อิกทรอส์ ตำนานแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #2 : หนีพ่อ เข้าโรงเรียน

เขตปกครองพิเศษ อิกทรอส์

             อิกทรอส์ถือเป็นเขตปกครองพิเศษที่ไม่ขึ้นกับประเทศใดทั้งสิ้นโดยมีอาณาเขตค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับอาณาจักรใกล้เคียงเขตปกครองนี้ถือได้ว่าคาบกึ่งระหว่างแดนปีศาจและโลกมนุษย์เลยทีเดียวเพราะทิศตะวันตกและทิศใต้นั้นเป็นเขตแดนปีศาจซึ่งมีป่าต้องห้ามกั้นอยู่ส่วนทิศตะวันออกและทิศเหนือนั้นติดกับอาณาจักรทาซัสและอาณาจักรเจราลในเขตปกครองนี้มีเป็นที่ตั้งของโรงเรียนแห่งมนตราอิกทรอส์ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของแผ่นดินเลยก็ว่าได้โดยโรงเรียนนี้พิเศษกว่าโรงเรียนทั่วไปคือมีอธิการที่คอยควบคุมดูแลถึงสามคนโดยท่านอธิการทั้งสามจะเป็นผู้คอยดูแลเขตปกครองพิเศษแห่งนี้ด้วย อิกทรอส์นั้นเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ ไม่เคยเกิดภัยพิบัติใดๆทั้งสิ้นด้วยเหตุนี้ผู้คนจึงหลั่งไหลเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่  แต่ท่านอธิการทั้งสามได้วางผังเมืองได้อย่างเป็นระบบบ้านเมืองจึงดูสะอาดตาและดูไม่หนาแน่นมากเกินไป มีอนุเสาวรีย์ของ GOD ตั้งอยู่ใจกลางเมืองรอบๆอนุสาวรีย์ก็จะมีสวนสาธารณะ มีตลาดใหญ่ที่มีสินค้ามากมายนานาชนิดจากทั่วโลกมารวมกันอยู่ที่นี้

ร้านอาหารกลางเมืองอิกทรอส์

“นี่ อิกทรอส์นี้คนเยอะจริงๆเลยนะ” น้ำเสียงตื่นเต้นดังออกมาจากเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเขียวเขามีหน้าตาที่จัดว่าดูดีเลยที่เดียววงหน้าที่ดูเรียวได้รูปรับกับริมฝีปากสีชมพูระเรื่อและดวงตาสีเขียวที่ส่อแววซุกซนอยู่ในนั้น

“ใช่ ฉันก็ไม่คิดว่าเมืองเล็กๆนี้จะมีคนเยอะขนาดนี้” เสียงตอบดังออกมาจากฝังตรงข้ามเจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินที่ใบหน้าที่หวานมากจนผู้หญิงต้องอิจฉาอย่างแน่นอนปากนิด จมูกหน่อย จมูกโด่งเข้ากับรูปหน้า เขามีดวงตาสีเงินที่ดูร่างเริงตลอดเวลา

“ฉันว่านะมันต้องงานอะไรแน่เลยวะมาดัส คนมันเยอะผิดปกติแถมยังแบกกระเป๋าตบเท้ากันมาจองโรงแรมกันอีกด้วย” เด็กหนุ่มเรือนผมสีเงินพูดอย่างถามหาความเห็นของเพื่อนที่มาด้วยกัน

“ฉันก็ว่างั้นนะคนมันเยอะเกินไปนิด แต่ว่านะนี้ก็ครึ่งปีแล้วฉันว่าหลังจากเทียวเมืองนี้เสร็จเราก็กลับหมู่บ้านกันได้แล้ว”มาดัสหรือเจ้าของเรือนผมสีเขียวพูดอย่างเห็นด้วยพร้อมกับตื้อเจ้าเพื่อนตัวแสบให้กลับหมู่บ้านหลังจากพวกเค้าหนีออกมาได้ครึ่งปีแล้ว

