รักได้ไง นายขี้โกง Why! I love U

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ซ้ำรอย

ตอนที่6

     "จอยตื่นได้แล้วจะถึงเวลานัดแล้วน้ะ"

     "แปปสิ้อันจะอะไรกับฉันนักหน่าห้ะ!"

     "ก็เธอไม่ยอมตื่นสักทีนิ้"

    ให้ตายสิ้เมื่อคืนใครบอกกันแน่ว่าให้ปลุกฉันปลุกเธอจะครึ่งชั่วโมงได้แล้วน้ะไม่ยอมตื่นใช่ไหมไม่ตื่นก็หลับต่อไปไม่ปลุกแล้วโว้ย! ฉันก็รำคาญเธอแล้ว-*-

       "มาแล้วค่ะ:) มีไรให้ช่วยไหมค่ะ" ฉันถามรุ่นพี่คนหนึ่งที่นั่งแพ็คขนมอยู่

       "มาร์กมีไรให้น้องเขาช่วยป่าวว้ะ" พี่เขาหันไปถามหมอนั่นที่อยู่ในห้องนอน

     ใช่นี่บังกะโลหลังที่เขาอยู่และพวกเรามารวมตัวเตรียมของที่นี่เนื่องจากของทั้งหมดมารุมอยุ่ที่นี่ทั่งหมด ที่จริงไม่ได้อยากมาหรอกแต่มันช่วยไม่ได้==*

     "อันตามมาร์กไปสิ้" รุ่นพี่คนนั้นสกิดเตือนทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

     "อ่ะๆเอ่อ ค่ะ  ._."ฉันพยักหน้าหนึ่งทีก่อนจะเดินเขาไปในห้องของหมอนั่น

     ในตอนที่ฉันเดินเข้าไปเขาหันหน้ามามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปเหมือนว่ามองไม่เห็นฉันเหมือนฉันเป็นอากาศเลย น่าหงุดหงิดจังเลย-*-

     "ช่วยแพ็คเครื่องเขียนหน่อย สี สมุด ดินสอ ยางลบ " เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะหันมาทางฉันแต่ฉันก็ทำตามโดยไม่เกี่ยงอะไร

     ..........................................
...........................................................
.........................................................................
 

     "สวัสดีค่ะพี่มาร์กจอยขอโทษที่มาสายน่ะค่ะ อันไม่ยอมปลุกจอยอ่ะT-T-3 "

        ผ่านมาหลายนาทีในที่สุดจอยก็เข้ามาทำลายความเงียบในห้องแต่เดียวน้ะฉันไม่ปลุกเธอหรอนับวันยิ่งเยอะน้ะยัยเพื่อนคนนี้มันน่าทีบนักเชอะ-*-!!!

     "หรอย้ะฉันไม่ปลุกเลยสิน้ะกล้าพูดเนอะ==" ฉันพูดลอยๆแต่ก็ทำให้คนข้างๆสะดุ้งแล้วหลบตาฉันไป

      "เอาเถอะจอยมาช่วยแพ็คของด้วยเหลือไม่มากหรอกเสร็จเมื่อไหรจะได้ไปกันเด็กๆรอจะแย่แล้วมั้งพี่สัญญาว่าจะไปเล่นกับเด็กๆส้ะด้วยสิ้" เขาที่เอาแต่เงียบเวลาอยู่กับฉันไหนจู่ๆดันพูดมากได้ระ-"-

     "ได้ค่ะ>< " จอยพูดพลางนั่งลงข้างๆเขาถึงจะขัดตาแต่ฉันตระหนักดีว่าฉันไม่มีสิทธิอะไรในตัวเขาทั้งนั้น นั้นคือสิ่งที่ฉันรู้ตัวมาตลอด2ปีที่ผ่านมา

     "เอ่อแล้วต้องใส่อะไรไปบ้างหรอคร้ะพี่มาร์ก"

     "............."

