คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 14
UNDETERMIND 14
ที่มหาลัย..
ที่จริงวันนี้ซีวอนไม่มีเรียน แต่มีประชุมกับคณะอาจารย์เรื่องโปรเจคที่ซีวอนต้องทำระหว่างที่อยู่เมืองนอก พอประชุมอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เกือบๆสามโมง ซีวอนเลยรีบเดินออกมารอคยูฮยอนที่หน้าห้องเรียนที่คยูกำลังเรียนอยู่ เขาเฝ้ามองนาฬิการอบแล้วรอบเล่าคยูฮยอนก็ยังไม่เลิกเรียนซักที ซีวอนถอนหายใจอยู่พักใหญ่จนในที่สุด คยูฮยอนก็เลิกเรียนจนได้
“คยูฮยอน” ซีวอนยกมือขึ้นทักทายก่อนจะส่งยิ้มให้ผู้ชายที่เขารออยู่ตั้งนานสองนาน พอคยูฮยอนเห็นก็เลยเดินเข้ามาหา
“พี่มารอผมเหรอเนี่ย”
“ก็ใช่ไง ฮ่าๆ ไปกินข้าวกันมั้ย”
“ที่ไหนอ่ะ?” คยูถามอย่างสนใจ เพราะตั้งแต่เช้าเขาก็ยังไมได้กินอะไรนอกจากขนมปังก้อนเดียว กินตอนก่อนออกจากหอมาเรียนนี่แหละ ซองมินสั่งให้กิน = _ =
“ไปร้านพี่กัน ตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่” พอซีวอนพูดจบก็เข้ามาโอบไหล่คยูฮยอนแล้วพาเดินลงไปขึ้นรถ คยูฮยอนเองก็ไม่ติดใจอะไรก็เลยเดินๆตามไป ทำเอาคนแถวนั้นที่เห็นซีวอนกับคยูฮยอนตอนนี้ต้องกรี๊ดกร๊าดกันไปเป็นแถบๆ เพราะการที่สองหนุ่มหล่อเดินกอดกันแบบนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาก็คงจะคิดไม่ออกว่าจะเลือกใครดี แต่ถ้าเป็นสาววายสมัยนี้ก็คงจะกรี๊ดเพราะสองหนุ่มหล่อเดินกอดคอกันยังกะเป็นแฟนกันแหนะ อะไรประมาณนี้ พอซีวอนขับรถมาถึงที่ร้าน Threesome เขาก็พาคยูฮยอนเดินตรงเข้าไปข้างในร้านแล้วจับจองที่นั่งทันที
“นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคยูฮยอน?”
“อะไรก็ได้พี่ ง่ายๆ พี่สั่งมาเลย”
คยูตอบกลับไปแบบส่งๆเพราะเขาเป็นคนกินง่ายจริงๆ ยิ่งมาร้านอาหารแบบนี้เขายิ่งไม่ค่อยอยากจะสั่งอะไรกินนักหรอก เพราะราคามันคงแพงหูฉี่ ทั้งๆที่นี่มันร้านของซีวอนแท้ๆแต่เขาก็ยังไม่กล้าจะสั่งอยู่ดี ซีวอนนี่แหละคงรู้ดีที่สุดว่าร้านเขามีอะไรอร่อย เมื่อซีวอนสั่งอาหารเสร็จแล้วระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟทั้งสองคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อยสัพเพเหระไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ ทั้งสองคนคุยกันไปทานอาหารไปและสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือไวน์แดง ซีวอนมักจะสั่งไวน์แดงมาดื่มแทนน้ำเปล่าเสมอ เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ทั้งซีวอนและคยูฮยอนค่อยๆกินไปคุยกันไปจนตอนนี้อาหารหมดแล้วทุกอย่าง พอซีวอนเรียกบริกรมาเก็บจานแล้วก็สั่งไวน์แดงมาเพิ่มอีก
“ดูท่าทางพี่ซีวอนนี่จะเป็นโรคไวน์แดงลิซึ่มเปล่าเนี่ย กินไม่หยุดเลย ไม่ยักกะเมาด้วย ฮ่าๆ” คยูพูดพลางหัวเราะให้อีกคนเบาๆ เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้เขาเริ่มจะเมาแล้ว
“อื้ม พี่ชอบไวน์แดง คยูฮยอนก็ดูจะชอบนี่นา”
“ทีแรกผมก็ไม่ชอบหรอก ตั้งแต่มาอยู่กับพี่ซองมินอะชอบเลย”
“อ้าว ทำไมไปชอบตามเค้าล่ะ?”
“ผมเป็นคนชอบแอลกอฮอลล์อยู่แล้วไงพี่ พอได้มาอยู่กับพี่ซองมินอีก พี่เขาชอบสะสมไวน์ ชอบซื้อไวน์รสชาติใหม่ๆมาชิม แต่ก็เห็นมีแต่ไวน์แดงนี่แหละที่เราชอบกินกันมากที่สุด” คยูฮยอนพูดไปยิ้มไป ทำให้ซีวอนเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาแล้ว
“ทำไมพูดถึงซองมินแล้วต้องยิ้มด้วย?”
“ไม่รู้ดิครับ พี่รู้มั้ยที่จริงผมอยู่กับพี่ซองมินทุกวันเนี้ยไม่ใช่แฟนกันก็จริง แต่พี่ซองมินอะเป็นของผม ผมก็เป็นของพี่ซองมิน เราเหมือนเป็นของกันและกันไปแล้วอะ ฮ่าๆ พี่เค้าน่ารักนะ ทำอะไรก็น่ารักไปหมด พี่เค้าไมได้เหมือนผู้หญิงเลยซักนิด แต่เขาอ่อนโยน น่ารักเหมือนเด็กชายตัวเล็กๆ น่าปกป้อง แล้วก็..”
“พอละ พี่ยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ ฮ่าๆ เมามากแล้วนายน่ะ” ซีวอนเริ่มหงุดหงิดกับสิ่งที่คยูฮยอนพูดมากขึ้นเลยต้องบอกให้คยูหยุดพูดซะก่อน ก่อนที่เขาจะโมโหไปมากกว่านี้
เป็นของกันและกันงั้นเหรอ .. คยูฮยอน นายต้องเป็นของพี่ ไม่ใช่ของซองมิน ซองมินมันรักและดูแลนายไม่ได้เท่าพี่หรอกน่า พี่เอาหัวเป็นประกันเลย ..
ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ที่ห้องของซองมินตอนนี้ก็มืดตามไปด้วย เพราะก่อนหน้าที่ซองมินจะนอนเขาไมได้เปิดไฟทิ้งไว้ มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองสองสามทีเพื่อแก้ง่วงก่อนจะลุกจากที่นอนไปเปิดไฟ เขาเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ตรงข้างเตียงขึ้นมาดู
สองทุ่มแล้ว แต่คยูฮยอนยังไม่กลับ
เมื่อซองมินเห็นดังนั้นจึงรีบกดโทรศัพท์โทรหาคยูฮยอนทันที
“คยูฮยอนอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับห้ะ!!” ซองมินรีบพูดใส่ปลายสายทันทีเมื่อมีคนรับสาย แต่ซองมินก็ต้องนิ่งไปเพราะเสียงที่ตอบกลับมานั้น ไม่ใช่เสียงของคยูฮยอน
“โอ้โห.. ถึงกับต้องโทรตามเลยเหรอครับเนี่ย? นี่เป็นพี่น้องกันหรือเป็นอะไรกันแน่หืม?”
“ซีวอน?..............”
“หึ เก่งหนิครับที่รู้ว่าเป็นผม”
“คยูฮยอนอยู่ที่ไหน…”
“เค้า..อยู่กับนี่แหละครับ อยู่มานานละด้วย” ซีวอนพูดอย่างช้าๆชัดๆให้คนปลายสายได้รับรู้ เขากระตุกยิ้มมุมปากราวกับว่าเดาอารมณ์ซองมินออกว่าถ้าซองมินรู้แบบนี้แล้วต้องโกรธแน่ๆ แล้วเขาก็คิดถูกจริงๆ
มือเล็กยืนถือโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างนึงก็กำเอาไว้จนสั่นไปหมดจนอยากจะต่อยคนปลายสายซะให้รู้แล้วรู้รอด ซองมินค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องโกรธไปมากกว่านี้
มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ ชเวซีวอน
“แล้วคยูฮยอนไปทำอะไรที่ไหนกับนาย?”
