UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN)

ลำดับตอนที่ #26 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 21 sweet couple

21

 

เมื่อร่างเล็กเดินมาถึงหน้าห้อง สายตาก็หยุดอยู่ที่โพสอิทแผ่นนึงแปะไว้ตรงประตู โพสอิทแผ่นนั้นถูกเขียนไว้ด้วยลายมือตัวบรรจงว่า

 

 

‘ค่อยๆเปิดประตูนะครับ พี่ซองมิน’

 

 

ซองมินยิ้มขึ้นนิดๆก่อนจะหยิบโพสอิทแผ่นนั้นออกมาจากตรงประตู และค่อยๆเปิดประตูนั้นเข้าไปในห้องช้าๆ ห้องเดิมๆที่ไม่ค่อยกว้างนัก ขณะที่ยืนอยู่ตรงประตู มองไปทางขวามือจะเป็นสวิทซ์ไฟฟ้าของห้องนั้นทั้งหมด และเขาก็เจอโพสอิทแปะอยู่อีกแล้ว

 

 

‘ผมมีอะไรจะบอกพี่นะ (อยากรู้ต้องไปดูที่ประตูห้องน้ำ)’ 

 

ร่างเล็กหันซ้ายไปก็เจอโพสอิทแปะอยู่หน้าห้องน้ำ

 

 

‘ผมรู้ว่าที่ผ่านมา ผมชอบทำให้พี่ระแวง (มีอีกนะตรงตู้เสื้อผ้า)’ 

 

และเมื่อเดินเลยห้องน้ำไปก็จะเป็นตู้เสื้อผ้า

 

 

‘ผมขอโทษนะครับ.. คนดีของผม (ที่เตียงก็มีนะ)’ 

 

ซองมินยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า และพอหันไปทางขวามือก็จะเจอเตียงอยู่สองเตียง

 

 

‘ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้กับพี่ได้ยังไง ตอนไหน (อีกเตียงนึงๆ)’ 

 

แล้วซองมินก็เดินไปหยิบโพสอิทที่อีกเตียงนึงข้างๆ

 

 

‘รู้แค่ว่าผมอยากให้เราเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆ (ตรงโต๊ะวางของก็มีนะ)’

 

ซองมินกวาดสายตามองไปยังโต๊ะวางของที่ตั้งอยู่ระหว่างเตียงทั้งสองข้าง และแน่นอน.. เขาเจอโพสอิท

 

 

‘พี่.. อย่าทิ้งผมไปไหนนะครับ อยู่กับผมนะ (มีอีกตรงทีวี~)’

 

และซองมินก็เดินไปตรงทีวีที่อยู่ด้านตรงข้ามกับเตียงนอน

 

 

‘ผมบอกพี่ซีวอนแล้วนะ ทุกอย่างที่พี่อยากให้บอก เรื่องของเรา :-) (ตรงโซฟาเร็วๆ)’

 

และตรงข้างทีวีก็มีโซฟาตั้งอยู่

 

 

‘ผมไม่รู้ว่าพี่บอกฮยอกแจรึยัง แต่เกมของเรา.. ผมยอมแพ้ล่ะ ^^ ผมให้พี่ชนะ (มีอีกตรงกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งนะ)’

 

ร่างเล็กเดินไปตรงโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ข้างๆเตียงอีกฝั่งนึงที่ไม่ไกลจากโซฟามากนัก และอ่านโพสอิทเหมือนเดิม

 

 

‘รู้ไหมว่าผมยอมพี่ทำไม? เพราะผมรักพี่ไง (เก้าอี้ที่โต๊ะเครื่องแป้งๆ)’

 

เขามองไปยังเก้าอี้ ..มีโพสอิทอีกแล้ว

 

 

‘พี่คิดกับผมแบบเดียวกับที่ผมคิดกับพี่ ได้ไหมครับ? (ระวังนะ ตรงพื้นหน้าประตูระเบียงก็มี)

 

เมื่อหันไปที่เก้านาฬิกาจะเจอประตูเพื่อเปิดไปยังระเบียงพอดี มือบางก้มลงหยิบโพสอิทแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน

 

 

‘คบกับผมนะ.. ถ้าตกลง ให้เปิดประตูระเบียง แต่ถ้าไม่.. ให้พี่เดินย้อนกลับไปในห้องน้ำ’

 

 

 

 

 

“........................” ซองมินยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีที่ได้อ่านโพสอิทแผ่นนั้นจบ เขาไม่ได้ไม่สบายจนอยากอ้วก แต่เขากำลังดีใจมากๆต่างหาก นัยตาสีใสเริ่มมีน้ำตาออกมาเอ่อล้นขอบตาทั้งสองข้าง ริมฝีปากสวยได้รูปยิ้มไม่หุบเลยตอนนี้ ซองมินฮึบเก็บอาการทำตัวเหมือนปกติที่สุด แต่ระหว่างที่มือบางกำลังเปิดประตูระเบียงออกไปหาเจ้าของโพสอิทนั้น เขากลับอยากรู้ว่า ถ้าเขาไม่ตกลง แล้วเดินไปอ่านโพสอิทที่อยู่ในห้องน้ำ คยูฮยอนจะเขียนว่าอะไร และเมื่อซองมินเดินย้อนกลับไปทางห้องน้ำ ก็เจอโพสอิทแผ่นนึงแปะอยู่ตรงกระจกบนอ่างล้างหน้า