     เขาไม่ตอบคำถามโดยการพูดแต่หยิบถุงที่เขาแพ็คเสร็จให้อีกฝ่ายดูเป็นตัวอย่างแทนฝ่ายที่พยายามชวนคุยแต่ก็ล้มเหลวทำหน้ากระฟัดกระเฟียดแต่ก็ต้องแพ็คของต่อไปส่วนฉันที่นั่งดูก็ไม่ใช่จะขำหรือสะใจหรอก พอฉันมองคนตรงหน้าตอนนี้มันมีแต่คำถามในหัวเต็มไปหมด

   'เขาจะทำเมินฉันเพื่ออะไรน้ะ'

   'เขาทำไปได้อีกนานแค่ไหนน้ะ'

   'เขาไม่รักฉันจริงๆแล้วใช่ไหม'

   'หรือแค่เรียกร้องความสนใจจากฉันกันน้ะ' และคำถามที่มีมาก็ต้องชะงักไปเมื่อในใจฉันมีคำถามที่ผุดขึ้นมาว่า

   'แล้วฉันจะไปสนใจคนอย่างเขา....เพื่ออะไรกันน้ะ' :( ใจแข็งไว้ยัยอัน

 

    

    ไม่นานพวกเราอาสาสมัครก็มาถึงสถานเด็กกำพร้าอีกครั้งเด็กๆที่ไปวาดรูปเมื่อวานต่างวิ่งมาหาฉันรวมถึงคนอื่นๆเช่นกันแอร๊ยแล้วตุ้ยนุ้ยลูกแม่ระจร้า อยู่ไหนเอ๊ย0^0\ โอ่ะคันก้นจัง(กรี๊ดดดดนางเอกฉ๊านนนนนน) และแล้วฉันก็ได้รู้สาเหตุ


      "ปิ่นมาทำไรพี่หืม>_<" กรี๊ดดดโดนเด็กลวนลาม

      "0-0ท่าไม้ตายลับฮับ" เฮือกลับแล้วทำไมมาทำกับฉันอย่างเปิดเผยระ

      "คิดท่านี่เมื่อไหรกันเนี่ยปิ่น>__<" ฉันถามไปเล่นๆถ้าว่าถ้าไม่ใช่เด็กมาเขี่ยสะโพกฉันเล่นฉันคงต่อยปลิวระแต่เห็นว่าเป็นตุ้ยนุ้ยหรอกถึงยอม

      "พึ่งคิดได้ฮับ^*^" อ่อพึ่งคิดได้และพึ่งลองสิน้ะมันถึงเป็นท่าลับ==

     "ครับๆไปข้างในกันน้ะพี่ร้อนแล้ว^^"

     "ฮ้าฟฟฟฟ"

 

     พวกเราเดินเข้ามาตรงห้องทำกิจกรรมที่มีขนาดกว้างพอสำหรับเด็กทั้งหมดและพวกเราสามารถวิ่งเล่นในนี้ได้ พวกเราทักทายกับเด็กๆนิดหน่อยก่อนจะทำกิจกรรมร่วมกัน

 

      "ตามฉันมาหน่อยสิ้อัน" เสียงของจอยเรียกฉันให้ตามเธอไปฉันก็ตามไปแต่โดยดี

 

     "มีอะไรจอยเรียกมาทำไม=_=" ฉันถามเมื่อคนตรงหน้าหยุดเดินในที่สุดฉันรู้สึกว่ามันไกลจากห้องกิจกรรมพอควรเลยแหละ

 

     "อันฉันถามจริงๆเหอะน้ะ เธอเป็นอะไรกับพี่มาร์กรึเปล่า"

 

     "ก็แค่คนเคยรู้จัก" ฉันไม่ได้โกหกน้ะแค่บอกไม่หมดเฉยๆ0-0/

 

     "เห้อ~โล่งอกถ้าอันชอบพี่มาร์กจอยคงแย่เลย"

 

      "หมายความว่ายังไงกัน--@"

 

     "ก็ฉันชอบพี่มาร์กน้ะสิ้! เธอดูไม่ออกรึไงกัน!" อยู่ดีๆเธอก็ขึ้นเสียง คิดว่าฉันเป็นใครห้ะถึงต้องยอมเธอเนี้ยห้ะ

 

     "  =~= แล้วไงบอกเพื่อ"

 

     "ก็แค่จะบอกว่าถ้าเธอชอบก็หลีกทางให้ฉันส้ะแค่นั้น^~^" จำเป็นต้องหลีก?

