[2NE1][Dara Part] ความสัมพันธ์อันตราย ตอน ซานดาร่า ปาร์ค

ลำดับตอนที่ #15 : ดาร่าของฉัน

"นี่มันก็มืดเเล้ว ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"แชรินพูดพร้อมมองที่นาฬิกา 
"วันนี้ฉันเหนื่อยจัง"มินจีนิอนลงกับพื้น
"เรากลับกันเถอะมินจี"บอมมี่บอกมินจีแล้วเดินมาเก็บของ
"บอมมี่ออนนีจะกลับเลยหรอ"มินจีลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วเดินมาเก็บของตามบอมมี่
"นั่นสิออนนี ไปกินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย ฉันกับดาร่าออนนีว่าจะไปหาไรกินก่อนกลับ"หลังจากที่แชรินพูดจบ ฉันก็หันไปมองบอมมี่
"เธอสองคนไปกันเถอะ ไม่อยากจะไปขัดเวลาพวกเธอสวีทกันน่ะ"บอมมี่พูดเสร็จแล้วหันมายิ้มให้เราสองคน
"งั้นก็ได้"
"มินจีเสร็จยัง เราไปกันเถอะ"บอมมี่เร่งมินจี
"เสร็จเเล้วออนนี เสร็จเเล้ว"มินจีเก็บของอย่างรวดเร็ว
"เจอกันพรุ่งนี้นะแชริน  ดาร่า"บอมมี่หันมาบอกก่อนจะเปิดประตูออกไป มินจีก็เดินตามบอมมี่ออกไปพร้อมโบกมือบ้ายบายพวกฉัน
"เจอกันพรุ่งนี้นะออนนี"คำพูดส่งท้ายของมินจี
"ดาร่าออนนีอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษรึปาว"หลังจากที่สองคนนั้นออกไปแชรินก็หันมาถามฉัน
"ฉันอยากลับบ้านมากกว่า"ฉันอยากจะกลับไปนอนพักผ่อน วันนี้ทำให้ฉันเหนื่อยมากๆ
"งั้นดีเลย ไปกินข้าวฝีมือคุณแม่ของดาร่าออนนีกัน ไม่ได้ไปกินหลายวันเเล้ว"คือฉันไม่ได้ชวนเธอไปบ้านฉันสักหน่อย
แล้วเราสองคนก็เดินออกจากห้อง แล้วตรงไปบ้านฉันทันที ระหว่างทางที่เดินนั้น เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย จนมาถึงบ้านฉัน พอมาถึงบ้านฉันก็ของตัวขึ้นห้องทันที ส่วนแชรินก็อยู่ข้างล่างนั่งคุยกับแม่ฉัน
"ดาร่าออนนีฉันเข้าไปนะ"เสียงแชรินดังมาจากข้างนอกห้องของฉัน ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรเธอก็เปิดประตูเข้ามา
"ฉันแต่งตัวใกล้เสร็จเเล้วล่ะ รอแปปนึงนะ"ฉันบอกกับแชรินที่พึ่งปิดประตู
"ดาร่าออนนี  ดาร่าออนนีเป็นอะไรรึปาว ตั้งแต่ที่บอกเรื่องเดทกับบอมออนนี ดาร่าออนนีก็ดูแปลกๆไป"แชรินเดินเข้ามาใกล้ฉัน แล้วสบตาฉัน
"ฉันเปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร"ฉันพยายามหลบสายตาคู่นั้น
"หรือว่าดาร่าออนนีไม่ได้อยากจะเดทกับฉัน"
"มันเป็นแค่การเล่นละครไม่ใช่หรอ ไม่เห็นจำเป็นกับการที่ว่าอยากจะเดทกับเธอรึปาว"ฉันผลักแชรินให้ออกห่างจากตัวฉัน ผลจากแรงผลักของฉันทำให้แชรินถอยออกห่างจากฉันได้เเค่ก้าวสองก้าว แล้วเธอก็เดินเข้ามาหาฉันใหม่แล้วก็คว้าตัวฉันไว้แลัะใช้มืออีกข้างมาจับที่หน้าฉันไว้แล้วเธอก็ค่อยๆประทับริมฝีปากของเธอมายังปากของฉัน เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เราก็ยังอยู่ในท่าเดิมแชรินค่อยกอดฉันแน่นขึ้น ฉันก็เริ่มกอดแชรินตอบเหมือนกัน 


ฉันลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่น ฉันพยายามเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วก็นอนต่อเหมือนเดิม ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวร้อนเหมือนไฟกำลังเผาไปทั้งร่างกายเลบล่ะ หัวก็หนักเหมือนมีอะไรถ่วงอยู่อย่างนั้นแหละ ฉันว่าวันนี้คงไปโรงเรียนไม่ไหวแน่ๆเลย 
"ดาร่าตื่นรึยังลูก สายเเล้วนะยังไม่ลงไปอีก"เสียงผู้เป็นแม่พูดอยู่หน้าห้อง "ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ แม่ต้องรีบไปทำธุระด้วยสิ ทำยังไงดีเนี่ย ให้แม่พาไปหาหมอไหม"
"แม่ไปเถอะคะ  หนูไม่เป็นไรค่ะ นอนสักพักเดี๋ยวก็หาย"
"เดี๋ยวแม่จะรีบกลับมานะลูก"แม่ลูบที่หัวฉันเเล้วก็รีบออกไป
พอแม่ออกไปฉันก็หลับไปอีกรอบ ร่างของฉันทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย ฉันนอนหลับได้สักพักก็รู้สึกถึงความเย็นที่มาโดนร่างกายของฉัน ฉันค่อยลืมตามองว่ามันคืออะไร
"ตื่นเเล้วหรอดาร่าออนนี"คนที่ทำให้ฉันตื่นไม่ใช่ใครทีาไหน
"แชริน"
"จูบแค่นี้ถึงกับไม่สบายเลยหรอ แล้วถ้าทำมากกว่านั้นจะขนาดไหนเนี่ยย"แชรินพูดไปยิ้มไป แล้วก็เช็ดตัวฉันไปพราง
"พูดอะไรของเธอ พอแล้วไม่ต้องเช็ดเเล้ว แล้วนี่ไม่ไปโรงเรียนรึไงเนี่ย"
"เดี๋ยวตัวก็ไม่หายร้อนหรอก ดาร่าของฉันไม่สบายทั้งทีจะทิ้งไปโรงเรียนคนเดียวได้ยังไง"แชรินยังพยามเช็ดตัวฉันอีกครั้ง เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะดาร่าของฉันงั้นหรอ นี่ก็คงจะเป็นละครอีกสินะ บอมมี่ก็ไม่ไดิ้อยู่ตรงนี้ซะหน่อย
"ดาร่าออนนีลุกขึ้นมากินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินยา"หลังจากที่เช็ดตัวฉันเสร็จเธอก็ยกข้าวมาให้ฉัน
"ฉันไม่กินได้มั้ย ฉันยังไม่หิว"ฉันพลิกตัวหันหน้าหนีแชริน
"ไม่ได้ต้องกิน จะได้กินยา"แชรินว่างเข้าไว้ที่เดิมแล้วหันมาจับตัวฉันลุกขึ้น
"ฉันบอกว่าไม่หิวไง"แรงแชรินเยอะจริงๆจับฉันลุกนั่งจนได้
"ต้องกิน"ว่าเเล้วแชรินก็ถือถ้วยข้าวต้ม แล้วตักมันขึ้นมาพร้อมจะป้อน
"ฉันกินเองได้น่าา"ฉันแย่งถ้วยมาจากมือแชริน
"ตามใจ"แชรินลุกขึ้นจากเตียงฉันเเล้วยกกะละมังน้ำที่ใช้เช็ดตัวฉันไปเก็บ ฉันมิองข้าวต้มที่อยู่ในมือ ข้าวต้มนี่ก็ดูน่ากินนะ แต่ฉันกินไม่ลงจริง ฉันตักคำแรกเข้าปาก
"อุ้ย!! ร้อนๆ"ทำไมมันร้อนแบบนี้ล่ะ ฉันวางมันลงยังโต๊ะข้างิเตียงแล้วหยิบแก้วน้ำมากินทันทีหวังว่ามันจะช่วยดับร้อน
"ฉันลืมบอกไปว่ามันยังร้อนอยู่"แชรินเปิดประตูเข้ามาพร้อมหัวเราะฉันนิดหน่อย แล้วเธอก็เดินมานั่งที่เตียงของฉัน ไม่มาบอกพรุ่งนี้เลยล่ะ ฉันหยิบถ้วยข้าวต้มมากินต่อครั้งนี้ฉันเป่ามันก่อนจะเอาเข้าปาก แล้วหันไปมองแชรินที่กำลังดูฉันกินมันอยู่ 
"ไม่คิดจะช่วยป้อนฉันหน่อยหรอ"ฉันยื่นถ้วยให้แชริน
"ไหนบอกกินเองได้ไง"แชรินถือถ้วยต่อจากฉัน
"ก็เห็นเธอว่างอยู่ กลัวเบื่อก็เลยหางานให้ทำ"แชรินตักข้าวขึ้นมาเเล้วก็ยิ้มเล็กน้อย
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ แชรินก็เอายาให้ฉันกินต่อทันที ทำไมยามันถึงได้ขมขนาดนี้นะ พอกินยาเสร็จฉันก็นอนลงต่อทันที แชรินดึกผ้าห่มมาห่มให้ฉัน
"หนาวรึปาว"แชรินจัดผ้าห่มให้ฉัน
"อุ่นเเล้วล่ะ"ฉันยิ้มให้แชรินนิดหน่อย 
"นอนพักผ่อนเยอะๆนะ"หลังจากที่ได้ยินที่แชรินพูดประโยคนั้นจบฉันก็ค่อยๆหลับตาลง แล้วก็รู้สึกได้ว่ามีริมฝีปากของใครบางคนประทับลงที่หน้าผากของฉัน"หายไวๆนะดาร่าของฉัน"คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากของแชริน แล้วฉันก็หลับไปเพราะฤทธิ์ของยา