คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 16
UNDETERMIND 16
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเป็นประจำทุกเช้าเป็นสัญญาณเตือนว่าให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นไปเรียนได้แล้ว และวันนี้ก็ยังคงดังเหมือนเดิม โดยปกติซองมินมักจะไม่ค่อยทนกับเสียงอะไรแบบนี้เสมอ ทำให้เขาต้องตื่นก่อนคยูฮยอนที่หลับเป็นตายไม่สนใจสิ่งรอบข้างอยู่ทุกครั้งไป และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งนึงที่ซองมินตื่นก่อนเพื่อจะมาปิดเสียงนาฬิกาปลุก เนื่องจากโต๊ะเครื่องแป้งที่วางสิ่งของต่างๆรวมถึงเจ้านาฬิกาปลุกเรือนนี้ถ้านับจากเตียงที่เขานอนอยู่ก็ต้องเอื้อมมือไปอีกไกลเลยทีเดียวกว่าจะเอื้อมมือไปถึง บวกกับผลของเรื่องเมื่อคืนทำให้สมรรถภาพทางการขยับร่างกายของเขาตอนนี้แทบจะติดลบ ร่างเล็กจึงตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้นนั่งพลางดึงผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกดปิดนาฬิกาปลุก และทันใดนั้น..
ตุ้บ!
“โอ้ยยยยย!!!!”
“เห้ย! พี่ซองมิน!!” คยูฮยอนสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องของซองมินที่ตอนนี้กำลังนั่งกับพื้นแล้วทำหน้าเจ็บปวดสุดๆเหมือนคนเพิ่งจะหกล้มมา (ก็ล้มนั่นแหละ -_ -)
“เห้ยคยูอย่ามอง!!” ร่างเล็กรีบดึงผ้าห่มที่คยูฮยอนห่มอยู่ลงมาปิดตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เขากำลังโป๊ และไม่อยากให้คยูฮยอนต้องมาจ้องร่างกายเขาแบบนั้น โดยที่ซองมินไม่ทันได้คิดว่าเขาดึงผ้าห่มที่คยูฮยอนมาแล้ว ทำให้ตอนนี้คยูฮยอนก็ไม่มีผ้าห่มไว้ปิดร่างกายตัวเองด้วยเหมือนกัน
“คยู!! โป๊อ้ะ!!!” ซองมินหันหน้าหนีก่อนจะยกมือขึ้นไปชี้คยูฮยอนที่ตอนนี้กำลังนั่งล่อนจ้อนอยู่บนเตียงและมองมาที่เขาอย่างขำๆ คยูฮยอนเลยตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ราวตากผ้าข้างหน้าต่างมาสองผืน ผืนนึงเขาเอามัดเอวตัวเองไว้แล้วเรียบร้อย ส่วนอีกผืนนึงเขาถือมันแล้วเดินเอามาให้ซองมินที่ตอนนี้ยังคงนั่งอยู่กับพื้นไม่ไปไหน
“ลุกไม่ไหวเหรอหื้ม?” คยูฮยอนย่อตัวลงแล้วใช้สองมือช่วยพยุงตัวซองมินให้ค่อยๆลุกขึ้น พอซองมินยืนขึ้นได้แล้วเขาก็เอาผ้าเช็ดตัวมัดเอวให้ก่อนจะกอดร่างนั้นจากข้างหลังไว้หลวมๆ
“เปล่าซักหน่อย ..... ก็แค่................”
“แค่?”
“ก็.......นั่นแหละ” ร่างเล็กตอบเสียงเบามากก่อนจะก้มหน้างุดแก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศแถมยังทำหน้าเขินแบบที่เด็กๆเค้าชอบทำอีกตะหาก นี่ตกลงซองมินอายุเท่าไหร่กันแน่เนี่ย คยูฮยอนปล่อยหัวเราะออกมาก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มคนตรงหน้าฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นใส้
“ป่ะพี่ อาบน้ำกัน” คยูฮยอนพูดชวนพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“บ้า!! คยูจะอาบก็อาบไปเซ่!!! มาอาบด้วยกันอะไร..ทะลึ่ง” ร่างเล็กตีแขนอีกคนเบาๆเพื่อแก้เขิน
“เอ้า ฮ่าๆ พี่อายอะไรเล่า”
“ก็บ้า!! ผู้ชายสองคนอาบน้ำด้วยกันได้ไง เห็นหมดดิ ไม่เอา..”