“แหม่ ของแบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคน จะบอกให้ คนอื่น รู้ได้ยังไงล่ะครับ หึ ผมยังไมได้ทำอะไรเค้าหรอก แต่ครั้งหน้าอะไม่แน่.. เอาเป็นว่าถ้าเค้าอยากกลับแล้วผมจะไปส่งเค้าที่หอเองแล้วกันนะ” พอพูดจบซีวอนก็วางสายแล้วเอาโทรศัพท์ของคยูฮยอนวางไว้ที่เดิมทันที เรพาะคยูฮยอนขอตัวไปเข้าน้ำ แล้วก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ไม่นานนักคยูฮยอนก็เดินออกมา
“เมื่อกี้พี่ซองมินโทรมาน่ะ พี่เลยรับให้”
“พี่ซองมินว่าไงอ่ะครับ?”
“ทีแรกก็ถามว่านายอยู่ไหน แต่พอเห็นเป็นพี่รับสายมั้ง เลยโวยวายใส่พี่นิดหน่อยว่าทำไมไม่ให้คยูฮยอนกลับหองั้นงี้ พี่ว่าเรากลับกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอเอง” ซีวอนพูดพลางลุกขึ้นแล้วยิ้มให้ ซึ่งคยูฮยอนเองก็ไม่ปฏิเสธอะไร
--------------------------------------------------------------------------------------- -
ทางฝั่งซองมินเมื่อซีวอนวางสายไปแล้วเขาก็ได้แต่ยืนกำโทรศัพท์ไว้นิ่ง เขาคิดอย่างเดียวว่าต้องออกไปตามหาคยูฮยอนให้ได้ในตอนนี้ ก่อนที่ซีวอนจะได้ใจไปมากกว่านี้ เขาปล่อยให้ซีวอนเข้าใกล้คยูฮยอนมากเกินไปแล้ว และที่แรกที่ซองมินคิดจะไปก็คือร้านทรีซัม ไม่ใช่สิ.. ต้องเรียกว่าที่เดียวที่ซองมินจะไปตามหาคยูฮยอนได้คือร้านทรีซัมตะหาก เพราะนอกจากร้านนี้แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าซีวอนพักอยู่ที่ไหน และก็ไม่รู้ว่าคนอย่างซีวอนจะพาคยูฮยอนไปที่ไหนบ้าง ซองมินนั่งลงบนเตียงแล้วคิดนึกถึงช่วงที่พูดโทรศัพท์กับซีวอนเมื่อกี้ มันมีเสียงเพลงที่บรรเลงมาจากเปียโน ไวโอลิน ทรัมเป็ตอะไรนั่นด้วย
ใช่แน่ๆ ต้องเป็นร้านนั้นของซีวอนแน่ๆ
ซองมินตัดสินใจหยิบเสื้อโค้ทกับหมวกมาใส่ก่อนจะตัดสินใจออกไปตามหาคยูฮยอน ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเขาสังเกตเห็นว่าเพื่อนข้างๆห้องของเขาก็กำลังเปิดประตูจะออกจากห้องมาพอดี
“อ้าว ซองมิน จะไปไหนหืม?” คิบอมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เขาปิดประตูห้องก่อนจะเก็บกุญแจเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดูเหมือนคิบอมก็กำลังจะออกไปไหนซักที่เหมือนกัน
“ไปตามหาคนน่ะ........”ซองมินตอบคิบอมไปเพียงเท่านั้นแล้วเขาก็เดินผ่านหน้าคิบอมไป
“ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“........................?.......................” ประโยคนั้นของคิบอมทำให้ซองมินต้องหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมามองคนถามทันที
คิบอมชวนเขาเหรอ?
