ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #CEOวอนโฮ 5 : Young lady
Couple: hyungwonho (Wonho x Hyungwon), (ChangKyun x kihyun)
Rate: M
beminehyungwon
beminehyungwon
วอนโฮ
หื้ม ว่าไรับ?
ันเออเล่นใหม่แล้วละ
ใรเหรอรับ
วอนโฮำสมาทโฟนในมือหนาไว้แน่น ใเ้นรัวแร เาไม่เยเื่อในพระเ้าแ่อนนี้เาพยายามสวอ้อนวอน่อพระเ้า
พระเ้าที่ไม่เยเห็นว่ามีอยู่ริ
อแ่อย่าเป็นนที่เาิ็พอแล้ว
ันอยาไ้นที่นายเยแทในไอี
เาลาออาบริษัทแล้วรับ
นิ้วเรียวพิมอบพี่ายอย่ารวเร็ว เป็นอีรั้ที่เาเลือะโหยอนู มัน่าไม่แนบเนียน
วอนโฮยิ้มำเาูเหมือนเ็ไฮสูลที่ำลัหลอพ่อแม่เรื่อู่วนล่าสุอเา
ไปามลับมาให้ทีันอยาไ้เา
ผมหาเาไม่เอ เราาาริ่อัน
ไปามหามาวอนโฮ อย่าทำให้ันผิหวั
รับ
ถ้านายไม่ทำ ันะเป็นนัารเอ
วอนโฮทิ้ัวลับโฟาในห้อนอน เารู้ว่ายอนูรู้ว่าเาโหเารู้ีอยู่แ่ใ ยอนูรู้ีวอนโฮไม่เยผลา แ่ฮยอวอนนเียวะพลาไ้ยัไ วอนโฮเริ่มหัวเสีย เาวระทำยัไฮยอวอนถึะปลอภัย วอนโฮรุ่นิบสันรามนเส้นเลือึ้นหน้า เหวี่ยโทรศัพท์ลพื้น
เสียเรียเ้าทำให้วอนโฮั้สิ เาสูหายใ
"ว่าไรับ"
"มึ ูพาฮยอวอนไปนะวันนี้มึอยู่ไหน"
ายุนโวยวายมาามสาย วอนโฮมวิ้ว
"อยู่บ้านรับ นายะพาฮยอวอนไปไหน"
ให้ายิ วอนโฮหุหิเป็นบ้าแ่เา็ไม่สามารถะทำอะไรไ้นอาาร่มอารม์
"ะพาฮยอวอนไปเที่ยว ไม่้อเ้ามารับแ่นี้นะ"
"แ่ัน้อ"
ายุนวาัสายไปแล้ว แ่วอนโฮยัหัวเสียไม่หาย เา็หุหิเป็นนะ แล้วทำไมยอนู้ออยมาบัับิใอเา ทำไมายุน้อมาโมยฮันนี่อเาไปหลัเลิานวันนี้้วย
ไม่ว่าอย่าไร ยอนู้อลับเาหลี ยอนู้อไ้เอฮยอวอนเ้าัวัน นี่ไม่ใ่เม่อนหาแ่ถ้ามันำเป็นวอนโฮ็พร้อมะลับไปเล่นเมแบบเมื่อสมัยเ็อีรั้หนึ่ เพื่อฮยอวอน
แ่ทำเพื่อฮยอวอน
เาพยายามโทรหาฮยอวอน แ่ฮยอวอนไม่รับสายอเาเลย
ฮันนี่นายไปับายุนใ่ไหมรับ
วอนโฮยัพยายามิ่อฮยอวอนเาิถึฮยอวอนนแทบเป็นบ้า
ายุนึฮยอวอนไปามถนนที่เ็มไป้วยผู้นพลุพล่าน เามีวามสุนไม่อยาให้พ้น่วเวลาีๆแบบนี้ไป เาเริ่มเอะะ ยมือยี้หัวเอสอที
ฮยอวอนยิ้ม เาไม่รู้ะัารวามรู้สึเินายุนในอนนี้ไ้ยัไ
"อย่ายิ้มิวะ มันน่ารั"
ำพูรไปรมาอายุนทำให้ฮยอวอนแ้มับสีเลือ ฮยอวอนแปลใในวามสัมพันธ์ทาสายเลืออพวเา ทั้ที่วอนโฮสุภาพและแสนอบอุ่นแ่น้อายอย่าายุนลับเป็นนโผผานานี้ เา้มหน้าุเผลอัวเผลอใไปับวามเป็นันเออายุน
มันเป็นสิ่เียวที่ฮยอวอนไม่เยไ้รับมันาวอนโฮ
ถ้าวอนโฮรู้เาะโนทำโทษรึป่าว
วอนโฮะโรธแล้วอาเลิุยับเา ถ้าหาว่าวอนโฮสามารถรับรู้วามรู้สึแปลประหลาอเาที่มอบให้ายุนในอนนี้ มันืออะไรแ่มัน่าแ่าับวอนโฮอย่าสิ้นเินัในวามรู้สึอเา