 

     "อ้อหรอฉันเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เธอทำเมื่อเช้าหมายความว่ายังไง*#*" ฉันเข้าใจแล้วว่าเธออ่อยเขาอยู่หึ

 

     "งั้นก็อย่าโกรธน้ะฉันแค่อยากดูดีต่อหน้าเขา ในเมื่อเธอไม่คิดอะไรก็ช่วยฉันหน่อยระ ดีใจจังที่ข่าววันนั้นไม่เป็นจริง>•< " ทำไมคำพูดของเธอมันชวนโมโหขนาดนี้น้ะหึข่าววันที่เขาลากฉันไปผับสิ้น้ะ--"

 

       "แล้วทำไมต้องช่วย" ฉันพูดอย่างตัดเยื่อใย

 

       ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทะเลาะเรื่องผู้ชายกับเพื่อนเลยแต่ที่เธอทำอยู่มันเกินไปน้ะจะมาอะไรกับฉันถ้าอยากข้ามหัวฉันก็ทำไปแต่อย่ามาเสแสร้งมารยา ขอบอกเลย ฉัน~ไม่~ชอบ

 

    คิดจะเปิดสงครามกับฉันหรอมันไม่ง่ายหรอกเธอรู้จักฉันน้อยไปส้ะแล้วเพื่อนเอ้ย^_^¥

 

    ฉันเดินกลับมาที่ห้องกิจกรรมนี่มันมหกรรมงูกินหางรึไงทำไมเด็กเกาะเอวกันเยอะขนาดนี้น้ะ0•0

 

     "พี่ค่ะมาเป่ายิ้งชุบกัน"ฉันมองเด็กน้อยตรงหน้าก็เข้าใจ ที่แท้แค่เป่ายิ้งชุบธรรมดาคนแพ้ต่อแถวไปเรื่อยๆจนเหลือแค่สองแถวแถวไหนชนะก็ได้รางวัลง่ายจะต่ายเหอะขอบอกเกบเด็กๆน้ะฉันเซียน โฮะๆๆ>•<

 

      เวลาผ่านไป~~~

 

        นี่ฉันเล่นมา6รอบแล้วฮุๆชนะตลอดเลยแหละ(อวด? :ไรเตอร์) ตอนนี้แถวส่วนมากเริ่มมารวมกันแล้วทางที่ดีที่สุดตอนนี้คืออย่าพึ่งสู้กับใครรอให้เหลือทีมสุดท้ายแล้วค่อยมาเจอฉันฮ่าๆๆๆ (ชั่วร้ายมาก:ไรเตอร์--@)

 

       แผนของฉันดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายทุกทีมรวมตัวกันจนหางยาวเหยีดแต่ทีมฉันน่าจะประมาน1/7ของอีกทีมเลยแหละ0-0/ (น่าภูมิใจตายอ่ะ:P )

 

     ' รอบสุดท้ายแล้วน่ะครับใครชนะสองในสามรอบทีมนั้นรับเครื่องเขียนเป็นของรางวัลไปเลย~' เสียงพี่คนหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันที่เตรียมพร้อมแล้วแทบจะยืนนิ่งไม่ได้ ก็ดูสิอีกทีมหัวแถวไปหมุดอยู่หลุมไหนกันเนี้ย

 

       เห้ย! ฝันไปป่าวเนี้ยเราทำไมเห็นชะนีเกาะผู้ชายอยู่ในระยะ5เมตร0-0 เอ๊ แต่ดูดีๆนั้นมันเขาไม่ใช่หรอส่วนชะนีก็เหอะ ! เดาไม่ยากเลย เอ็นจอย!!

 

        "หึ!เกาะกันเป็นตังเมเลยน้ะ"

 

       "หรอก็แค่เกมนิ้=_=~" คำพูดของเขาช่างสะใจฉันส้ะจริงฮุฮุ~>•<

 

        "ก็ไม่ได้ว่าเลยแค่พูดเชยๆ\-~-/"

 

       "รีบทำให้เกมมันจบสิค่ะพี่มาร์ก" เสียงของเอ็นจอยขัดขึ้น

 

      "อือ" ตอนที่เขากำลังจะออกจอยเข่ยงเท้าไปกระซิบอะไรบางอย่างทำเอาฉันแทบจะระเบิด

 

      "^_^~" แหนะจอยส่งยิ้มหวานมาอีกอย่าให้ฉันมองบ้างจะหนาวเหอะ~_~

 

7นาทีผ่านไปเกมอันยาวนานและดุเดือดได้จบลง~

ฝแ 

       ด้วยความสามารถ(ในการโกง?)ของฉันทำให้ลูกทีมรอดมาจนถึงปัจจุบัน และตอนนี้มีหรือฉันจะแพ้~_~ใช่!ฉันชนะถึงรอบแรกจะแพ้แล้วค่อยชนะในสองรอบสุดท้ายก็ตาม

 

     ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการ(โกง)ของฉัน ทีมฉันได้รับชัยชนะจากการโกงครั้งนี้และเราก็ภูมิใจกับมันมาก(?)

