[2NE1][Dara Part] ความสัมพันธ์อันตราย ตอน ซานดาร่า ปาร์ค

ลำดับตอนที่ #21 : ฉันขอโทษนะ

ตอนนี้มันกี่โมงเเล้วนะฉันมองหานาฬิกาทั่วห้องก็หันไปเจอเรือนนึงที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง  2  ทุ่มเเล้วหรอเนี่ย ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ฉันสแริงตัวลุกขึ้นจากโซฟาเเล้วเดินไปทั่วห้อง ไม่มีใครอยู่เลยหรอ ฉันกลับมานั่งที่เดิมหลังจากที่จอแต่ความว่างเปล่าในห้อง หายไปไหนกันนะ  ฉันหยิบรีโมทมาเปิดทีวีดูเพื่อจะได้ไม่ทำให้ห้องเงียบไป
"ไอกู ดาร่าออนนีตื่นเเล้วบอมมี่ออนนี"เสียงมินจีดังมาจากทางประตูหน้าห้อง
"ดาร่าตื่นเเล้วหรอ โทษทีนะที่ตื่นมาแล้วไม่เจอใครเลย พอดีว่าเราสองคนออกไปซื้อของมาทำอะไรให้เธอกินน่ะ นึกว่าจะกลับมาทันซะอีก"บอมมี่ร่ายยาวเลย
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็พึ่งตื่นน่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ"ฉันยิ้มให้พวกเธอสองคน ฉันรักพวกเธอจัง
"หิวรึยังคะดาร่าออนนี"มินจีเดินเอาของไปเก็บที่ห้องครัวแล้วเดินกลับมาถามฉันที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟา
"ก็นิดหน่อยน่ะ"
"แต่ฉันหิวเเล้ว"บอมมี่หันไปบอกมินจีพร้อมทำหน้าอ้อนมินจี"เมื่อกี้ออนนีพึ่งกินไปนะคะ"
"มันย่อยไปแล้ว"
"ฉันจะฟ้องชาบูนิม"
"มินจีอ่าา"บอมมี่ก้มหน้าลง แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  
"มินจีก็ อย่าห้ามบอมมี่เลย บอมมี่คงจะหิวจริงๆ"ฉันช่วยบอมมี่อีกแรง
"ก็ได้"
"เย้ ฉันรักเธอจัง"บอมมี่กระโดดกอดมินจีพร้อมกับหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ๆ มินจีหน้าแดงใหญ่เลย ฮ่าๆมินจีเวลาเขินนี่น่ารักดีเนอะ
"บอมมี่ มินจีหน้าแดงหมดเเล้ว"
"อุ้ย จริงด้วย"บอมมี่มองไปที่แก้มของคนทีเธอพึ่งจะหอมแก้มไป แต่มือเธอก็ยังกอดมินจีไว้แน่น
"ฉันว่าเราไปทำอะไรกินกันเถอะ  พวกออนนีหิวกันเเล้วไม่ใช่หรอ"มินจีรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ตัวเองจะหน้าแดงไปกว่านี้ เขารู้กันหมดเเล้วมินจี ฮ่าๆ พวกเราช่วยกันทำอาหารอย่างขมักเขม้นจนเต็มโต๊ะไปหมด แต่พวกเราก็กินมันจนหมด อาหารฝีมือมินจีก็อร่อยใช่เล่นเลยนะเนี่ย แบบนี้ต้องให้ทำให้กินบ่อยๆแล้วล่ะสิ
หลังจากที่กินเสร็จก็ช่วยกันทำความสะอาดแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว แล้วมารวมตัวกันอีกครั้งที่โซฟาสีดำหน้าทีวี ฉันเดินมาถึงเป็นคนสุดท้ายก็เห็นสองคนนั้นคุยกันอยู่
"แชรินออนนีหายไปไหนนะ ยังไม่กลับอีก"
"นั่นสิมันก็ดึกแล้วนะ เธอลองเธอโทรดูสิมินจี"
"ฉันโทรไปแล้ว แต่โทรไม่ติดเลย แชรินออนนีเขาปิดเครื่อง"