 

 

‘ผมรู้ว่ายังไงพี่ก็ต้องตกลง พี่คงไม่ใจร้ายกับรูมเมทพี่หรอกใช่ไหม? ผมอาจจะเป็นน้องที่แย่ กวนประสาท ทะลึ่ง ไม่เอาไหน แต่ถ้าพี่มองผมในฐานะคนรัก ผมรับรองว่าผมจะทำทุกอย่างให้เรามีความสุขไปด้วยกัน ถ้ามีทุกข์เราก็จะทุกข์ด้วยกัน ลองดูนะพี่ ลองคบกับผมดู รักนะครับฮยองของผม.. เดินไปที่ระเบียงเร็ว ผมรออยู่’ 

 

ตอนนี่ซองมินกำลังยืนยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า เขาขำนิดๆให้กับรูมเมทของตัวเองที่ทำได้ถึงขนาดนี้ เซอไพร์จริงๆ เขารีบวิ่งไปเปิดประตูระเบียงแล้วมองซ้ายมองขวาทันที แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแค่คยูฮยอน ที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา และมีโต๊ะเล็กๆหนึ่งตัว บนโต๊ะมีไวน์แดงอยู่หนึ่งขวด กับแก้วไวน์อีกหนึ่งแก้ว บวกกับเทียนตั้งโต๊ะที่ตอนนี้เหลือแต่น้ำตาเทียนไปแล้ว ทำให้รู้ว่าเทียนเล่มนี้โดนจุดมานานแค่ไหน และคนจุดต้องรอเขานานแค่ไหนซองมินถอนหายใจกับความสับเพร่าของตัวเองที่ขี้ลืมจนไม่รู้ว่าวันนี้ต้องรีบกลับ

 

 

‘พี่ขอโทษนะคยูฮยอน..’ ร่างเล็กเดินเข้าไปกอดคอคนที่นอนหลับอยู่จากด้านหลัง ก่อนจะจูบลงที่ใบหูเบาๆแล้วกระชับกอดแน่นขึ้นจนคนโดนกอดรู้สึกตัว

 

 

“อ้าว พี่ซองมิน..” ร่างสูงหาวหวอดๆ แต่ก็ยังหันมายิ้มให้ร่างเล็กอยู่ “นึกอยู่แล้วล่ะว่าพี่ต้องมาหาผมตรงนี้ ตามโพสอิท ^^”

 

 

“ทำไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เลย” ซองมินย้ายอิริยาบถมานอนตักคยูฮยอนบนโซฟาแทน

 

 

“ก็เค้าเอาไว้ทำกับคนพิเศษ จะไปทำพร่ำเพรื่อได้ไง” คยูพูดแบบขอไปทีแก้เขิน แต่เขาคงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้หน้าเขาแดงมาก

 

 

“ฮ้าา~ ดาวสวยเน้าะ!”

 

 

“บ้าป่ะพี่ ดาวยังไม่โผล่มาซักดวง พี่ไปเอาดาวไหนมาบอกว่าสวย” คยูฮยอนหลุดขำให้กับคนที่กำลังนอนตักเขาอยู่ ก็บนฟ้ามันไม่ทีดาวซักดวงเลยนี่นา

 

 

“อย่าขัดดิ! ขอโรแมนติกนิดนึงก็ไม่ได้..” ร่างเล็กนอนกอดอกพลางเบ้ปากทำหน้างอน

 

 

“โรแมนติกของพี่นี่หมายถึงจะไปนอนนับดาวทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีดาวเหรอ? ฮ่าๆ”

 

 

“เอ้ะ! ก็บอกว่าอย่าขัด!! จะให้เราโรแมนติกกันนนนน~~” ซองมินที่โดนขัดใจก็นอนดิ้นเหมือนเด็กที่กำลังงอแง ทำเอาคยูฮยอนทนไม่ไหวขำออกมาชุดใหญ่กับความน่ารักของรุ่นพี่คนนี้ คนที่เป็นแฟนของเขา..

 

 

“ฮ่าๆ อ้ะ ก็ได้ โรแมนติกก็โรแมนติก”

 

 

“..........................” ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงัด แต่ทว่าซองมินยังคงยิ้มไม่หุบ

 

 

“ยิ้มอะไร หื้ม?” เสียงทุ้มจากคยูฮยอนเอ่ยถาม

 

 

“น่ารักจัง”

 

 

“แล้วรักผมไหม?”

 

 

“โคตรๆ” เมื่อบอกคำตอบไปแล้วก็ทำเอาหน้าแดงไปหมดทั้งคนพูดและคนฟัง มือเล็กขยับไปกุมมือหนาไว้แน่น “บอกซีวอนแล้วจริงเหรอ?”