“แต่ผู้ชายสองคนที่ว่านี่คือผมกับพี่นะ แล้วอีกอย่าง..มากกว่านี้เราก็เคยทำมาแล้ว แค่อาบน้ำด้วยกันอะจิ๊บๆ” คยูฮยอนกระซิบข้างหูซองมินพลางกดจูบลงไปที่ใบหูนิ่มนั้นเบาๆ เขาจับมือเล็กเอาไว้ก่อนจะกอดให้แน่นกว่าเดิม เขายื่นหน้าไปสบตากับซองมินพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ทะลึ่งอ้ะ!! ใครเค้าให้เอาเรื่องนี้มาพูดเล่า ห้ามพูดอีกนะ ไม่เอาแล่ว” ซองมินแกะแขนคยูฮยอนอออกแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องน้ำช้าๆ ให้สะเทือนช่วงล่างน้อยที่สุด โดยมีคยูฮยอนคอยเดินตามอยู่ห่างๆพลางขำคนตรงหน้าเล็กๆ พอไปถึงในห้องน้ำ ซองมินก็ยืนมองตัวเองในกระจกตรงอ่างล้างหน้า เขาถอนหายใจให้กับสภาพตัวเองในกระจกเบาๆ มือเล็กยกขึ้นมาลูบไปตามลำคอจนถึงช่วงอก จากที่เคยเป็นสีเนื้อเนียน..ตอนนี้กลับต้องมาเป็นรอยช้ำเกือบทุกจุดบนร่างกายที่เกิดขึ้นจากการกระทำของ “น้องชาย” ร่วมห้องของเขานั่นเอง ซองมินถอนหายใจให้กับตัวเองอีกครั้ง ซักัพกคยูฮยอนก็ตามเข้ามาจากด้านหลัง เขายืนอยู่หน้ากระจกเยื้องๆกับที่ซองมินยืนให้พอเห็นหน้าตัวเองในกระจกบ้าง
“วันนี้โดดเรียนกันเนอะ” ร่างสูงพูดแล้วยิ้มให้ซองมินในกระจก ซึ่งตอนนี้ซองมินเองก็มองเขาผ่านกระจกเช่นกัน
“เห้ยบ้า โดดทำไม”
“พี่จะไปโรงเรียนสภาพนี้อะนะ เดี๋ยวฮยอกแจสงสัยพอดีว่าพี่ไปทำอะไรมา” มือหนายกขึ้นมาแตะไหล่ซองมินไว้ทั้งสองข้างเบาๆ เขาเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้เนื้อตัวซองมินต้องมีรอยช้ำเยอะถึงขนาดนี้ ซองมินก็ยังคงยืนมองหน้าตัวเองในกระจกอยู่เหมือนเดิมคิดถึงคำพูดที่คยูพูดเมื่อกี้ มันก็จริงของเขา.. ยิ่งถ้าฮยอกแจรู้ว่าตอนนี้เขากับคยูตอนนี้ความสัมพันธ์มันเป็นยังไงฮยอกแจจะยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ร่างเล็กได้แต่พยักหน้านิดๆแทนคำว่าตกลงก่อนจะถอนหายใจให้กับตัวเองรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของเช้านี้..