"มันน่าเป็นห่วงนะ"
"อาว ดาร่าออนนี"มินจีตกใจนิดหน่อยแล้วเธอก็สะกิดบอมมี่  ฉันได้ยินสองคนนั้นพูดถึงแชรินกันอยู่ จะว่าไปแล้วเธอหายไปไหนนะแชริน เธอยังโกรธฉันอยู่ใช่ไหม
"แชรินยังไม่กลับมาหรอ"ฉันเดินไปนั่งข้างๆบอมมี่
"ยังเลย ไม่ได้บอกด้วยว่าจะกลับรึปาว"บอมมี่บอกกับฉัน
"ฉันมันแย่ที่สุดเลย"
"ดาร่าออนนี"มินจีลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
"เดี๋ยวแชรินก็กลับ ไม่ต้องห่วงหรอก ยัยนั่นเก่งจะตายไป"บอมมี่ลูบหัวฉันขณะที่ฉันยังอยู่ในอ้อมกอดของมินจี
"เรามาหาอะไรทำดีกว่า"มินจีลุกขึ้นเเล้วเสนอแนวคิดของเธอ
"จะเล่นอะไรอีกล่ะ ยัยเด็กน้อยมินจี ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วยหรอกนะ"บอมมี่แย้งความคิดมินจี
"ฉันก็แค่อยากให้ดาร่าออนนีอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้นเอง"มินจีทำหน้าผิดหวังที่บอมมี่ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ
"ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ"ฉันยิ้มให้กับมินจี
"มันดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะดาร่า"บอมมี่มองไปที่นาฬิกาที่แสดงเวลาบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกมากเเล้วจริงๆ แล้วเธอก็หันมาชวนฉันเข้านอน แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ง่วงเลย
"พวกเธอไปนอนกันก่อนเถอะ ฉันยังไม่ง่วงเลย ว่าจะอยู่รอแชรินอีกสักหน่อยน่ะ"คืนนี้เธอจะกลับมามั้ยนะแชริน ฉันนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆรอแชรินกลับมา เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับมา ฉันล้มตัวลงนอนไปกับโซฟาอีกครั้งความง่วงเริ่มเข้าครอบงำเเล้วสิ ตกลงคืนนี้เธอจะไม่กลับมาใช่ไหมแชริน

"ดาร่าทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ เข้าไปนอนที่เตียงเธอดีกว่านะ"เสียงบอมมี่แว่วเข้ามาในโสดประสาทของฉัน
"บอมมี่หรอ"ฉันพึมพำถามเธอเพื่อความแน่ใจ
"ฉันเอง ฉันเป็นห่วงเธอเลยเดินออกมาดู เข้าไปนอนข้างในเถอะปะ"บอมมี่พยายามประคองตัวฉันให้ลุกขึ้น
"ฉันของรอเเชรินอีกแปปนึงนะ"
"คืนนี้แชรินคงไม่กลับเเล้วมั่ง"
"ฉันขอแค่แปปเดียวจริงๆ"
"แชรินจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่าเธอแคร์เขาขนาดไหนเนี่ย งั้นฉันไปนอนก่อนเเล้วกันนะ"

แสงแดดจ้าสาดส่องเข้ามายังหน้าของฉัน วันใหม่เเล้วหรอเนี่ย  ฉันพยายามลืมตาขึ้นเพื่อพบกับวันใหม่ ฉันควานหานาฬิกาเพื่อหยิบมาดูนาฬิกาจะเที่ยงเเล้วหรอเนี่ย และสิ่งที่น่าตกใจมากว่านั้นคือ ทำไมฉันมานอนที่เตียงตัวเองได้ล่ะเนี่ยฉันจำได้ว่า เมื่อคืนฉันนอนที่โซฟาเพื่อรอแชรินไม่ใช่หรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึง.. ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันทีแล้วมองขึ้นไปดูเตียงข้างบนก็ยังพบกับความว่างเปล่า เธอยังไม่กลับอีกหรอ ฉันเลยเดินออกไปข้างนอกห้อง
