คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความลับที่ถูกเปิดออก
ฤหาสน์หลัให่ั้เ่นเป็นส่าท่ามลาบรรยาาศโยรอบที่เียบสบและหรูหรา รายล้อมไป้วยรั้วสูและระบบรัษาวามปลอภัยที่ทันสมัยและแน่นหนา
ฤหาสน์หลันี้ถูออแบบมาในสไล์ลาสสิผสมผสานับวามทันสมัย ัวอาารสร้า้วยหินอ่อนสีาวบริสุทธิ์ หลัาทรปั้นหยา ประับ้วยระเบื้อสีแเ้ม หน้า่าบานให่ ทำาระใสที่มอเห็นเป็นประายระยิบระยับราวับวาวบนท้อฟ้าที่เห็นัเนในวามมื
มอไปโยรอบ มีสวนรอบฤหาสน์ที่ถูออแบบมาอย่าสวยาม มีสระว่ายน้ำนาให่ น้ำพุที่ไหลริน และสนามห้าที่เียวี ้นไม้ให่ให้ร่มเาแ่บริเวโยรอบ
ผูุ้้มันำนวนมาสวมุสูทสีำ เินรวราอยู่รอบๆ ฤหาสน์ ูท่าทาพวเาไ้รับารฝึฝนมาอย่าี และพร้อมที่ะรับมือับทุสถานาร์ ทุนายิอาวุธรบมือ และมีารสื่อสารันลอเวลา อะเทูสัเเห็นว่า พวมันเริ่มมีารเลื่อนไหวและรับรู้่อารมาถึอเาแล้ว
ผูุ้้มันอนายเมส์ที่หน้าประู ส่สัาเ้าไป้านใน ว่ามีผู้บุรุ านั้นวไฟสปอไลท์็ส่อสว่าไปทั่วบริเวหน้าประูฤหาสน์ และวินาทีหลัานั้น เสียปืน็ัสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเว พวมันสาระสุนเ้าใส่รถออะเทูไม่ยั้ ระสุนนับร้อยนั พุ่เ้าใส่ัวรถราวับห่าฝน แ่รถอุเมินทร์นั้น มีระบบป้อันระสุนที่ทันสมัย ทำให้ระสุนทุนั ไม่สามารถทำอันรายใๆ ่อัวรถไ้เลย
แม้ว่าะยิปืนใส่รถไปมามายแล้ว แ่ผูุ้้มัน็ยัไม่หยุ พวมันยัสาระสุนเ้าใส่รถันนั้นอย่าบ้าลั่และ่อเนื่อ หัวหน้าผูุ้้มัน ส่สัาให้อีลุ่มหนึ่ วิ่วนรอบรถไปมา พยายามหาุอ่อนอรถและยัสาระสุนเ้าใส่ไม่หยุ
หลัายิรถันอยู่นานพอสมวร ผูุ้้มัน็เริ่มสัเเห็นว่า ไม่มีารอบโ้ใๆ าภายในรถ พวมันึพาันหยุยิ แล้ว่อยๆ เินเ้ามาใล้รถันัล่าว้วยวามระมัระวั เมื่อมาถึที่รถ พวมันเปิประูออ แ่็้อพบับวามประหลาใ เมื่อพบว่าภายในรถว่าเปล่า ไม่มีใรอยู่ในรถเลย
