ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    || Fic Inazuma eleven go || เจ้าชายแห่งแสงกับหนุ่มเหมันต์ 2

    ลำดับตอนที่ #1 : ( ต่อจากเดิม ) เขาคือใคร

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 236
      6
      27 ก.ค. 62



    รูปภาพที่เกี่ยวข้อง

    ขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ

    #หลายวันต่อมา....


         ‘ ไม่มีใครรู้ได้เลย ว่าในแต่ละวันจะมีเรื่องราวบ้าบออะไรเกิดขึ้นอีก แต่สำหรับผม ผมแค่คิดว่า..แค่ผมมีเค้า...ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร พวกเราก็สามารถผ่านมันไปได้หมด ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมก็ยังไม่เห็นน้องคนนั้น ที่เล่นผมซะสลบใันนั้นเลย ชิ ’


         “โอเค..อีกสามสัปดาห์ก็สอบกันแล้วนะคะ ยังไงนักเรียนก็ตั้งใจเรียนให้ดีด้วยล่ะ ใครมีงานค้างก็รีบจัดการซะนะ วันนี้พอแค่นี้ได้ค่ะ”


         เสียงครูสาวกล่าวลานักเรียน หลังจากที่การสอนของเธอ เพิ่งจะเสร็จไปเมื่อไม่กี่นาทีนี่เอง เธอยิ้มให้นักเรียนทุกคน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทั้งที่ยังไม่มีเสียงกริ่ง เตือนเวลาแห่งการจบคาบ อ้อ..ขอโทษฮะ ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผม อเมมิยะ ไทโยครับ สถานะ #โสดดด (เพี๊ยะ! โสดพ่**สิ ///เฮียวกะ) ตอนนี้กำลังเก็บวิชาคณิตศาสตร์ที่เพิ่งเรียนจบไปเมื่อกี้ใส่กระเป๋าครับ


         ชึบ....


         หืม? ผมหันไปมองหน้าเฮียวกะ หลังจากที่เขาเพิ่งจะยืนเศษกระดาษมาไว้บนโต๊ะผม ก่อนจะลืมตาโตเมื่อผมหันไปมอง แล้วพยักหน้ามองเศษกระดาษแผ่นนี้ โอเค...ผมรับรู้และ ว่าเค้าต้องการให้ผมหยิบมันมาอ่านดู ผมพยักหน้าทีนึง ก่อนจะหยิบมันมาคลี่เบาๆ แล้วอ่านอะไรบางอย่างข้างใน


         ‘ มาเล่นให้ใจฉันเต้นแบบนี้ ฉันว่าเธอก็มีอาการใช่ไหม? ใจมันเต้นมันเต้นเป็นจังหวะรัก แล้วเธอล่ะ เป็นจังหวะยังไง? ’


         พอเห็นข้อความทั้งหมด ผมก็กระตุกยิ้มเบาๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคอน้อยๆ ผมเหลือบไปเห็นหมอนั่นทำหน้าสงสัย แต่ผมก็ไม่พูดอะไร หยิบปากกาขึ้นมาพลิกด้านหลัง เขียนข้อความตอบกลับไป แล้วพับมันไว้อย่างเป็นระเบียบ วางไว้บนโต๊ะของผม ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเรียน....


         Hyuka Part…


         ….. อะไรอ่ะ? นั่นนายจะไปไหนเนี่ย? มาทำให้สงสัยแล้วก็จากไปเนี่ยนะ?


    ผมหันหน้ามองตามร่างของไทโยที่เดินออกจากห้องไปอย่างงวยงง พอเค้าเดินไปผมสายตาผมแล้ว ผมก็หยิบเศษกระดาษที่ผมส่งไปให้เค้ามาอ่าน เห็นแว๊บๆว่าเค้าเขียนอะไรด้วยหนิ อืมม...เค้าเขียนว่า..

         ‘ ฉันให้เวลา 10 นาที หาฉันให้เจอ ฉันมีรางวัลให้  ’


         เชี่ยยย!!! 10 นาที?


         ผมรีบเดินออกไปหน้าห้อง มีโน้ตสีเหลืองติดอยู่ที่กำแพงด้วย ในนั้นรูปภาพถูกวาดเอาไว้ เป็นลูกศรชี้ไปทางซ้าย นี่ง่ายไปป่ะเนี่ย? เห็นอย่างนั้นผมก็รีบวิ่งไปสิครับ 10 นาทีเองนะ ผมอยากได้รางวัลอ่ะ 555


         เฮ้ย..นั่นไงมีมีคนเดินผ่านมา..ถามเค้าดีกว่า


         “ขอโทษนะครับ”


         “ร..รุ่นพี่เฮียวกะ มีอะไรให้..มินะช่วยหรอคะ?”


