คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 8 ชเว ซีวอน
UNDETERMIND 8
.. ชเว ซีวอน ..
ชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเดินมาทางคยูฮยอนและซองมินอย่างนอบน้อม ร่างกายของเขามีเชิ้ตสีขาวผูกไทด์สีดำและสูทดำปกคลุมอยู่ บวกกับกางเกงแสลกสีดำที่เข้ากับรองเท้าหนังคู่นั้นที่เขาใส่เป็นอย่างดี
เขาหล่อมาก
“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอนาน .. เอ้ะ นี่พี่ซองมินใช่มั้ยครับ?” ซีวอนมองไปทางซองมินแล้วถามราวกับเคยรู้จักซองมินมาก่อน ทำให้คนตัวเล็กที่ถูกถามนั้นตกใจเล็กน้อย
“อ..เอ่อ ใช่ครับ ซีวอนรู้จักพี่ด้วยเหรอ?” ซองมินพูดพลางชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าซองมินที่ซีวอนพูดถึงน่ะคือเขาจริงๆรึเปล่า
“โหพี่รู้มั้ยที่มหาลัยพี่ดังจะตาย ใครก็ชอบพูดถึงพี่ .. แต่พูดในทางที่ดีนะครับ ฮ่าๆ”
“หูย ไม่อยากเชื่อเลยแฮะ ฮ่าๆ เอ้อซีวอน นี่คยูฮยอนนะ อยู่ปีสอง” ร่างเล็กผายมือไปทางคยูฮยอนเพื่อเป็นการแนะนำถึงคนที่ซองมินมาด้วย ไอ้คนนี้แหละที่มันอยากรู้จักกับซีวอนนักหนา ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอแล้ว ซองมินรู้สึกปลื้มใจแทนคยูฮยอนจริงๆ ตอนนี้ในใจคยูฮยอนคงดีใจเป็นลิงโลดแล้วล่ะมั้ง
ซีวอนยิ้มให้ ก่อนจะมองคยูฮยอนอย่างพินิจพิเคราะห์..
ดูดีไม่เบาเลยแฮะ
“ยินที่ได้รู้จักนะครับพี่ซีวอน” คยูฮยอนยิ้มแล้วโค้งให้ซีวอนเพื่อเป็นการทักทาย จากนั้นทั้งสามคนก็นั่งลงที่โต๊ะอาหารนั้น โต๊ะเป็นโต๊ะแบบสี่เหลี่ยนธรรมดา มีซีวอนนั่งหัวโต๊ะ และคยูฮยอนซองมินก็นั่งตรงข้ามกันถัดลงมา
“สั่งอาหารกันรึยังครับ?” ซีวอนถามขึ้น เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว ถ้าทุกคนยังไม่ได้กินอะไรก็กินมันที่ร้านเขานี่แหละ
“โหยไม่เป็นไรครับพี่ พวกผมกินกันมาแล้ว วันนี้แค่มามองหน้าพี่เฉยๆ พี่หล่อมากอ่ะจริงๆ”คยูฮยอนพูดไปตามที่ใจคิด เขาดูชื่นชมซีวอนมากจริงๆ
“ฮ่าๆ ชมพี่แบบนี้คิดไรกับพี่รึเปล่าเนี่ย” ซีวอนถามหยอก
“คิดดิพี่! คิดว่าผมจะเอาพี่เป็นไอดอลของผมดีไหม ผมอะอยากไปทำงานต่างประเทศมากเลยนะ ไปร้องเพลงที่นั่น ไปสร้างชื่อเสียงที่นั่นในนามของคนเกาหลี”
“อื้ม ความคิดดี ถ้าเรียนจบที่นี่แล้วก็ลองชิงทุนไปเรียนโทที่ต่างประเทศดูสิ”
“คิดอยู่ครับ แต่ผมกลัวว่าผมจะกลายเป็นซุปตาร์ที่นั่นแล้วงานเยอะจนไม่ได้กลับเกาหลี พี่อ่ะเป็นคนหล่อนะ แต่ไม่มีออร่าเลย ถึงแม้ว่าผมจะหล่อน้อยกว่าพี่นิดนึงนะ แต่ออร่าผมล้นเลยอ่ะ นี่ไม่ได้หลงตัวเองเลยนะเนี่ย”
“แค่กๆ โห่ กล้าพูดเนาะ” ซองมินแกล้งไอขึ้นมาเพื่อขัดจังหวะในสิ่งที่คยูฮยอนเพิ่งพูดไปเมื่อกี้