“ไปอาบน้ำดีกว่าครับ ผมเตรียมน้ำให้พี่ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ค่อยๆอาบนะพี่ ไม่ต้องรีบ” คยูฮยอนพูดก่อนจะหอมแก้มซองมินแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
ซองมินใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มๆในการอาบน้ำ ส่วนคยูฮยอนก็นอนเล่นเกมกดอยู่บนเตียงไปตามประสา ร่างเล็กค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาช้าๆโดยมีคยูฮยอนที่วางเกมกดวางทิ้งไว้ที่เตียงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปช่วยพยุงไว้เมื่อเห็นว่าซองมินอาบน้ำเสร็จแล้ว หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และระหว่างที่ซองมินกำลังเลือกเสื้อผ้าใส่อยู่นั่นเองก็เห็นว่าคยูฮยอนกำลังยืนจ้องพฤติกรรมของเขาอยู่แบบยิ้มๆ
“จ้องทำไมเล่า หันไปเลยนะ!! ห้ามมอง คนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า..” ร่างเล็กหันไปตวาดใส่คยูฮยอนจนทำให้คยูต้องอดขำไม่ได้ ซองมินแก่กว่าเขาแท้ๆแต่ตอนนี้ดูเหมือนเด็กเจ็ดขวบที่กำลังออกคำสั่งอยู่ยังไงอย่างงั้น เขายักไหล่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนอนคว่ำกับเตียงแล้วเปิดเกมในโทรศัพท์ของเขามาเล่นต่อไปเพื่อรอให้อีกคนแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ซักพักเขาก็ได้ยินเหมือนเสียงคนล้มอีก ซึ่งคนที่ล้มก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..ซองมินนั่นเองนั่นแหละ พอคยูฮยอนหันไปมองก็พบว่าซองมินล้มก้นกระแทกพื้นอีกแล้ว เขารีบเข้าไปพยุงให้ซองมินลุกขึ้นแต่ดูเหมือนร่างเล็กจะลุกไม่ค่อยไหว
“เจ็บมากขนาดนั้นเลยเหรอพี่ซองมิน”
“...............................” ซองมินได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร
“ผม...ขอโทษนะ” ร่างสูงพูดพลางดึงตัวคนตรงหน้ามาสวมกอดเบาๆ ยิ่งเห็นซองมินเป็นแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิดไปใหญ่ เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขาเองแท้ๆทำให้ซองมินต้องเป็นถึงขนาดนี้
“พี่สำออยไปงั้นแหละ แค่อยากรู้เฉยๆว่าน้องคยูฮยอนของพี่เนี่ยจะดูแลพี่ได้มั้ย จะรำคาญพี่รึเปล่าถ้าพี่เป็นแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ แล้วผลก็คือ..... ผ่านนนนนน!! ฮ่าๆๆๆๆ” ซองมินปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดังพลางยกมือทั้งข้างขึ้นมาบีบแก้มคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังทำหน้างงได้ที่ด้วยความหมั่นใส้ ร่างเล็กยังหัวเราะคิกคักๆไม่หยุด ทำให้คยูฮยอนเริ่มหมั่นใส้คนตรงหน้าขึ้นมาบ้างแล้ว
