับก่อนค่ายจบน่ะค่ะพอดีที่อันมีปัญหานิดหน่อย"
"อ่อจร้ะธุระด่วนเลยหรอน่าจะอยู่รอวันสุดท้ายน้ะมีปาร์ตี้น่าสนุกดีด้วย" ความสนุกฉันมันหมดไปสักพักระค่ะพี่+_+
"ก็ไม่ด่วนเท่าไหรหรอกค่ะแค่อันอยากจบมันเร็วๆ"
"ไปๆพี่ขอเข้าไปแอบหน่อยพี่โดดค่ายมาหาอันเลยน้ะ5555" ว่าแล้วพี่มิ้นก็ดันตัวฉันเบาให้กลับเข้าไปในห้องแต่มันทำให้ฉันที่ไม่มีแรงแต่แรกล่มลงกับพื้นอย่างหมดแรง
"นี่ไม่สบายนิ้แล้วทำไมไม่บอกพี่แต่แรก-*-"
"ขอโทษค่ะแต่อันว่าแค่เป็นหวัดนิดหน่อย:("
"ไม่นิดระจร้ะ อันไม่รีบใช่ไหมถ้าไม่รีบก็นอนพักไปก่อนน้ะเดียวกลางวันพี่เอาข้าวมาให้ ถ้าไปตอนนี้แล้วเป็นลมกลางทางเกิดอะไรขึ้นใครจะช่วยเธอระ"
"ก็ได้ค่ะ แต่พี่มิ้นไม่ต้องบอกใครน้ะว่าอันไม่สบายบอกว่ากลับไปแล้วก็ได้"
ก็จริงอย่างที่พี่มิ้นว่าฉันออกไปคนเดียวตอนนี้มันอันตรายฉันควรจะมีร่างกายที่พร้อมก่อนไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะแย่แน่เลย
"งั้นพี่ไม่กวนแล้วดีกว่า นอนพักน้ะเด็กน้อยกลางวันเดียวมาเสริฟข้าวให้น้ะจร้า" พี่มิ้นว่าพลางเดินออกไป
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดไล่หลังไป
"จร้าาๆๆ"
ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเอนตัวลงนอนอีกครั้งและหลับไปในเวลาไม่นาน
ค๊อกฟี้~~
หลายชั่วโมงผ่านไป(13:30น.)
ฉันตื่นมาได้สักพักแล้วพบว่าอาการของฉันดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้หายดีส้ะทีเดียว ตัวฉันก็ได้แต่หอบสังขารไปนั่งสูดอาศริมชายหาดหวังว่าจะไม่เป็นลมกลางหาดทรายน้ะ
แต่ออกไปก้นยังไม่ทันได้ติดพื้นเลยให้ตายสิ้ใครไปเต้นระบำใต้น้ำกันเนี้ย=+=
ฉันเพ่งมองชัดๆอีกทีก็เห็นว่าคนที่อยู่ในทะเลไม่ใช่ใคร เธอคนนั้นคือเอ็นจอย คู่กรณีของฉันไง แต่ที่แย่กว่านั้น ไม่ใช่การเต้นระบำหรืออะไรแต่ภาพตรงหน้าของฉันมันบอกถึงลักษณะของคนกำลังจะจมน้ำชัดๆ
ช่วยดีไหม? หรือปล่อยไป? จะทำเป็นไม่เห็นหรอ? หรือไปตามคนอื่นดี? ลงไปเลยไหม? ทั้งๆที่ว่ายน้ำไม่แข็งเนี้ยน้ะ?
เวลามันบีบบังคับฉันมากฉันไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหม กว่าจะตามคนอื่นยัยนั้นได้กลายเป็นผีเฝ้าทะเลพอดีป้ะว่ะ สถานการณ์มันบังคับมากพอรู้ตัวอีกทีฉันก็เดินๆวิ่งๆมาถึงตัวเอ็นจอยแล้ว
"เอ็นจอยจับมือฉันน้ะ" ฉันเอื้อมมือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ฮือๆๆ อันช่วยฉันด้วย ฉันกลัว" เธอพูดพลางเอื้อมมือมาหาฉัน
"กรี๊ดดดดดด!"