“เฮ้อก็ได้ๆฉันจะกลับนายนี้น่าเบื่อจริ๊งๆเลย”เจ้าเพื่อนตัวแสบได้แต่บ่นพึมพำอย่ารำคาญ จริงๆก็ไมแปลกหรอกที่เจ้ามาดัสจะเป็นกังวลเป็นห่วงหรืออะไรก็แล้วก็พวกเค้าเคยออกมาข้างนอกหมู่บ้านซะที่ไหนเพราะว่าอะไรนะเหรอพ่อเขานี้และสั่งห้ามนะซิ พอออกมาครั้งแรกก็ออกมาซะครึ่งปีเลยที่เดียวแต่ว่าเค้าไม่กลัวว่าพ่อจะว่าอะไรหรอกนะเพราะพ่อของเขานะออกไปทำธุระข้างนอกหมู่บ้านตั้งแต่ครึ่งปีก่อนโน้นกว่าจะกลับก็คงอีกครึ่งปีได้ละมั้ง ไม่ยุติธรรมเอาซะเลยตัวเองออกได้แต่ดันสั่งห้ามไม่ให้คนอื่นออก

“นี้เจ้าหนูมาเที่ยวเหรอ”เสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ทำให้ทั้งสองเบนความสนใจไปยังโต๊ะข้างๆซึ่งเห็นเป็นฝาแฝดชายคู่หนึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ เขาทั้งสองดูจากหน้าตาน่าจะอายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหกได้ โดยทั้งคู่มีรูปร่างและหน้าตาที่หล่อมากๆแต่พวกเค้ามีข้อแตกต่างอยู่นิดหนึ่งคือคนหนึ่งผมเป็นสีขาวแต่อีกคนกลับเป็นสีดำและก็คนผมสีขาวสวมแว่นแต่อีกคนไม่ได้สวมและที่สำคัญคนผมขาวดูเป็นมิตรเอามากๆเพราะเขาหันมายิ้มให้กับพวกเขาอย่างใจดีแตกต่างกันอีกคนโดยสิ้นเชิงที่แค่นั่งกอดอกและปรายตามามองเท่านั้นช่างเย็นชาเสียนี้กระไร

“ถามพวกผมเหรอฮะ” มาดัสถามให้แน่ใจว่าพวกเขาคุยกับเราหรือเปล่าเพราะคนในร้านค่อนข้างเยอะเอามากๆ

“ก็ใช่นะสิ”ชายผมขาวพูดตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“พวกเธอนะมาเที่ยวกัน หรือว่ามาสมัครเรียนละ”ชายผมขาวกล่าวถามต่อ

“เออ....พวกเรามาเที่ยวกันนะครับ มีอะไรเหรอครับ”มาดัสตอบออกไปพร้อมถามอย่างสงสัยว่าพวกเค้ามีอะไรค้างคาใจกับพวกตนหรือเปล่า

“ฮ่าๆ เปล่าหรอกฉันก็นึกว่าพวกเธอมาสมัครเรียนที่โรงเรียนอิกทรอส์นะ ก็นะเห็นพวกเธออายุเค้าเกณฑ์นะเลยถามดูไม่มีอะไรหรอก” ชายผมขาวพูดตอบให้หายคลางแคลงใจ

“โรงเรียนแห่งมนตราอิกทรอส์นะเหรอครับ!!!!”มาดัสถึงกลับตะโกนลันร้านเลยทีเดียวจนเพื่อนที่อยู่ข้างต้องสะกิดเตือนว่ารบกวนคนอื่นเค้า

“อ่าๆใช่ที่นั้นและเค้าเปิดสมัครเรียนปีหนึ่งพรุ่งนี้นะ ไม่สนใจจะไปเรียนกับเค้าเหรอ”ชายผมขาวกล่าวชวน

ในขณะที่ชายผมดำเบนหน้ามาสนใจคำตอบของพวกเค้า

“อะไรเหรอมาดัสที่นั้นมันตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ”เพื่อนหน้าหวานพูดถามเจ้าเพื่อนที่อยู่ตรงข้ามซึ่งดูจะตื่นเต้นจนออกนอกหน้าซะเหลือเกิน ในขณะที่เค้ายังงงๆอยู่

