คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เส้นทางใหม่ของชีวิต
#ในเมื่อเขาเป็นของฉันไม่ได้...#ใครก็อย่าหวังว่าจะได้เลย...หึ"
รอยยิ้มของบุคคลปริศนากระตุกขึ้นมา หลังจากที่สายตาของเธอ จับจ้องไปยังร่างของไทโย ที่กำลังเดินอย่างสิ้นหวัง จากกล้องวงจรปิด....
ณ มุมหนึ่งของเมืองไรมง
ในขณะที่ฝนกำลังตกอย่างหนัก เด็กหนุ่มผู้กำลังสิ้นหวังอย่างไทโย กำลังเดินฝ่าฝน ฝ่าความหนาวเหน็บที่ไม่อาจคาดคะเนระดับของมันได้
สิ่งที่เขาคิดอย่างเดียวก็คือ.. ' #เขาจะทำอย่างไรกับชีวิตนี้ดี ? ' เมื่อสักครู่นี้เอง ขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านอย่างสบายใจ พ่อของเขาก็ติดต่อเข้ามา ก่อนจะเปิดฉาก ด่าเขาฉอดๆๆ ทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด
20 นาทีที่ผ่านมา....
Rrrrrr...
"ไงค๊าปพ่อ? คิดถึงลูกชายคนนี้หรอ? ผมสบาย....."
' แกสบายน่ะสิ ไอ้ลูกเวร '
"อ..อะไรอ่ะพ่อ? ด่าผมทำไม?"
' แล้วแกไปทำอะไรงามหน้าไว้ล่ะ! ข่าวแกน่ะดังไปทั่วโรงเรียน จนถึงหูผอ.แล้ว! '
"ข่าวอะไร? ผมไม่ได้ทำตัวเสียหายอะไรซะหน่อย????"
' หรอ!? แล้วที่แกไปกอดจูบกับไอ่เด็กผมน้ำเงินนั่นล่ะห๊ะ!!? เสียหายพอใจแกรึยัง!!!? '
"อะไรนะ?????"
' แกมันไอ่เด็กเลว! เลี้ยงเสียข้าวสุก! แม่แกเป็นลมไปแล้วแกพอใจมั้ย!? อยากให้แม่แกตายไปเลยมั้ยถึงจะพอใจแกน่ะ! '
' ........???? '
' #พรุ่งนี้...#ฉันจะพาแกไปลาออก! '
"พ่อ..ไม่นะ พ่อ!"
ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด....
ฟึ่บ....(เสียงข้อความเข้า)
' พ่อ ได้ส่งไฟล์แนบ...
พี่ไทโย เมื่อกี้พ่อปาโทรศัพท์ หนูเลยรับมาได้ฟังจากที่ได้ยินเหมือนพี่ยังไม่รู้นะคะว่าเกิดอะไรขึ้น อันนี้หนูแอบเข้าในข้อความของพ่อ ผอ.โรงเรียนพี่ส่งมาให้น่ะ พรุ่งนี้พ่อพี่ต้องไปตามคำเชิญด้วย ไม่ว่ายังไงก็สู้ๆนะพี่ ถึงหนูจะไม่ชอบที่มีไปทำแบบนี้กับผู้ชายก็เถอะ ไม่สิ! กับใครก็ตามอ่ะ หนูก็อยู่ข้างพี่นะ
เอมิโกะ (น้องสาวข้างบ้าน) '
".........."
ด้วยเพราะเหตุนั้น....สิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันจึงเกิดขึ้น.... เขาเดินไปเรื่อยๆ กระทั่ง...มีมือของใครบางคนเข้ามาจับเขาเอาไว้
หมับ!
!!!