“โอ้โหย เล่นกันงี้เลยนะ แบบนี้สงสัยอยากเจ็บจนลุกไม่ไหวจริงๆใช่ไหมหื้ม!!” พอคยูฮยอนพูดจบเขาก็อุ้มซองมินไปที่เตียงทันทีก่อนจะขึ้นคร่อมร่างนั้นเอาไว้พลางก้มหน้าลงไปซุกไซร้ซอกคอสีเนียนขาวที่ตอนนี้ยังคงมีรอยช้ำจากการกระทำของเขาเมื่อคืนหลงเหลืออยู่ มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายของคนใต้ร่างนั้นก่อนจะบีบเนื้อนุ่มนิ่มให้สนุกมือโดยที่ซองมินไม่ขัดขืนใดๆเลย มือเล็กได้แต่จับไหล่ร่างสูงเอาไว้แล้วเชิดหน้าขึ้นปล่อยให้อีกคนทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ มือหนายกขาข้างนึงของซองมินมาเกาะ-+กับเอวตัวเองไว้ก่อนจะเบียดกายเข้าไปให้ใกล้ชิดกับคนที่อยู่ใต้ร่างมากขึ้นพลางกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางนั้นอย่างโหยหา แต่ทั้งคู่ก็ต้องหยุดชักเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเพราะมีใครบางคนกำลังโทรเข้า ซองมินหันไปมองโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะหยิบมันมาดูว่าใครโทรมาแล้วหันหน้ามามองคยูฮยอนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเซ็งสุดๆ
“ฮยอกแจโทรมาอ่ะ คยู..ไปอาบน้ำก่อนแล้วกันเน้าะ” ซองมินพูดก่อนจะค่อยๆดันคนตรงหน้าให้ลุกขึ้น ซึ่งคยูฮยอนก็ยอมลุกแต่โดยดี ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดคนที่โทรเข้ามาหาซองมินตอนนี้สุดๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป ซองมินที่เมื่อเห็นคยูฮยอนเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วก็หันกลับมารับโทรศัพท์
“ฮัลโหลว่าไง”
‘ซองมิน มึงอยู่ไหนวะทำไมไม่มาเรียน’
“เอ่อ..คือ .... ไม่ค่อยสบายอะ แบบ..ลุกไม่ค่อยไหว” ร่างเล็กเริ่มใจเต้นแรงและหน้าแดงขึ้นมานิดๆ
‘เห้ย!! เป็นอะไรเนี่ย! ให้กูไปหาไหม วันนี้ขี้เกียจเรียนพอดี เดี๋ยวจะพามึงไปหาหมอ’
“เว่อร์ละมึงอะ ไม่ได้เป็นไร ไม่ต้องมาหรอก เนี่ย.. คยูก็ หยุดเรียนอยู่ดูกูเนี่ยแหละไม่มีไรหรอก”
‘โอ้โห่ย อยู่กับไอ้นั่นยิ่งอันตราย มึงรู้ปะว่าคนป่วยมันเซ็กซี่กว่าเดิม 60% เลยนะเว้ย เดี๋ยวมึงจะเสร็จมันเอาอะ ระวังตัวไว้เห้อะ’
“...........................................” ซองมินเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของฮยอกแจที่พูดเมื่อกี้ ... คำว่า ‘เดี๋ยวมึงจะเสร็จมันเอาอะ’ ทำให้ภาพของเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวของซองมินทันที ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงขึ้นไปใหญ่..
‘เออๆแค่นี้ละกัน มีอะไรก็โทรเรียกกูได้นะ’
“อ..อื้ม โอเค” ซองมินวางสายจากฮยอกแจเสร็จก็ล้มตัวลงไปนอนกับเตียงก่อนจะหายใจเข้าไปให้ลึกที่สุดแล้วถอนหายใจอกมาให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยให้ลมหายใจมันควบคุมสติและความเขินของเขาให้มันคงที่
“โอ้ย ไม่น่าเล้ยยยยยยซองมิน ไม่น่าเมาเลยโอ้ยทำอะไรไม่รู้จักคิด” เขาได้แต่บ่นกับตัวเอง ถ้าคืนนั้นเขาไม่เมาก็คงไม่กล้าทำอะไรที่มันเกินเลยมาได้ถึงขนาดนี้ สิ่งที่เขาทำถ้ามันจะช่วยใก้อะไรๆดีขึ้นจริงก็ดีสิ แต่ถ้าไม่.. เขาก็คงจะต้องเสียใจมากกว่าเดิมไปอีกกี่เท่าก็ไม่รู้ .....
