noname #ฟิคนี้ไม่มีชื่อคด

Title: noname

Rate: PG-13

Couple: Khunwoo

Writer: ben9ben9_

.

.

.

“ช่วยหน่อยนะอูยอง”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ใจดี พร้อมกับยื่นมือที่ถือแผ่นพลาสติกแข็งสำหรับใช้เป็นกุญแจในการเปิดห้องออกมาตรงหน้าของเด็กหนุ่มอายุที่เพิ่งจะอายุยี่สิบปีไปหมาดๆ 

“ไว้ใจผมได้เลยครับ” เด็กหนุ่มยื่นมือออกไปรับสิ่งที่เรียกว่าคีย์การ์ดตรงหน้าพร้อมตอบรับสิ่งที่ผู้มีพระคุณของตนเองฝากฝังไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ 

“อีกสองสามวันนะ พี่เขาถึงจะกลับมา ระหว่างนี้อาฝากอูยองไปทำความสะอาดรอเลยนะ พี่เขาไม่ชอบความสกปรก จำได้ใช่ไหม” 

“จำได้ครับ”

คนถูกถามพยักหน้ารับ พลางนึกไปถึงคนที่กำลังจะกลับมาในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว ที่เป็นทั้งเพื่อน ที่คอยเล่นกับเขา และพี่ชาย ที่คอยปกป้องดูแลเขา โดยไม่รังเกียจเขาสักนิด แม้ว่าเขาจะแค่เพียงแค่เด็กในบ้าน ที่เจ้าของบ้านรับมาอุปการะไว้ก็เท่านั้น

“พี่เขารักความเป็นส่วนตัวมาก คงไม่อยากให้คนนอกเข้าไปวุ่นวาย แต่อาอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้เลย พี่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้ว อากลัวเขาจะลำบาก อูยองเข้าใจนะ อาไม่ได้จะให้อูยองไปเป็นคนรับใช้นะ อาแค่…” 

“ผมเข้าใจครับ คุณอาไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมไม่ได้คิดอะไร และผมเองก็อยากไปช่วยดูแลพี่เขาด้วยนั่นแหละครับ” อูยองเอ่ยขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ ตัวเขาเองเข้าใจดีถึงเหตุผลที่ต้องเป็นเขาเท่านั้นที่ต้องเป็นคนไปช่วยดูแลเรื่องงานบ้าน และความเรียบร้อยให้คนที่กำลังจะกลับมา เพราะนอกจากคุณอาผู้เป็นแม่แท้ๆแล้ว ก็ไม่มีใครที่พี่ชายของเขาสนิทใจด้วยเท่าเขาอีกแล้ว 

“ขอบใจนะที่เข้าใจ อ้อ… แล้วก็ เก็บของเสร็จแล้วไปบอกจองจินเขานะ อาบอกเขาไว้แล้วว่าให้พาอูยองไปส่งที่คอนโด” 

“ครับคุณอา” 

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไปเก็บของเถอะ” พูดจบก็โบกมือน้อยๆเป็นเชิงบอกให้ไปได้แล้วให้อีกฝ่ายรับรู้

อูยองเดินไปเก็บของบนห้อง ของบ้านที่เขาอยู่มาตลอดสิบกว่าปี เขาถูกรับมาจากบ้านเด็กกำพร้าโดยครอบครัวนี้ ที่หยิบยื่นโอกาสให้แก่เด็กน้อยที่ไร้อนาคตเช่นเขาให้ได้มีกิน มีใช้ไม่เดือดร้อน ให้ได้เรียนหนังสือเทียบเท่ากับเด็กคนอื่นที่ควรจะได้รับ 

คนที่บ้านนี้ไม่มีใครรังเกียจอูยองเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่เด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าก็ตาม “คุณอา” หรือคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ไปเจออูยองครั้งแรกที่บ้านเด็กกำพร้าเพื่อทำบุญครบรอบวันจากไปของสามีของเธอ และด้วยความน่ารักและนอบน้อมของอูยอง ทำให้เธอนึกเอ็นดู จึงทำเรื่องขอรับตัวอูยองจากบ้านเด็กกำพร้ามาเลี้ยงไว้ในเด็กในปกครอง ให้การศึกษา การอบรมเลี้ยงดู และความรัก ไม่ต่างจากจากลูกแท้ๆของเธอ

