UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN)

ลำดับตอนที่ #22 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 19 ( เสร็จแล้ว 40% )

UNDETERMIND 19

 

เช้าวันรุ่งขึ้นของการไปเรียน ทั้งคยูฮยอนและซองมินต่างก็ตื่นเช้ากันทั้งคู่ เพราะเมื่อคืนไม่ค่อยได้มีกิจกรรมอะไรให้ทำกันก่อนนอนซักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะต่างคนต่างกำลังนึกถึงข้อตกลงที่ทั้งคู่พูดกันมาก่อนหน้านี้ จริงอยู่ที่มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของคยูฮยอนที่พูดไปแบบนั้น แต่ด้วยความ หยิ่งในศักดิ์ศรี และไม่ยอมแพ้ ที่อยู่ในตัวซองมิน ก็เลยทำให้ทั้งสองคนต้องมาทำสงครามเย็นบ้าบออะไรกันไม่รู้โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้อยากทำมันเลยซักนิด แต่ถ้าจะให้มายกเลิกตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว เพราะด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายที่ทั้งคู่มี ทำให้พูดคำไหนคำนั้นไม่ยอมคืนคำกันง่ายๆแน่ๆ

“อ้าว ทำไมไม่ใส่แหวนแล้วอะ?” เสียงเล็กเอ่ยถามเมื่อเห็นนิ้วทั้งห้านิ้วของมือทั้งสองข้างคยูฮยอนไม่มีแหวน วงนั้น อยู่เลย ทำเอาร่างสูงที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จและกำลังหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกจากห้องต้องหยุดชะงักกับถามของซองมินเมื่อกี้ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาดึงเอาสร้อยคอที่ใส่ไว้กับตัวออกมาให้ซองมินดู สร้อยคอเส้นนั้นเป็นสร้อยคอธรรมดา แต่ว่ามีแหวน วงนั้น ห้อยอยู่ด้วย

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบใส่แหวน” เมื่อคยูฮยอนพูดจบก็เข้ามาลูบผมซองมินเบาๆพลางส่งยิ้มให้ ก่อนจะจับมือเล็กไว้แล้วเดินออกจากห้องของตัวเองเพื่อไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน ซองมินได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับพฤติกรรมของน้องชาย (?) ของเขาคนนี้จริงๆ เหมือนเขากำลังโดนเอาเปรียบอยู่ยังไงอย่างงั้น

ทั้งสองคนเดินคุยกันสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย โดยทุกครั้งและทุกวัน คยูจะต้องมาส่งซองมินที่หน้าคณะก่อน ถึงจะไปคณะของตัวเองได้ เพราะว่าคณะที่ซองมินเรียนมันเป็นทางผ่านไปคณะของคยูฮยอนพอดี และเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าคณะที่ซองมินเรียนอยู่นั้น ตรงลานพักนักศึกษา มีผู้ชายคนนึงผิวสีคมเข้ม แต่งตัวไม่เรียบร้อยชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากกางเกงอย่างสังเกตได้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูมอซอเลยซักนิดเดียว มันกลับดูดีมากๆอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะผู้ชายคนนี้กำลัง สูบบุหรี่ อยู่ก็ได้ล่ะมั้ง เลยทำให้ดูเท่มากเข้าไปใหญ่

“ไอ้เด็กนี่หน้าตาคุ้นๆ” คยูฮยอนพูดขึ้นมาเบาๆกับซองมิน เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงลานพักนักศึกษาแบบไม่สนใจใคร ที่สำคัญ.. หน้าตาดีซะด้วย เขาจ้องผู้ชายคนนั้นอย่างไม่วางตาทำให้ซองมินที่เดินอยู่ข้างๆต้องหันไปมองตามสายตาที่ร่างสูงกำลังมองอยู่

“คิบอม!!” เสียงเล็กตะโกนชื่อผู้ชายคนนั้นอย่างดีใจ เขารีบวิ่งไปนั่งกับคิบอมทันทีโดยไม่ลืมที่จะลากคยูฮยอนไปด้วย เพราะตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับคิบอมอีกเลย แล้วก็ยังไมได้แนะนำคยูฮยอนให้คิบอมรู้จักอย่างเป็นทางการซักที

“อ้าวพี่.. ไงครับ” คิบอมตอบไปแบบยิ้มๆเห็นซองมินมานั่งตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา ก่อนจะเอาบุหรี่ออกจากปากแล้วทิ้งมันลงไว้กับพื้นพลางใช้เท้าเหยียบปลายบุหรี่เบาๆให้ประจุไฟมันหายไป

“อ่อ นายนี่เองนะที่ วันนั้น มาฉุดพี่ซองมินของฉันไปดินเนอร์” คยูฮยอนพูดขึ้นพลางเดินมายืนอยู่ข้างๆที่ๆซองมินนั่งอยู่

“ทำไม? ก็นายไม่สนใจเค้าไม่ใช่เหรอ? พอเค้าไปอยู่กับคนอื่นบ้าง.. นายเลยนึกอยากแสดงความเป็นเจ้าของขึ้นมาสินะ” เสียงนิ่งๆของคิมคิบอมที่พูดออกมาทำให้คยูฮยอนถึงกับพูดไม่ออกไปต่อไม่เป็น

“เห้ย บ้าป่าวอะ พี่กับคยูฮยอนไม่ได้เป็นไรกันซักหน่อย เน๊าะ!” ซองมินหันไปพูดใส่คยูฮยอนก่อนจะส่งยิ้มให้ ตอนนี้ซองมินกำลังเริ่มเล่นภารกิจสงครามเย็นกับคยูฮยอนซะแล้ว..

