คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 20 สงคราม (เสร็จแล้ว)
UNDETERMIND 20
.. สงคราม ..
“อ้าวพี่ซองมิน มาที่นี่ทำไมครับเนี่ย” ซีวอนที่ตอนนี้เห็นซองมินกำลังยืนมองมาทางตัวเองถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ร่าเริงแจ่มใสเชียว คยูฮยอนเองก็กำลังยิ้มแย้มจนหน้าบานไม่แพ้กัน
“พี่มาตามคยูกลับหอ” ร่างเล็กระตุกยิ้มให้ซีวอนไปหนึ่งทีก่อนจะเดินไปข้างๆคยูฮยอนแล้วควงแขนแกร่งไว้แน่น
“อ่าว แล้วพี่รู้ได้ยังไงครับว่าคยูเค้าเลิกเรียนแล้ว” ซีวอนถามพลางเค้นหัวเราะใส่
“แหม่ ก็คนเค้าอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้ล้า” แขนเล็กเกาะแขนของคยูฮยอนแน่นขึ้นไปอีกโดยที่ไม่สนใจสายตาที่ซีวอนมองมาตอนนี้เลย
คยูฮยอน.. บอกสิ....
“เฮ้อ กลับเหอะซองมิน ไปละนะพี่ซีวอน พรุ่งนี้เจอกันใหม่ครับ” แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่ซองมินคิด เมื่อคยูฮยอนบ๊ายบายซีวอนแล้วเดินออกมาเฉยๆ
คยูเดินห่างจากซีวอนมาโดยที่ซองมินก็ยังคงเกาะแขนเดินตามมาด้วยเช่นกัน ระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินกลับหอนั้นแม้ว่าจะมีเสียงนักศึกษาเดินไปเดินมามากมาย แต่ทั้งคยูและซองมินกลับไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลย ซองมินที่เงียบไม่พูดไม่จาอยู่ตอนนี้คงจะเป็นเพราะอะไรไปไม่ได้นอกจาก เรื่องนั้น ที่คยูฮยอนบอกว่าจะทำ แต่ก็ไม่ทำ .. ทำไมถึงไม่พูด? เขาอยากจะถามคยูฮยอนมันซะตอนนี้ แต่อีกใจนึงก็จะลองวัดใจคยูฮยอนดูเพราะคยูอาจจะลืม หรืออาจจะยังไม่มีโอกาสก็ได้ พยายามมองโลกในแง่ดีสุดๆ ซึ่งคยูเองก็ดูเหมือนว่าจะเดาออกแล้วว่าซองมินเป็นอะไร แต่เขาก็ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้นเรื่อยๆจนกระทั่งถึงหอพัก...
ปัง! ตุ้บ!
เสียงปิดประตูและเสียงโยนกระเป๋าลงไปที่เตียงอย่างรุนแรงของผู้ชายร่างเล็กที่ชื่ออีซองมินกำลังแสดงออกมาถึงความไม่พอใจไม่น้อยเลย ทำให้ร่างสูงที่กำลังปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาพร้อมกับถอดเข็มขัดกางเกงออกเพื่อความสบายตัว แต่เมื่อเห็นผู้ร่วมห้องของเขาทำแบบนี้แล้วก็เริ่มจะไม่ค่อยสบายใจแล้ว
“พี่เป็นไรเนี่ย” ร่างสูงถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจไม่ต่างกัน
“ก็อะไรล่ะ!”
“อะไร?”
“............................................” ซองมินจ้องหน้าคยูฮยอนนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร เขาพยายามข่มความโกรธเอาไว้เต็มที่ พยายามที่จะไม่เหวี่ยงสุดๆ เขากับคยูฮยอนเพิ่งดีกันได้ไม่นาน เขาไม่อยากทะเลาะกับคยูฮยอนอีก..
“พี่อย่ามามองหน้าผมแบบนี้นะ เมื่อเช้าพี่ทำอะไรไว้ พี่ลืมไปแล้วรึเปล่า”
“พี่ทำไร!”