“เฮ้ อลันนายนี้นะโรงเรียนอิกทรอส์ถือว่าเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งเลยนะเว้ย นายไม่รู้จักเลยรึไงห๊า ฉันว่าแล้วว่าทำไมคนมันถึงได้เยอะขนาดนี้แถมยังอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราเสียด้วย”มาดัสพูดเองเออเองเสร็จสับทิ้งให้คนตรงหน้าพยักตามอย่างพยายามที่จะเข้าใจสิ่งที่เจ้ามาดัสพูด

“ฉันว่าพวกเธอน่าจะไปลองสมัครดู กฏที่นั่นก็ไม่โหดอะไรด้วยจะมีก็แค่กฎข้อหนึ่งที่ว่านักเรียนทุกคนที่เข้าไปแล้วจะไม่สามารถลาออกไม่ว่ากรณีใดๆได้นอกจากจะตาย”ชายผมขาวยังพูดพยายามเชิญชวนเด็กตรงหน้า ในขณะที่พูดกันมายิ้มอย่างมีเลศนัยกับเด็กหนุ่มผมเงิน

“หืม กฏนั่นเข้าท่าแหะ”เด็กหนุ่มผมเงินหรืออลันพึมพำกับตัวเองและนิ่งเงียบเหมือนใช่ความคิดอะไรบางอย่าง

“น่าสนใจใช่มั้ยละ ฮ่าๆถ้าสนใจก็ลองไปสมัครดูพรุ่งนี้แปดโมงเช้าให้ไปเข้าแถวหน้าโรงเรียนไม่ต้องกรอกใบสมัครใดๆทั้งสิ้นเลยด้วยแค่ไปเข้าแถวเองง่ายๆใช่มั้ยละ แต่ฉันแนะนำให้ไปก่อนเวลานะเพราะคนเยอะมากๆเลยละ งั้นเดี๋ยวพวกฉันไปก่อนละกันหวังว่าพวกเธอจะไปลองสมัครดูนะ”ชายผมขาวพูดอธิบายรายละเอียดการสมัครเรียนพร้อมกับลุกเตรียมออกจากร้านโดยมีฝาแฝดอีกคนเดินนำไปก่อนแล้ว

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ขอโทษนะฮะพวกคุณชื่ออะไรเหรอฮะ”อลันลุกขึ้นโค้งขอบคุณฝาแฝดทั้งสองที่อุตสาห์บอกรายละเอียดการสมัครให้พร้อมทั้งถามชื่อของชายทั้งสองเพื่อเจอกันอีกครั้งจะได้ทักถูก

“ฮ่าๆเอาไว้นายเข้าโรงเรียนได้แล้วฉันจะบอกให้แล้วกัน”ชายผมขาวหมุนตัวกลับมาตอบพร้อมกับโบกมือลา แล้วเดินออกจากร้านไป

“พิลึกคนแฮะ จะเข้าได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้”อลันได้แต่พูดลอยกับตัวเองเท่านั้นแล้วก็นั่งมองเพื่อนที่ร่วมเป็นร่วมเป็นร่วมตายกับเขามาครึ่งปีอย่างจริงจัง

“เฮ้ อลันนายคงไม่คิดจะสมัครเรียนจริงๆใช่มั้ย”มาดัสพูดขัดความคิดของเจ้าเพื่อนตัวแสบทันที

“มันก็น่าสนไม่ใช่เหรอมาดัส อีกอย่างแค่ไปลองสอบเล่นๆเองคงไม่ติดหรอก เค้าก็บอกอยูว่าคนมันเยอะนี้ น๊ามาดัสไปลองสอบกันนะจะได้คุ้มไงมาอิกทรอส์ทั้งที”อลันส่งสายเว้าวอนคนตรงหน้าอย่างสุดฤทธิ์

“แต่ว่า”

“แค่ลองเองนายเองก็อยากไปไม่ใช่เหรอ โรงเรียนอันดับหนึ่งเลยนะ”

"เจ้าเด็กหนุ่มนั้นแน่ใจเหรอว่าใช่เจ้าคนที่เราหา"เสียงหนึ่งถามขึ้นภายใต้ความเงียบสงบของรัตติกาล ผู้พูดกำลังอยู่บนยอดปราสาทแห่งหนึ่ง โดยหันหลังให้กับแสงจันทร์ทำให้ไม่เห็นหน้า

