[2NE1][MINZY Part] ความสัมพันธ์อันตราย ตอน กงมินจี

ลำดับตอนที่ #1 : Meet

"แกมองอะไรของแกมินจี  ตาไม่กระพริบเลย ไปสอบได้เเล้ว ใกล้ถึงเวลาเเล้วเนี่ย"เพื่อนร่วมห้องยัยจีซูเรียกเตือนสติฉันในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์ของผู้หญิงคนนึง  เธอเป็นใครกันนะทำไมทำให้ฉันถึงกำละสายตาจากเธอไม่ได้เลย
"เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นมั้ย"ฉันชี้ให้ยัยจีซูดูหญิงสาวที่ทำให้ฉันต้องตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น
"อ๋ออ  ที่เม่อเพราะเธอสินะ เธอชื่อ ปาร์คบอม เป็นรุ่นพี่ที่อยู่ชมรมร้องเพลงของฉันเอง"เธอร่ายให้ฉันฟัง  อยู่ชมรมร้องเพลงหรองั้นก็ต้องเสียงดีใช่เล่นเลยนะเนี่ย
"น่ารัก"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ  

[หลายวันต่อมา]
"มินจี อาทิตย์หน้าแม่ต้องไปต่างประเทศจะไปด้วยกันมั้ย"แม่ฉันหลังจากกลับมาจากการทำงานก็เดินมานั่งข้างฉันที่โซฟา
"ไปกี่วันคะ"
"ประมาณอาทิตย์นึง"
"แล้วถ้าหนูไม่ไปล่ะคะ"
"แม่ก็ต้องให้เราไปอยู่กับใครสักคน  เพราะแม่ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก"
"งั้นหนูขอไปอยู่กับคุณป้าปาร์คได้มั้ยคะ"คุณป้าปาร์คเป็นเพื่อนสนิทของแม่ฉันและที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเป็นคุณแม่ของบอมมี่ออนนีเป็นเหตุผลที่ฉันเลือกที่จะไปอยู่กับคุณป้าคนนี้
"พูดแบบนี้แสดงว่าจะไม่ไปกับแม่สินะ  งั้นเดี๋ยวแม่จะถามคุณป้าให้นะ"แม่ลูบหัวฉันก่อนจะเดินขึ้นห้องของท่านไป  ขอให้ได้ด้วยเถอะฉันกับบอมมี่ออนนีจะได้รู้จักกันสักที
หลังจากที่ได้เจอเธอวันนั้นมันทำให้ฉันต้องมานอนคิดตลอดเลยว่าจะเริ่มทำความรู้จักกับเธอยังไงดี คิดแล้วคิดอีก คิดยังไงก็คิดไม่ออก หลังจากที่คิดอยู่นานก็เหมือนฟ้าจะเห็นใจในเมื่อแม่ของฉันต้องไปทำงานที่ต่างประเทศแล้วต้องให้ฉันไปอยู่กับใครสักคน และแน่นอนว่าบ้านที่ฉันเลือกจะไปอยู่ด้วยนั้นก็ต้องเป็นบ้านบอมมี่ออนนี ตอนนี้ก็ต้องลุ้นว่าให้คุณป้าปาร์คยอมให้ฉันไปอยู่ด้วยก็เท่านั้น ขอให้เป็นอย่างที่หวังเถอะนะ