“รายานสูบัาาร ไม่พบผู้้อสสัยในรถรับ”
เสียเ้าหน้าที่นายหนึ่อพวมันรายานไปยัศูนย์บัาาร านั้น็มีเสียาศูนย์ ึ่็ั้อยู่ภายในฤหาสน์นั่นเอ อบลับมาว่า
“ับาูรถนั่น และบริเวทาเ้าออทุทา อย่าให้ใรเล็ลอออไปไ้ ถ้าเอ ให้ับัวเป็น ๆ มาส่นาย”
เสียาศูนย์บัาารสั่
“รับทราบ”
พวมันแบ่เวรยามันลุ่มหนึ่ ยืนเฝ้ารถออะเทูอยู่รหน้าฤหาสน์นั้น ท่ามลาวามสสัยว่า นในรถ หายไปไหน…
ห้อบัาารอนายเมส์
รินลาถูมัมือมัเท้าไว้ที่เ้าอี้ัวหนึ่ลาห้อบัาารนาให่ ที่แ่้วยโทนสีเ้มหรูหรา ผนัระใส สูาพื้นรเพาน เปิออสู่วิวเมือยาม่ำืน แสไฟาออมพิวเอร์และอุปร์อิเล็ทรอนิส์ส่อสว่าทั่วห้อ บรรยาาศเ็มไป้วยวามึเรียและลึลับ แ่ใบหน้าอเธอยัสวยามส่า แม้ะอยู่ในสถานาร์ที่น่าลัว เธอมอไปรอบๆ ห้อ้วยสายาที่แ็ร้าว อีไม่นานแล้วสินะ เธอ็ะไ้รู้ ว่าใรเป็นัวารร้าย ที่ทำเรื่อทั้หมนี้
เมส์และเวนเินเ้ามาในห้อ บนใบหน้าอเมส์เ็มไป้วยวามเย่อหยิ่และมั่นใ ส่วนเวนลูายอเามอรินลา้วยสายาที่หื่นระหายและเสน่หาในัวเธอยิ่นั
“ุเมส์ ! ุเวน! เป็นไปไ้ยัไ!”
รินลาอุทานเรียื่อนทั้สอออมา้วยวามใและประหลาใ ิไม่ถึเลยว่าะเป็นเาสอนพ่อลู
“โอ้วววว…ูสิ ุหนูรินลานสวย ะลึไปเลยสินะ”
เมส์ล่าวเยาะเย้ย พร้อมยิ้มมุมปา สายาเ็มไป้วยวามสะใเป็นอย่ายิ่
“พวุทำอย่านี้ทำไมะ ้อารอะไร”
เธอถามเสียเรือ
เมส์หัวเออมาเบาๆ ่อนะล่าวว่า
“วามยิ่ให่ไล่ะแม่สาวน้อย วามยิ่ให่ือสิ่ที่พวเรา้อารมันมา เิน็เป็นอีเรื่อหนึ่ ที่เราสนใ”
ล่าวบ เมส์ห็หัวเราะเสียัอย่าบ้าลั่
“ถ้าุพ่อรู้ เา้อไม่ปล่อยพวุไว้แน่”
เธอล่าวเสียร้าว
“โอ้วววว….ไม่นะ…อย่าพูเ่นนั้น ให้เามา่อน มาุยัน เอาไอ้หุ่นยน์ระป๋อหน้าหล่อัวนั้นมา้วย ะไ้ับทีเียวพร้อมๆัน ะไ้ไม่เหนื่อย ฮ่าๆๆๆๆ….”