ไทโยสะดุ้ง ราวกับว่าเขากำลังโดนสะกดจิต แล้วมีใครมาทำให้เขาหลุดจากห้วงนั่นยังไงยังงั้น
"หยุดนะ...???? นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้าอ่ะ" เฮียวกะโผลเข้ากอด จากด้านหลังของไทโยซะแน่น เขาร้องไห้ออกมา จนแยกไม่ออกว่าไหนน้ำตา ไหนน้ำฝน ร่างกายสั่นเทาของเขาทำให้ไทโยรู้สึกเสียใจมาก
เขารู้ดีว่าปกติแล้ว เฮียวกะเป็นพวกแพ้ความหนาวมาก ยิ่งเหลือบไปเห็นว่าคนข้างหลังไม่ได้ใส่เสื้อกันฝนมาด้วย เขาก็ยิ่งเสียใจหนักขึ้นไปอีก แต่ตอนนี้เขาไม่อยากจะเห็นหน้าเฮียวกะเลยสักนิด
"ห้ามทิ้งฉันไปไหนอีกนะ ฉันรอนายมาตั้งหลายปีอ่ะ นายห้ามทิ้งฉันไปอีกนะ...????" เฮียวกะพูด และร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
ไทโยเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่ และทรุดลงตรงนั้น เวลานี้เหมือนเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
".....เฮียวกะ..เราเลิกกันดีไหม?????"
"ห๊ะ..ม..ไม่ ไม่เลิกอ่ะ ไม่เลิก ไม่มีวันเลิกด้วย" เฮียวกะกอดไทโยแน่นขึ้น จนทำให้ไทโยหายใจไม่ออก ไทโยจึงดึงแขนของเฮียวกะออก ก่อนจะลุกขึ้นมา หันประจันหน้ากับเฮียวกะที่กำลังอยู่ในท่าคุกเข่า
"พรุ่งนี้...???? ฉันต้องลาออกจากโรงเรียน พ่อฉันไม่เอาฉันไว้ที่นี่แน่ แล้ว...แล้วฉันคงไม่มีทาง...ที่จะติดต่อกับนายได้ด้วย ฉันหวังว่านาย..ฮึก...จะมีความสุขกับคนใหม่นะ"
ไทโยกัดฟันพูดทั้งน้ำตา น้ำเสียงสะอึกสะอื้นของเขามันช่างทำให้บรรยากาศ อยู่ในเขตของความหดหู่
"มานี่เลย..." เฮียวกะลุกขึ้น และพูดกับไทโยด้วยน้ำเสียงปกติปนเคืองเล็กน้อย ก่อนจะลากร่างที่แทบไม่มีน้ำหนักอย่างไทโย เข้ามาในซอยเปลี่ยวใกล้ๆ
ตุบ!
เขาผลักร่างของไทโยลงกระทบกับผนังกำแพง ก่อนจะรีบประกบริมฝีปาก จูบอีกคนด้วยความร้อนแรงและนุ่มนวลในเวลาเดียวกัน เขาคิดว่าเขาทำแบบนี้แล้วจะทำให้เขาเข้มแข็งได้ #แต่ไม่เลย หลังจากที่น้ำตาหยุดไหลมาได้ไม่นาน มันก็ไหลลงมาอาบหน้าปนกับน้ำฝนอีกครั้ง
ไทโยเห็นภาพนั้นชัดเจนมาก และเขารู้ดี..ว่าเฮียวกะต้องการอะไร เขายกมือประคองใบหน้าของเฮียวกะเอาไว้ ก่อนจะโต้ตอบกลับไป ด้วยรอยจูบที่อ่อนโยนมากขึ้น
ทั้งคู่ร้องไห้ และถอนจูบเมื่อรู้สึกว่าอีกคนเริ่มจะไม่ไหว
"พรุ่งนี้...เป็นวันสุดท้ายแล้วเฮียวกะ ที่ฉันจะได้อยู่ใกล้นาย แต่มันจะไม่ใช่วันสุดท้ายที่ฉันรักนาย และวันนั้นก็จะไม่มีแน่นอน????"
"ฮือ...ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
ความคิดเห็น