ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รักสุดใจของนายขี้เก๊ก

    ลำดับตอนที่ #2 : การพูดกันครั้งแรก

    • อัปเดตล่าสุด 20 ส.ค. 49



    เมื่อถึงเวลาพักกลางวันผมก็พยายามเข้าไปคุยกับรันโกะและขอทานข้าวกับเธอจนได้  แต่เธอก็ยังไม่ยอมพูด

    กับผมอยู่ดี
      เธอไม่ชอบเราเหรอเปล่าวะ  เชอะ...ไม่เห็นจะสนเลยผู้หญิงน่ารักๆมีตั้งเยอะไป


    รันโกะ  เธอไม่ชอบเราเหรอ สุดท้ายผมก็ทนไม่ได้ต้องไปถามเธอจนได้


    ....


    มีอะไรก็บอกเรามาตรงๆเถอะนะ


    คิกคิก รันโกะไม่พูดแต่หัวเราะแทน  งงสิครับท่าน


    หัวเราะทำไมอ่ะ


    รันโกะไม่ตอบ  แต่เธอหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาแทน
      หะ!!อย่าบอกนะว่าเธอเป็นใบ้


    เราไม่ได้ไม่ชอบเธอหรือว่าเป็นใบ้หรอกนะ เธอเขียนมาว่างั้น  แป้วรู้ได้ไงว่าเราว่าเธอ


    ที่เราไม่พูดก็เพราะว่า  เมื่อวานเราไปเอาเหล็กดัดฟันออกแล้วเหล็กมันบาดปากนิดหน่อย  เราเลยไม่อยาก

    พูด


    อ๊อ ผมอุทานทันทีที่อ่านจบ


    นึกว่าจะเกลียดกันซะแล้ว  ไม่งั้นเสียใจตายเลย


    เอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้พูดได้แล้วต้องพูดกับเราคนแรกเลยนะ  สัญญา ผมพูดพร้อมชูนิ้วก้อยไปหน้ารันโกะ


    อือ รันโกะยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วผม  ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนวาบ  ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ 

    ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่น่าตาดี  มีสาวๆมาชอบเยอะ  แต่ผมก็ไม่เคยชอบใครเลย  คงมีแต่รันโกะเท่านั้นที่ทำให้

    ผมรู้สึกหวั่นไหวได้ขนาดนี้


    เช้าวันต่อมาผมรีบมาโรงเรียนแต่เช้าเพียงเพื่อหวังว่าจะได้เจอกับรันโกะเป็นคนแรก  และผมก็ไม่ผิดหวังรัน

    โกะนั่งอยู่ในห้องจริงๆ


    สวัสดีรันโกะ


    ....


    =_=” เฮ้อ...คงยังไม่หายล่ะสิ


    สวัสดีอันโดคุง


    หา...เธอพูดได้แล้ว ผมทำท่าดีใจราวกับเธอเป็นใบ้มานานแสนนานแล้วพึ่งมาพูดได้ตอนนี้


    จะบ้าเหรอไง  ฉันแค่เจ็บปากนะไม่ได้เป็นใบ้ เธอยิ้มให้ผม  เธอช่างน่ารักเหรอเกิน


    อันโดคุงงงง!!”


    มาแต่เช้าเลยนะจ๊ะ พวกผู้หญิงในห้องเดินเข้ามาเกาะผมกันคนล่ะข้างราวกับว่าเป็นเจ้าของผมซะงั้น


    เอ่อ...ปล่อยดีกว่านะ ผมบอกอย่างเกรงใจ  เกรงใจรันโกะนะ


    ไม่เห็นจะเป็นไรเลยอันโดคุง  หรือว่ารังเกียจพวกเราเหรอ


    ไม่ใช่อย่างนั้น  แต่เรามีเรื่องจะคุยกับรันโกะน่ะ  ขอตัวนะ ผมดึงแขนตัวเองออกแล้วก็เดินไปจับแขนรัน

    โกะพาเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่แคร์พวกสาวๆพวกนั้นเลย


    เดี๊ยวนายก็เสียคะแนนนิยมหรอก


    ช่างสิ  เราไม่ค่อยจะสนหรอก  แค่รันโกะสนเราคนเดียวก็พอ


    เธอมองตาผมนิ่งสักพักแล้วเธอก็หันหน้าไปทางอื่น


    เฮ้อ...ไปเข้าห้องเรียนกันเถอะ” รันโกะพูด


    .... ผมไม่ได้พูดอะไรอีก  ผมคิดแต่ว่าเธอคงจะเข้าใจสิ่งที่ผมบอกไป

    โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ  รับรองสนุกแน่ค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×