 

    เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น

      ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงเกมสุดท้ายของวันนี้คือการทายชื่อพี่ๆที่มาค่ายอาสาแต่ก็คงง่ายไปสำหรับเด็ก7-11 ดังนั้นผู้ที่จะเล่นเกมนี้ได้คือตั้งแต่1-6ขวบ ถ้าเด็กคนไหนที่ยกมือแต่ตอบไม่ได้พี่คนที่โดนทายชื่อต้องโดนเขียนหน้าToT

 

      ฉันจะพึ่งอะไรกับเด็กน้อยได้ถามว่าชอบกินไรตอบว่า 'ขี้'ยังมีเลย แถมชื่อในป้ายก็โดนเก็บไปแล้วถึงมีป้ายเด็กก็อ่านไม่ออกToT (ใครที่ทำให้เด็กๆสนใจจำชื่อไม่ได้ก็สมควรลงโทษอิอิ:ไรเตอร์)

     "ไหนๆใครรู้จักพี่บ้าง" เขาพูดแล้วฉีกยิ้มให้เด็กๆ

      "ผมฮ๊าฟฟฟฟ" เด็กคนหนึ่งวิ่งขึ้นมา "ผมจำพี่ได้พี่เป็นคนพาผมไปเล่นชิงช้า" เมื่อหนูน้อยว่าจบคนตรงหน้ายิ้มเล็กน้อยราวกับว่าตัวเองจะรอด--?

     "ไหนบอกกับพี่ให้ชื่นใจสิครับจะโกนชื่อพี่ดังๆเลยเอ้า"

     "3~~~2~~~~1~~~~~"

    "พี่ชายคนนี้ชื่อ~~~~"

    "><บอกเลยบอกไปพี่ชื่ออะไร"

    "ชื่อ กาก ใช่ไหมฮาฟ*_*" คำพูดของเด็กน้อยผู้ใสซื่อทำให้พี่ๆด้านหลังหลุดขำกันออกมากันใหญ่รวมถึงฉันด้วย นานๆทีโดนส้ะบ้างก็ดีความหล่อจะได้ลดๆส้ะบ้าง

     หลังจากที่เขาโดนละเลงหน้าก็เดินไปหลบมุม ทำตัวเหมือนเด็กเลยแหะ แต่ฉันว่าน่ะคนที่วาดหน้าเขาต้องมีความแค้นส่วนตัวแหงเลยก็สภาพมันไม่ใช่การเขียนหน้าแต่มันใกล้เคียงกับสาดหมึกใส่หน้ามากกว่าน่ะสิ้

     และแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปTOT แน่นอนไม่มีใครรอดเลยสักคนแต่ฉันน้ะสิตอนแรกว่าจะรอดแล้วเชียวฉันไม่น่าหวังกับ'ตุ้ยนุ้ย(ปิ่น)'เลยสงสัยระสิ หึ!

     เมื่อ20นาทีก่อน

    'ไหนใครรู้ชื่อพี่บ้างค่ะ สองพยางค์น่ะค่ะไหนคนเก่งของพี่จะเป็นใครเอ่ย'

    'ผมคร๊าบบ' นั้นไงประกายความหวังของฉัน><ตุ้ยนุ้ยมาหาฉันแหละ แอร๊ยย เขิล

    'พี่ไว้ใจน้องปิ่นน้ะค่ะ>_____<' ยิ้มหว่านเสน่ห์เด็กเต็มที่

    'ฮ๊าฟฟฟฟฟ~~~~พี่สาวววชื่อ'

    '^____________________^'

    'ชื่อ.....อัน......'

    'อันไหนจ้ะต่ออีกสิคร้ะ'

    'อัน....อึน ฮาฟฟฟฟฟ' อึนอึน อึนมากด้วยTT นี่มันอะไรกัน

     การเดินในสถาพกึ่งคนกึ่งผีในสถานเลี้ยงเด็กไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหรเหมือนถูกมองแล้วโดนนินทาฉันไม่ได้ใส่เสื้อปขนกุดแล้วลืมโกนคนรักแร้ใช่ไหมบอกทีน่าอับอายจริงๆ

    ระหว่างเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายเมื่อเห็นภาพตรงหน้าฉันเริ่มคิดได้แล้วว่าฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ที่ๆฉันเป็นส่วนเกิน ไหนว่าจะรักฉันคอยดูและฉันตลอดไประ นี่ก็อีกครั้งแล้วสิน้ะที่ฉันโดนหลอกโง่แล้วโง่อีก โง่ซ้ำซากอย่างฉันถ้าตายไปจะมีใครไหมจะแยแส ใครจะสนใจคนอย่างฉันกันเหอะ....ไม่มี

