[จบ] เขาเรียกผมว่านางแบบ [Passion Uncensored]
ตอนที่ 40 : Chapter 33.1 - คืนบัลลังก์
"อื้อ..."
ผมพยายามปัดป่ายสัมผัสน่ารำคาญที่ไล่รุกรานอยู่ตามใบหน้า แต่พอปัดทีมันก็ย้ายไปที่ข้างหู ปัดอีกทีมันก็ย้ายความร้อนไปที่ลำคอ ดันออกอีกทีมันก็คอยแต่จะขยับต่ำลงไปอีกเรื่อยๆ
และนอกจากต่ำลงแล้ว แรงสัมผัสก็ยังจะเพิ่มมากขึ้นทุกๆครั้งพร้อมกับความรู้สึกจุดอื่นๆที่เริ่มจะเข้าจู่โจมพร้อมๆ กัน
สัมผัสต่ำลง...และร้อนขึ้น...
จน...
"Zut alors!!"
"จับนิดเดียวด่าพี่สัสเลยเหรอ"
ไม่ได้ด่าสัส! พี่มึง!
แต่ก็น่าด่าอยู่หรอก!
"อย่ามาทะลึงแต่เช้านะ"
"งั้นถ้าสายๆก็โอใช่ป่ะ"
"พี่เล็ก!"
ผมดึงแก้มที่ปราศจากไขมันของคนกามตรงหน้ามาบีบอย่างหมั่นเขี้ยวและโยกดึงรั้งไปมาด้วยความหมั่นไส้ ฟัดพี่มันลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมกะจะทับให้จุกตาย แต่แทนที่พี่มันจะสำนึกกลับยิ้มร่ากว้างจนปากเกือบถึงหูพร้อมหัวเราะคิกคักชอบใจ
"ยิ้มอะไร"
ผมถาม แต่ก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายยิ้มกว้างขึ้น มือใหญ่ทาบทับมือผมแล้วบีบไปมาเข้ากับแก้มตัวเองที่ยังคงตุ่ยด้วยรอยยิ้ม
"ชอบจัง..."
ชอบอะไรวะ
"เรียกพี่เล็กไปตลอดเลยนะ"
"..."
"เรียกกันไปตลอดชีวิตเลย"
พี่เล็กสอดประสานมือข้างซ้ายของเขากับมือข้างซ้ายของผมและพรมจูบลงบนโลหะที่สวมนิ้วของเราที่ส่องประกายแวววาว....
แหวนที่เขาขอแต่งงาน...
แหวนหมั้นของเรา...
อ่า...
ผมเพิ่งจะรู้ตัวถึงความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไหลเข้ามาเหมือนอากาศที่อวลอยู่ในห้องนอนเคล้าแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านม่านหน้าต่าง
คนตรงหน้าคือว่าที่คู่ชีวิตของผม...
คนที่กำลังจะมีครอบครัวมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง
"อื้อ..."
รู้สึกมีความสุขแบบนี้นี่เอง
"จะเรียกให้ฟังไปตลอดชีวิตเลย"
ผมกระซิบคำกลับ ยิ้มตอบรอยยิ้ม มองตอบสายตา จูบตอบรอยแหวน และเคลื่อนไปประทับที่ริมฝีปาก
จูบเมื่อแรกรู้สึกที่เริ่มยอมรับกันมันน่าตื่นเต้นเหมือนเค้กรสส้มหวานอมเปรี้ยวน่าค้นหา แต่จูบเมื่อความรู้สึกทุกอย่างลงตัวมันกลับเหมือนเค้กช็อคโกแล็ตเนื้อเนียนนุ่มที่หวานละมุนไปทั่วปาก
ดูดดื่ม...น่าหลงไหล...
น่าปรารถนา...
"อื้อ..."
บ้าบอจริงพอร์ทเทรต จากที่ปฏิเสธไหงกลายมาเป็นฝ่ายรุกคืบแทนวะ
แต่จะทำยังไงได้...
ก็คนมันรัก...ซักนิดซักหน่อยคงไม่เป็นไรเนอะ
ยังไงก็มีแค่เราสอง...
"เซอร์ไพรส์ลูกพ่อ!"
ซะเมื่อไหร่กันละเฮ้ย!
แทบจะดีดตัวออกแต่ก็ไม่ทันเมื่อประตูเปิดผ่างมาพร้อมเสียงและเจ้าตัวคุณเชนที่แข็งค้างพอๆกับเราทั้งคู่ที่ก็แข็งค้างในหลายๆความหมาย
สายตาเราทั้งสองฝ่ายจ้องกันนิ่งอยู่นานเป็นนาทีจนเป็นพี่ขุนที่มีสติก่อน เขากระเด้งตัวขึ้นและเราทั้งคู่ก็นั่งคุกเข่าก้มหน้ากันอยู่บนเตียงเคียงข้างกันหน้าสลดเหมือนพวกที่ถูกพ่อแม่จับได้เว่าเล่นพิเรนท์
ซึ่งก็เป็นตามนั้น...