[1 สัปดาห์ต่อมา]
"เป็นเด็กดีของคุณป้าเขานะลูก แล้วก็อย่าดื้ออย่าซนกับบอมออนนีเขาล่ะ"แม่ฉันสั่งก่อนที่จะขึ้นรถก่อนไปสนามบิน แม่พูดประโยคนี้กับฉันเป็นสิบๆรอบได้เเล้วมั้งตั้งแต่คุณป้าเขาตอบตกลงให้ฉันไปอยู่ด้วย
"ค่ะ"ฉันกอดแม่หลังจากตอบรับคำ
"ไม่ต้องห่วงหรอก มินจีเป็นเด็กดีจะตาย บอมมี่จะได้มีเพื่อนเล่นด้วย"คุณป้าที่มารอรับฉันที่บ้านตั้งแต่เช้าบอกกับแม่ฉัน
"ฝากด้วยนะ"แล้วแม่ฉันก็ขึ้นรถไป
"บ้ายบายคะแม่"ฉันโบกมือลาตามหลังเมื่อรถแล่นออกไป
"เราก็ไปกันเถอะ  วันนี้ป้ามีธุระต้องไปทำด้วย"แล้วฉันก็ถือกระเป๋าเดินตามหลังคุณป้าไปที่รถ จริงๆแล้วบ้านฉันกับบ้านท่านก็ไม่ได้ไกลกันเลยที่ท่านเอารถมาก็เพราะว่าท่านกลัวว่าของที่ฉันจะเอาไปอยู่มันหนักท่านเลยเอารถมารับดีกว่า เผื่อไว้ก็ไม่เสียหายอะไร
"วันนี้บอมมี่ออนนีอยู่บ้านมั้ยคะ"
"อยู่จ้ะ  วันนี้มินจีก็อยู่กับบอมมี่สองคนไปก่อนนะ ป้ามีธุระต้องไปทำ คงจะกลับเย็นๆ"
"ได้คะ"ไม่นานรถของคุณป้าก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของท่าน บอกแล้วว่ามันไม่ได้ไกล ให้ฉันเดินยังได้เลย
"บอมมี่ลูก"คุณป้าเรียกบอมมี่ออนนีอยู่หน้าบ้าน
"คะแม่"แล้วคนที่ฉันอยากเจอที่สุดก็วิ่งออกมาหาผู้เป็นแม่  ทุกครั้งได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆ พอมองใกล้ๆแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
"นี่มินจีจ้ะ จะมาอยู่กับเราสักพัก วันนี้แม่มีธุระต้องไปทำ แม่ฝากดูน้องด้วยนะลูก"
"ค่ะ"เธอตอบรับอย่างว่าง่าย
"แม่ไปละ ตอนเย็นก็กลับ  มินจีก็ต้องเป็นเด็กดีกับพี่เขานะ"คุณป้าพูดกับบอมมี่ออนนีก่อนจะบอกฉันเเล้วลูบหัว
"คะ หนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของบอมมี่ออนนี และจะดูแลบอมมี่ออนนีอย่างดีเลยคะ"ฉันยิ้มให้กับคุณป้า
"จ้ะ"แล้วท่านก็เดินกลับไปที่รถ  ส่วนฉันก็เดินตามบอมมี่ออนนีเข้าบ้าน อยู่กันสองคนแบบนี้เเล้วรู้สึกอึดอัดแหะ
"เธอชื่ออะไรนะ"เธอหันมาถามฉันก่อนจะหย่อนตัวเองนั่งลงยังโซฟาตัวใหญ่
"มินจี  กงมินจีคะ"
"ตามสบายเลยนะ  อยากได้อะไร อยากกินอะไรก็บอกฉันละกัน ถ้าหามาให้ได้ ถ้าทำให้ได้ฉันก็จะพยายามทำให้ละกัน"ใจดีกว่าที่คิดแหะ
"บอมมี่ออนนีน่ารักที่สุดเลย"ฉันกระโดดเข้าไปนั่งข้างเธอแล้วกอดแขนเธอไว้พร้อมซบไปที่ไหล่  แผนเข้าใกล้เธอสำเร็จ!! ฮิฮิ
"ฉันรู้ ไม่ต้องบอก แล้วก็ปล่อยได้เเล้ว"ฉันปล่อยแขนเธออย่างที่เธอบอก แล้วเธอก็ขยับตัวออกห่างฉัน
"หลงตัวเองจริงๆ"
"ใครๆก็บอกกับฉันแบบนั้น ฉันไม่ได้หลงตัวเองสักนิด"
"แล้วจะให้ฉันเอากระเป๋าไปเก็บที่ไหนคะ"ฉันชี้ไปที่กระเป๋าที่ฉันนำมันมาจากบ้านด้วย
"ที่นี่ไม่มีห้องว่างนะ เธอจะนอนกับใคร"
"ถามมาได้  ก็ต้องเป็นห้องออนนีอยู่เเล้ว"ถามมาได้เนอะ
"ฉันไม่อนุญาต ไปนอนห้องอื่น"
"ฉันนอนโซฟานี่ก็ได้คะ"แล้วฉันก็หาโอกาสเข้าใกล้เธออีกครั้งนั่นก็คือการนอนราบไปกับโซฟาแล้วเอาหัวไปหนุนบนตักนุ่มของเธอ  ฉันไม่ได้รุกแรงไปใช่มั้ย >< ตักนุ่มๆแบบนี้ทำให้ไม่อยากลุกไปไหนเลย ขอหลับสักงีบหน่อยละกันนะ