         น้องเค้าถามผมด้วยท่าทีที่เคอะเขินนิดหน่อย นี่เป็นFcผมด้วยหรอเนี่ย? เขินจัง ฮะๆ


         “น้องมินะ เห็นพี่ไทโยมั้ยครับ คนที่ผมสีส้มๆที่อยู่กับพี่บ่อยๆอ่ะ”


         “เห็นนะคะ พี่เค้าเดินไปทางอาคาร 8 ค่ะ”


         “หรอครับ ขอบใจมากนะ”


         ผมรีบกล่าวขอบใจน้องเค้า ก่อนจะรีบเดินไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวเท้า แขนของผมก็ถูกน้องเค้าดึงเอาไว้


         “รุ่นพี่คะ ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะคะ”


         อ้าววว ทำไงดีล่ะครับเนี่ยยย


         “พี่รีบอ่ะครับ เอานี่ไปละกัน..”


         ผมดึงปากกาที่เหน็บเอาไว้ที่แขนเสื้อยื่นให้น้องเค้า ก่อนจะอธิบาย


         “ถ่ายไปก็ใช้อะไรไม่ได้หรอกครับ เอาปากกาพี่ไปแล้วกัน เก็บไว้เป็นที่ระลึกนะครับ^^ พี่ขอตัวก่อนนะ”


         น้องเค้ายืนนิ่งรับปากกาจากมือผม แล้วยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ผมรีบเดินแกมวิ่งไปยังอาคาร 8 ก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ดจากที่ที่ผมเพิ่งเดินออกมา


         “กรี๊ดด ปากกาพี่เฮียวก่าา”


         พอได้ยินงั้น ผมก็อ๋อ..เลยล่ะครับ นี่น้องเป็นเอาซะขนาดนั้นเลยหรอครับเนี่ย?


         ฟึบ..


         เฮ้ย....เงาแว๊บๆ เหมือนจะเป็นไทโยเลยอ่ะ


         “อ้าว พี่ไทโย สวัส...อ้าว จะไปไหนครับเนี่ย?”


         หึๆๆ ฮ่าๆๆ ผมล่ะสงสารหมอนั่นจริงๆเลย ทั้งๆที่แอบผมอยู่แท้ๆ รุ่นน้องคนหนึ่งมาจากไหนไม่รู้ เดินมาทักไทโยมาแต่ไกล แถมสายตาก็มองไปยังมุมอาคารตรงนี้ด้วย เสร็จฉันแน่ไทโย ถึงตอนนี้นายจะหนีไปแล้วก็เถอะ


         "........" ผมตรงดิ่งไปยังสถานที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว แต่พอไปถึงก็ไม่เจอ โธ่... พอนึกอะไรดีๆออก ผมก็จัดการมันถึงขั้นเด็ดขาดเลย...


         วิ้งงง..


         ตอนนี้ผมต้องไปยืนเกาะกิ่งไม้อยู่บนต้นไม้เนี่ย ลงทุนแค่ไหนถามใจเธอดู ! ไทโยนะไทโย อยู่ไหนก็ไม่รู้ เหลือเวลาแค่สามนาทีแล้วด้วย


         ตึก..ตึก..


         "...อยู่ไหนวะ..?" แล้วประตูห้องเก็บของห้องหนึ่งก็ถูกเปิดออก เอ๊ะ..นั่นไง เดินออกมาแล้ว ที่แท้หมอนั่นก็เดินไปหลบผมอยู่ที่ห้องเก็บของนั่นเองอ่ะ ก็ว่าแล้วทำไมผมถึงหาไม่เจอ แกล้งดูดีกว่า...

    ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเบอร์ของไทโยก่อนจะโทรออกไป...


         ครืดดด...ครืดดด...


         ตึ๊ด..


         "ไง?...ไปอยู่ที่ไหนครับที่รัก?" ไทโยยกมือขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนจะยกยิ้มกริ่มๆที่มุมปาก "เหลือเวลาแค่ 1 นาทีแล้วน้าาา"


         ฟึบ! แกร่ก..(เสียงต้นไม้ขยับ)


         ตุบ!


         "โอ๊ย!..."


         "เฮียวกะ?" ไทโยรีบวิ่งมาประคองร่างของผมให้อยู่ในท่านั่ง หลังจากที่ผมตกลงมาในท่าที่ไม่สวยนัก เขามองผมกับต้นไม้สลับกันไปมา ก่อนจะถาม


         "นี่นายไปทำอะไรบนต้นไม้เนี่ย?" ถามมาได้นะ


         "ก็ดักรอนายไง หาตัวยากชะมัด"


         "ฮะๆ ไหวรึปล่าวเนี่ย?"