ถึงแม้จะได้ทุกอย่างไม่ต่างจากลูกแท้ๆ แต่อูยองก็ยังคงสำนึกในบุญคุณ และเจียมตัวเองอยู่เสมอว่าเขานั้นมาจากไหน ถึงแม้ว่าเขาถูกบอกให้เรียกคุณผู้หญิงว่าแม่ แต่ตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเรียกออกไป เพราะเขารู้ดี ว่าตัวเขานั้นไม่ใช่…

อูยองเก็บข้าวของที่จำเป็นและเสื้อผ้าเกือบจะทั้งหมดที่มีใส่กระเป๋าแล้วลงมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ในใจก็นึกตื่นเต้นที่กำลังจะได้เจอพี่ชายใจดีที่ไม่ได้พบหน้ากันมากว่าแปดปี ที่ได้ยินเพียงแค่ข่าวคราวที่คุณอาเล่าให้ฟังคร่าวๆบ้างเท่านั้น

พี่ชายใจดีของเขาไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศแล้วก็ทำงานอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ไกลกันเป็นล้านไมล์ ได้คุยกันบ้างผ่านทางโทรศัพท์นานๆครั้ง แต่สำหรับอูยองแล้ว พี่ชายใจดีคนนี้เหมือนอยู่ด้วยกันตลอดมา เพราะอะไรน่ะหรอ…?

ก็เพราะพี่ชายใจดีของเขาเป็นนักเขียนน่ะสิ แถมยังเป็นนักเขียนนวนิยายที่มีชื่อเสียงอีกด้วย หนังสือนิยายทุกเล่มที่ถูกตีพิมพ์ออกมาขายด้วยนามปากกาของพี่ชายใจดี อูยองก็มักจะตามไปซื้อมาอ่านมันเสียทุกเล่ม 

เขาชอบที่จะอ่านนิยายของพี่ชายใจดี เพราะมันเหมือนกับว่า พี่ชายกำลังเล่านิทานให้เขาฟัง เหมือนครั้งที่เขายังคงเป็นเด็ก 

‘ป่านนี้พี่จะเป็นอย่างไรบ้างนะ พี่จะจำน้องชายคนนี้ได้หรือเปล่า’

อูยองได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในใจ เฝ้ารอคำตอบที่เขาสงสัยที่เขากำลังจะรู้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น

.

.

.

TBC.

.

.

.

แนะนำตัวละครกัน~

นิชคุณ

นักเขียนนวนิยายจิตวิทยาชื่อดัง มีผลงานที่ถูกตีพิมพ์มากมาย ภายใต้นามปากกา "พี่ชายใจดี" ไม่มีใครได้รับรู้ถึงตัวจริงของเขาว่าเขาคือใคร แม้กระทั่งแฟนนิยายของเขาเอง นอกเสียจากครอบครัวของเขา ปัจจุบันอายุ 28 ปี 

สัมภาษณ์ตัวละคร

:ทำไมคุณถึงมาเขียนนิยายคะ

นิชคุณ:อืม... คงเพราะผมเคยชินกับการเล่านิทานให้น้องฟังมั้งครับ พอไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็เลยตัดสินใจเขียนนิยายขึ้นมา

อูยอง

เด็กกำพร้าผู้โชคดีวัย20 ที่ได้รับการอุปการะเลี้ยงดูโดยครอบครัวของนิชคุณตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ปัจจุบันเป็นนักศึกษาชั้นปีที่1ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

สัมภาษณ์ตัวละคร

:คุณอ่านนิยายด้วยหรอคะ

อูยอง:ใช่ครับ

:ทำไมล่ะคะ ผู้ชายส่วนใหญ่เขาไม่ค่อยจะอ่านนิยายกันเท่าไหร่นะคะ

อูยอง:ผมอ่านเฉพาะนิยายของพี่ชายผมครับ มันเหมือนกับว่าพี่ชายกำลังเล่านิทานให้ผมฟังอยู่