-------------------------------------------------------------------- - - - -----------
ไม่นานนักคยูฮยอนก็อาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ปิดท่อนล่างของเขาเอาไว้ก่อนจะเดินมาหาซองมินที่เตียง
“ไปเที่ยวกันดีกว่าพี่ซองมิน” ร่างงสูงยิ้มให้คนตัวเล็กกว่าที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงเพื่อจะลองแกล้งดูว่าซองมินจะเขินมั้ย แล้วมันก็ได้ผล .. ซองมินเขินจริงๆ
“อ อื้ม ..ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป” ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเล่นแทนอาการเขินของตัวเองและเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกหน้าแดงไปมากกว่านี้ เขาจะเขินอะไรนักหนาก็ไม่รู้แฮะ
คยูฮยอนขำใส่คนตรงหน้านิดๆก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนทรงกระบอกสีดำมาใส่สบายๆก่อนจะหยิบเสื้อกันหนาวที่ทำมาจากไหมพรมออกมาสองตัวพร้อมกับหยิบผ้าพันคอมาอีกหนึ่งผืนก่อนจะเดินมาที่ซองมินแล้วยื่นเสื้อกันหนาวกับผ้าพันคอให้
“ใส่ไว้นะครับ กันหนาว ส่วนผ้าพันคอก็ใส่ๆไปเหอะ เผื่อข้างนอกมันจะหนาวกว่านี้” เมื่อคยูฮยอนพูดจบก็ใส่เสื้อกันหนาวของตัวเองที่หยิบมาบ้าง ส่วนซองมินก็หยิบเสื้อและผ้าพันคอมาใส่ตามที่คยูบอกอย่างว่าง่าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วกอดเอาไว้หลวมๆ
“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย เนอะ ฮ่าๆ” ร่างเล็กพูดไปยิ้มไป เขารู้สึกดีใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกที่คยูฮยอนคนเดิมของเขาได้กลับมาแล้ว คยูฮยอนคนที่ดูแล และไม่ต้องปล่อยให้เขาต้องอยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา
“แล้วปกติไม่น่ารักเหรอไงหื้ม?” ร่างสูงคลายกอดออกมาแล้วบีบจมูกคนตรงหน้าเบาๆจนที่ตัวเล็กที่โดนบีบจมูกนั้นต้องยู่ปากเบาๆเพราะหายใจไม่ค่อยออก
“ก็ไปน่ารักกับคนอื่นด้วยทำไมอ่ะ”
“......................................”
“ทำไม? แค่นี้ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ เฮ้อะ!” ซองมินพูดพลางเอามือทุบไปที่อกแกร่งเบาๆก่อนจะกอดอกแล้วยืนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่จริงจัง บวกกับท่าทีที่แสดงออกว่ากำลังงอนนี่เหมือนเด็กๆเลยไม่มีผิด
“มานั่งคุยกันก่อนเลยมา” คยูดันให้ซองมินนั่งลงกับเตียงโดยเขาก็เดินไปนั่งข้างๆ แล้วโอบซองมินให้มาซบไหล่ตัวเองไว้ก่อนจะก้มหน้าลงไปถามร่างเล็กว่า
“พี่หึงผมกับพี่ซีวอนใช่ไหม?” คยูฮยอนเริ่มถามเข้าประเด็น ซึ่งมันตรงประเด็นจนซองมินที่ได้ฟังคำถามนั้นไม่กล้าตอบเลย เขาได้แต่นั่งเงียบอยู่แบบนั้นไม่พูดอะไร มือเล็กทั้งสองข้างขยับขึ้นมากอดเอวคยูไว้หลวมๆก่อนจะขยับเข้าไปนั่งชิดๆกับคยูฮยอนเหมือนเด็กกำลังอ้อนผู้ใหญ่อยู่ยังไงอย่างงั้น
“เอางี้ พี่เคยเห็นใครที่มาจีบผมแล้วจีบติดป้ะล่ะ” คยูฮยอนถามคำถามนี้กับซองมินซึ่งทำให้ซองมินอึ้งไปไม่น้อยเลยทีเดียว ก่อนจะยืดตัวขึ้นมามองหน้าคนตรงหน้าให้ชัดๆทันทีด้วยความตกใจ
“คยูรู้เหรอว่าโดนซีวอนจีบอยู่อะ!!”