 

 

“อื้ม”

 

 

“ทำไมอยู่ดีๆถึงบอกได้อะ ทุกทีไม่เห็นยอมบอก”

 

 

“ก็ถ้ามันทำแล้วพี่สบายใจอะผมทำก็ได้ ตอนแรกที่ผมไม่อยากบอกเพราะผมว่ามันไร้สาระไปหน่อย พี่จะหึงผมทำไมนักหนาก็ไม่รู้ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้อะไรกับพี่ซีวอนเค้า” คยูฮยอนพยายามอธิบายให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรปิดบังซองมินแล้วจริงๆ

 

 

“แหม่ พอเค้าทำให้ตัวเองหึงบ้างก็เลยรู้ซึ้งแล้วใช่มั้ยล่า ว่าหึงแล้วมันรู้สึกยังไง~~~ ฮ่าๆ”

 

 

คยูแอบหน้าเสียเมื่อโดนซองมินพูดจี้จุด เขาก้มลงมองแหวนที่มือซองมินแล้วกุมมือซองมินไว้แน่นกว่าเดิม “อย่าถอดแหวนวงนี้นะพี่ซองมิน”

 

 

“...............................”

 

 

“ผมอาจจะไม่ได้เท่ ไม่ได้รวย ไม่ได้นิสัยดี ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ได้เป็นคนรักที่ดี แต่พี่.. ผมรักพี่มากๆนะ” 

 

 

สีหน้าจริงจังที่คยูฮยอนพูดออกมา ทำให้ซองมินใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กจ้องตาคยูฮยอนแล้วยิ้มให้เพื่อบอกถึงความรักที่เขามีว่ามันมากขนาดไหน 

 

“ไม่ถอดหรอก ถอดยากจะตาย ขนาดถูสบู่แล้วยังถอดไม่ออกเลย ไม่อยากถอดด้วย”

 

 

“.........................” คยูฮยอนไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มและมองหน้าคนน่ารักที่นอนตักเจาอยู่อย่างไม่วางตา

 

 

“พี่อะรักคยูที่คยูเป็นแบบนี้ ใครจะดีกว่ายังไงช่างเค้าเหอะ.. คยูก็เป็นแบบนี้นานๆ อย่าเปลี่ยนไปน้ะ”

 

 

“สิ่งเดียวในตัวผมที่จะเปลี่ยนก็คงจะเป็นหน้าตาอ่ะ ผมเชื่อว่าในอนาคต ผมต้องหล่อขึ้นแน่ๆ -..-”

 

 

“นิสัยไม่ดีอ่ะ! จะไม่ให้เรามีฟีลแบบโรแมนติกกันบ้างไง้?” ซองมินพูดพลางลุกขึ้นมาตีไหล่คยูเบาๆแล้วทำหน้าค้อนใส่

 

 

“โรแมนติกอะยาก แต่อีโรติกอะไหวนะ เอาป้ะล่ะ” ร่างสูงขยับหน้าเข้าไปใกล้คนตรงหน้ามากขึ้น ใบหน้าคมเอียงปรับองศาให้พอดีที่จะเตรียมลิ้มรสริมฝีปากของซองมินพอดี ทั้งสองคนห่างกันแค่ลมหายใจกั้นไว้เท่านั้น

 

 

“ไม่เอา... พรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้า” ซองมินพูดพลางหันหน้าหนีทั้งๆที่หน้ายังแดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่เลย

 

 

“แล้วไงอะ เมื่อบ่ายพี่ยัง... ยังไปเรียนต่อไหวเลย”

 

 

“ทะลึ่ง! ไม่คุยด้วยเล่า” ซองมินอมยิ้มกับท่าทีเจ้าเล่ห์ของคยูฮยอนแบบที่ไม่เคยเขินอะไรแบบนี้มาก่อน เขาตัดสินใจระงับความเขินไว้เท่านี้โดยการลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง โดยที่คยูฮยอนก็มองตามแบบขำๆในความน่ารักของพี่ชายเขาคนนี้

 

 

 

 

ไม่ใช่สิ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ต้องเรียกว่า ‘แฟน’ แล้วต่างหาก..

 

 

-------------

 

เหยด มาอัพแล้ว บางคนถึงกับลืมไปแล้วว่าฟิคเรื่องนี้เรื่องราวเป็นยังไง

ขอโทษนะค้า ตอนนี้ไรเตอร์ว่างแล้ว จะมาอัพให้บ่อยๆเนอะ

คิดถึงแฟนฟิคทุกคน คิดถึงคอมเม้น คิดถึงทุกอย่าง

ตอนนี้ไรเตอร์เปิดฟิคเรืีองใหม่แล้วนะคะ ไปติดตามกันได้ กรุบกริบๆ

ทวิตเตอร์ไรเตอร์อันนี้ @benimuykuyh เข้าไปบอกได้นะว่าอยากให้อัพเรื่องไหนยังไง

ตอนนี้ไรเตอร์แต่งค้างไว้ตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว เพิ่งเอาลง ฮ่าๆ

เลิ้ฟนะคะนะ