ทั้งสามคนพูดคุยกันเรื่องไม่เป็นเรื่องมากมายรวมไปถึงเรื่องรับน้อง พวกเขาคุยกันนานเกินไปจนซีวอนเริ่มกระหายน้ำเลยต้องสั่งไวน์มาดื่ม โชคดีที่คยูฮยอนและซองมินก็เป็นคนชอบดื่มไวน์ด้วยเลยดื่มได้ไม่มีปัญหา ซีวอนกับคยูฮยอนดุเข้ากันดี เพราะนอกจากทั้งคู่จะเรียนคณะเดียวกันแล้วก็ยังมีความสนใจหลายๆอย่างที่เหมือนกันอีกด้วย ซองมินได้แต่นั่งจิบไวน์ไปเรื่อยๆ ฟังซีวอนและคยูฮยอนพูดคุยกัน
เวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว ซองมินเหลือบไปมองขวดไวน์ที่ตอนนี้วางอยู่บนโต๊ะทั้งหมดก็ปาเข้าไปเจ็ดขวด พวกเขาควรจะกลับหอกันซักที..
“เอ่อ..ซีวอน พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า นี่ก็ดึกมากแล้ว เลี้ยงไวน์พวกพี่ซะหลายขวดเลย ฮ่าๆ ขอบใจมากนะ” ซองมินลุกขึ้นยืนแล้วโค้งขอบคุณซีวอนตามมารยาท ทำให้ซีวอนต้องเบนสายตาไปมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะ”
เสียงดนตรีภายในร้านยังคงบรรเลงไปเรื่อยๆ เพลงช้าบ้าง เร็วบ้าง สามหนุ่มพากันเดินมายังหน้าร้านโดยมีพนักงานต้อนรับเป็นคนเปิดประตูให้
“ขอบใจมากนะที่มาส่ง ร้านนายนี่สวยสุดๆไปเลย” ซองมินหันมายิ้มให้กับซีวอนอีกครั้งพลางหันไปมองคยูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเป็นระยะๆด้วยความกลัวว่าจะไปวุ่นวายที่ไหนอะไรยังไงรึเปล่า เพราะตอนนี้คยูดูเมามาก
“ฮ่าๆ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ พี่รีบไปเถอะ กลับดีๆด้วยล่ะ ดูท่าคยูฮยอนจะไม่ไหวแล้วนะนั่น”
“อื้ม พี่ก็ว่างั้น บ๊ายบายนะซีวอน” ซองมินส่งให้ซีวอนอีกครั้งก่อนจะเดินนำหน้าคยูฮยอนไปเพื่อเป็นการเดินนำทาง จะได้กลับหอถูก แต่ระหว่างนั้นมือหนาของคยูฮยอนก็จับมือซองมินไว้ให้หยุดเดิน จากนั้นคยูฮยอนก็หันหลังกลับไปทางร้านที่เขาเพิ่งเดินออกมาเมื่อกี้
ที่ๆมีซีวอนยืนอยู่
“เจอกันวันรับน้องนะพี่” พอคยูฮยอนพูดจบก็ยิ้มให้ซีวอนอย่างเป็นมิตร จากนั้นซองมินก็พาคยูฮยอนกลับหอไปอย่างทุลักทุเล
---------------------------------------------------------------- - - ---------
“เฮ่อ! นี่จะเมาอะไรมากมายเนี่ย” ซองมินบ่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะกว่าจะพาคยูฮยอนมาถึงหอนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาจัดการพาคยูฮยอนไปนอนที่เตียง และเริ่มถอดรองเท้าไปวางไว้ที่ชั้นรองเท้า ถอดถุงเท้า เอาไปใส่ในตะกร้าเตรียมซัก มือเล็กยกขาคยูฮยอนขึ้นเล็กน้อยเพื่อหยิบผ้าห่มที่พับไว้ออกมาคลี่แล้วห่มให้คนที่กำลังนอนอยู่ให้สบายตัว
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น
ร่างสูงที่นอนอยู่ดูเหงื่อออกมาก ซองมินเลยเอาผ้าห่มออกไปกองไว้ที่เตียงตัวเอง เพราะเขาคิดว่าคยูฮยอนดูร้อนขนาดนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าห่มแล้วล่ะคืนนี้ เมื่อจัดการอะไรเสร็จแล้วซองมินก็ยืนดูสารรูปของคนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ เขาดู ..
