คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 9
UNDETERMIND 9
“…………………………..”
ซองมินยังคงยืนนิ่ง เขายืนสบตากับซีวอนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานานมาก ชายหาดที่มีผู้คนมากมายบ้างก็เอาลูกบอลลมออกมาเล่น บ้างก็เอาผ้ามาปูไว้แล้วนอนอาบแดด บ้างก็วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานและส่งเสียงดังไปทั่ว แต่ช่องว่างระหว่างซองมินกับซีวอนยังคงเงียบสงัด สายตาที่ซองมินมองซีวอนนั้นเต็มไปด้วยความสับสน ตกใจ และขอร้อง ขอร้องว่าสิ่งที่ซีวอนพูดเมื่อกี้ ขอให้มันเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น แต่ในทางกลับกัน สายตาที่ซีวอนมองซองมินนั้นเป็นเพียงสายตาที่ว่างเปล่า
และอยากเอาชนะ
“มาแล้วครับบบบบบบบบบบบ พี่ซองมิน ไปกินข้าวกัน” คยูฮยอนวิ่งเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างซองมินกับซีวอนเพื่อทำลายความเงียบนั้นอย่างอารมณ์ดี เขาพูดพลางจับมือซองมินไว้แล้วส่งยิ้มให้ และไม่รู้เลยว่าเมื่อกี้มีอะไรเกิดขึ้นตรงนี้บ้าง
“อ..เอ่อ คยูฮยอนเก็บของเรียบร้อยแล้วเหรอ?” เสียงเล็กถามขึ้นเพราะดูเหมือนยังจะอึ้งกับคำพูดของซีวอนไม่หาย ตอนนี้เขาแทบไม่อยากทำอะไรเลยนอกจาก นอน เขาไมได้ง่วง ไม่ได้เหนื่อย แต่เขาแค่อยากจะนอนพักผ่อน นอนทบทวน และนอนคิดว่า เขาควรจะทำยังไงดี..
“เรียบร้อยแล้วครับคุณนาย ป่ะผมหิวแล้ว พี่ซีวอนไปด้วยกันไหมครับ” คยูฮยอนหันไปถามซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“แหม่ นึกว่าจะไม่ชวนกันซะแล้ว เอาสิพี่ไปด้วย แต่พี่ว่า..” ซีวอนพูดพลางเบนสายตามองไปที่ซองมิน เขายิ้มให้ซองมินอีกแล้ว.. “เมื่อกี้พี่ซองมินบอกยังไม่หิวไม่ใช่เหรอครับ? งั้นรอเราสองคนอยู่ที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวกินเสร็จกันแล้วจะมาหา”
“.....................................” ซองมินได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดที่ซีวอนพูดเมื่อกี้ เขายังไม่ได้บอกเลยว่าเขาไม่หิว เมื่อกี้พวกเขาแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากเรื่องนั้น .. ตอนนี้ซองมินรู้สึกสั่นไปหมดทั้งตัว เขาทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวสมองของเขาตอนนี้คือ
ทำไมซีวอนต้องทำแบบนี้?...
“พี่ไม่หิวเหรอ เห้ยเป็นไปได้ไงเนี่ย” คยูถามก่อนจะขำนิดๆ เพราะปกติซองมินเป็นคนหิวบ่อยมาก ตลอดเวลา มากมายจนแทบจะแทะหัวเขาอยู่แล้วถ้าซองมินหิวแต่ดันไม่มีอะไรกินเนี่ย
“คือ.. เอ่อ... พี่..”
“พี่หิวแล้วว่ะคยู” อยู่ดีๆซีวอนก็พูดแทรกขึ้นมาทั้งๆที่ซองมินยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาสอดมือเข้ามาจับมือคยูฮยอนอีกข้างนึงไว้แน่น ก่อนจะเดินนำหน้าคยูไปทางร้านอาหารของชายหาดจนคยูต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เห้ยเดี๋ยวพี่ซีวอน! พี่ซองมินเดี๋ยวผมมานะ” ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะเดินเซไปตามแรงของซีวอน ซึ่งก็ทำให้คยูต้องปล่อยมือออกจากซองมินแบบกะทันหัน เพราะไม่อย่างนั้นไม่ใครซักคนคงต้องล้มแน่ๆถ้าขืนยังจับมือกันเป็นขบวนอยู่แบบนี้
ซองมินได้แต่มองตามคยูฮยอนที่เดินตามซีวอนไปอย่างรู้สึกเจ็บใจนิดๆก่อนจะล้มตัวลงนอนราบกับชายหาดนั้น เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหลับตาลงให้ตัวเองได้รู้สึกผ่อนคลายมากกว่านี้ หัวใจเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เขารู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่อยู่ในดวงตาทั้งสองดวงของเขาด้วย ตอนนี้เขาจึงได้แต่นอนหลับตาอยู่อย่างนั้นเพื่อไม่ให้ของเหลวที่อยู่ในตาเขานั้นมันไหลออกมา ในหัวเขาคิดอะไรไปต่างๆมากมาย เขาต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้มันบานปลายไปมากกว่านี้ไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีสิทธิ์ในตัวคยูฮยอนมากน้อยแค่ไหน เขารู้แค่ว่าตอนนี้
เขาไม่อยากให้คยูไปเลยจริงๆ..กับผู้ชายคนนั้น...