“ฉันกำลังจะออกไปหาอะไรกินน่ะ ไม่มีเพื่อนไปอยู่พอดี ก็ไปตามหาคนของนายก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน” คิบอมทำสีหน้าจริงจังก่อนจะเดินตรงไปหาซองมิน “ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ แต่ที่นี่มันอันตราย มันจะเป็นผลดีสำหรับนายถ้ามีรถไปตามหาคน แค่นั้น” พอคิบอมพูดจบเขาก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ก่อนจะเดินลงบันไดไป
“ไปปปปป ไปด้วยๆ รอเดี๋ยวดิคิบอมม” ร่างเล็กรีบวิ่งตามคิบอมลงไป ถือว่าโชคดีด้วยที่คิบอมยืนรอซองมินอยู่ ทั้งคู่เดินลงบันไดไปชั้นล่างด้วยกันสองคน หอที่นี่จะมีด้วยกัน 5 ชั้น ไม่มีลิฟท์ มีแต่บันได โดยถ้าเดินลงบันไดมาถึงชั้นล่างสุดก็จะเจอที่ทำงานของเจ้าของหอ ด้านขวาเป็นกำแพง และด้านซ้ายมือจะเป็นประตูทางออกไปโรงจอดรถ ระหว่างที่ทั้งคู่เดินกันนั้นไม่มีใครชวนใครคุยทั้งสิ้น เพราะคิบอมน่ะดูเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว ส่วนซองมินที่เงียบนี่คงไม่ใช่เพาะว่าเครียดเรื่องคยูฮยอนหรอก ตอนนี้เขาดูเหมือนว่าจะเขินคนข้างๆเขามากกว่า
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงที่จอดรถก็มีรถออดี้คันหรูขับเข้ามาจอดพอดี แต่ไม่ได้เข้ามาจอดตรงลานจอดรถ ออดี้ปริศนานี้เขาจอดขวางลานจอดรถเอยู่ต่างหาก ทำให้คิบอมดูอารมณ์เสียชึ้นมาระดับนึงเลย ระหว่างที่คนในรถนั้นเปิดประตูรถลงมาซองมินก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาตกใจมากเพราะคนที่เดินลงมานี้เป็น คยูฮยอน
ซีวอนมาส่งคยูฮยอนถึงที่หอเลยเหรอ?
ซองมินพยายามจะคิดไปในแง่ดี ที่ซีวอนมาส่งคยูฮยอนถึงที่หอนี่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องอันตรายมาก และคยูก็จะได้ไม่เหนื่อยด้วย เขาไม่รู้หรอกว่าวันนี้ซีวอนพาคยูฮยอนไปไหน แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย เพราะดูเหมือนตอนนี้หน้าคยูฮยอนก็เหมือนจะเมาๆ.. ซองมินถอนหายใจก่อนจะหลบสายตาที่คยูฮยอนกำลังมองไปที่เขา เอาอีกแล้ว..ความรู้สึกแบบนี้มันมาอีกแล้ว... ความรู้สึกที่มันจุก แทบไม่อยากจะพูดอะไร เขาอยากกลับห้องไปนอนคลุมโปงแล้วหลับไปซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่ซองมิน.. นั่นใครอะ” คยูฮยอนถามพลางชี้ไปทางคิบอม
“อย่ามาชี้หน้า ฉันไม่ชอบ” คิบอมมองหน้าคยูฮยอนอย่างไม่พอใจที่อยู่ๆใครก็ไม่รู้มาชี้หน้าเขาแบบนี้ “เนี่ยเหรอซองมิน คนที่นายตามหา?” เขาถามซองมินแต่ก็ยังไม่วางตาไปจากคยูฮยอน เขาเหลือบไปมองทางคนขับรถที่ตอนนี้กำลังมองมาทางนี้อย่างตั้งใจและสีหน้าที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
“อ่อ ไปเที่ยวกับผู้ชายมาซะด้วย” คิบอมเข้นหัวเราะออกมาใส่คยูฮยอนอย่างตั้งใจ
“ว่าไงครับพี่ซองมิน คยูฮยอนหายไปแปปเดียวนี่ควงคนใหม่มาเย้ยแล้วเหรอ? ฮ่าๆ” ซีวอนที่ตอนนี้เขานั่งอยู่ทางฝั่งคนขับหันมาพูดกับซองมินแกมประชด เพื่อให้คยูฮยอนรู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก
“นาย จะทำให้เค้าแตกแยกกันสินะ หึ กลับไปได้ละ ถ้าไม่ใช่คนที่หอนี้ก็อย่ามาจอดรถนาน แถมยังจอดรถขวางทางคนอื่นเค้าแบบนี้เนี่ย.. คนมีการศึกษาเขาไม่ค่อยทำกันนะ” คิบอมพูดใส่ซีวอนอย่างไม่เกรงใจ ไม่ว่าซีวอนจะเป็นใครมาจากไหนแต่เขาเชื่อว่าตระกูลเขาก็มีชื่อเสียงไม่แพ้ใครเหมือนกัน แถมซีวอนยังจะมาจอดรถขวางรถเขาแบบนี้อีก ซีวอนกับคิบอมจ้องหน้ากันอยู่นานจนในที่สุดซีวอนก็ต้องขับรถออกไปจนได้