เมามาก
ซองมินตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งที่เตียงของคยูฮยอนแล้วปลดกระดุมเสื้อให้สองสามเม็ดให้คนตรงหน้าได้หายใจออกมากกว่านี้และรู้สึกโล่งมากกว่านี้ด้วย ระหว่างที่เขากำลังแกะกระดุมให้นั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่นึงกำลังจ้องมองเขาอยู่..
ฟึบ!
มือหนายกขึ้นมารวบข้อมือเล็กไว้ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วจับข้อมือนั้นไว้ให้แน่นกว่าเดิมพลางมองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันน้อยกว่าหนึ่งคืบด้วยซ้ำ
“พี่จะทำอะไรผม?” สิ้นคำของร่างสูงแล้วซองมินก็ตกใจมากจนจะดึงมือหนีแต่ก็ทำไม่ไหว คยูฮยอนกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ซองมินรู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนตรงหน้ามาอยู่ที่ข้างๆใบหู ร่างสูงนึกยิ้มในใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าแก้มแดงไปหมดแบบนี้ เขาจูบลงที่ใบหูนิ่มเบาๆก่อนจะกระซิบถามคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ว่า
“เราใกล้กันแบบนี้.. พี่รู้สึกอะไรบ้างรึเปล่าหืม?”
“……………………………………” ร่างเล็กส่ายหน้าแทนคำตอบ คยูฮยอนกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีทำสิ่งที่ซองมินไม่คาดคิด
พรึ่บ!
“เห้ย!” ซองมินอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆเขาก็โดนจับให้พลิกนอนราบกับเตียงโดยมีคยูฮยอนคร่อมไว้
“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ?” คยูยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะก้มหน้าลงไปซุกไซร้ตรงซอกคอขาวละเอียดนั้น กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆตอนนี้ของซองมินยิ่งทำให้สติของร่างสูงตอนนี้เตลิดไปกันใหญ่ จมูกคมฝังลงในซอกคอนั้นพร้อมๆกับที่ริมฝีปากหนาจูบพรมไปทั่วลำคอขาว
“อ..อือ คยู” ตอนนี้ซองมินไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ไหนดีแล้ว เขาพยายามจะมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟเปิดอยู่สลัวๆตามทางถนนแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างเล็กได้แต่หลับตาแล้วปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่ร่างสูงกำหนด ลมหายใจที่เป็นจังหวะเดียวกันของคนทั้งสองคนตอนนี้ทำให้อุณภูมิตกลงยิ่งสูงขึ้นไปอีก
เขาควรจะทำยังไงดีนะ
ตุ้บ
“..............................”
หลับไปแล้ว
“ค..คยูฮยอน” ซองมินหันไปมองหน้าคนตรงหน้าเขาที่ตอนนี้หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงทั้งๆที่ยังคร่อมเขาอยู่ ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะไม่คิดว่าคยูฮยอนจะเมาแล้วเป็นได้ถึงขนาดนี้ เขาค่อยๆขยับตัวลุกออกจากเตียงนั้นแล้วพลิกตัวคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงให้กลับมานอนหงายเหมือนเดิม นี่เขาจะต้องเตรียมตัวเข้านอนบ้างแล้ว
เกือบไปแล้วนะอีซองมิน..