"ตื่นเเล้วหรอ"ฉันเดินออกมาจากห้องนอนก็พบกับบอมมี่ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่หน้าทีวี
"ตื่นเเล้วล่ะ เมื่อคืนเธอพาฉันไปที่เตียงหรอ"ฉันถามบอมมี่อย่างสงสัย
"ฉันอุ้มเธอไม่ไหวหรอกนะ ฉันนึกว่าเธอเข้าไปนอนเองซะอีก"บอมมี่ตอบแบบไม่ได้มองมาที่ฉันเพราะเธอกำลังสนในสิ่งที่อยู่ในจานข้าวเธออยู่"แล้วใครเป็นคนอุ้มฉันเข้าไปล่ะ มินจีหรอ แล้วมินจีไปไหนเเล้วล่ะ"ฉันมองไปรอบๆห้อง ก็ไร้วี่แววของมินจี
"ยัยเด็กน้อยบ้าพลังน่ะหรอ ไปออกกำลังกายแต่เช้าเเล้ว แต่เดี๋ยวก็คงกลับเเล้วล่ะ"
"อ๋อ กลับมาเดี๋ยวค่อยถามก็ได้"
"แต่เมื่อเช้าฉันเห็นเเชรินพึ่งจะออกจากห้องไปนะ ดูเหมือนรีบๆยังไงไม่รู้"แชรินหรอ
"เมื่อคืนแชรินกลับมาหรอ"
"ไม่รู้ว่ากลับมาตอนไหน เมื่อเช้าก็ถามไม่ทันเธอออกจากห้องไปก่อนน่ะ แต่ฉันว่าตอนนี้เธอควรไปอาบน้ำได้เเล้ว จะได้มากินข้าว"ฉันเดินกลับไปยังห้องเเล้วหยิบของเตรียมตัวอาบน้ำ ผ่านไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงฉันก็อาบน้ำเสร็จรู้สึกสดชื่นขึ้นมากเลย ฉันเดินออกมาหาบอมมี่ที่ยังนั่งกินอยู่ที่เดิม ยังกินไม่หยุดอีกหรอเนี่ย เมื่อกี้เป็นข้าวตอนนี้ก็เป็นข้าวโพดของโปรดเธอ
"ยังกินอยู่อีกหรอเนี่ย"ฉันเดินไปนั่งบนโซฟาใกล้ๆกับบอมมี่ที่นั่งอยู่กับพื้นกำลังกัดข้าวโพดอย่างอร่อย
"ตอนที่ยังกินได้ต้องรีบกิน ถ้ายัยสองตัวนั้นอยู่ฉันก็อดกินพอดี"บอมมี่พูดในขณะที่ข้าวโพดยังเต็มปาก ดีนะที่ไม่ได้ถ่าย 2NE1TV แล้ว ไม่งั้นคนอื่นรู้กันหมดเเล้ว
"กลับมาเเล้วค่ะ ดูสิว่าฉันมาพร้อมใคร"มินจีรีบลากบุคคลปริศนาที่มาพร้อมเธอมาหาพวกเรา
"ย๊าา  เมื่อคืนเธอหายไปไหนมา"แชรินนั่นเอง ทันทีที่บอมมี่เห็นแชรินเธอก็ชิงถามทันที
"ทำธุระนิดหน่อย"แชรินบอกกับบอมมี่ แล้วหันมามองฉันอย่างเย็นชา ความรู้สึกนี้มันไม่ต่างจากที่เจอเธอใหม่ๆเลยมันมากกว่าด้วยซ้ำไป
"ฉันขอตัวเอาของไปเก็บก่อนละกันนะ"แล้วแชรินก็เดินเข้าห้องไป  แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องบอมมี่ก็คว้าแขนเเชรินไว้
"เธอรู้บ้างมั้ยว่ามีคนเขาเป็นห่วง"บอมมี่เหมือนจะไม่พอใจแชรินนิดหน่อยที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันได้แต่ยืนดูเหตุการณ์นี้เงียบๆ เพราะยังไม่รู้จะเริ่มคุยกับแชรินยังไงดี
"ฉันขอโทษ"แชรินเอ่ยออกมาเบาๆ เธอวางกระเป๋าไว้กับพื้นเเล้วหันมาหาฉัน เราสบตากับแปปนึงเธอก็เดินมากอดฉันไว้แน่น