ไม่ใช่เสียงเอ็นจอยหรอกเสียงฉันเอง หลังจากเราจับมือกันเอ็นจอยก็กระชากแขนฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บ..มากๆเลยหร่ะTOT
"เธอจะทำอะไรน้ะจอยเข้าฝั่งกันน้ะ" แต่ผลที่ได้น่ะหรอ
"ฝั่ง?ฉันกลับแน่แต่กลับคนเดียวส่วนเธอน่ะไม่ได้มีีีชีวิตรอดกลับมาหรอกหึ"
"ฉันทำอะไรให้เธออยากฆ่าฉันขนาดนั้นเลยหรอ ห้ะ!"
"ใช่ ก็เธอดันมาแทรกกลางระหว่างฉันกับพี่มาร์กนิ้ "
"เธอนั้นแหละที่เข้ามาแทรกกลาง!" ฉันตะหวาดกลับไป
"หึ หรอเธอมันก็แค่ของเล่นเก่า ที่เขาเบื่อแล้วไม่คิดบ้างรึไง..ไม่งั้นเขาจะทิ้งเธอไปหรอหึโง่ขนาดนี้ก็สมควรถูกทิ้่งระน้ะ "
"......."ฉันถึงกับพูดไม่ออก ในเมื่อสิ่งที่หล่อนพูดมันก็ไม่ผิด
"ปล่อยให้ฉันกับพี่มาร์กอยู่ด้วยกันโดยไม่มีเธอเหอะ เขาไม่ต้องการเธอแต่เป็นฉันรู้ไว้ส้ะยัยโง่"
".........." น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นทาง
"ลาก่อนหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก"
เอ็นจอยพลักฉันออกก่อนจะถีบฉันออกไปเกลจากฝั่ง จนขาฉันแตะไม่ถึงพื้น
เหอะถ้าฉันตายก็คงดีสิน้ะไม่ต้องเห็นแต่สิ่งเดิมๆในฝัน รวยก็ไม่ ใครๆก็ไม่รัก ถ้าฉันตายหายไปสักคนก็คงไม่มีใครสนใจฉันอยู่ดี คนอย่างฉันมันอยู่ไปก็รกโลก หึหรือไมจริง
เพราะอาการป่วยและอาการเจ็บแผลที่เอ็นจอยทำไว้บวกกับความคิดในหัว ทำให้ฉันหมดแรงจริงๆที่จะหอบสังขารกลับเข้าฝั่ง เหอะจะมีชีวิตไปเพื่อใครกันตายๆไปส้ะตอนนี้ก็ดีสิ้เหอะ
ฉันปล่อยตัวเองไปแล้วหลับตาลงยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป..ตายสิ้น้ะ
mark part
ผมโดดจากงานมาเพื่อจะมาหาอันซะหน่อยไม่ใช่ว่าเมื่อคืนผมไม่อยากคุยกับเธอแต่เพราะผมรู้ว่าถึงผมพูดอะไรสิ่งที่ได้กลับมาก็แค่คำด่าต่อว่า หึแต่ก็สมควรนิ้นะ ผมก็อยากจะให้อันใจเย็นลงบ้างก็แค่นั้นผมไม่ทันคิดว่าเธออาจจะหนีผมไปอีกครั้ง!
ผมทำอะไรไม่ถูกผมไม่รู้จะก้าวไปทางไหนเมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาไม่เจออัน ผมรวบรวมสติอีกครั้งแล้ววิ่งออกไปหน้าที่พักจนได้เห็น เอ็นจอยกำลังเดินขึ้นมาจากทะเลด้วยท่าทางที่น่าสงสัย เธอแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะแต่มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเธอทำอะไรมากันแน่?
ผมมองไปในทะเลภาพตรงหน้าทำเอาผมแทบบ้าผมรวบรวมสติและพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ให้ตายสิ้คิดอะไรไม่ออกเลยกู
ผมวิ่งลงไปในทะเลทันที แก้แค้นผมหรอ? จะฆ่าผมไม่ดีกว่าหรอ? ในเมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันฆ่าใจผมไปแล้ว! ความคิดต่างๆนาๆวิ่งเข้ามาในหัวเต็มไปหมด ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ รู้แค่ว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย
ผมคงทำเธอร้องไห้มากไประมั้ง...ก็ในเมื่อตอนนี้มีแต่ผมที่ต้องร้องไห้กับสิ่งที่ทำไป มันตาของผมแล้วที่จะร้องไห้เสียใจ...มันตาของผมแล้วจริงๆ
ณ.ห้องพัก วันรุ้งขึ้น
ตุ้บ!
นั้นคือเสียงของฉันที่ตกลงบนเตียงในขณะที่กำลังจะยันตัวขึ้นจากเตียงเพื่อออกไปข้างนอก ใช่ออกไปจากที่นี่ไงหนีให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่นี่อะไรกันเมื่อคืนก็ไม่ได้เมากลับมานิทำไมปวดหัวได้ขนาดนี้น้ะ
ก็อกๆ
"อันอยู่รึเปล่านี่พี่มิ้นน้ะ" ฉันได้ยินอย่างนั้นก็พยายามยันตัวไปเปิดประตูในที่สุด
"พี่มิ้นมีอะไรค่ะ^^"
"พี่เห็นมุกมาสายมากพี่เป็นห่วงน้ะเลยมาดู"
พี่มิ้นเป็นพี่รหัสของฉันเองเราเลยรู้จักและสนิทกันในระดับหนึ่งพี่เขาเป็นคนนิสัยดีคนหน่ึงเลยหระเท่าที่ฉันรู้จักมา^^
"อ่อคือมุกจะกลับก่อนค่ายจบน่ะค่ะพอดีที่อันมีปัญหานิดหน่อย"
"อ่อจร้ะธุระด่วนเลยหรอน่าจะอยู่รอวันสุดท้ายน้ะมีปาร์ตี้น่าสนุกดีด้วย" ความสนุกฉันมันหมดไปสักพักระค่ะพี่+_+
"ก็ไม่ด่วนเท่าไหรหรอกค่ะแค่อันอยากจบมันเร็วๆ"
"ไปๆพี่ขอเข้าไปแอบหน่อยพี่โดดค่ายมาหาอันเลยน้ะ5555" ว่าแล้วพี่มิ้นก็ดันตัวฉันเบาให้กลับเข้าไปในห้องแต่มันทำให้ฉันที่ไม่มีแรงแต่แรกล่มลงกับพื้นอย่างหมดแรง
"นี่ไม่สบายนิ้แล้วทำไมไม่บอกพี่แต่แรก-*-"
"ขอโทษค่ะแต่อันว่าแค่เป็นหวัดนิดหน่อย:("
"ไม่นิดระจร้ะ อันไม่รีบใช่ไหมถ้าไม่รีบก็นอนพักไปก่อนน้ะเดียวกลางวันพี่เอาข้าวมาให้ ถ้าไปตอนนี้แล้วเป็นลมกลางทางเกิดอะไรขึ้นใครจะช่วยเธอระ"
"ก็ได้ค่ะ แต่พี่มิ้นไม่ต้องบอกใครน้ะว่าอันไม่สบายบอกว่ากลับไปแล้วก็ได้"
ก็จริงอย่างที่พี่มิ้นว่าฉันออกไปคนเดียวตอนนี้มันอันตรายฉันควรจะมีร่างกายที่พร้อมก่อนไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะแย่แน่เลย
"งั้นพี่ไม่กวนแล้วดีกว่า นอนพักน้ะเด็กน้อยกลางวันเดียวมาเสริฟข้าวให้น้ะจร้า" พี่มิ้นว่าพลางเดินออกไป
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดไล่หลังไป
"จร้าาๆๆ"
ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเอนตัวลงนอนอีกครั้งและหลับไปในเวลาไม่นาน
ค๊อกฟี้~~
หลายชั่วโมงผ่านไป(13:30น.)