เช้าวันรับน้อง
นี่ก็เวลาเจ็ดโมงเช้า ถือว่าเช้ามากสำหรับคนปกติ แต่สำหรับคนที่จะต้องไปทำกิจกรรมรับน้องถือว่าสายมากแล้ว เพรารถจะออกเจ็ดโมง จากที่นี่ไปทะเลที่ซ็อกโซก็ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง ไปถึงที่นั่นก็ทันเวลาอาหารเช้าพอดี ตอนนี้รถบัสสำหรับเดินทางมีสองคัน สำหรับรุ่นน้องปีหนึ่งคันนึง และสำหรับรุ่นพี่อีกคันนึง ได้จอดรอทุกคนอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้ว
“เอ้าเช็คจำนวนเพื่อนด้วยนะใครที่ยังไม่มา รุ่นน้องเช็ครุ่นน้อง รุ่นพี่เช็ครุ่นพี่ด้วยนะโอเคมั้ยครับ” เสียงของรุ่นพี่ที่ชื่อฮยอกแจพูดผ่านโทรโข่งเพื่อที่จะให้ทุกคนได้ยินกันได้อย่างทั่วถึง มีรถของผู้ปกครองที่มาส่งลูกส่งหลานมากมายที่นี่ พวกเขาดูอาลัยอาวรณ์กันเหลือเกิน ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนรุ่นน้องจะมากันครบแล้ว ขาดก็แต่รุ่นพี่นี่แหละ..
“คยูฮยอนกับพี่ซองมินยังไม่มาเลย” เรียวอุคแย้งขึ้นระหว่างที่ทงเฮกำลังเก็บสัมภาระในรถให้มันเข้าที่เข้าทาง เวลามีของอะไรอื่นๆมาอีกจะได้ไม่ต้องวางเบียดกันให้มันซับซ้อน
“สองคนนั้นใกล้ถึงแล้วล่ะไม่ต้องเป็นห่วง แต่ซีวอนอ่ะยังไม่มา” ทงเฮพูดพางถอนหายใจ ถึงแม้ว่าซีวอนเป็นลูกคนใหญ่คนโตมาจากไหนก็ไม่ควรจะปล่อยให้คนอื่นต้องมารอแบบนี้
“อืม.. อ๊ะ! คยูฮยอนกับพี่ซองมินมาแล้ว” เรียวอุคโบกมือให้แทนการบอกว่าพวกเขาทั้งสองต้องมาขึ้นรถคันนี้ ซึ่งก็ได้ผล ทั้งสองคนเดินตามกันมาแบบ ง่วงๆ
“เก็บของให้หน่อยนะพี่ ง่วงมากอ่ะอยากนอน” คยูฮยอนมาถึงก็เอาของวางกองไว้ให้รุ่นพี่อย่างทงเฮที่กำลังจัดของอยู่ให้เอากระเป๋าไปเก็บใส่ใต้รถให้หน่อย ทงเฮยังไม่ทันตอบอะไรคยูฮยอนก็ก้าวขึ้นรถไปแล้ว
“เมื่อคืนหนักอะดิมึง” ทงเฮหันมาพูดกับซองมิน
“บ้า หนักอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทะลึ่ง!” ซองมินได้ยินที่ทงเฮถามก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ
.................................................... . . .....................................
“รถจะออกแล้วนะครับ ตอนนี้เพื่อนใครยังไม่มาบ้าง” ฮยอกแจผู้เป็นพี่ใหญ่และเป็นผู้คุมคนที่อยู่บนรถคันนี้ตะโกนถาม
เหมือนทุกคนตอนนี้จะมากันครบแล้ว ตอนนี้ทงเฮนั่งกับฮยอกแจ ซองมินนั่งกับคยูฮยอน ส่วนเรียวอุคนั่งเบาะข้างๆคยูฮยอนนั่นแหละแต่นั่งติดหน้าต่าง ในรถตอนนี้สตาร์ทเครื่อง เปิดแอร์ และบางคนก็ปิดม่านกันบ้างแล้วเพื่อเตรียมจะนอนต่อระหว่างการเดินทาง แต่ในขณะที่รถกำลังออกเดินทางนั้น..