"ดาร่าออนนี ฉันขอโทษนะ"เธอกระซิบบอกฉันเบาๆ
"ฉันต่างหากล่ะ  ที่ต้องขอโทษเธอแชริน"แล้วน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาอีกครั้ง เธอไม่ได้ผิดอะไรจะขอโทษฉันทำไม ฉันต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษเธอแชริน เมื่อแชรินรู้สึกได้ว่าฉันร้องไห้อยู่เธอก็ยิ่งกอดฉันแน่นขึ้น ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาไม่นานที่เธอโกรธฉัน แต่สำหรับฉันเหมือนมันนานมาก ฉันคิดถึงเธอสุดหัวใจนะลีแชริน
"มินจี เราออกไปข้างนอกก่อนดีกว่านะ"เสียงปิดประตูก็ดังขึ้นหลังจากที่บอมมี่ชวนมินจีออกไป
"อย่าร้องไห้สิ ดาร่าของแชริน"แชรินผละตัวออกจากฉันแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มฉันอยู่
"ฮืออ "ฉันได้แต่สะอื้น  ฉันคิดถึงช่วงนี้มากที่สุดเลย ช่วงที่แชรินคอยอยู่ข้างฉันตลอดการที่ยังเป็นเด็กฝึก เธอทำให้ฉันหลงรักแชรินคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น
"ร้องไห้เป็นเด็กไปได้"
"เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้"
"ก็เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้"แชรินย้อนคำที่ฉันพูด
"แชรินอ่าา"ฉันตีเข้าไปที่ไหล่เธอเบาๆแบบรู้สึกผิด
"เราจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นเเล้วนะ  ปล่อยให้มันผ่านไป"แชรินลูบหัวฉันเบาๆ "กินอะไรรึยัง หิวมั้ย"ฉันพยักหน้าตอบรับคำถามของแชริน
"วันนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย"ฉันบอกกับแชริน พร้อมลูบท้องที่ยังว่างให้เธอดู
"งั้นเรามาช่วยกันทำดีกว่าเนอะ  ทำเสร็จค่อยโทรตามสิองคนนั้นมากินด้วยกัน"แชรินยิ้มให้ฉัน ฉันคิดถึงรอยยิ้มนี้ที่สุดเลย หมวยน้อยคนเก่งของดาร่าออนนี  
แชรินกอดคอฉันเเล้วลากฉันมายังห้องครัว แล้วเธอก็เริ่มลงมือทำทันที แชรินตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอย่างตั้งใจ ส่วนฉันก็ช่วยเธอทำเท่าที่จะทำได้ แต่เท่าที่ดูแล้วฉันทำให้มันยุ่งมากขึ้นมากกว่าจะช่วยให้มันเสร็จเร็วซะอีกนะ  
"ดาร่าออนนี ลองชิมนี่ดู"แชรินตักมันออกมาจากกระทะร้อนๆ แล้วจะยัดมันเข้าปากฉัน แต่ฉันทำท่าตกใจแล้วผละออกจากเธอ ฉันยังจำตอนที่ฉันไม่สบายเเล้วเธอก็ทำแบบนี้กับฉันมันร้อนมาก ปากฉันเกือบพองเพราะมันเลยล่ะ
"ไม่ร้อนหรอก  ฉันเป่าให้แล้วน่าา"แชรินขมวดคิ้วนิดหน่อย แล้วเหมือนจะนึกถึงวันนั้นได้เหมือนฉัน
"จริงนะ"ฉันมองไปที่ช้อนที่แชรินถืออยู่อย่างสงสัย
"ฉันไม่ทำร้ายออนนีด้วยวิธีป้อนข้าวร้อนๆหรอกนะ  แต่ถ้าเป็นวิธีอื่นก็ว่าไปอย่าง"แชรินพูดจบแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
"เธอหมายความว่าไง"