พูบ เมส์ับเวน็หัวเราะัน ้วยวามสะใ
“พวนาย..รู้ไ้ยัไว่า อะเทูเป็นหุ่นยน์”
เธอถามเสียร้าว สายาุันอเธอ้อไปที่เวนสลับับเมส์
“ุรินลา… ไม่มี้าวย่าไหนเลยในบ้านอุหรือในอ์รอุ ที่พวผมะไม่รู้ ผมรู้หมรับ นั่นเพราะผมมีสายลับฝีมือี แฝัวอยู่ในนั้นรับ นิที่เรียว่า ุรินลาเอ อาะยัาไม่ถึ้วย้ำไปว่านๆนั้นือใร”
เวนล่าวเสียนุ่มทุ้มเิเยาะเย้ย แ่สายาอเายัไม่ลายวามสเน่หาในัวเธอ
“เวน บอมาเี๋ยวนี้นะว่าใร ที่เป็นหนอนบ่อนไส้ในบ้านัน” รินลาเสียร้าว
ทันในั้นเอ ายวัยลานในุาวน์ุหมอสีาวสะอาา ็เินออมาาห้อระทึบอศูนย์บัาาร และเาือผู้ที่ออำสั่ผูุ้้มันที่หน้าฤหาสน์เมื่อสัรู่นั้น้วย ายผู้นั้น ือนที่มีใบหน้าและรอยยิ้มใี ที่แสนะุ้นเย นๆ นั้น ือ “หมอิเร” เพื่อนรัอุเมินทร์ เาเป็นหมอประำบ้าน ประำทริปเปิลเอ๊์อเปอเรั่น และเป็นหมอเ้าอไ้อรินลา้วยนั่นเอ
“ุอา!!!…”
รินลาอุทานออมา้วยน้ำเสียที่สั่นเรือ และแววาที่แสวามสิ้นหวัอย่าสิ้นเิ
“สวัสี หนูริน สบายีไหมลู”
อาหมอถาม้วยน้ำเสียราบเรียบ ยิ้มมุมปาเล็น้อย แ่สายาออาหมอเปลี่ยนไป าที่เยอ่อนโยน แ่อนนี้ มันลับูุัน อำมหิโหเหี้ยม น่าลัว อย่าที่รินลาเอ ็ไม่เยเห็นมา่อน
“ุอาทำแบบนี้ทำไมะ หนูับุพ่อไปทำอะไรให้”
เธอถาม้วยน้ำเสียที่แสวามผิหวั และสิ้นหวั
“โอ้ววววว…หลานรั วามริ อา็..ไม่ไ้อยาะทำแบบนี้นัหรอนะ แ่ในเมื่อ อาอพ่อเธอีๆ อเป็นหุ้นส่วนสัสิบเปอร์เ็น์ ยี่สิบเปอร์เ็น์ เท่านั้นเอ แ่พ่ออเธอ็ไม่ยอม อา็เลย มอหาทาเลือ..พอี ุเวนและุเมส์ เามี้อเสนอน่าสนใให้ับอา… อา็เลยรับเอาไว้ ็เท่านั้นเอแหละหลานรั”
หมอิเรี้และเอียยิบ ้วยใบหน้าที่ปนเปื้อนไป้วยรอยยิ้มที่แสนอำมะหิั่วร้าย พร้อมท่าทาเยาะเย้ยทีู่แล้ววนอารม์โมโหให้น่าเ้าไปบีบอยิ่นั
“เออ..ไหนๆ็มาถึั้นนี้แล้ว อาะเล่าอะไรฟัอีอย่านะ พอีเรื่อที่แม่อหลาน ันมารู้วามลับเี่ยวับ้อเสนออุเมส์ับอาเ้า อา็เลย ัาร ให้มันเหมือนอุบัิเหุไปะ ยาพิษนาเบาบา ที่อาใส่ให้แม่อเธอิน่อนับรถ มันหลอนประสาทแม่อเธอน่าู นทำให้เธอ ับประสานานเ้าับรถเทรลเลอร์เ้าอย่าั ูม…ายอนาถ…ฮ่าๆๆๆ”
หมอิเรเล่าวามริอันแสนโหร้ายและเ็บปวเี่ยวับแม่อเธอให้เธอฟั เท่าับอย้ำรอยแผลในใอเธอให้เิเป็นรอยึ้นมาอี รินลารีร้อออมา น้ำาเอ่อล้นท่วมท้นใบหน้าอันาม เรี่ยวแรอเธอถูทำลายหายไปเพียเพราะเรื่อเล่าอันโหร้ายและอำมหิออาหมอ ที่เธอและุพ่อไว้ใมาเนิ่นนาน
“ทำไมุอาใร้ายมา เสียแรที่หนูับุพ่อรัและไว้ใ ฮือๆๆๆ” เธอรำพึรำพัน และร้อไห้ปานะาใ
ท่ามลาวามโศศร้าเสียใและผิหวัอเธอ ายั่วทั้สามน ลับยืนหัวเราะอย่าสะใอยู่รนั้น….
ความคิดเห็น