“พี่ซีวอนอ่ะ?” คยูฮยอนถามขึ้นก่อนจะมองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลังแล้วไม่เจอผู้ชายที่ชื่อ ชเว ซีวอน อยู่ในรถคันนี้
แล้วก็หลับต่อ
“โอ๊ะนั่น รถพี่ซีวอนเปล่าเนี่ย นู่นๆๆ” เสียงของนักศึกษาคนหนึ่งพูดขึ้นมาหลังจากที่คยูฮยอนถามไปได้ไม่นานก็มีรถออดี้คันหนึ่งวิ่งเข้ามาประชิดกับรถบัสคันที่พวกเขานั่งกันอยู่
ใช่เขาจริงๆ
เชว ซีวอน
คนขับรถของมหาลัยรีบเปิดประตูรถให้ซีวอนขึ้นไปทันที ก่อนจะอาสาลงไปยกกระเป๋าและสัมภาระไปเก็บให้ ขายาวก้าวขึ้นมาบนรถก่อนจะส่งยิ้มให้ทุกคนพลางกวาดสายตาหาที่นั่ง
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” ซีวอนพูดกับเรียวอุคอย่างเป็นมิตร เรียวอุคพยักหน้าแทนการบอกว่าโอเค จากนั้นเขาก็หลับไป พอซีวอนได้ที่นั่งแล้วทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทาง จุดที่ซีวอนนั่งเป็นโซนเกือบๆหลังรถ ด้านขวามือของเขาเป็นเรียวอุค ส่วนเบาะที่อยู่ตรงข้ามกับทางเดินข้างๆเขานั่นคือ..
“อ้าว! คยูฮยอน” ซีวอนยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นคยูฮยอน ถึงแม้ว่าคยูฮยอนจะกำลังหลับโดยมีหมอนรองคอและใส่ผ้าปิดปากเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขากำลังหลับอยู่ก็ตาม แต่ซีวอนไม่ได้ตั้งใจจะปลุก เขาแค่ดีใจที่บังเอิญได้มานั่งใกล้คยูฮยอนซะขนาดนี้ และเขาก็ไม่คิดว่าคยูฮยอนจะตื่น
“หูยพี่ มาสายมาก ผมนี่แทบจะหลับรอพี่อีกรอบละเนี่ย” คยูฮยอนดึงผ้าปิดปากออกแล้วนั่งหันหน้าไปพูดกับคยูฮยอน โดยที่ไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีใครแอบมองเขาอยู่
“หลับรอพี่?”
“อือ”
“ฮ่าๆ โทษๆ ตื่นสายนิดหน่อยน่ะ คราวหลังถ้าไม่อยากให้ช้าก็โทรมาปลุกพี่สิ” ซีวอนพูดทีเล่นทีจริง ประโยคนี้ของซีวอนทำให้คู่สนทนาอย่างคยูฮยอนยิ้มขึ้นมาทันที ระหว่างที่เขากำลังเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์อยู่นั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใครจับมือเขาอยู่
ซองมินจับมือคยูฮยอนอยู่..
คยูฮยอนนิ่งไปซักพักเมื่อรู้ว่าซองมินกำลังจับมือของเขาข้างที่เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ แต่ก็ไมได้หันไปมองแต่อย่างใด แต่เขากำลังคิดว่าซองมินคงละเมอไปเอง จึงดึงมือตัวเองออกจากมือซองมินแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา
“งั้นเอาเบอร์มาเลยพี่”
คยูฮยอนพูดอย่างยิ้มแย้มและไม่คิดอะไร โดยที่ไม่รู้เลยว่าระหว่างนั้นซีวอนมองซองมินอยู่ตลอด และมองมานานแล้วด้วย เขาเห็นแม้กระทั่งว่า ที่ซองมินจับมือคยูฮยอนไว้นั้น..