“นายเป็นใคร” คยูฮยอนยังคงถามคิบอมต่อ เขามองหน้าคิบอมจนแทบจะไม่กระพริบตาเลยทีเดียว เขาไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่วันนี้เขากลับจะพาซองมินออกไปข้างนอก แถมยังจะใช้คำพูดไม่ดีใส่ซีวอนอีกตะหาก
“แล้วนายล่ะเป็นใคร” คิบอมถามกลับไปอย่างยียวน ทั้งคู่ยังคงมองหน้ากันอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกันยังไงอย่างงั้น
“อ..เอ่อ คิบอม! นี่คยูฮยอนน้ะ รูมเมทพี่เอง ฮ่าๆ” ซองมินพยายามทำลายบรรยากาศที่น่ากลัวลงด้วยการทำให้คิบอมใจเย็นๆกว่านี้หน่อย ลำพังตอนคิบอมไม่โกรธก็น่ากลัวอยู่แล้ว = _ =
“พี่ซองมิน กลับห้องกับผม!” ร่างสูงเดินเข้าไปจับมือซองมินแน่นก่อนจะพาซองมินเดินเข้าไปในหอ แต่ซองมินกลับยืนนิ่งไม่ยอมขยับ เขากำมือตัวเองไว้แน่นก่อนจะพยายามสะบัดมันออกจากมือของคยูฮยอนที่กำลังบีบข้อมือเขาอยู่
“นายรู้มั้ยว่ารูมเมทของนายเค้ารอให้นายกลับห้องตั้งแต่เช้าละ” คิบอมยังคงวางมาดเอามือล้วงกระเป๋าแล้วหันไปพูดกับคยูฮยอนที่ตอนนี้เขายืนอยู่ข้างๆซองมินเพื่อจะพาซองมินกลับห้อง พอคิบอมพูดจบซองมินก็ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง คยูฮยอนหันพยายามจะมองหน้าซองมินไว้เพื่อจะดูว่าซองมินจะร้องไห้รึเปล่า
เขาทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ?
“นายยังปล่อยให้เค้ารอนายได้ แล้วทำไมเค้าจะปล่อยให้นายรอเค้าบ้างไม่ได้” คิบอมยังคงพูดต่อก่อนจะยกยิ้มให้คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเชา
“นายหมายความว่าไง?” คยูฮยอนก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่คิบอมพูด
“ซองมินจะไปกินข้าวกับฉัน” คิบอมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดคำนี้ออกมา เขาคิดดีแล้วที่พูดแบบนี้ เขาตัดสินใจอยู่นานว่าจะพูดดีไหม ซองมินจะหาว่าเขาโกหกไหม เพราะซองมินไมได้จะไปกับคิบอมเลยซักนิด แต่จะออกไปตามหาคยูฮยอนตะหาก แต่ตอนนี้...เขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว
“จริงเหรอพี่ซองมิน” คยูฮยอนถามพลางมองหน้าซองมินอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง คิบอมยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่รถแล้วเปิดเครื่องรอ เขาไม่รู้ว่าซองมินจะเดินขึ้นรถมากับเขาไหม แต่ตอนนี้กำลังรอซองมินอยู่ ซองมินที่มองตามคิบอมไปนั้นก็แทบไม่เชื่อหูตัวเองเหมือนกันว่าทำไมคิบอมถึงต้องพูดแบบนี้ เขาหันไปมองคยูฮยอนก่อนจะยิ้มให้
“อื้ม ไว้พี่จะรีบกลับนะ..” ซองมินพูดพลางดึงมือออกจากมือของคยูฮยอนที่กำลังจับเขาไว้ เขาไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ตกลงไปกับคิบอม ทั้งๆที่เขาไมได้ตั้งใจจะออกไปกินข้าวกับคิบอมเลยซักนิด เขาแค่อยากจะออกไปตามหาคยูฮยอน แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นมาอยู่ตรงหน้าแล้วแต่ทำไมเขาถึงต้องเดินทิ้งผู้ชายคนนั้นมาอีก? คยูฮยอนเองก็สับสนไม่แพ้กันว่าทำไมซองมินถึงเดินทิ้งเขาไปกับคิบอมได้ง่ายๆทั้งๆที่คิบอมเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ เขาเองยังไม่รู้จักคิบอมเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงได้แต่ยืนมองซองมินที่เดินขึ้นรถคันหรูของคิบอมไปจนรถคันนั้นขับออกจากหอไปจนลับสายตา เขาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนจะเดินขึ้นห้องไปคนเดียว
นี่เขาต้องอยู่คนเดียวแล้ว..
ความคิดเห็น