ฉันตื่นมาได้สักพักแล้วพบว่าอาการของฉันดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้หายดีส้ะทีเดียว ตัวฉันก็ได้แต่หอบสังขารไปนั่งสูดอาศริมชายหาดหวังว่าจะไม่เป็นลมกลางหาดทรายน้ะ
แต่ออกไปก้นยังไม่ทันได้ติดพื้นเลยให้ตายสิ้ใครไปเต้นระบำใต้น้ำกันเนี้ย=+=
ฉันเพ่งมองชัดๆอีกทีก็เห็นว่าคนที่อยู่ในทะเลไม่ใช่ใคร เธอคนนั้นคือเอ็นจอย คู่กรณีของฉันไง แต่ที่แย่กว่านั้น ไม่ใช่การเต้นระบำหรืออะไรแต่ภาพตรงหน้าของฉันมันบอกถึงลักษณะของคนกำลังจะจมน้ำชัดๆ
ช่วยดีไหม? หรือปล่อยไป? จะทำเป็นไม่เห็นหรอ? หรือไปตามคนอื่นดี? ลงไปเลยไหม? ทั้งๆที่ว่ายน้ำไม่แข็งเนี้ยน้ะ?
เวลามันบีบบังคับฉันมากฉันไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหม กว่าจะตามคนอื่นยัยนั้นได้กลายเป็นผีเฝ้าทะเลพอดีป้ะว่ะ สถานการณ์มันบังคับมากพอรู้ตัวอีกทีฉันก็เดินๆวิ่งๆมาถึงตัวเอ็นจอยแล้ว
"เอ็นจอยจับมือฉันน้ะ" ฉันเอื้อมมือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ฮือๆๆ อันช่วยฉันด้วย ฉันกลัว" เธอพูดพลางเอื้อมมือมาหาฉัน
"กรี๊ดดดดดด!"
ไม่ใช่เสียงเอ็นจอยหรอกเสียงฉันเอง หลังจากเราจับมือกันเอ็นจอยก็กระชากแขนฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บ..มากๆเลยหร่ะTOT
"เธอจะทำอะไรน้ะจอยเข้าฝั่งกันน้ะ" แต่ผลที่ได้น่ะหรอ
"ฝั่ง?ฉันกลับแน่แต่กลับคนเดียวส่วนเธอน่ะไม่ได้มีีีชีวิตรอดกลับมาหรอกหึ"
"ฉันทำอะไรให้เธออยากฆ่าฉันขนาดนั้นเลยหรอ ห้ะ!"
"ใช่ ก็เธอดันมาแทรกกลางระหว่างฉันกับพี่มาร์กนิ้ "
"เธอนั้นแหละที่เข้ามาแทรกกลาง!" ฉันตะหวาดกลับไป
"หึ หรอเธอมันก็แค่ของเล่นเก่า ที่เขาเบื่อแล้วไม่คิดบ้างรึไง..ไม่งั้นเขาจะทิ้งเธอไปหรอหึโง่ขนาดนี้ก็สมควรถูกทิ้่งระน้ะ "
"......."ฉันถึงกับพูดไม่ออก ในเมื่อสิ่งที่หล่อนพูดมันก็ไม่ผิด
"ปล่อยให้ฉันกับพี่มาร์กอยู่ด้วยกันโดยไม่มีเธอเหอะ เขาไม่ต้องการเธอแต่เป็นฉันรู้ไว้ส้ะยัยโง่"
".........." น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นทาง
"ลาก่อนหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก"
เอ็นจอยพลักฉันออกก่อนจะถีบฉันออกไปเกลจากฝั่ง จนขาฉันแตะไม่ถึงพื้น
เหอะถ้าฉันตายก็คงดีสิน้ะไม่ต้องเห็นแต่สิ่งเดิมๆในฝัน รวยก็ไม่ ใครๆก็ไม่รัก ถ้าฉันตายหายไปสักคนก็คงไม่มีใครสนใจฉันอยู่ดี คนอย่างฉันมันอยู่ไปก็รกโลก หึหรือไมจริง
เพราะอาการป่วยและอาการเจ็บแผลที่เอ็นจอยทำไว้บวกกับความคิดในหัว ทำให้ฉันหมดแรงจริงๆที่จะหอบสังขารกลับเข้าฝั่ง เหอะจะมีชีวิตไปเพื่อใครกันตายๆไปส้ะตอนนี้ก็ดีสิ้เหอะ
ฉันปล่อยตัวเองไปแล้วหลับตาลงยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป..ตายสิ้น้ะ
mark part
ผมโดดจากงานมาเพื่อจะมาหาอันซะหน่อยไม่ใช่ว่าเมื่อคืนผมไม่อยากคุยกับเธอแต่เพราะผมรู้ว่าถึงผมพูดอะไรสิ่งที่ได้กลับมาก็แค่คำด่าต่อว่า หึแต่ก็สมควรนิ้นะ ผมก็อยากจะให้อันใจเย็นลงบ้างก็แค่นั้นผมไม่ทันคิดว่าเธออาจจะหนีผมไปอีกครั้ง!