ส่วนพ่อก็ยืนตาปริบๆอยู่อีกชั่ววิแล้วค่อยๆปิดประตุเชื่องช้าเหมือนเป็นภาพสโลว์คล้ายต้องการยืดเวลาออกไป
"เอ่อ..."
"..."
"พ่อก็พอรู้อยู่บ้างอะนะ"
"..."
"แต่ไม่คิดว่าจะได้กันแล้ว"
"พ่อ!!"
ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้! เกรงใจหนังหน้าลูกบ้าง!
"ผมขอโทษที่ทำอะไรข้ามขั้นตอนนะพี่"
พี่ขุนดันผมหลบไปข้างหลังคล้ายต้องการปกป้อง ทำให้อดที่จะอุ่นวาบในใจไม่ได้ที่เขากล้าที่จะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาต่อหน้าพ่อของผมโดยไม่กลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ
"ผมรักน้องแล้วก็ได้น้องเป็นเมียแล้ว ผมตั้งใจและจะทำทุกอย่างให้ถูกต้องทุกขั้นตอนพี่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
แต่ก็ไม่ต้องพูดละเอียดขนาดนั้นก็ได้พี่มึง!!
"หุบปากไปเลยไอ้พี่เล็ก!"
"ขนาดนี้แล้วก็ต้องพูดกันตรงๆนะพอร์ท"
แต่พี่มึงไม่ต้องตรงขนาดนั้น ไอ้บ้า!!
"โอเคๆ ไม่ต้องคิดมากเรื่องพ่อหรอก พ่อโอเค"
คุณเชนยกมือห้ามทัพเราทั้งคู่ด้วยสีหน้าแปลกประหลาด ท่ามกลางสถานการณ์ที่ประหลาดพอกันก่อนจะทอดสายตาอ่อนมาหาผมเหมือนส่งสัญญาณบางอย่างที่ทำให้ผมมขยับตัวลงจากเตียงแล้วเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายตรงหน้า
"พอร์ทขอโทษนะพ่อที่เป็นแบบนี้ "
พ่อกอดผมแน่นขึ้นให้ผมฝังตัวลงในอกที่ห่างหายไปนับสิบปี
ผมมัวแต่คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ขุน มัวแต่ดีใจที่บ้านเขายอมรับ แต่ลืมไปว่าความสัมพันธ์มันก็เชื่อมโยงมาที่ครอบครัวผมเช่นกัน แม้ว่ามันจะเป็นครอบครัวที่เกือบแตกแยกก็ตาม
"พ่อผิดหวังมั้ย"
"ผิดหวังอะไรกัน"
เสียงของเชน สหลักษณ์เข้มขึ้นและดันตัวผมออก คิ้วเข้มขมวดมุ่นคล้ายกับไม่พอใจคำพูดของผม
"ถ้าพ่อคนไหนที่มีลูกชายเป็นนักศึกษาปอโทมอใหญ่ เป็นนายแบบโนเนมที่โคตรดัง เป็นนักเขียนเบสเซลเลอร์ที่ขายโคตรดี แล้วยังกล้ามาผิดหวัง ก็อย่าเรียกมันว่าพ่อเลย"
คุณเชนจับใบหน้าผมไว้มั่นให้ผมไม่กล้าหลบตาไปไหน แต่ผมกลับมองใบหน้าหล่อๆพร่าเลือนเพราะความชื้นที่รื่นขึ้น
"ทั้งๆที่พ่อก็ไม่ได้ทำหน้าที่พ่ออย่างสมบูรณ์แต่ลูกชายของพ่อก็ยังเติบโตมาเป็นคนที่พรีเมี่ยมขนาดนี้"
มือใหญ่ที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานลูบไปตามใบหน้าผมเหมือนต้องการสำรวจว่าผมโตแค่ไหนแล้ว ทำให้ผมรู้ว่าสัมผัสจากมือของพ่อมันอบอุ่นได้ขนาดนี้
"หัวใจของลูก ลูกมีสิทธิ์เลือกเอง จะชาย จะหญิง มันก็ไม่สำคัญ เพราะรักมันก็คือรัก ไม่มีอะไรจะมายืนยันว่าความรักของเพศไหนจะยั่งยืนกว่ากัน"
พ่อเงียบไปอีกครั้งเมื่อลูบมาถึงแหวนบนนิ้วนางของผม แต่ผมรู้ว่าที่พ่อเงียบไม่ใช่แค่เพราะเห็นมัน แต่เพราะพ่อกำลังพูดถึง...ตัวเอง
ความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่...
ความสัมพันธ์ของชายหญิงที่ว่าถูกธรรมชาติสร้างให้เกิดมาคู่กันแต่พ่อกับแม่ก็เป็นคู่หนึ่งที่จบลงและไม่ยั่งยืน
เพราะเราก็คือมนุษย์...
"พอร์ทบอกไม่ได้หรอกว่าเรื่องของพอร์ทจะยั่งยืน"
"..."