“.........................” คยูฮยอนไม่พูดอะไร แต่ก้าวเดินเข้าไปใกล้ไปซองมินเรื่อยๆ โดยที่สายตาในดวงตาทั้งสองดวงก็จ้องไปที่ใบหน้าของซองมินไม่หยุด
“……………………………………….” ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้างุด ไม่ค่อยกล้าสบตากับคนตรงหน้าซักเท่าไหร่
“เงียบทำไม? รู้ใช่มั้ยล่ะความผิดของพี่คืออะไรอะ”
“ก็ทำไมอะ! อย่ามาโยนความผิดให้พี่นะ!!”
“ผมพยายามทนมาหลายรอบละนะ พี่อยากให้ผมชัดเจน แต่พี่กลับเป็นคนที่ไม่ยอมชัดเจน ในขณะที่พี่อยากให้ผมไปบอกพี่ซีวอนว่าผมกับพี่คบกันอยู่ แต่พี่กลับไม่ยอมบอก ฮยอกแจ ว่าเราเป็นอะไรกัน .. เมื่อเช้าพี่ปล่อยมือผม ไล่ผม แล้วพี่ยังจะคิดที่จะให้ผมบอกคนอื่นอีกเหรอว่าเราเป็นอะไรกันอะ มันจะเหมือนกับว่าผมเป็นคนชัดเจนอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่า หืม?” คยูฮยอนพยายามข่มอารมณ์พูดกับซองมินอย่างใจเย็นที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้ซองมินจะขึ้นเสียงใส่เขาก็ตาม
“อย่าเอาเรื่องนี้มาพูดนะ!! มัน.. มันไม่เหมือนกัน!”
“ไม่เหมือน? ใช่ดิ มันไม่เหมือนกันหรอก เรื่องผมอะ พี่ซีวอนแค่ชอบผม ผมไม่ได้คิดอะไร พี่ก็รู้ แต่เรื่องพี่อะ ทั้งพี่ทั้งฮยอกแจรักกันอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ อาจจะรักกันอยู่ก็ได้ใช่มั้ยละ?”
“พูดไรอะ!! หยุดนะ!!!!!!!” ร่างเล็กพูดเสียงแข็งก่อนจะสบตากับคนตรงหน้าเขม็ง
“พี่อย่าคิดว่าผมลืมเรื่องที่พี่เคยคบกับฮยอกแจไปแล้วนะ ผมไม่เคยลืมเลย พี่เคยคบกับมันช่วงม.ปลาย พอก่อนจะเข้ามหาลัยก็เลิกกันเพราะว่ามีทงเฮเข้ามาสนิทด้วย พี่เลยอยากเป็นเพื่อนมากกว่า ที่ฮยอกมันเจ้าชู้จีบสาวไปทั่วเพราะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มันอกหักจากพี่ไง แล้วที่ฮยอกมันไม่ชอบผมเพราะว่ามันคิดว่าที่พี่เลิกกับมันเพราะว่าผมเป็นมือที่สามไง.. หรือที่ผมพูดมันไม่จริง?” ร่างสูงพูดพลางดันซองมินไปติดกับกำแพง แล้วใช้มือทั้งสองข้างยันกำแพงไว้เพื่อล็อคตัวคนตรงหน้าไม่ให้ไปไหน
“....................................”
“ถ้าพี่ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรามากกว่านี้อีกนิด พี่ก็น่าจะรู้ตัวว่าคนที่ควรจะชัดเจนคือพี่ ไม่ใช่ผม พี่กล้าพูดมั้ยล่ะว่าผมไม่รักพี่ ไม่แคร์พี่เลยซักนิดเดียวอะ”
“...................................”
“แต่ผมไม่กล้าพูด ว่าพี่รักผมจริงๆ แค่คนเดียว.. วันนั้นที่ผมถามพี่เรื่องแฟนคนแรก ผมแค่อยากจะลองใจพี่แค่นั้นแหละว่าพี่จะตอบว่ายังไง แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ตอบ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นจูบแรกของพี่จริงๆรึเปล่า แต่ผมก็จะจูบ”
“คิดได้แค่นี้เหรอ คิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้นเหรอ อยากให้บอกก็บอกแต่แรกดิ จะมาโมโหอะไรเอาตอนนี้อะ” จนถึงตอนนี้ซองมินก็เริ่มใจเย็นขึ้นมามากแล้ว เพราะจริงๆเขาเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ยอมบอกฮยอกแจเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับคยูฮยอน เพราะรู้ว่าฮยอกแจไม่ค่อยชอบคยูฮยอนซักเท่าไหร่ ถ้ารู้ว่าเขาคบกับคยูอยู่ ฮยอกแจจะรู้สึกยังไงก็ไม่รู้..