    <Mark>

      ผมกำลังทำอะไรอยู่กันมายืนทำซากหรอ คนที่ผมรักกำลังวิ่งหนีผมไปอีกครั้ง กับเหตุผลเดิมๆและเป็นความไม่ตั้งใจเหมือนเดิม

     5นาทีที่แล้ว

      ผมเดินหนีจากสถานะการที่น่าอึดอัดถึงตอนนั้นผมจะพูดไปว่าจะอยู่ห่างๆเธอแต่ทุกครั้งผมอยากจะสัมผัส อยากกอด อยากชดเชยเวลา2ปีที่ผมเป็นไอ้งั่งที่ปล่อยคนรักจากไปไม่ทันแม้แต่ฟังคำอธิบาย

       ระหว่างที่เดินนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาก็ต้องเบนความสนใจไปที่ผู้มาเยือน เอ็นจอย เพื่อนของอันสิน้ะ

       "พี่มาร์กมาทำอะไรอยู่คนเดียวกันค่ะ^^"

       "พี่แค่นึกอะไรเพลินๆน่ะ"

       "แล้วสิ่งที่พี่คิดจะเป็น เอ็นจอยได้ไหมค่ะ"

      ผมถึงกับไปไม่เป็นเลยในเมื่อเธอรุกผมอย่างหนักทั้งคำพูดและการกระทำ เธอเขย่งเท้าจนสุดและใช้ปากของเธอทาบทับริมฝีปากของผม ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าผมเคลิ้มกับสัมผัสนี้ ใช่!ผมจูบเธอตอบ จนกระทั่งเห็นร่างบางที่คุ้นเคยหยุดมองมาที่ผมด้วยสายตาเจ็บปวดผมถึงผลักเอ็นจอยออก แต่มันก็ไม่ทันแล้วเธอเดินจากผมไปอีกครั้ง โอกาสสำหรับไองั่งอย่างผมมันหมดแล้วสิน้ะ

     ผมบอกก่อนเลยว่าผมไม่ใช่คนดีที่จะทนรอคนรักเป็นเวลาสองปีโดยไม่ยุ่งกับใคร ผมก็อยู่ตามภาษาของผู้ชายคนหนึ่งที่มีผู้หญิงแวะเวียนเปลี่ยนมือไม่ขาด แต่ผมไม่ผูกติดกับใครไม่ใช่รักสนุกหรืออิสระแต่ผมแค่เหงาและถ้าจะผูกติดกับใครผมจะขอฝูกติดกับแค่อันๆคนรักของผมแค่คนเดียว

    ผมควรทำอะไรต่อไปทั้งๆที่กำลังขอโอกาสแต่กลับตัดโอกาสของตัวเองผมละไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

     <End Mark Part>

     <enJoy>

       หึฉันเป็นใครน่ะหรอ ฉันก็คนที่จะแย้งตำแหน่งนางเอกไงระ สีสันของเรื่องคือใคร? ตัวเอกระ? ทุกคำตอบอยู่ที่ฉัน

      สงสัยหรอว่าฉันดีหรือร้าย ฉันไม่ได้ร้ายแค่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการโดยไม่สนวิธี เพื่อนอย่างอันสำคัญแค่ไหนหรอ ก็แค่เพื่อนคนหนึ่งในจำนวนมากมายที่ฉันมี แล้วถ้าการหักหลังเพื่อนมันทำให้ฉันได้สิ่งที่ต้องการละฉันจะทำไหม? แน่นอนฉันไม่ลังเลเลย... ที่จะทำมัน

      อย่าเข้าใจผิดคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เขาอันอันเคยเป็นอะไรกันมาก่อนฉันรู้แต่ไม่จำเป็นต้องสนนิ้อดีตอาจจะมีผลกระทบกับปัจจุบัน แต่ ปัจจุบันก็เป็นตัวกำหนดอนาคตเหมือนกัน และฉันเลือกที่จะเป็นปัจจุบันให้แก่เขา เห็นชัดๆว่าอนาคตสดใสแค่ไหน หีๆ

      ต่อไปเกมของฉันเริ่มขึ้นแล้วอย่าผลาดสักก้าวระเพราะแค่พลาดนิดเดียวฉันจะเหยียบให้จมดินและเดินต่อไปอย่างสง่างามนี่แหละฉัน

     
      <End enjoy Part>

    



  

 

       

 

     

 

     

 

       
     

B ♔ W