คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 6 "พี่น้อง"
UNDETERMIND 6
.. "พี่น้อง" ..
ตกเย็นที่หอพัก
บรรยากาศภายในห้องเงียบมาก มีเพียงชายหนุ่มสองคนที่นอนอยู่แบบเตียงใครเตียงมัน ซองมินนอนเล่นโทรศัพท์ ส่วนคยูฮยอนก็นอนจ้องคนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ นี่ซองมินไม่พูดกับเขามาตั้งแต่เช้าแล้วนะ..
“พี่ซองมิน เป็นไรเนี่ยตั้งแต่เช้าละ” เสียงทุ้มของคยูฮยอนดังขึ้นมาทำลายความเงีบสงัดนั้น เขาสงสัยมากจริงๆว่าเขาทำอะไรผิดทำไมซองมินถึงต้องงอนเขามากขนาดนี้
“เปล่า” ร่างเล็กตอบกลับไปโดยที่ไร้การมองหน้าคนถามเลย ซองมินยังคงนอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ
“เห้ย อย่ามาพูดงี้นะ คนไม่เป็นอะไรเค้าไม่ได้เป็นงี้ซักหน่อย” คยูฮยอนพูดพลางลุกขึ้นจากเตียงตัวเองเดินไปยังเตียงของซองมินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเตียงเขามากนัก เขานั่งลงบนเตียงนั้นแล้วมองหน้าซองมินอย่างใจเย็น
“มาทำไม ไปเลยนะ” ซองมินขยับขาเข้ามาชิดตัวเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนมานั่งตรงปลายเตียงแล้วจ้องหน้าอยู่
“ผมหิวอ่ะ ไปหาไรกินกัน” ร่างสูงก้มหน้าลงเข้าไปใกล้กับใบหน้าของซองมินแบบระยะประชิด ซองมินที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่นั้นจะไม่สนใจก็ไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องใจอ่อน..
“จะไปกินไรอ่ะ?” ในที่สุดซองมินก็ยอมเก็บโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางมองหน้าคยูฮยอนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความเซ็ง เพราะเวลาซองมินงอนทีไรคยูชอบเอาของกินมาล่อทุกที แล้วซองมินก็จะหายงอนทุกที
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ชายสองคนก็ก้าวเข้ามายังร้านอาหารร้านนึงซึ่งไม่ไกลจากหอพักนักศึกษามาก และราคาก็ไม่แพง เวลานี้ก็เป็นเวลามื้อดึของใครหลายๆคนด้วย เพราะฉะนั้นร้านนี้จึงมีผู้คนมากมายเข้ามาทานอาหาร แต่โชคดีที่ยังพอมีที่โต๊ะว่างพอสำหรับคนสองคนนั่ง
“จาจังมยอน?!?!?!” ซองมินหันไปถามกับคยูฮยอนเพื่อความแน่ใจว่าคยูจะพาเขามากินร้านนี้จริงๆเหรอ จะง้อพี่ชายทั้งทีพามากินร้านที่ดีๆกว่าไม่ได้เหรอไงกันนะ ซองมินก็เริ่มหิวแล้วด้วย
“ไม่ใช่ๆ ร้านนู้นตะหาก” มือหนาคว้ามือเล็กมาจับไว้แล้วพาเดินตรงไปอีก ถัดจากร้านจาจังมยอนแล้วก็ยังมีร้านพาสต้าจากอิตาลีอยู่อีกร้านนึง ซองมินเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ คยูฮยอนนี่ก็เอาใจคนอื่นเป็นเหมือนกันแฮะ ต้องเป็นร้านนั้นแน่ๆ เขาชักอยากจะกินพาสต้าขึ้นมาแล้วล่ะ แต่ว่า....