"อย่า้อันิายุน" ฮยอวอนเอ็ายุน เาีแนายุน
"ทำไมเินเหรอ นายน่ารััน็มอไ"
ฮยอวอนไม่ไ้อบอะไรลับไป เา้าวายาวๆเินหนีาายุน
"เี๋ยว" ายุนวิ่ามฮยอวอน เารั้้อมือบาไว้หลวมๆ
"ไปไหนไป้วยิ"
"ะไปิน้าว" ฮยอวอนยิ้มเาทิ้ายุนไว้เพียลำพับนถนนอย่านท่อเที่ยวึ้นื่ออเาหลี สอเท้าเินลัเลาะไปามเส้นทาทอยาวอถนน เวลาหลัเลิานผู้นพลุพล่านเ็มย่านาร้า ฮยอวอนเาะลิ้นเาเริ่มหุหิใ
วันนี้ทั้ร้อนและนเยอะนน่าอึอัแ่ายุนรู้สึีอย่าประหลา เป็นเพราะฮยอวอนรึป่าวนะเาถึอบอุ่นหัวใไ้นานี้ หลัาิน้าวมือเย็นเสร็เาและฮยอวอนเินุมมือันรริมฟุบาอีไม่ี่เมร เาะพาฮยอวอน้ามถนนไปึ้นรถ เาไม่อยาให้ถึเวลานั้นเลย ราวับว่า ฮยอวอนที่เป็นอเาในอนนี้เป็นเรื่อหลอลวยัไยัั้น
วอนโฮ ่าหาที่เป็นเ้าอฮยอวอน ลึๆในใอเาไม่อยาะยอมรับวามริ้อนี้
ั้นอนนี้อ่อนไ้ไหม อโมยฮยอวอนมาาพี่ายอัวเอหน่อยแล้วัน
เสียเรียเ้าัึ้น เสียรอบ้าันายุนแทบไม่ไ้ยิน
วอนโฮ ฮยอ
"รำไยวะ โทริยัับแม่" ายุนเริ่มุนเียว วอนโฮโทรมาเถามถึฮยอวอนแทบะทุสี่สิบนาทีไ้
"ไอ้พี่เวร เี๋ยวูับฮยอวอนปล้ำแม่"
แ่เพียเสี้ยวนาทีที่ายุนปล่อยมือามือบอบบาอฮยอวอน เานึโทษัวเอึ้นมา หัวใอเาถูบีบรัอย่ารุนแร ายุนรอาไปมา วา้อเม็ เาำลั้อ มันเป็นเรื่อที่เาไม่เยาิมา่อนมันระทันหัน ไม่มีเวลาแ่เพียเศษเสี้ยววินาทีให้เาลับไปแ้ไมัน
เสียวอนโฮยััมาาปลายสาย
"ายุน?? ยัอยู่ไหม?"
"ายุน?? ฮัลโหลรับ??"
ั่วพริบา ร่าบอบบาอฮยอวอน ลอยหลุไปลาอาาศ รถสปอสีำสนิทพุ่นเาอย่าแร ฮยอวอนนอนนิ่อยู่ลาถนน เลือไหลแผ่่านไปทั่วบริเว ผู้นริมถนนหยุมอภาพวามเป็นวามายรหน้า รถันนั้นอนิ่สนิท ระิฟิลม์สีำสนิท้านฝั่นับถูลลรึ่หนึ่ หิสาวผมยาวภายใ้รอบแว่นันแสีำ แสยะยิ้ม ระ้าน้ารถปราภาพ ผู้ายนนึนอนหายใรวยริน
ฮยอวอนนอนอยู่รนั้น ลาถนน ผู้นเบียเสียมาูเหุาร์ หัวอเาแ ้อมือ้า้ายหัพลิไป้านหลั แนบอบบามอเพียแวปเียว็รู้ไ้ทันทีแนอเาหัอย่าไม่้อสสัย เลือสีเ้มไหลนอไปทั่วาบทาพื้นถนนสีอนรีให้เป็นสีแเ้ม ฮยอวอนพยายามอ้าปาเพื่อหอบเอาออิเนเ้าไปในปอ เาใ้แรทั้หมที่มีในอนนี้ลานไปอวาม่วยเหลือ ไม่มีวามเ็บปวใๆหลเหลืออยู่เลยมีแ่เพียวามหน่วาไปทั่วร่าอเา
นั่น รนั้น ายุนรึป่าวนะ
ฮยอวอนอ้าปาเรียื่อนที่แสนุ้นเย เาระอัลิ่มเลือำนวนมาออมาาริมฝีปาบา วาเริ่มพร่าเลือนเลือไหลอาบท่วมใบหน้าสวย ภาพสุท้ายที่เาเห็น
ายุน ยัิสายโทรศัพท์ วาับ้อมาที่ัวเา ริมฝีปานั่นราวับำลัยิ้มเยาะเา
ายุนสะใที่เาำลัะายเหรอ?