เสียงทีวีที่ดังอยู่ในห้องนั่งเล่นมันถูกเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ฉันก็ยังนอนอยู่บนตักบอมมี่ออนนี หลับสบายจริงๆ ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันเริ่มจะหิวแล้วล่ะ
"บอมมี่ออนนี ฉันหิวข้าวอ่ะ มีอะไรให้กินบ้าง"ฉันพลิกตัวหันไปมองหน้าเธอ
"ไม่มี"
"งั้นบอมมี่ออนนีทำให้กินบ้างสิ"ฉันอ้อนเธอ
"ก็ลุกก่อนสิ ฉันจะได้ไปทำให้กิน"
"คะ"แล้วฉันก็สปริงตัวลุกทันที จะได้กินข้าวฝีมือบอมมี่ออนนีหรอเนี่ย
"บอกไว้ก่อนนะว่าฉันทำเป็นแค่รามยอน"
"ฉันกินอะไรก็ได้ถ้าเป็นฝีมือบอมมี่ออนนี"
"ปากหวานเชียวนะ"
"ลองชิมดูไหมล่ะ"ฉันทำปากจู๋แล้วยื่นไปหาบอมมี่ออนนี
"ยัยเด็กบ้า"เธอผลักหน้าฉันออกห่างแล้วลุกขึ้นทันที
"ฮ่าๆ  ไม่อยากลองชิมหน่อยหรอ"
"ยังอยากกินอยู่มั้ยข้าว"
"กินคะกิน"ดุจริงๆ
"งั้นก็เงียบไปเลย"จากนั้นเธอก็เดินหายไปในครัว พอผ่านไปได้สักพักฉันก็เดินตามเธอไป แล้วไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
"เสร็จรึยังคะ ฉันหิวแล้วนะ"
"เสร็จแล้วค่ะคุณหนูมินจี  คุณหนูจะรับน้ำอะไรดีคะ"เธอบอกกับฉันพร้อมยกหม้อรามยอนมาวางที่โต๊ะและตามด้วยจานเเละตระเกียบ แต่สิ่งที่เธอพูดเหมือนประชดฉันเลยเนอะ
"น้ำเปล่าก็พอคะ"เล่นมาฉันก็เล่นกลับสิ
"รอสักครู่นะคะคุณหนูมินจี"ถึงเธอจะประชด แต่เธอก็ทำในสิ่งที่ฉันบอก  แบบนี้ไม่ให้รักได้ไง
"ขอบคุณนะคะ"
"ฉันไม่ใช่คนใช้เธอนะยะ"
"ก็นึกว่าอยากเป็น  เห็นบอมมี่ออนนีเรียกฉันว่าคุณหนู"
"ฉันประชดยะ"เวลาโกรธนี่ยิ่งน่ารักไปใหญ่เลย แบบนี้ต้องแกล้งบ่อยๆ
"อร่อยจัง  วันหลังทำให้กินอีกได้มั้ยคะ"ฉันบอกกับบอมมี่ออนนีหลังจากที่เราสองคนกินรามยอนในหม้อนั้นหมด
"ไม่มีวันหลังแล้วล่ะ เสียใจด้วย"แล้วเธอก็ลุกเก็บสิ่งที่อยู่บนโต๊ะไปล้าง
"ทำไมล่ะคะ"
"เพราะฉันไม่อยากทำ"
"บอมมี่ออนนีใจร้ายจัง"
"ใจร้ายกับเธอคนเดียวน่ะแหละ"
"ไม่เป็นไร เขาว่ากันว่าผู้หญิงร้ายแปลว่าผู้หญิงรัก"
"ยกเว้นฉัน"
"ปากแข็ง"
"ฉันไม่มีวันหลงรักเด็กอย่างเธอหรอก"เจอประโยคนี้เเล้วถึงกับสอึก
"..."ไม่รู้จะไปต่อยังไงเลย รู้แต่ว่าตอนนี้รู้สึกเจ็บยังไงไม่รู้ คอยดูละกันฉันจะทำให้บอมมี่ออนนีรักฉันให้ได้
"กินเสร็จเคยคิดจะช่วยล้างมั้ยเนี่ย"เธอหันมาบ่นกับฉันหลังจากที่ฉันเงียบไปนาน ฉันจึงลุกไปหาเธอเพื่อที่จะช่วยล้าง  
"เหลืออีกนิดเดียวเอง"ฉันกระซิบข้างหูเธอ ดูเหมือนเธอจะตกใจในสิ่งที่ฉันทำ
"ออกไปห่างๆเลย"เธอใช้ไหล่กระเเทกฉันให้ออกห่าง
"ไหนบอกจะให้ช่วย"
"ไม่ต้องแล้วเสร็จแล้ว"
"อะไรของออนนีเนี่ย" กลัวหวั่นไหวกับฉันล่ะสิถึงไม่ให้ฉันเข้าใกล้น่ะ 








******
อย่าลืมคอมเม้นนะนำกันด้วยนะคนดี