“แล้วพี่จะบอกฮยอกแจป้ะละ”
“ไม่”
“...........................................” ร่างสูงที่ได้ยินซองมินยืนยันเสียงแข็งก็นิ่งไปพักใหญ่
“ก็นั่นมันเพื่อนพี่ ยังไงๆถ้าจะให้กลับไปคบกันอีกก็คิดแบบนั้นไม่ลงอยู่แล้ว อีกอย่าง ถ้าคยูไม่บอก พี่ก็จะไม่บอก”
“แล้วทำไมต้องให้ผมบอกก่อนอะ” คยูฮยอนถามก่อนจะปล่อยตัวซองมินไว้ที่กำแพงอยู่อย่างนั้น ส่วนตัวเองก็เดินมานั่งเอนหลังที่โซฟา เผื่ออะไรๆมันจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
“แล้วทำไมพี่ต้องบอกก่อนอะ อย่ามางี่เง่าอะไรไม่ใช่เรื่องปะ คิดจะหาเรื่องไม่ยอมบอกซีวอนเหรอ”
.
.
“งั้นเรามาแข่งกันมั้ยล่ะ ว่าใครจะทนพฤติกรรมของอีกฝ่ายไม่ได้ จนต้องยอมบอกก่อนกัน ผมก็จะอยู่ของผมเหมือนเดิม พี่ก็อยู่ของพี่เหมือนเดิม ข้อแม้อย่างเดียวก็คือ ต่อหน้าคนอื่น ต้องไม่ให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วถ้าพี่อยากเลิกเล่นเกมส์นี้ พี่ก็แค่ต้องบอกฮยอกแจว่าผมเป็นแฟนพี่ แล้วพอพี่บอก ผมก็จะบอก เราก็จะได้คบกันอย่างเปิดเผย ดีไหม?” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าร่างเล็กอย่างไม่วางตา ทำให้ซองมินอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำที่คยูฮยอนพูดออกมาเมื่อกี้ เขาแทบไม่มีความคิดแบบนี้มาก่อนเลยว่าคยูฮยอนจะมาท้าอะไรบ้าๆบอๆแบบนี้กับเขา
.
.
“ก..ก็ได้! ใครบอกก่อนว่าเรากำลังคบกัน คนนั้นแพ้นะ!!”
“หึ ผมอาจจะแพ้ก็ได้ ความอดทนผมมีขีดจำกัดนะ รู้สึกว่าไอ้เด็กใหม่ข้างห้องนี่ก็สนิทกับพี่เร็วดีหนิ รู้จักกันไม่กี่วันก็ไปกินข้าวด้วยกันซะละ ไหนจะฮยอกแจอีก .. แต่พี่ก็ระวังหน่อยก็ดีนะ เพราะพี่อะ ขี้หึง” คยูฮยอนพูดพลางกระตุกยิ้มเล็กน้อยใส่ซองมิน ก่อนจะเดินไปนอนลงกับเตียงของตัวเองแล้วหยิบสตาร์คราฟออกมาเล่นอย่างสบายใจ ถึงแม้ว่าภายในใจของคยูฮยอนนั้นก็กลัวไม่ต่างกับซองมินเลยซักนิด แต่เขาไม่มีทางเลือก ในเมื่อซองมินหึงเขากับซีวอนได้ เขาก็ต้องหึงฮยอกแจกับซองมินได้ด้วยเหมือนกัน ในเมื่อซองมินไม่ยอมบอก เขาก็จะไม่ยอมบอก เขาจะทำทุกทางให้ซองมินหึงจนทนไม่ไหวต้องยอมบอกฮยอกแจก่อนให้ได้ ซึ่งเขาก็รู้ว่าซองมินเองก็ต้องคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน
นี่พวกเขากำลังจะเริ่มเล่นสงครามเย็นกันเหรอเนี่ย..
ความคิดเห็น