ผมทำอะไรไม่ถูกผมไม่รู้จะก้าวไปทางไหนเมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาไม่เจออัน ผมรวบรวมสติอีกครั้งแล้ววิ่งออกไปหน้าที่พักจนได้เห็น เอ็นจอยกำลังเดินขึ้นมาจากทะเลด้วยท่าทางที่น่าสงสัย เธอแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะแต่มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเธอทำอะไรมากันแน่?
ผมมองไปในทะเลภาพตรงหน้าทำเอาผมแทบบ้าผมรวบรวมสติและพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ให้ตายสิ้คิดอะไรไม่ออกเลยกู
ผมวิ่งลงไปในทะเลทันที แก้แค้นผมหรอ? จะฆ่าผมไม่ดีกว่าหรอ? ในเมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันฆ่าใจผมไปแล้ว! ความคิดต่างๆนาๆวิ่งเข้ามาในหัวเต็มไปหมด ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ รู้แค่ว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย
ผมคงทำเธอร้องไห้มากไประมั้ง...ก็ในเมื่อตอนนี้มีแต่ผมที่ต้องร้องไห้กับสิ่งที่ทำไป มันตาของผมแล้วที่จะร้องไห้เสียใจ...มันตาของผมแล้วจริงๆ
เพราะฉะนั้นหยุดร้องไห้ได้แล้วคนดีของผม....
"อย่าเป็นอะไรน้ะยัยบ้า"
end mark part
เวลาผ่านไป มาร์กได้ช่วยอันและตามหมอมาดูอาการเรียบร้อย ทุกอย่างผ่านไปแต่เหมือนจะไม่ใช่แค่ อันที่โดนกระทำ เอ็นจอยที่เป็นฝ่ายเริ่ม หรือมาร์กที่เห็นเหตุการณ์แค่ครึ่งเดียว แต่มีอีกคนที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ต้น
เธอคนนั้นไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปถึงจะห่วงแค่ไหนก็ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาถอย เธอจะกล้าได้ยังไงในเมื่อภาพตรงหน้าตอกย้ำอดีตเธอเหลือเกิน แต่อย่างน้อยเธอก็ทำสิ่งที่ช่วยน้องเธอมากที่สุดในการเอาผิดคนร้ายที่เธอไม่เคยทำมันได้เลย
คอยดูน้ะว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วจอย เกมมันผลิกระเอ็นจอย
<2วันผ่านไป>
โอ๊ยปวดหัวเป็นบ้าเลยตายไปแล้วยังปวดหัวได้อีกฉันระอยากจะบ้าตาย แต่ก็น้ะฉันตายระนิเหอะๆ
"อ๊ะ!"
"ตื่นแล้วหรอ"
ฉันมองไปรอบและกลับมาเพ่งไปที่ที่มาของเสียง เขาอีกแล้วหรอตายระยังเจอกันอีกเวรกรรมจริงๆเลย
"เธอหลับไปตั้ง 3 คืน ฉันเป็นห่วงรู้ไหม" เขาว่าพลางลูบหัวฉัน
"..........." ฉันเริ่มเรียงเหตุการณ์ใหม่ รึว่าฉันยังไม่ตาย?
"กินไรหน่อยไหม อย่าเงียบเลยพี่เป็นห่วง" เขามองฉันด้วยสายตาตัดพ้อแล้วเดินไปในครัว
"มาเดียวพี่ป้อน"
เขาบอกพลางพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง ไม่อยากยอมเลยให้ตายสิ้แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะหยิบของเองด้วยซ้ำไป
"คนอื่นกลับไปแล้วแหละเหลือแค่เรา"
"........" เหอะเราหรอ ขยะแขยงสิ้นดี
เขาป้อนข้าวป้อนยาฉันจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ชวนฉันคุยนู้นนี่ เขาแสดงว่าเป็นห่วงแต่ความจริงมันคืออะไร ถ้าไม่พร้อมจะหยุดที่ฉันกลับมาหาฉันทำไม! อยากตะโกนใส่หน้าเขาดังๆจริงไอผู้ชายเฮ็งซวย
"นอนเหอะเธอคงง่วงมากแล้ว" ส้ะที่ไหนฉันยังไม่ง่วงไรเลยย้ะ0=0
เขาห่มผ้าแล้วลูบหัวฉันเหมือนฉันยังเด็ก และล้มตัวลงนอนข้างกันเขาเอือมมือมาจะกอดแต่ฉันถอยออกอย่างปติเสธ ถึงเขาไม่พูดอะไรแต่ฉันคิดว่าเขาคงอยากร้องไห้มากเลยหระเหอะ
ผ่านไปหลายนาที
=0=ค็อกฟี้ๆๆๆๆๆ หลับระจร้า ส้ะที่ไหน
"ขอโทษน้ะคนดี "
".........."
"พี่ก็ผู้ชายเข้าใจพี่ส้ะบ้างน้ะ" ไม่เข้าใจโว้ย
".............."
"นอนบ้างดีกว่า" กรี๊ดจะนอนแล้วมาตีก้นฉันทำไมมมมมมมTOTไอหื่น
<mark part >
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ปาเข้าไป เช้าวันใหม่ แต่ดูสิคนตัวเล็กข้างผมยังนอนคดตัวใต้ผ้าห่มอยู่เลยน่าจับกดเสียจริง ฮ่าๆๆๆ วันนี้ผมจะพายัยนี่กลับส้ะทีและเราจะได้เครียกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมอุ้มตัวเล็กขึ้นแล้วเดินไปที่รถที่ผมบอกให้คนที่บ้านขับมาให้ตั้งแต่สองวันก่อนแล้วไม่ต้องถามน้ะว่า3วันที่ผ่านมาใครจัดการเสื้อผ้าของยัยตัวเล็ก><ผมเองหระยังไงผมก็เคยทำให้เธอตั้งแต่เราคบกันแหนะๆอย่าคิดลึกระเวลาไม่สบายเราก็ดูแลกันและกันถึงเธอจะไม่ค่อยยินยอมเท่าไหรก็ตาม
"แอร๊กกกก ออกไปไอหมามาร์กกกกก" ผมเหยียบเบรคกะทันหันแล้วเสตามองไปยังยัยตัวเล็ก
ผมไม่แน่ใจว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่ในฝันของเธอยังมีชื่อผมถึงจะอยู่ในฐานะหมาก็ตาม ผมอดยิ้มตามไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางน่ารักและมือที่กำลังตั้งฉากเหมือนจะสู้กับใครสักคนแต่ก็ถ้าเข้าใจถูกในฝันเธอสู้กับ หมามาร์กอยู่เนี้ยสิ เหอะๆ--;
ผมขับรถมาตามทางเรื่อยจนถึงที่หมายผมไม่อยากจะคิดเลยว่าที่พาคนตัวเล็กมาเนี้ยตื่นมาเจ้่ตัวจะอาระวาดยังไง แต่คิดๆไปก็ดีกว่าการที่ธอนั่งเงียบเล่นสงครามสาทกับผม ถ้าเธอยังเงียบอีกสักสองวันผมคงพาเธอเข้าศรีธัญญาอย่างเป็นทางการ ตั้งแต่เธอฝื้นมาเธอก็เงียบตลอดไม่แม้แต่จะเอ่ยเสียงหวานให้ผมได้ฟังมัน ผมไม่รู้หรอกว่าเธอช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดกับเธอ หรือเพราะเกลียจขี้หน้าผมกันแน่ แต่คงได้รู้วันนี้หระ
ผมอุ้มเธอขึ้นห้องของผมแล้ววางลงกับเตียงพร้อมกันที่เปลือกตาบางเริ่มขยับเป็นสัญญาณว่าเธอกำลังจะตื่นจากห่วงนิทรา
end mark part
เฮือก! นี่มันที่ไหนกัน0-0 ฉันวาร์ปได้หรอแล้วนี่มันห้องของเขาไม่ใช่รึไงทำไมฉันอยู่นี้อ่ะ กรี๊ดดด
"ไงจำที่นี่ได้ไหมอัน"
"........"