ซองมินไม่ได้ละเมอ เขาตั้งใจจะจับ
เมื่อทั้งสองคนแลกเบอร์กันเสร็จแล้วก็คุยหยอกล้อกันไปมาเหมือนเพื่อนสนิทที่จากกันไปเป็นสิบปีได้มาเจอกัน เพราะคยูฮยอนเอาแต่นั่งหันหน้าไปทางซีวอน จึงกลายเป็นว่านั่งหันหลังให้ซองมินไปเลย ทำให้เขาไม่รู้ว่าซองมินไม่ได้หลับ เขานั่งฟังซีวอนกับคยูฮยอนคุยกันตลอด แต่คนที่เห็นทุกอากัปกิริยาของซองมินมีคนเดียว นั่นก็คือ ซีวอน
----------------------------------------------------------------- - --------------------------------- - -
9.30 AM.
รถบัสของมหาวิทยาลัยได้พาทุกคนเดินทางมาถึงทะเลซ็อกโซแล้ว นักศึกษาต่างก็พากันแบกข้าวของของตัวเองแล้ววิ่งไปเข้าที่พัก คนที่ลงรถมาเป็นสองคนแรกคือฮยอกแจทงเฮ เพราะพวกเขาจะต้องอยู่ตรวจตราความเรียบร้อยของนักศึกษาทุกคนก่อนถึงจะจัดการกับของของตัวเองได้ ระหว่างนั้นซองมินเรียวอุคคยูฮยอนซีวอน และคนอื่นๆก็ทยอยกันลงรถเพื่อสูดบรรยากาศของทะเล
“เฮ้อออออออ! ถึงซักที พี่ซองมิน เดี๋ยวผมขนกระเป๋าเข้าไปจองห้องให้นะ พี่ไปรับลมทะเลรอผมอยู่ตรงโน้นละกันเดี๋ยวผมตามไป” คยูฮยอนพูดบอกซองมินพร้อมกับชี้ไปทางหาดทรายที่อยู่ตรงหน้าทะเล ซองมินก็พยักหน้ารับและมองไปทางโขดหินและชายฝั่งหรือแม้กระทั่งคลื่นทะเลที่นี่ที่ดูแล้วมันสดชื่นดีจริงๆ
ซองมินเดินไปเรื่อยๆและหยุดอยู่ตรงที่คลื่นทะเลซัดเข้าชายฝั่งได้ไม่มาก เขายืนรับลมทะเลอยู่ตรงนั้นไม่นาน ซีวอนก็เดินเข้ามายืนข้างๆเขา
“พี่ชอบมั้ยครับ”
“หื้ม?” ซองมินหันไปมองซีวอนที่มายืนอยู่ข้างพลางสูดหายใจเอาลมทะเลเข้าไปเต็มปอด “ชอบสิ พี่อ่ะชอบทะเลมากๆ”
“ผมไม่ได้จะถามว่าพี่ชอบทะเลมั้ย”
“……………………………………..”
“ผมจะถามว่า..พี่ชอบคยูฮยอนมั้ย ”
“ซีวอน...”
“พี่คงจะไม่ได้เป็นพวกชายรักชายหรอกใช่มั้ยล่ะครับ?”
ซองมินอึ้งกับคำถามที่ซีวอนถามเขา เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาควรจะตอบยังไงไปดี
เขาควรจะทำยังไงดี..
“แต่ผมเป็นนะพี่”
“!!!!”
“ต่อจากทริปนี้ไป ผมว่าพี่ไม่ต้องดูแลอะไรคยูฮยอนมากแล้วล่ะ เพราะผมนี่แหละจะเป็นคนดูแลคยูฮยอนเอง โอเคมั้ยครับ”
ซีวอนพูดพลางหันมายิ้มให้ซองมินแบบเดิมๆที่เขาเคยยิ้ม เป็นยิ้มที่ดูอบอุ่น และเป็นมิตร
แต่ถ้าดูจากประโยคเมื่อกี้ เขาควรจะถือว่ายิ้มนี้เป็นยิ้มแห่งการผูกมิตรได้รึเปล่านะ เขาควรจะดีใจรึเปล่านะ
เขาควรจะทำยังไงต่อไปดีนะ..
ความคิดเห็น