“ใคร? บอกว่าผมกับพี่ไม่ได้เป็นไรกัน?”


 

“.....................................................” คำพูดของคยูฮยอนเมื่อกี้ทำให้ซองมินถึงกับพูดไม่ออก นี่ถ้าคยูฮยอนบอกไปว่าเขากับคยูฮยอนเป็นอะไรกัน แบบนี้คยูฮยอนก็โกงเกมส์น่ะสิ

“เอาเหอะน่า ฉันไม่ได้อยากรู้ว่านายกับพี่ซองมินเป็นอะไรกันหรอก เพราะว่า มันไม่สำคัญ.. ใช่ไหมครับพี่ซองมิน?” ขายาวของคิมคิบอมลุกขึ้นเดินมาใกล้คยูฮยอนก่อนจะโน้มตัวลงไปหาซองมินพลางส่งรอยยิ้มและสายตาเจ้าเล่ห์ให้ ซึ่งนั่นก็ทำให้คยูฮยอนไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขากำหมัดของตัวเองไว้แน่น ถ้าไม่เกรงใจ เขาจะต่อยคิบอมอะไรนี่กลางลานพักนี้จริงๆ

“เออ ดี ตกลงจะจีบกัน? ..ได้เล้ย ตามสบาย งั้นผมไปเรียนละนะพี่ซองมิน” ปากของคยูฮญอนกำลังพูดกับซองมินอยู่ก็จริง แต่ว่าดวงตาทั้งสองข้างของเขากำลังจ้องคิบอมอยู่ชัดๆ โดยที่คิบอมก็กำลังมองหน้าคยูฮยอนอยู่เช่นกัน ซองมินที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเขินดีหรือจะอะไรดี จริงอยู่ที่เขาแอบสะใจที่ทำให้คยูฮยอนหึงได้ แต่.. คิบอมก็ทำให้เขาใจสั่นได้ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

“คืนนี้โดนแน่อีซองมิน” คยูฮยอนโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูของซองมินก่อนจะเดินออกจากลานพักนักศึกษาไป ทำให้ซองมินอดไมได้ที่จะมองตามร่างสูงที่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะโกรธซองมินจริงๆ ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยิ้มให้กับคิมคิบอม ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

“คิดถึงจัง หายไปไหนมาหลายวันเลย..” ร่างเล็กตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจและถามคำถามที่เขาอยากรู้มานานหลายวัน

“ก็เที่ยวบ้างตามประสาเด็กน่ะครับ พี่คิดถึงผมจริงๆเหรอหืม?” คิบอมยิ้มให้พลางยกมือขึ้นมาบีบจมูกของซองมินเบาๆ ซึ่งนี่ก็ทำให้ซองมินหน้าแดงขึ้นไม่น้อยเลย คิบอมเลยหลุดหัวเราะออกมานิดๆ

“ฮ่ะๆ พี่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ซักวันผมอาจจะเป็นศัตรูกับคยูฮยอนจริงๆก็ได้นะ แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมจะช่วยเต็มที่ สนุกดีออก”

“ช่วย ..? เป็นศัตรู.. ?” ประโยคที่คิบอมพูดไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้ซองมินรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเลย เขางงมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ คิบอมช่วยอะไรเขา? แล้วทำไมถึงต้องเป็นศัตรูกับคยูฮยอนด้วย? นัยน์ตากลมดิ้กกำลังมองไปที่คิบอมอย่างต้องการคำตอบ

“ผมเป็นคนเดาใจคนง่ายน่ะ เรื่องแค่นี้ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพี่กับคยูฮยอนกำลังคิดอะไรกันอยู่ ผมคิดถูกใช่ไหมล่ะ?” คิบอมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้ก่อนจะเดินออกไปจากลานพักนักศึกษาโดยที่ปล่อยให้ซองมินยังคงยืนงงกับคำพูดของคิบอมอยู่อย่างงั้น ตกลงคิบอมรู้เหรอว่าคยูกับซองมินเป็นอะไรกัน รู้เหรอว่าจุดประสงค์ของซองมินคือต้องการให้คยูหึง เลยพูดว่าจะช่วย(ทำให้คยูหึง) ทั้งๆที่ซองมินไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าจะให้คิบอมมาร่วมเล่นสงครามเย็นกับพวกเขาแบบนี้ และที่สำคัญ..

 

.
 

‘ซักวันผมอาจจะเป็นศัตรูกับคยูฮยอนจริงๆก็ได้นะ’

 .




.

ประโยคนี้ของคิบอมมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ..