Spoiled Me, Khun! คุณหนูของคุณ♡

Title: Spoiled Me!

Chapter: Intro

Rate: PG-13

Hastag: #คุณหนูของคุณ

“ไม่ได้นะ! แกจะไปคบกับลูกไอ้หยางมันไม่ได้ ไปเลิกกับมันเดี๋ยวนี้!” 

ชายร่างสูงตวาดลั่น หลังจากที่ได้รู้ว่าลูกชายของไม้เบื่อไม้เมาของตนเองตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นมาตามจีบลูกชายของตนอยู่ 

“ยังไม่ได้คบกันสักหน่อยป๊า” อูยองตอบปัดส่งๆ พลางจะสาวเท้าเดินหนี

“นี่ขนาดยังไม่ได้คบนะ แล้วที่ฉันเห็นมันจูบแกก่อนจะลงรถนั่นมันอะไร” 

“ป๊าเห็นด้วยหรอ?” 

“เออสิ! ไปเลิกกับมันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ป๊าอย่ามาบังคับผมให้เหนื่อยเลย ป๊าก็รู้ว่าผมไม่ชอบถูกบังคับ เดี๋ยวผมเบื่อแล้วผมก็เลิกเองแหละ” อูยองฟึดฟัดเดินหนี เพิกเฉยให้กับเสียงกร่นด่าของผู้เป็นพ่อที่ดังไล่หลังมาติดๆ 

อันที่จริงก็ไม่ได้จะคิดจริงจังกับยองฮยอนเท่าไหร่ เพียงแต่ไม่อยากที่จะทำอะไรหรือว่าไม่ทำอะไรเพราะว่าถูกใครสั่งก็เท่านั้น ถ้าหากเขาจะคบหรือไม่คบกับใครก็ขอให้เป็นเพราะความพึงพอใจหรือการตัดสินใจของเขาเอง

ปาร์คจินยองมองตามหลังลูกชายอย่างไม่พอใจ พร้อมกับรู้สึกผิดกับตัวเองที่เลี้ยงลูกมาอย่างตามใจจนเสียผู้เสียคน ชายชราครุ่นคิดหาวิธีที่จะปราบพยศแก้นิสัยเสียนี้ของลูกชายไปพร้อมๆกับหาวิธีกำจัด ‘ยองฮยอน’ ลูกชายของคู่อริเก่าให้ออกไปพ้นๆในคราวเดียวกัน

.

.

.

จางอูยองเดินตัวปลิวลงมาจากบนบ้านในช่วงบ่ายในชุดเสื้อเชิ้ตผ้าแพร ปลดกระดุมบนลงมาสองเม็ด และกางเกงสแล็คสีดำ พร้อมออกไปข้างนอก ตั้งใจจะออกไปทานอาหารกับยองฮยอนตามคำเชิญชวนของอีกฝ่าย แต่ทว่ากลับถูกผู้เป็นพ่อเดินมาดักหน้าพร้อมกับผู้ชายตัวสูงที่เขาเคยเห็นหน้าอยู่บ่อยครั้งในฐานะเลขาของพ่อเดินมาขวางด้านหน้าของเขาเสียก่อน

“ป๊า มาขวางทางผมทำไม” อูยองเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“แกจะไปไหน?”

“กินข้าว”

“กับใคร?”

“ป๊าเกี่ยวอะไรด้วย ผมจะไปกับใครก็เรื่องของผมสิ” 

“ใช่ แกจะไปกินกับใครก็เรื่องของแก แต่ถ้าแกจะไปกินกับลูกไอ้หยาง ถือว่าแกกำลังขัดคำสั่งของฉัน!” ปาร์คจินยองกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มใส่ลูกชายที่แสนเอาแต่ใจและดื้อรั้น

“ถ้าผมขัดคำสั่งป๊า แล้วป๊าจะทำอะไรผม?” อูยองแหงนใบหน้ามองจ้องผู้เป็นพ่ออย่างไม่กลัวเกรง

ปาร์คจินยองหันไปมองเลขาของตัวเองก่อนจะโบ้ยหน้าไปทางอูยองให้เลขาของเขาได้ทำตามคำสั่งที่ได้เตรียมเอาไว้

ร่างสูงเดินไปแทรกระหว่างสองพ่อลูก แล้วเข้าประชิดร่างบาง คนดื้อรั้นในตอนแรกผงะไปในชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีละน้อย แต่ทว่ากลับสายไปเสียแล้ว เมื่อร่างสูงคว้าเอวบางเอาไว้แล้วล็อคไม่ให้ไปไหน ก่อนจะสอดมือหนาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านหลังของอูยอง ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือ กุญแจรถ และกระเป๋าสตางค์ออกมายึดไว้

“โอ้ย! ไอ้บ้า ปล่อยนะ เฮ้ย เอาคืนมา” อูยองร้องลั่น หลังจากที่หลุดออกจากท่อนแขนแกร่งเมื่อนิชคุณได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว 

“ป๊า บอกไอ้บ้านี่เอาของผมคืนมานะ” อูยองหันไปออกคำสั่งใส่ผู้เป็นพ่อ ที่เป็นนายของนิชคุณทันที

“ต่อไปนี้ นิชคุณจะเป็นเลขาให้กับแก” ปาร์คจินยองเอ่ยหน้านิ่ง

“ผมไม่ต้องการเลขา!”

“แต่ฉันต้องการให้แกมี! ต่อไปนี้สิทธิ์ขาดทุกอย่างในตัวแกจะอยู่ที่คุณ เขาจะเป็นคนดูแลการใช้ชีวิตของแกเอง แกจะไม่มีสิทธิ์ใช้รถหรือว่าออกไปไหนเด็ดขาด โดยที่ไม่มีคุณไปด้วย และแน่นอนว่ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ก็ด้วยเช่นกัน ถ้าจะซื้อหรือว่าจ่ายอะไร คุณจะเป็นคนจ่ายให้แกเอง”

“ป๊า! ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอ ผมไม่ใช่นักโทษนะ ถ้าจะให้หมอนี่ตามติดชีวิตผมขนาดนี้ ทำไมไม่ให้ผมย้ายไปนอนบ้านมันเลยล่ะ”

“คงไม่ต้องหรอก เพราะฉันจะให้คุณย้ายมานอนที่บ้านเรานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

อูยองมองใบหน้าผู้เป็นพ่ออย่างเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าพ่อจะกล้าขัดใจและหักดิบเขาขนาดนี้ เพราะว่าที่ผ่านมาเขาได้รับการดูแลเอาใจใส่และตามใจมาโดยตลอด จนไม่คิดว่าพ่อจะทำกับเขาแบบนี้

“เข้าใจแล้วนะ ฉันจะได้ไปทำงาน” ปาร์คจินยองพูดพร้อมกับจะหันหลังเดินหนีไป

“ป๊า! ป๊าฮะ ถ้าผมยอมเลิกยุ่งกับยองฮยอน ป๊าจะยกเลิกมันใช่ไหม” คุณหนูจอมหยิ่ง และดื้อรั้นถลาเข้าไปกอดแขนผู้เป็นพ่อทันที พร้อมกับงัดไม้ตายลูกอ้อนที่เขามักจะทำประจำเวลาที่ต้องการร้องขออะไรจากผู้เป็นพ่อออกมาใช้

“ต่อให้แกจะเลิกยุ่งกับลูกไอ้หยาง ฉันก็จะไม่ยกเลิกอยู่ดี แกมันเสียนิสัยเกินไปแล้ว ถ้าฉันไม่เห็นว่าแกทำตัวดีขึ้น ก็อยู่แบบนี้ไปจนกว่าฉันจะตายก็แล้วกัน” ปาร์คจินยองยื่นคำขาดพร้อมกับแกะแขนลูกชายของตนเองออกแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

“ป๊า! ป๊าจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ” อูยองร้องลั่นอย่างหัวเสียที่ถูกขัดใจ ก่อนจะหยุดลงเอง เมื่อเห็นรถของผู้เป็นพ่อแล่นออกไปจากบ้านเสียแล้ว

“คุณหนูครับ”

อูยองหันขวับตาขวางไปมองทางคนที่เรียกตนทันที

“คุณหนูจะออกไปไหนครับ เดี๋ยวผมจะเป็นคนพาคุณหนูไปเอง”

“ไม่ไปแล้ว!” อูยองตะโกนใส่อย่างหัวเสีย ลงกับพ่อไม่ได้ ก็ขอลงกับลูกน้องพ่อเลยแล้วกัน

“ถ้าคุณหนูจะไปไหนก็มาเรียกผมได้เลยนะครับ ผมอยู่ที่บ้านพักรับรองหลังเล็ก” คนถูกตะคอกตอบกลับอย่างใจเย็น

“นายจะเอาเท่าไหร่สำหรับการยอมคืนกระเป๋าเงินกับกุญแจรถให้ฉัน” อูยองลองยื่นข้อเสนอออกไป

“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้” 

“ทำไม หรือนายกำลังเล่นตัวเพื่อโก่งค่าตัวอยู่?” อูยองเอ่ยพลางยกสองแขนขึ้นกอดอก มองจ้องไปยังใบหน้าหล่อของเลขาส่วนตัวคนใหม่อย่างเต็มตา

“คุณท่านอาจจะลืมบอกคุณหนูไป ว่าให้อนุญาตให้ผมสามารถลงโทษคุณหนูได้ถ้าหากคุณหนูดื้อและไม่เชื่อฟังผม เพราะฉะนั้นผมว่า คุณหนูอย่าดื้อกับผมดีกว่านะครับ ผมไม่อยากทำให้คุณหนูต้องเจ็บตัว” นิชคุณเอ่ยเสียงเรียบออกแนวขู่คนตัวเล็กอยู่กลายๆ 

“นายขู่ฉันหรอ” 

“ผมเอาจริงครับ”

อูยองกัดฟันกรอดและด่าคนตัวสูงในใจ ก่อนจะสะบัดก้นขึ้นห้องไปคืนด้วยความแค้นใจที่ทำอะไรเลขาคนใหม่ของตัวเองไม่ได้เลยสักนิด

.

.

.

TBC.

.

.

.

Talk

เปิดเรื่องใหม่แล้ววว ฝากทุกคนด้วยนะคะ เรื่องนี้ไม่ม่า รับประกันความหวานด้วยอ้อยทั้งสวนของคุณหนูจาง อิอิ