“ถึงละ” คยูฮยอนพาซองมินมาหยุดที่หน้าร้านสะดวกซื้อร้านนึง ซองมินหุบยิ้มแล้วหันไปฟาดไหล่คยูฮยอนทันที
“ไอ้บ้า! นี่นายพาพี่ร้านสะดวกซื้อเนี่ยนะ อย่าบอกนะว่าจะพามาซื้อรามยอน?” ซองมินถามอย่างรู้ทัน เพราะคยูฮยอนชอบพาซองมินมาซื้อรามยอนจากร้านนี้มาก เพราะซื้อจากร้านนี้แล้วจะได้แต้มสะสมชิงของรางวัลเป็นเกมส์กดที่เขาอยากได้มากๆนั่นเอง
“เปล่า ผมไม่ได้จะพาพี่มาซื้อ แต่ผมจะซื้อให้พี่” พุดจบคยูฮยอนก็จับมือซองมินแน่นแล้วเดินเข้าไปในร้าน เขาเลือกรามยอนรสซีฟู้ดที่เขาชอบกินให้ตัวเอง แล้วหยิบรสเดิมนั่นแหละให้ซองมิน ซองมินทำหน้าเพลียกับคยูฮยอนสุดๆในตอนนี้ ทั้งคู่เดินไปใส่เครื่องปรุงและเติมน้ำร้อนใส่คัพกันเสร็จสรรพ หลังจากนั้นคยูฮยอนก็เดินไปจ่ายเงินและก็พากันเดินออกจากร้าน ทั้งคู่กำลังจะเดินกลับหอ แต่อะไรบางอย่างก็ตกใส่หัวคยูกับซองมินซะก่อน
แปะ ...แปะ ..
ฝนตก
“เห้ย ฝนตกมาได้ไงเนี่ย” ซองมินรีบคว้ามือคยูไว้แล้วพาเข้ามาหลบฝนที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่พวกเขาเพิ่งซื้อรามยอนกันไปหมาดๆ อีกมือนึงก็ยังคงถือรามยอนร้อนๆไว้
“อะไรวะคิดจะตกก็ตก” คยูฮยอนสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบฝนเอาซะเลย เขาก้มมองรามยอนในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับซองมิน “กินกันเหอะพี่ ฝนหยุดค่อยกลับหอกันนะ”
“อื้ม คงต้องเป็นงั้นแหละ” พูดจบซองมินก็หาที่นั่งแล้วทั้งคู่ก็นั่งลงตรงที่นั่งหน้าร้านนั้น ซองมินคีบรามยอนคำโตเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เขาคงยังไม่รู้ตัวว่าคนที่นั่งข้างๆเขาแอบมองเขาอยู่แล้วก็แอบหัวเราะด้วย
“เออพี่ วันนี้ผมประชุมเรื่องรับน้องมา เขาพูดถึงแพลนที่จะต้อนรับพี่ซีวอนด้วยนะ” คยูฮยอนเปิดประเด็นนี้มาอีกแล้ว
“..........................................” ซองมินที่กำลังจะคีบรามยอนเข้าปากไปก็ต้องค้างไว้แล้วปล่อยมันลงถ้วยไปเหมือนเดิม ก่อนจะหันไปมองหน้าคยูฮยอนแล้วยิ้มให้ “ไม่ได้ถาม”
จบคำพูดของซองมินปุ๊บคยูก็หัวเราะออกมาทันที นี่แสดงว่าที่ซองมินเหวี่ยงไปเมื่อเช้าที่โรงอาหารนั่นเพราะเรื่องซีวอนจริงๆ
“ขำอะไร!” ซองมินหันมาตะโกนใส่
“ขำคนน่ารักไง” มือหนาวางถ้วยรามยอนไว้ข้างตัวก่อนจะยกมือนั้นขึ้นมาหยิกแก้มคนตัวเล็กที่นั่งกินรามยอนอยู่ข้างๆเขาด้วยความหมั่นใส้
“เรื่องแบบนี้มันน่าขำตรงไหนห้ะ” ซองมินดูโกรธมากขึ้นไปอีก
“พี่ฟังผมนะ” คยูฮยอนหันหน้ามาหาซองมินแล้วยกถ้วยรามยอนของซองมินเอาไปวางไว้ข้างๆกับถ้วยของตัวเอง จากนั้นเขาก็ค่อยๆจับมือซองมินข้างนึงมาทาบไว้ตรงหัวใจของเขา
“ผมรักพี่นะรู้ไหมหื้ม?”