----------------------------------------------------- - ----------------------------- - --
เวลาผ่านไปไม่นาน ตอนนี้ทุกคนกำลังเริ่มกิจกรรมรับน้องกันแล้ว ซึ่งกิจกรรมรับน้องนี้มีแค่เด็กปี 1 กับปี 2 เท่านั้นที่ต้องทำกิจกรรมนี้ร่วมกัน รวมไปถึงซีวอน ที่เป็นเกสท์พิเศษให้กับการรับน้องในครั้งนี้ด้วย ซองมินได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆเพื่อเป็นการปลอบใจตัวเองว่ามันคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่านี้แล้วล่ะระหว่างคยูฮยอนกับซีวอน เขาตัดสินใจเดินกลับไปรอคยูฮยอนที่ห้องพัก เมื่อถึงแล้วเขาก็เปิดประตูห้อง สายตาเขามองไปรอบๆ บรรยากาศในห้องนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ ..
ขาเรียวก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูจนสนิท ภายในห้องเป็นทรงสี่เหลี่ยมธรรมดา มีเตียงเป็นเตียงเดี่ยวตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ริมห้องอีกฝั่งนึงมีกระเป๋าสัมภาระมากมายที่เขาและคยูฮยอนขนมา ซองมินถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินลงไปนอนที่เตียงนุ่มๆนั้น เขาขยับตัวเอาหน้าคว่ำลงกับหมอน กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาจากเตียงมันช่วยให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้ดีไม่น้อยเลย
ก๊อก! ก๊อก!
“ซองมินนนนโว้ย อยู่มั้ยเนี่ย”
สิ้นเสียงนั้นเมื่อซองมินได้ยินเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูให้ทันที เพราะเสียงนั้นเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย และไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนอกจาก
“มีไรเปล่าฮยอกแจ ทงเฮ?” ร่างเล็กแง้มประตูให้พอเห็นหน้ากันทั้งสามคน
“เปลี่ยวว่ะ ขออยู่ด้วยคน” ฮยอกแจพูดพลางดันประตูให้กว้างกว่านี้ก่อนจะพาทงเฮเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ต้องรอให้ซองมินอนุญาติก่อน เพราะเขารู้ว่ายังไงซองมินก็ไม่ปฎิเสธอยู่แล้ว ทั้งสองคนเดินตรงดิ่งไปนอนเล่นที่เตียงทันที ถึงจะเป็นเตียงเดี่ยว แต่ก็กว้างพอสมควร ซองมินส่ายหัวให้กับเพื่อนสองคนนี้เบาๆก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินตามนานอนที่เตียงด้วย ทั้งสามคนตอนนี้เลยนอนหงายเรียงกันอยู่บนเตียงเตียงเดียวกัน
“มึงไม่ไปดูน้องๆรับน้องเหรอวะ” ซองมินถามเพื่อนทั้งสองคนของเขา เพราะปกติเห็นมีกิจกรรมทีไรสองคนนี้ต้องตามไปคุมตลอด
“ไม่ว่ะ ปล่อยมันดูแลกันเองเหอะ” ฮยอกแจตอบอย่างเซ็งๆ
“เออพวกมึง กูว่าซีวอนอ่ะแม่ งเป็นเกย์ว่ะ” จู่ๆทงเฮก็เริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้น ซึ่งฮยอกแจก็พยักหน้าเห็นด้วย ก็มีแต่ซองมินนี่แหละที่ทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“เห็นด้วย คือสาวๆกรี๊ดกร๊าดมันเยอะก็จริง แต่มันชอบอยู่กับผู้ชายว่ะ โดยเฉพาะคยูฮยอนของมึงอ่ะซองมิน” ฮยอกแจพูดพลางหันหน้าไปหาซองมินที่ตอนนี้กำลังนอนนิ่งอยู่ข้างๆ
“....................................”
“ระวังนะเว่ย เกิดมันเป็นอย่างที่พวกกูคิดกันจริงๆนี่น่ากลัวนะ อย่างไอ้ซีวอนอ่ะ อยู่กับใครเป็นต้องหลงมันทุกราย เจ้าชายซะขนาดนั้น”
ซองมินยังคงนอนนิ่งคิดไปตามที่ฮยอกแจพูด ตอนนี้เขาคิดเรื่องนี้จนคิ้วนี่แทบจะผูกต่อกันได้เป็นปมใหญ่อยู่แล้ว อาการแบบนี้ที่เขาเป็นอยู่เขาไม่รู้เลยว่ามันเรียกว่าอะไร หึง หวง หรือเป็นห่วง รู้แค่ตอนนี้เขากลัว เขาจะบอกเรื่องนั้นให้สองคนนี้รู้ดีมั้ยนะ..