"หึๆๆค่อนข้างมั่นใจเลยละครับก็นะดวงตานั้นทอดแบบกันมาแป็ะๆเลยนี้ครับหรือพี่คิดว่าไม่เหมือน"อีกเสียงดังขึ้นมาใกล้กับเสียงแรก เจ้าของเสียงยืนพิงเสาอยู่ทำให้ไม่เห็นหน้าเช่นกัน

"แววตานั่น หึข้าจำได้ดีโดยเฉพาะเจ้าของของมัน"

"โอโห!!!คนเยอะมากอย่างที่พี่ชายคนนั้นบอกจริงๆด้วยอลัน"มาดัสเอ่ยอย่างตื่นเต้นเมื่อได้เห็นคนมาสมัครเรียนเยอะขนาดนี้

"ตายละคนมาสมัครเยอะขนาดนี้จะสอบได้ไหมเนี้ย"อลันบ่นพึมพำกับตัวเอง

"อลันเมื่อกี้ว่าไงนะ"มาดัสได้ยินเสียงคนข้างตัวบ่นอะไรแว่วๆก็ถามเจ้าเพื่อนตัวดีด้วยความสงสัย

"อ้อ ปะ ป่าวหรอกก็แค่ตื่นเต้นกับจำนวนคนนะ เอ่อไปต่อแถวกันเถอะ"อลันหลบตาเพื่อนสนิทแล้วพูดเปลี่ยนเรื่องทันที แล้วหันไปสนใจแถวที่อยู่ข้างหน้าซึ่งมีอยู่ห้าแถวแต่ละแถวก็มีธงสีๆประดับอยู่ข้างบนปะกอบไปด้วยธงสีทอง ดำ ขาว แดง และเทา ส่วนใหญ่คนจะเข้าแถวธงสีทองกับแดงแถวอื่นก็มีบ้างประปรายแต่มีอยู่แถวหนึ่งที่ยังไม่มีใครต่อแถวเลยนั่นก็คือแถวสีเทา เพราะฉะนั่นเพื่อความรวดเร็ว

"เฮ้ มาดัสไปแถวนั้นกัน"พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งไปยังแถวสีเทาทันทีด้วยกลัวว่าจะมีคนแย่งเขาไปติดตามมาดัสที่รับวิ่งตามไปพอพวกเขาไปยืนอยู่หน้าธงสีเทาสายตานับร้อยๆคู่ก็หันมามองพวกเขาด้วยความตกใจทันที

"นี้อลันดูพวกเขามองเราแปลกๆนะ"มาดัสเห็นปฏิกิริยาของคนอื่นๆแล้วรู้สึกแปลกๆเลยหันไปถามอลันให้แน่ใจว่าตนไม่ได้คิดไปเองคนเดียว

"ฉันก็ว่างั้น"อลันเองก็สังเกตุเห็นเหมือนกันว่าตั้งแต่เขามาต่อแถวนี้คนก็มองมาแปลกๆแต่ยังไม่ทันจะทำอะไรต่ออยู่ดีๆก็มีประตูมิติปรากฎอยู่หน้าพวกเขาสองคนแถมมันยังดูดพวกเขาเข้าไปข้างในซะด้วยแต่ด้วยความที่มันปรากฎออกมากระทันหันเกินไปพวกเขาจึงถูกดูดเข้าไปอย่างง่ายดาย

"โอ้ย/โฮ้ย"เสียงร้องโอดครวญของคนสองคนดังขึ้นด้วยความเจ็บปวดหลังจากตกออมาจากประตูมิติโดยไม่ทันตั้งตัว

"ที่นี้ที่ไหนวะเนี้ย เฮ้ยมาดัสนายโอเคมั้ย"อลันที่ลุกได้เป็นคนแรกเผลอสบถออกมาไม่ได้ พร้อมกับยื่นมือไปช่วยพยุงให้เจ้าเพื่อนอีกคนที่ยังนั่งโอดครวญอยู่ลุกขึ้น

"ยินดีที่ได้พบกันอีกครับ และขอต้อนรับสู่การสอบครับ"