“……………………………”
“ตั้งแต่ที่ผมมาเรียนที่นี่ ตั้งแต่ที่ผมได้นอนกับพี่ แค่นี้มันก็พอแล้วนะสำหรับผม ผมพอใจที่ผมมีพี่ พอใจที่เรามีกันแบบนี้ แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องเอาคนอื่นที่เป็นใครก็ไม่รู้เข้ามาเพิ่มเติมอ่ะจริงไหม?”
“…………..” ซองมินยังคงเงียบไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่หันไปสบตากับคยูฮยอนเท่านั้น ตาเขาแดงมาก เหมือนคนจะร้องไห้..
“พี่ไม่ต้องถามว่าทำไมผมถึงรักพี่ ไม่ต้องถามด้วยว่ารักแบบไหน เอาเป็นว่าตอนนี้ผมยังไม่อยากมีใครทั้งนั้น นอกจากพี่” คยูฮยอนพูดพลางกระชับมือที่จับมือซองมินอยู่ให้แน่นกว่าเดิม
“คยู..”
“เชื่อผมนะครับ” พอจบประโยคคยูฮยอนก็โอบไหล่ซองมินเข้ามากอดไว้ เขานั่งกอดกันอยู่แบบนั้น เป็นกอดที่ดูเหมือนพี่น้องกอดกัน ไม่วาบหวาม ไม่หวือหวา แต่ทั้งสองคนสัมผัสได้เลยว่ากอดนี้มันมีความหมายมากแค่ไหน
“บ้า พูดอะไรออกมา ขนลุกบ้างมั้ยป้ะเนี่ย เราไมได้เป็นไรกันซักหน่อย” ซองมินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบถ้วยรามยอนทั้งสองถ้วยนั้นไปทิ้งถังขยะ เพราะนี่ก็ได้เวลากลับหอแล้ว ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย เขาต้องรีบกลับ ก่อนที่จะเขินไปมากกว่านี้..
“เอ้า ก็พี่จะได้มั่นใจไง” คยูฮยอนมองตามซองมินก่อนจะลุกขึ้นยืนก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือซองมินแล้วเดินกลับหอด้วยกัน เพราะตอนนี้คยูฮยอนเองก็รู้สึกง่วงมากแล้ว
“โถ่” ซองมินเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆ เขาไม่ได้เซ็งอะไรหรอก แต่เขาแค่รู้สึกเขินที่คยูฮยอนพูดกับเขาเมื่อกี้จนไม่รู้จะทำตัวยังไงมากกว่า
“พี่นี่ชอบถามนะว่าเราเป็นอะไรกัน พี่รู้อะไรมั้ยว่าคำจำกัดความของคนสองคนไม่ได้มีแค่คำว่าแฟนหรอกนะ”
“……………………………..”
“บางทีคนเป็นแฟนกันเค้ายังไม่ทำอะไรกันแบบนี้เหมือนที่เราทำกันอยู่ตอนนี้เลย” คยูฮยอนพูดพลางหันไปยิ้มให้คนตัวเล็กที่เดินข้างๆเขาตอนนี้
“พอเหอะ น้ำเน่าสุดๆ แหวะ” ซองมินพูดไปยิ้มไป ตอนนี้เขาแทบอยากจะเดินไปให้ถึงหอเร็วๆ จะได้รีบมุดตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วงับมันไว้ดิ้นไปดิ้นมาเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาเขินมากแค่ไหน
เขาไม่รู้ว่าเขาเขินทำไม แล้วคยูฮยอนจะเขินแบบที่เขาเขินไหม แต่ที่คยูฮยอนพูดกับเขาในวันนี้มันจะทำให้เขาอารมณ์ดีไปอีกนาน และถ้ามีใครถามว่าเขากับคยูฮยอนเป็นอะไรกัน ซองมินก็จะตอบว่าเป็นพี่น้องกันนั่นแหละ แต่เป็นพี่น้องที่ ‘รักกัน’ มาก เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ
แต่ซองมินคงยังไม่รู้ ว่ามีใครบางคนกำลังจะเข้ามาในชีวิตของเขา จนทำให้ทุกอย่างในวันนี้มันแปลี่ยนไป..
-------------------------------------------------------------------
ขอแอบกระซิบว่าตอนหน้าจะเริ่มการรับน้องแล้ว เย้
ซีวอนจะคัมอินแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปอย่าลืมติดตามนะคะ ฮอล..
ความคิดเห็น