“ใครไม่รู้ก็บ้าละน่า แต่พี่ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ” คยูฮยอนมองหน้าซองมินแล้วตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่จริงจังไม่แพ้กัน
“ก็...ไม่เคยอะ” ร่างเล็กทำสีหน้าคิดแล้วคิดอีกกับคำถามที่ร่างสูงถามเขา เขาย้อนนึกไปถึงสาวๆและหนุ่มๆที่ทั้งเข้ามาจีบคยูฮยอนแบบตรงๆ แบบแอบส่งจดหมายส่งขนมมาจีบ หรือแบบกันท่าไม่ให้เขาเข้าใกล้คยูฮยอน แล้วอีกเยอะแยะมากมาย แต่ก็ไม่มีซักครั้งที่คยูฮยอนจะคบกับพวกนั้นเลย “แต่ว่า! ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะ!!” ซองมินยังคงพยายามจะเถียง
“ไม่เหมือนกันยังไง?”
“ก็!! อันนั้นมัน....”
“มัน?”
“ก็มันทำให้คยูดูสนใจซีวอนมากกว่าพี่ อะไรๆก็ซีวอน อันนั้นก็ซีวอน อันนี้ก็ซีวอน ไปไหนมาไหนกับซีวอนตลอด ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวด้วย ซึ่ง! พวกก่อนๆนั้นที่มาจีบคยูอะไม่เคยได้ถึงขนาดนี้เลยนะ!!” ซองมินอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็พี่เค้าเป็นพี่คณะอะ สนิทกับเค้าไว้ก็ดีแล้วนี่นา แล้วทุกทีที่ผมไปไหนมาไหนกับเพื่อนพี่ก็อยู่กับพวกเพื่อนๆพี่ไม่ใช่เหรอ ผมเลยไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรที่มันติดลบอยู่แค่ไหน ผมเหมือนเดิมทุกอย่างนะ แค่เปลี่ยนจากไปไหนมาไหนกับเพื่อน มาเป็นไปไหนมาไหนกับพี่ซีวอน มีแต่พี่นั่นแหละที่เปลี่ยน จากที่เคยอยู่กับเพื่อนพี่ตอนผมไปเที่ยว มาเป็นนั่งเหงาอยู่คนเดียวตอนผมไปเที่ยว คิดมากไปเองทั้งนั้น แถมเป็นอะไรรู้สึกยังไงก็ไม่ยอมบอก”
“................................” ซองมินเอาแต่นั่งฟังคยูอยู่เงียบๆโดยที่เขาพูดอะไรไม่ออกเลย มันก็จริงอย่างที่คยูพูดจริงๆ คยูอะติดเที่ยว ชอบไปตระเวนกินนั่นกินนี่กับเพื่อนๆ แล้วทุกๆครั้งที่เป็นแบบนี้เขาจะไปอยู่กับอึนเฮตลอด แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงไม่ไปอยู่กับอึนเฮ ทำไมเขาต้องมานั่งกังวลอะไรไม่รู้อยู่คนเดียวด้วยก็ไม่รู้
“ก็นั่นมันคยูเที่ยวกับเพื่อน แต่อันนี้มันเที่ยวกับซีวอนอะ ซีวอนมันบริสุทธิ์ใจที่ไหนเล่า ถึงจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับซีวอนก็จริง แต่ซีวอนนั่นแหละมันคิด ถึงพี่จะไว้ใจคยูได้แต่พี่ก็ไม่ไว้ใจซีวอนอยู่ดี อย่าไปไหนมาไหนกับมันเลยเหอะ” สุดท้ายซองมินก็หาเหตุผลมาห้ามไม่ให้คยูไปไหนมาไหนกับซีวอนจนได้..
“ห้ามผมได้แล้วห้ามพี่ซีวอนได้รึเปล่าหืม? มันไม่ได้หรอกน่า แต่เอาเป็นว่าครั้งไหนถ้าพี่ซีวอนชวนผมไปไหนอีก ผมจะเอาพี่ไปด้วย จะไม่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว โอเคไหม พี่ซีวอนจะได้รู้ ว่าเราตัวติดกัน ยังไงก็แยกกันไม่ได้หรอก เนอะ” ร่างสูงพูดพลางจับมืออีกคนแน่นเพื่อแทนคำสัญญา
“ก็บอกเค้าไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน....” ซองมินตัดสินใจพูดคำนี้ออกมาจนได้......................