"ไม่ต้องเงียบหรอกถ้าโกรธก็บอกพี่สิ้ พี่จะได้ง้อ" คำจากปากเขามีน้ำหนักให้ฉันเชื่อรึไงกัน
"........"
"น้ะคุยกับพี่น่ะคนดี" เอาว้ะ
"........"
"........"
"พี่....เป็นอะไรกับอันค่ะ"
"อัน...ไม่เอาน่าจำพี่ไม่ได้รึไง0_0 "
"ถ้าอันจำได้อันจะถามพี่ทำไมระค่ะ-*-"
หน้านิ่งเข้าไว้อันเอ้ยอย่าให้ความแตกก่อนระไอหนู ไม่ต้องคิดไปไกลความจำฉันไม่ได้เสือมหรือเลอะเลือนแต่อย่างใดที่ฉันทำไปน่ะมันก็แค่....วัดใจเขาเท่าน้ันเองว่าจะเป็นยังไงหาดวันหนึ่งฉันจำไม่ได้แม้ว่าเราจะเคยคบกันจะง้อฉันต่อไหม จะอยากคบกับฉันไหม ที่ฉันทำไปมันแค่บททดสอบหนึ่งที่เขาควรเจอเท่านั้นแหละ
"พี่เป็น......"
"เป็นอะไรค่ะ><" แอ๊บเนียนจริงเลยเรา
"เราเป็นแฟนกันนะ:) แต่จะดีใจหรือเสียใจดีที่เธอจำพี่ไม่ได้:("
"แล้วพี่จะดีใจทำไมระค่ะในเมื่อแฟนพี่จำพี่ไม่ได้:("
ก็แหงแหละในเมื่อเขากำลังสวมรอยเป็นแฟนฉัน ผู้ชายอะไรกันเนี้ยขี้โกหกแล้วยังขี้โกงอีก ฉันเคยหลวมตัวไปรักเขาได้ไงกัน:(
"รอนี้น้ะเดียวพี่เรียกหมอมาให้"
"อ้ะ ทำอะไรเนี้ยพี่มาร์ก" ฉันตกใจเมื่อคนตัวใหญ่เดินกลับมาจูบริมฝีปากฉันเบาๆ
"ไม่ต้องตกใจไปหรอก เราเป็นแฟนกันน้ะมากกว่านี้ยังเคยมาแล้วเลย" เขาพูดยิ้มๆ
"แต่อันจำไม่ได้นิ้ บางทีพี่อาจจะโกหกฉันก็ได้" ฉันพูดไปตรงๆ
"ไม่หรอก พี่มีเธอแค่คนเดียว"
แวํบเดียวเท่านั้นที่ฉันเห็นหน้าเขาหม่นลงก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่สิ่งที่เขาพูดมันเหมือนกับว่าเขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่เขาไม่ได้มีแค่ฉันและเราก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน คำพูดจากปากเขามันก็เป็นแค่คำกล่าวอ้าง โกหกดีๆนี่เอง เพราะฉะนั้นทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นมันจะเป็นเรื่องราวที่มีแต่เรื่องโกหก จะไม่ใช่แค่เขาที่โกหกและเล่นเกมโกงกับฉัน
เพราะฉันจะเล่นเกมนี้กับเขาเองจะได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่ 'เลว' เป็น
mark part
เอ่อ....จะเริ่มยังไงดีระในเมื่อยัยตัวเล็กจำผมไม่ได้แล้วT-Tเสียใจน้ำตาไหลพรากๆๆ เลยฮือๆๆๆๆ.................................................................ส้ะที่ไหน
