คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PLOT NO.2 :) Sigma Sign รักคุณไม่มีวันหยุดราชการ
hourPLOT NO.2 :) Sigma Sign รักคุณไม่มีวันหยุดราชการ
“น้องเค้กๆ หันมายิ้มหน่อยจ๊ะ!”
“เค้ก...เขยิบมาใกล้พี่อีกนิดสิ”
“เอียงแก้มมาหน่อยสิจ๊ะ น้องเค้กสุดหล่อ!”
เสียงสาวน้อยสาวใหญ่เรียกร้องให้ผมหันไปมาจนตาลาย
ที่นี่คืองานรับปริญญา สถานที่วุ่นวายที่สุดที่ทุกมหาลัยมีทุกๆปี ส่วนถ้าคุณจะถามว่ารุ่นน้องอย่างผมมันมายืนยิ้มอยู่ข้างๆรุ่นพี่ปี4 เป็นสิบๆคนอย่างนี้ทำหอกอะไร ผมก็คงต้องตอบว่า...
ผมก็ไม่รู้!
ทุกอย่างผ่านไปเร็วมากจนผมตาลาย ข้างเที่ยงก็ยังไม่ได้กินสักคำ ยัยเพนนีเดินเข้ามาทางที่ผมยืนอยู่แร้อมรอยยิ้ม ในมือของเธอถือกระดาษปึกหนึ่งไว้
“เหนื่อยมั้ย ไอ้เค้ก!”
ผมได้แต่ยืนนิ่งเพราะไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับตัวหรือเอ่ยอะไรอีก...
น้ำ...
กูต้องการน้ำ!
“ดูดิ...นี่คือผลงานของมึงนะเว้ย! ขอบคุณที่ให้เกียรติมาร่วมงานกับเรา เอ้านี่ค่าตัว!”
แล้วมันก็แบ่งกระดาษออกมาจากปึก 3 ใบ
ผมมองดูกระดาษ 3 ใบนั้นอย่างงงแดก...
“ไอ้สัดเพน! กูยืนแม่งทั้งวัน มึงให้กู 3 พันเหรอ!!!??”
เรี่ยวแรงที่หายไปทั้งหมดของผมกลับมาในทันใด เพนนีทำหน้างงๆ
“อะไรของมึงเนี่ย? ไอ้เค้ก ตอนแรกรุ่นพี่น่ะ เค้าจะให้มึงพันห้าเองนะเว้ย! กูนี่คุยให้!”
“โหย! งั้นมึงหาอะไรมาให้กูแดกเลย สัด!”
“หมดแล้ว!”
“หา!”
ผมที่ยืนแบมือขอข้าวได้แต่ยืนตาลอยต่อไป ไอ้เพนค่อยๆอธิบายให้ผมฟังอย่างใจเย็น
“คือ...มึงต้องเข้าใจนะ ว่าเราทำงานกันเหนื่อย ตอนแรกกูก็นึกถึงมึงแล้ว แต่เห็นมึงกำลังตั้งใจทำงาน กูเลยไม่อยากจะขัดศรัทธา!”
โอ๊ย!
กูจะปวดหัว!
กูจะเป็นลม!!!
แล้ว...ผมก็เป็นลม...!
ผมลืมตาขึ้นมาพบกับเพดานมีขาวๆที่มองเผินๆก็รู้ว่ามันคือห้องพยาบาลแน่นอน ผมพยายามพยุงตัวขึ้นนั่งแต่อาการปวดหัวมันก็สำแดงฤทธ์อีกครั้งจนผมแทบต้องลงไปชักดิ้นชักงอ
“โอ๊ย! แม่ง ปวดชิบหาย!!!”
ด้วยความทรมานผมจึงสบถออกมาเสียงดังโคตรๆจนลืมสังเกตไปว่าเตียงข้างๆ มีคนนั่งอยู่ แถมคนๆนั้น กำลังมองหน้าผมอย่างรำคาญสุดๆ...
“นี่! ถ้ามึงจะปวดหัวขนาดนั้น มึงก็ไปตายเหอะ!”
เสียงที่ดังมาจากเตียงข้างๆช่างหยาบคายระคายหูจนผมต้องรีบหันขวับไปดู มันไม่ใช่ใครหรอก แต่เป็นคนที่ผมรู้จักดี และรู้สึกว่าจะดีเกินไปซะด้วย!
“มึงนั่นแหละไปตาย สัดพีท!” ผมแนะนำมันด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองสุดๆ และเพิ่งสังเกตอีกครั้งว่ามันกำลังพันผ้าก๊อตที่เข่าอยู่ บริเวณนั้นเหมือนจะมีเลือดซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัดด้วย
“โถ่! ทำมาเป็นพูดดี...มึงเองก็ใช่ย่อย ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาอ่ะ!”
ผมเด้งตัวขึ้นจากที่นอนพร้อมๆกับถามมันเมื่อเห็นที่ริมฝีปากกับหน้าของมันก็มีรอยแตกรอยช้ำอยู่มากจนทำให้หน้ามันแทบบวมฉึ่งเหมือนคนโดนผึ้งต่อย มันมองหน้าผมเหมือนผมเป็นคนสู่รู้อย่างไงอย่างนั้น
“มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ...หรือว่าเป็นห่วงกู!”
มันมองหน้าผมแปลกๆ ...แปลกจนผมต้องหลบตา
“เปล่า! ก็ถามๆดู ...แล้ว ได้ข่าวว่ามึงเลิกกับยัยลินแล้วเหรอวะ?”
“เออ”
เห็นท่าทางที่ตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจแบบนี้ผมค่อยใจชื้น
เกลียดจริงๆเวลามันจ้องหน้าผมแบบนั้น...!
“ทำไมวะ...หรือว่ามึงได้น้องเค้า แล้วทิ้ง หรือว่าน้องเค้าไปมีคนอื่นวะ ทำไมมึงถึงได้เลิก...!”
ผมคงต้องหยุดพูดไปอีกซักพัก...
ถ้าปากของไอ้พีทมันยังประกบอยู่บนปากของผมแบบนี้!
เวลาเนิ่นนานที่ผมไม่ได้กลิ่นอันกลิ่นหอมหวานของมันประทับอยู่บนริมฝีปากของผมแบบนี้...
มันผละออกแล้วสวมกอดผมหลวมๆ ก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ซอกคอ
“...กูคิดถึงมึง”
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในหลายๆเรื่องที่ดองเอาไว้นานมากแล้ว! :'( *55555
เพิ่งจะมาแต่งตอนต้น แต่ตอนนี้ก็ไปต่อไม่ค่อยถูกแล้วอ่ะ! รู้แค่ว่า น้องพีท กับ น้องเค้ก น่าฮักขนาดดดด! ><//
เรื่องนี้น่าจะมีนางร้าย ร้ายแบบน่าหมั่นไส้ น่าตบ! (=..=;)
กระนั้นก็ยังนึกชื่อแรดๆให้เจ้าหล่อนไม่ออก ...เราก็ต้องรอกันต่อไป! ;)
@Yellow_Ducky Wucky
ความคิดเห็น