         "ไหวววว...ฮึบ" แล้วผมก็พยายามนั่งด้วยเรี่ยวแรงของตนเอง ก่อนจะรีบแบมือให้ไทโยทันที


         "ไหนอ่ะ? รางวัลของฉัน"


         "หืม? รางวัลอะไรอ่ะ?" ทำมึน..ทำมึนหรอ? ได้!!!!


         “....ได้ งั้นฉันไปละ เสียเวลาชะมัด”


         ผมจิ๊ปากแสร้งหน้าอารมณ์เสีย ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองไปที่พื้น ผมเหลือบไปเห็นหมอนั่นเบะปากยิ้มๆ ก่อนจะเดินมาจูงมือผมเข้าไปในห้องเก็บของ ผมยังคงงงอยู่ในใจ แล้วร่างกายก็โดนลากเข้าไปโดยที่ผมไม่ได้ขัดอะไรเขาเลยยย (แบบนี้สิผมชอบ)


         “ฉันมีรางวัลให้นายเลือก จ. อ. ล. เอาอะไร?”


         วอท? อะไรวะจ.อ.ล.


         “อะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ”


         “5 4 3...”


         “อ่ะๆๆๆ เลือกแล้วๆๆ...เอา..จ.”


         “แน่ใจนะ?”


         “...อืม..แน่ใจ..” รึปล่าววะ?


         เขายกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตรงเข้ามาปะทะกับผม แล้วเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ด้วยสัญชาตญาณผมก็ถอยหลังหนี ภายในห้องมืดๆนี่จนติดชายฝา แต่ไทโยก็ยังจะไม่หยุดเดินอีก จะทำอะไรเนี่ยยย ไม่เอานะเขิน 555 (เยอะกว่านี้ก็เคยมาแล้วนะลูกก อย่ามาทำเป็นหนูใสๆ หนูไม่ใสแล้วค่ะ //ไรท์) (แม่อ่ะ 555 ///เฮียวกะ)


         “น่าเสียดายนะ ฉันอยากทำมากกว่าจูบซะอีก...”


         ไทโยเหลือบสายตามองผมที่อยู่ต่ำกว่าระดับสายตาของเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ได้ยินเสียงเซ็กซี่แบบนั้น ใจผมนี่เต้นโครมครามจนจะทะลุออกมาแล้ว เมื่อกี้เค้าบอกว่าอยากทำมากกว่าจูบใช่มั้ย?


         “จุ๊บ....”


         เขาเริ่มจากจูบที่ปากของผมเบาๆ ก่อนจะเริ่มทวีความเร่าร้อนมากขึ้น แม่เจ้า ผมถอดเสื้อเลยได้มั้ย? (อย่านะลูกกก!!)


         “ที่รัก...”


         ผมครางเรียกสรรพนามของไทโยเบาๆ จนเห็นเค้ากระตุกยิ้ม แล้วจูบผมอย่างหนักหน่วงเพิ่มเข้าไปทุกที...ทนไม่ไหว ถอดกางเกงเลยดีกว่า (ม่ายยยย จะใจง่ายไม่ได้นะลูก ยากเข้าไว้ค่ะยากเข้าไว้)

    เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มจะสอดแทรกลิ้นเข้ามา มือก็ลูบวนอยู่ที่สะโพกของผม พอได้โอกาส ผมก็เลื่อนมือลงไปจับ...


         หมับ...


         “0-0?” ไม่ นายจะให้ฉันอารมณ์ค้างอย่างนี้ไม่ได้นะไทโย


         “ฉันบอกแล้วไงว่าแค่จูบน่ะ ลามกจริงๆเลยนะแฟนฉัน” ไทโยพูดเบาๆ


         ปัง!


         แชะๆๆๆๆ


         เสียงระรัวชัตเตอร์หลังจากที่ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงนั้น มันดังก้องอยู่ในหูของผมอย่างหยุดไม่ได้ ใครก็ไม่รู้ในชุดฮูทดำ เอาหมวกปิดอีกรอบ รู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย ปรากฏตัวพร้อมกับกดชัตเตอร์รัวๆบวกแฟลช ทำเอาผมนี่ยืนค้างอยู่ในท่าเดิม ใครกันวะเนี่ยยย!


         ปัง!!


         แล้วประตูก็ถูกปิดอีกครั้ง ไทโยกับผมหันมามองหน้ากัน แล้วรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว...


    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


    วอทททท? 

    เจอกันวันพุธนี้นะคะ ไปละ จุ๊บๆ 555



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×