"แต่พอร์ทจะรักให้พ่อกับแม่ดู"
คุณเชนยิ้มมาให้ผ่านสายตาพร่ามัวของผม พร้อมกับพี่ขุนที่ยืนขึ้นเคียงข้างกันและกุมมือไม่ไปไหน
อ่า...ซึ้งนานๆในบรรยากาศแบบนี้ชักแปลกนะ ควรเปลี่ยนเรื่องมั้ยเนี่ย
"แล้วนี่พ่อทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ"
"งานอะไร?"
คุณเชนสลัดคราบคุณพ่อดีเด่นออก กลับมาใช้สีหน้าเนือยเหนื่อยหน่ายที่โคตรหล่ออีกครั้งเหมือนผมพูดในสิ่งที่เขาไม่รู้เรื่อง
"ก็พ่อบินไปทำงานมาไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับเร็วละ"
"หะ?"
เอ้า ทำไมยังงง พ่อผมโอเคป่ะเนี่ย
"งานไงพี่ งานนะ พอร์ทสงสัยว่าพี่ไป-ทำ-งาน- ที่ไหนมา"
ผมมองพี่ขุนที่ถามย้ำให้ในขณะที่พ่อก็นิ่งไปครู่ใหญ่ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ถามอะไรเข้าใจยากซักนิด
"อ๋อ~~ ใช่! ไปทำงาน! พ่อไปทำงานมาเสร็จแล้ว!!"
แล้วคุณเชนเขาจะตะโกนทำไมเนี่ย
"แล้วไปที่ไหนมา ทำไมกลับเร็ว อย่าบอกว่าหนีไปหาแม่มาอีกแล้วนะ"
ผมถามแหย่อย่างรู้ทัน แต่คุณเชนกลับสะดุ้งเหงื่อแตกพลักทั้งๆที่ในห้องไม่ได้ร้อนซักนิด
นั่นแหนะ สงสัยแอบไปหาเมียจริงวุ้ยพ่อเรา
"โหพ่อ ถ้าไปหาคุณนายเขาทำไมไม่อยู่นานๆละครับ แม่เขาจะได้ใจอ่อนกลับมากับพ่อซักที"
ผมกระแซะพ่อเย้าแหย่ แต่คุณเชนคนฮ็อตกลับหน้าซีดกว่าเดินเหมือนคนปวดท้องคลื่นไส้
"ซวยแล้วกู"
"อะไรนะพ่อ?"
คุณเชนสะดุ้งอีกทีแล้วมองไปที่ประตูห้องเหมือนหวาดระแวงอย่างกับเพิ่งนึกได้ว่าโจรมารออยู่หน้าบ้านแล้วพร้อมจะบุกเข้ามาในห้องผม สลับกลับมองผมและพี่เล็กเหมือนคนคิดไม่ตก
"ชิบหายแล้วกู ลืมเรื่องสำคัญ"
"หะ? พ่อลืมอะไร?"
พ่อไม่ตอบแต่กลับพุ่งไปคว้าไหล่พี่เล็กแทนด้วยสีหน้าหวาดผวากว่าเดิม
นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย?
"กูมัวแต่ช็อคที่มึงได้ลูกชายกูเป็นเมียจนลืมเรื่องข้างล่างไปเลย"
"ยังไงนะพี่?"
"มึงมีประกันชีวิตมั้ยไอ้เล็ก!!"
ว่อท!!
คุณเชนเป็นอะไรถึงจะมาถามหาประกันจากลูกเขย พ่อผมเป็นดาวไลน์เหรอ!?
"ถ้ามึงยังไม่มีมึงรีบโทรไปให้หม่อมแม่มึงจองรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!!!"
"อะไรพี่?"
พี่เล็กอ้าปากหวอสับสนพ่อๆกับผม พยายามจะให้พ่อสงบสติอารมณ์ที่จู่ๆก็กระเจิดกระเจิง แต่ยังไม่ทันจะว่าอะไรต่อ เสียงกัมปนาทที่แผดรัศมีโทสะก็แหกลั่นมาจากด้านล่างเล่นเอาสะดุ้งกันทั้งห้อง
"ไอ้เชนนนน!!!!!"
ชิบ!
"เรียกไอ้ลูกชายลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้!!!"
ชิบหาย!! มาได้ไง!!
"ไม่งั้นตายทั้งพ่อทั้งลูก!!!"
เสียงคุณนายเชลีนที่ฟังก็รู้ว่าไม่ได้มาจากเครื่องเสียงใดใดนอกจากเป็นเสียงจริงตัวจริงเท่านั้น
เสียงที่แค่ฟังก็รู้ว่าคุณเธอกำลังหงุดหงิดระดับที่พร้อมจะกระโดดถีบขาคู่เราสองพ่อลูก
แต่มันไม่ใช่แค่พ่อลูกนี่สิ...
มีผัวอีกคนด้วยแม่!!
ฟัคคคคคคคคคค
คุณนายเชลีนจะคืนบัลลังก์วันนี้ไม่ด๊าย!!
------
ขอบคุณมาก