Code Geass Fanfiction (15+) : ▼△ Triangle △▼

Code Geass SF (15+)  : Triangle

มีใครบางคนเคยบอกว่าความรักมันเลือกเกิดไม่ได้ ไม่ว่าจะกับใคร ไม่ว่ามันจะผิดหรือทำให้ใครเจ็บมากแค่ไหน

หนึ่งคนเป็นมากกว่าเข้าใจ หนึ่งคนเป็นมากกว่ารัก

คนหนึ่งกอดไว้อยากปกป้อง แต่อีกคนก็ยังโหยหา

แต่ถ้าต้องเลือกใครสักคน...สุดท้ายหัวใจมันก็เลือกไม่ได้อยู่ดี...

 

...เธอกับฉัน...

ไม่เคยเจอใครแบบเขามาก่อน..

รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะแบบนั้น...มันคือความอบอุ่นที่ไม่เคยสัมผัสมาตลอดทั้งชีวิตที่เกิดมา ความอ่อนโยนและคำพูดให้กำลังใจ...เขามีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดให้เข้าหา..

ความอบอุ่นในหัวใจเขาที่ทำให้พอรู้ตัวอีกทีก็ลืมเขาไม่ได้แม้ว่าเขาจะขอร้องแค่ไหนก็ตาม..

ไม่อยากให้เขาไปไหน อยากให้เขาอยู่ตรงนี้ อยากสบตาและจับมือเขาไปตลอดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

นัยน์ตาอบอุ่นนั้นที่สบมากับมือที่จับไว้ทำให้รู้ตัวว่าหัวใจกำลังรู้สึกกับเขามากแค่ไหน..

รักทุกอย่างที่เป็นเขา...ไม่ว่าอดีตของเขาจะเลวร้ายแค่ไหนหรือว่าในใจเขาจะมีใครก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

...ความรักคือการให้...

...แม้ว่าจะรู้สึกได้ว่าในใจเขาไม่เคยลืมใครบางคนเลยก็ตาม...

...ฉันกับเขา...

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่รู้สึกกับเขาแบบนี้...

ตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกรึเปล่า? หรืออีกครั้งที่เรากลับมาเจอกัน?

นั่นเพราะเขาเปลี่ยนไปมากจากตอนเด็กที่ออกจะเอาแต่ใจ แต่พอมาเจอกันอีกที เขากลับทำตัวสบายๆมากขึ้น   แต่ก็มีบางอย่างในตัวเขาที่เปลี่ยนไป เขาเก็บความลับอะไรบางอย่าง

ใช่ สัมผัสได้ว่าเขาปิดบังอะไรบางอย่างที่สำคัญเอาไว้ ความลับดำมืดที่ไม่เคยปริปากบอกใคร

และนั่นทำให้ทั้งอยากจะหาคำตอบและไม่อยากรู้ไปในคราวเดียวกัน

ถามว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น? เพราะความรู้สึกของเราเอง...อยากจะคงความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทคนนี้ไว้..

คิดแบบนั้นจนกระทั่ง..รู้ตัวอีกที..คำว่า ‘เพื่อน’...มันก็กลายเป็นความหมายอื่นไปแล้ว...

และไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เขาพูดชื่อของเธออออกมาด้วยแววตาแบบนั้น   

แววตาที่มีความสุขและอบอุ่นหัวใจ..เขาลืมเรื่องทุกอย่าง..ลืมอดีตไปแล้วรึไง..

แล้วทำไม...ฉันถึงลืมมันไม่ได้สักที..

...เธอกับเขา...

ทุกคนย่อมมีคนสำคัญในชีวิต..คนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็พร้อมที่จะปกป้องและทุ่มเททุกอย่าง..

...ผมก็เป็นแบบนั้น...

คนหนึ่ง..ผมไม่เคยลืม เพื่อนคนแรกที่เข้าใจและทำให้ความทรงจำสมัยเด็กมีค่าขึ้นมาเพราะรอยยิ้มของเขา        

ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเขาอีกจนกระทั่งโชคชะตาพาให้เรามาเจอกันอีกครั้ง ผมอยากปกป้องเขา

แต่สายตาที่เขามองกลับมา มันคือความผิดหวัง...ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมไม่อยากกลับไปอดีต ผมกลับไปไม่ได้

ถึงจะรู้สึกกับเขามากแค่ไหน แต่อดีตมันเจ็บปวดเกินไป ผมเกลียดตัวตนนั้น ผมให้มันกับเขาไม่ได้

จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีใครอีกคนเข้ามา..คนที่รักทุกอย่างที่เป็นผมในตอนนี้..                

และมันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีความหมายขึ้นมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ..

ผมอยากปกป้องเธอ..แต่ผมก็อยากปกป้องเขา..

คนที่รักผมในตอนนี้...กับคนที่รักผมในอดีต...

แล้วตัวผมเองล่ะ?

ความรู้สึกของผมมันคืออะไร?

H a s h