“มึง”
“……………………..”
“กูกับคยูฮยอนดูเหมือนแฟนกันมากเปล่าวะ” ในที่สุดซองมินก็ตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไป ซึ่งหลังจากที่สองคนนั้นได้ยินคำถามที่ซองมินถามแล้วก็หันมามองหน้ากันแบบเข้าใจว่าทำไมจู่ๆซองมินถึงต้องถามอะไรแบบนี้
“กูคิดมาตลอดเลยว่ะว่ามึงสองคนเป็นแฟนกัน”
ทงเฮเป็นเลือกตอบคำถามนี้เอง โดยที่ฮยอกแจก็พยักหน้าหงึกๆให้กับคำพูดของทงเฮด้วย สรุปคือทั้งสองคนนี้คิดว่าคยูฮยอนกับซองมินเป็นแฟนกันจริงๆ
“แต่…”
“……………?.....……..”
“มึงสองคนเป็นผู้ชาย ถ้ามึงบอกคนอื่นว่าเป็นพี่น้องกัน คนจะเชื่อมากกว่ามึงบอกว่าเป็นแฟนกันนะเว่ย เพราะยังไงคนส่วนใหญ่แ ม่งก็คิดว่าผู้ชายกับผู้ชายยังไงก็รักกันแบบที่ผู้ชายกับผู้หญิงรักไม่ได้” ทงเฮยังคงพูดต่อไปในสิ่งที่เขาคิด ซองมินที่กำลังนอนฟังที่ทงเฮพูดอยู่ยิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าไปอีก เพราะเขายังไม่เข้าใจในสิ่งที่ทงเฮกำลังจะสื่อ
“มึงหมายความว่าไงวะ”
“ก็ถ้าเป็นแฟนกันจริงก็บอกไป เพราะมัวแต่บอกคนอื่นว่าเป็นพี่น้องกันแบบนี้ร้อยทั้งร้อยก็ไม่มีใครคิดว่ามึงเป็นแฟนกันหรอก” ฮยอกแจช่วยพูดแบบรวบรัดให้ คำพูดนี้ทำให้ซองมินนิ่งไปอีกแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงตรงกลางหัวใจของเขาเลย เพราะปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ซีวอนอย่างเดียวแล้วล่ะที่เขาจะต้องกังวล แต่มันอยู่ที่ความสัมพันธ์ของเขากับคยูฮยอนด้วยที่มันไม่ชัดเจน ...
เวลาผ่านไปพอสมควร ทงเฮกับฮยอกแจเลยขอตัวไปหาอะไรกินอีกแล้วตามประสา เพราะนี่มันก็เกือบๆทุ่มนึง แต่แปลกที่ซองมินยังคงไม่หิว และไม่อยากกินอะไรเลย เขายังคงนอนอยู่ที่เตียงเดิม ท่าเดิม และได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมเขาถึงต้องมาเครียดอะไรมากมายขนาดนี้นะ เขาไมได้ไม่ชอบซีวอน แต่เขาก็รู้สึกไม่ชอบเวลาซีวอนอยู่ใกล้ๆกับคยูฮยอนแบบนั้น ซองมินถามตัวเองอยู่หลายรอบว่าตกลงเขาอยากเป็นแฟนคยูฮยอนจริงๆรึเปล่า ซึ่งคำตอบที่เขามีให้กับตัวเองก็คือ ไม่ แต่ว่า..
ถ้าเขาบอกซีวอนไปว่าเขาเป็นแฟนกับคยูฮยอน อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้นะ ...
แกร่ก..
“อ้าวพี่ซองมิน วันนี้ได้ออกไปไหนบ้างรึยังเนี่ย” ร่างสูงของคยูฮยอนเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะปิดประตูอย่างใจเย็น เขาถอดรองเท้าไว้ที่ข้างประตูก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เตียงข้างๆกับที่ซองมินกำลังนอนอยู่ มือหนาค่อยๆเกลี่ยผมหน้าของซองมินให้อยู่ห่างๆจากดวงตาของร่างเล็กนั้นมากที่สุด เพื่อที่เขาจะได้มองหน้าซองมินชัดๆ
“ทำไมกลับดึกจัง เพิ่งเลิกรับน้องเหรอ” ซองมินถามก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบ
“เลิกนานแล้ว แต่อยู่เป็นเพื่อนพี่ซีวอนอ่ะ”
และคำตอบที่ร่างสูงตอบมานั้นทำให้ซองมินรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มตรงกลางหัวในเขาอีกแล้ว หัวใจเขาแทบจะดิ่งวูบลงไปอยู่กับพื้น .......
ซีวอน.. ซีวอนอีกแล้ว?...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น