“...........................” คยูฮยอนนั่งนิ่งไปเลยหลังจากเจอคำพูดของซองมินเมื่อกี้
“ทำไม? หรือว่าเรา.... ไม่ได้เป็นอะไรกัน??”
“ผมบอกไม่ได้หรอกพี่” พอคยูฮยอนพูดจบ ร่างเล็กก็จ้องหน้าเจ้าของคำพูดเมื่อกี้นิ่ง สายตาของเขาตอนนี้จะว่าเป็นสายตาที่จะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะว่าเศร้าก็ไม่เชิง มันเป็นสายตาที่กำลังสับสน ว่าคยูฮยอนกำลังพูดอะไรออกมา....
“เพราะวันนี้ผมจะอยู่กับพี่ทั้งวัน คงไม่ได้เจอเค้าหรอก ถ้าเค้าโทรมาผมก็จะไม่รับสาย ไว้พรุ่งนี้แล้วกันเนาะ ผมจะพาพี่ไปหาเค้าแล้วบอกว่าเรากำลังคบกัน พี่ซองมินหวงผมม้ากมากด้วย เอางี้มั้ย ฮ่าๆ”
“บ้า!! ใครเค้าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นเล่า! ตกใจหมดเลย!! ขอให้จริงเหอะพรุ่งนี้นะ ทำให้ได้อย่างที่ว่าด้วย!” ซองมินหลุดขำออกมาตามคยูฮยอนก่อนจะฟาดเข้าไปที่แขนแกร่งนั้นป๊าบใหญ่ เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อให้ตาที่เหมือนจะมีน้ำเอ่ออยู่มันหายไป ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะก่อนจะกอดกันแน่นแทนความรู้สึกมากมายที่มี ....
“ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันเหอะพี่ ป่ะลุกเร็ว” ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือไปให้ซองมินจับแล้วลุกขึ้นยืนข้างๆเขา
“โอ้โหยยย ได้จับมือกับคนหล่อเดินไปเที่ยวด้วย ว๊าวว” ซองมินพูดอย่างอารมณ์ดีพลางจับมือคยูฮยอนไว้แน่น
“ผมเป็นของพี่ พี่ก็เป็นของผม เราจะทำอะไรกันก็ได้น่า แต่ได้แค่สองคนนะ คนอื่นอะ ห้ามทำ โอเค้?” พอพูดจบคยูฮยอนก็เลื่อนหน้าลงมาจูบปากซองมินเบาๆ เขาถอนจูบออกมาเพื่อจ้องหน้าซองมินซักพักแล้วยิ้มให้ จากนั้นเขาก็จูบปากซองมินซ้ำอีกรอบนึงเพื่อแสดงถึงความรักที่เขามีให้ซองมินจนไม่สามารถจะไปให้ใครได้อีก ถึงแม้ว่าเขาอาจจะดูไม่สนใจซองมินไปบ้าง แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองทำอะไรแย่ๆแบบนั้นกับคนตรงหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว
“ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักคยูฮยอนม๊ากกกมากๆน้ะ”
ซองมินพูดก่อนจะยิ้มให้ด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆ ทั้งคู่พากันเดินออกไปยังสวนสาธารณะที่หลังมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียน สถานที่ที่มีแต่คนมาพลอดรักกัน สถานที่ที่คยูฮยอนคอยบอกเขาเสมอว่าถ้ามาที่นี่ เขากับคยูฮยอนต้องแกล้งเป็นคนรักกัน จะได้ไม่ต้องไปอิจฉาคู่อื่นเขา แต่ ณ วันนี้ที่เขากำลังจะไป เขาไม่ต้องแกล้งทำแบบนั้นแล้ว เพราะวันนี้เขาได้เป็นคนรักกัน อย่างเต็มตัวแล้วจริงๆ...
ความคิดเห็น