ผมต้องให้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมกับเธอรึเปล่าเนี้ย เหอะๆๆๆ มีใครเคยบอกไหมว่าเธอโกหกไม่เนียนเลย=_____________= ถึงเมื่อก่อนเราจะเคยคบกันไม่นานนักแต่เชื่อสิ้ผมรู้จักเธอดีกว่าใครรวมทั้งนิสัยเวลาโกหกแล้วตาเธอแม่งจะโตเป็นไข่ห่านนั้นด้วย
จะว่ายังไงดีระแหะๆผมก็เลยตามเลยอ่ะน้ะก็เธอเป็นคนเริ่มเองแล้วมันก็ไม่เสียหายอะไรกับผมนิ้ได้ใกล้ชิดมากขึ้น แอบจูบแอบหอมง่ายขึ้นด้วยเห็นไหมผมมีแต่ได้กับได้ จีบทางลัดไง^^
คอยดูน้ะเธอ.................เสร็จพี่แน่อันอัน
\end\
เอ่อ....จะเริ่มยังไงดีระในเมื่อยัยตัวเล็กจำผมไม่ได้แล้วT-Tเสียใจน้ำตาไหลพรากๆๆ เลยฮือๆๆๆๆ.................................................................ส้ะที่ไหน
ผมต้องให้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมกับเธอรึเปล่าเนี้ย เหอะๆๆๆ มีใครเคยบอกไหมว่าเธอโกหกไม่เนียนเลย=_____________= ถึงเมื่อก่อนเราจะเคยคบกันไม่นานนักแต่เชื่อสิ้ผมรู้จักเธอดีกว่าใครรวมทั้งนิสัยเวลาโกหกแล้วตาเธอแม่งจะโตเป็นไข่ห่านนั้นด้วย
จะว่ายังไงดีระแหะๆผมก็เลยตามเลยอ่ะน้ะก็เธอเป็นคนเริ่มเองแล้วมันก็ไม่เสียหายอะไรกับผมนิ้ได้ใกล้ชิดมากขึ้น แอบจูบแอบหอมง่ายขึ้นด้วยเห็นไหมผมมีแต่ได้กับได้ จีบทางลัดไง^^
คอยดูน้ะเธอ.................เสร็จพี่แน่อันอัน
\end\
..............................................................................................................................................................
เค้าสอบเสร็จแล้วตอนนี้ก็เดินหน้าเขียนเรื่องนี้ต่อเต็มที่ไม่หนุกหรือผิดผลาดบ้างขออภัยน่ะค่ะหรือถ้าพิมผิดหรือสลับตัวละครจากเรื่องก่อนบอกเค้าเลยน้ะเค้าจะแก้ให้
***************
อย่าลืมคอมเม้นกันระจะได้มีกำลังใจ
รักคนอ่านน้ะค่ะ
เค้าสอบเสร็จแล้วตอนนี้ก็เดินหน้าเขียนเรื่องนี้ต่อเต็มที่ไม่หนุกหรือผิดผลาดบ้างขออภัยน่ะค่ะหรือถ้าพิมผิดหรือสลับตัวละครจากเรื่องก่อนบอกเค้าเลยน้ะเค้าจะแก้ให้
***************
อย่าลืมคอมเม้นกันระจะได้มีกำลังใจ
รักคนอ่านน้ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น