รถสปอันนนั้น ถอยมาทับฮยอวอนนาอเาบิผิรูปผิร่า ายุนเสียบโทรศัพท์ใส่ระเป๋าอเา
"ฮยอวอน"
เาพึมพำัมีออาระเป๋าาเ ปามีสุแรใส่หิสาวล้มอพับใส่พวมาลัย ไม่มีเวลาให้ล่ำลา ปลายมี้ามยาว ทะลุศรีษะา้านวาไป้าน้ายสมอหยุสั่ารทันที
ายุน้อเม็ เาเินสาวเท้าไปหาผู้หิในรถ รอยยิ้มเยือเย็นทำให้เาูน่าลัว
สิอเาหลุลอย อารม์ถูุให้เ้าสู่ห้วอารม์วิปริรุนแร ลืมเลยว่าร่าอฮยอวอนนอนมอเลืออยู่้านหลัรถ ในสมออเามีแ่วามิเียวเท่านั้น
เาอยา่าผู้หินนี้เพื่อวามรู้สึสะใรึอะไร็ามแ่
เาอยา่าเธอให้ร่าอเธอแหลเละามืออเาเอ
ายุนเินไปเปิประูรถ้อมือหนาระาผมสีำสนิทอผู้หินนั้นอย่าแร เาุนเียวบีบอเธอ ระาศพออไป้านนอรถ ผู้นรอบ้าใับารระทำอเาแ่ายุนไม่มีท่าทีว่าะใส่ใ
เาึใบมีออาศรีษะอหิสาว แทลับเ้าไปำแหน่เิม้ำๆ เศษเนื้อิ้นเล็ิ้นน้อยระเ็นเปื้อนเสื้อเ็มไปหม แทเ้าๆออๆน่วศรีษะแหลเละ ายุนยยิ้มพึพอใ เาลาร่าเธอไปามพื้นถนน บาแผลเิาารถูไถับพื้นอนรีทำให้ปราร่อรอยี่วนเหวอะหวะไปทั่วผิวาว
ยัยน่ารัเีย
ายุนรู้สึเหมือนำลัวิ่เล่นในสวนสนุ สมอว่าเปล่า ิใในยามนี้่าบิเพี้ยนแปรปรวน
ับพลันเาผละออาศพอหิสาว ระแท้อศอับระรถ้านฝั่นับนเศษระแเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย เศษระอันเล็ร่วบาทะลุเสื้อยีนส์สีีอเา ายุนี้ปาเบาๆ
วามเ็บปว ทำให้เาอบใ
เาเินลับมาอีรอบ ิลุ่มผมยาวอหิสาวลาลับมาที่รถที่ออยู่ ับหัวระแทับเศษระที่ิอยู่ับอบหน้า่า้วยแรทั้หมที่มี เลือสาระเ็นไปทั่ว ลิ่นเหม็นาวละลุ้ไปทั่ว ลิ่นวนลื่นไส้ล่อลอยมาแะมู ายุนยยิ้มเยือเย็น สูลมหายใเ้าไปเ็มปอราวับโหยหามันมานาน ไม่รู้ี่รั้ที่เาทำสิ่นั้นอยู่้ำๆ ผิวหนัที่ีาารอยมระบา เส้นเอ็นในลำอหลุออมา ่วลำออหิสาวเือบาออา่วลำัว มันห้อยไปห้อยมามีเพียผิวหนัส่วน้านหลัที่ยัยึอให้ิอยู่ับ่วลำัว สายามหันไปเห็นร่าแน่นิ่อฮยอวอนเาปล่อย อเล่น ในมือไว้ รีบเร่วิ่ไปหาฮยอวอนทันที
วอนโฮนั่อยู่รนั้น โฟาัวให่อห้อทำานสีำสนิท สมาทโฟนสั่นรืท่ามลาวามเียบ วอนโฮรับสาย เบอร์โทรแปลประหลาทำให้เาไม่สบายใัเท่าไร
"สวัสีรับ นี่ือรพXXXX ใ่ผูู้แลอุ แ ฮยอวอนไหมรับ? ....."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น