คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GERBERA001 : ..แล้วเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้
ระยะทางหลายกิโลเมตรจากตัวเมืองเชียงใหม่สู่อำเภอสะเมิง สองขาก้าวลงจากรถสองแถวคันโตที่ใช้บริการ มือหนาสะพายเป้คู่ใจ ขยับแว่นกันแดดให้เข้าที่เรียบร้อยก่อนสายตาจะเหลือบไปมองแผนที่ในมือ
เลี้ยวซ้าย... ตรงไปแล้วเลี้ยวขวา ถึงแยกแล้วเลี้ยวซ้ายอีกที แล้วกลับหลังหัน...
กลับหลังหันทำไมวะ!!
เต๋าทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่ข้างทาง พยายามอ่านข้อมูลในกระดาษแผ่นเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เข้าใจเลยสักนิด
“อะไรกันวะเนี่ย.. ไอ้เต้เอ้ย ไอ้บ้า” มือขยี้หัวหยิกของตัวเองหนักๆ สองสามที พลางนึกถึงไอ้คุณเพื่อนตัวดีที่จู่ๆก็หายไปกับสายลม ทิ้งโน้ตแปะไว้หน้าประตูห้องนอนด้วยใจความสั้นๆ
‘เต๋า กูมีธุระด่วนต้องไปลำปาง จะกลับมาอีกสองวันนะ
แผนที่วางอยู่ที่โต๊ะทำงาน ล่วงหน้าไปก่อนเลย แล้วเจอกัน ...โปเต้ ’
หมายความว่ายังไงหรอ.. หมายความว่ามันให้ผมออกเดินทางแต่เพียงผู้เดียวมาหาบ้านคุณน้าของมันนี่ไง!
ให้ตายเถอะ! ผมปวดหัว โทร.หามันก็ใช่ว่าจะโทร.ติด มันบังคับกันเห็นๆ จะให้บากหน้าไปบอกเขาว่า ผมเป็นเพื่อนของหลานคุณน้าครับ จะมาขออยู่ด้วย ..จะบ้าหรอ!! เขาไม่ถีบส่งก็บุญแล้วครับ!
แต่สุดท้ายก็มาไม่ใช่หรอวะไอ้เต๋า . . .
เต๋าเดินเตะหินก้อนเล็กบนถนน เดินเอื่อยๆ ไปตามทาง มือหน้าถอดแว่นกันแดดเสียบไว้ที่คอเสื้อ สูดลมหายใจรับอากาศดีดี แสงแดดอุ่นทอประกายผ่านต้นไม้เขียวชอุ่ม สายลมหนาวพัดผ่าน พาลทำให้นึกถึงใครบางคน
ถ้ามาอยู่ด้วยกันตรงนี้คงดี...
ไม่หรอก
จะไปดีได้ยังไง ..ความจริงใจยังไม่มีให้กันเลย
อย่าหลอกตัวเองเลยเต๋า..
เสียเวลาเปล่า
Trrrrrrrrrrrrrrrrrr Trrrrrrrrrrr…
เต๋าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์เครื่องเก่งสั่นเบาๆอยู่ในกระเป่ากางเกง เมื่อเขาคว้ามันขึ้นมาดู รายชื่อที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็แทบจะทำให้เขาลิงโลด
“ไอ้เต้! เคลียร์กับกูเดี๋ยวนี้เลย”
(ใจเย็นเว่ย เดี๋ยวก่อน ฟังกูก่อน)
“ไม่ กูขอด่ามึงก่อนไอ้คุณเพื่อน ให้กูมาแบบไร้ทิศทางเนี่ยนะ รู้ไหมว่าตอนนี้กูอยู่ไหน กูไม่รู้โว้ย!!”
(เห้ย ฮ่าๆๆๆ เป็นเอามากนะมึง)
“ไม่ต้องมาหัวเราะกูไอ้แว่น”
(เออ ก็ไม่หัวเราะก็ได้ ฮ่าๆๆๆ)
“โปเต้..”
(คร้าบ คร้าบบบบ ไม่แกล้งแล้วครับ แล้วนี่อยู่ตรงไหนวะ)
“เลยท่ารถไปนิดหว่ะ นั่งเป็นแมวเฝ้าถนนอยู่ข้างหลักกิโล”
(อ่า.. เห็นภาพ แกอยู่ตรงนั้นแหละ เดียวจะมีคนไปรับ)
“ใครวะเต้”
(น้องคชา น้องชายฉันเอง รออยู่ตรงนั้นนะ)
“เออๆ สั่งเป็นเด็กๆไปได้ ไม่เป็นไหนหรอกน่า”
(โอเค ไปทำงานละ สัญญาณยิ่งไม่ค่อยมี)
“อืม โชคดี เจอกัน...”
เต๋ากดวางโทรศัพท์ ก่อนจะสไลด์หน้าจอเลื่อนไปเลื่อนมาฆ่าเวลานิ่งๆ ปลดกระเป๋าเป้ลงข้างตัว และรื้อหูฟังมาเสียบฟังเพลงไปพลางๆระหว่างรอ มือหนาเคาะจังหวะตามเพลงที่ฟังพลางมองไปรอบๆตัว ปล่อยใจไปกับบรรยากาศ
แม้ว่าการตัดสินใจ ของฉันจะผิดพลาดมาสักเพียงไหน
ก็ไม่อาจเปลี่ยนหัวใจไปจากนี้...
อืม.. นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเพลงที่เขาชอบมาก เป็นหนึ่งในเพลงที่หวานกรุ่น หากรู้สึกแบบนี้กับใครสักคนได้ก็คงดี
ฉันรู้ ฉันรู้ ตั้งแต่วันที่ฉันนั้นมีโอกาสได้ใกล้เธอ
หัวใจฉันเองก็รู้ดี..
เต๋าหลับตาลงนิ่ง ปล่อยใจไปกับเสียงเพลง ท่วงทำนองอ่อนหวานพาให้หัวใจพองโต
“คุณ... คุณ”
“.....”
“คุณ!”
เสียงเรียกและแรงสะกิดเรียกเต๋าให้ค่อยๆลืมตาขึ้น แสงจากดวงอาทิตย์สะท้อนเข้าดวงตาคม ปรากฏภาพดวงหน้าหวานอยู่ใกล้เพียงเอื้อม สายลมหนาวพัดเอาเส้นผมแพรดำขลับกระทบใบหน้าขาว แววตาคมสบกับดวงตากลมใส มีเพียงสัมผัสของลมหายใจอุ่นชิดใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆของอะไรบางอย่างสะกดให้หยุดนิ่ง ราวกับทุกมวลอากาศรอบตัวไร้การเคลื่อนไหว
เธอคือ คนนั้น คนที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี
แล้วเธอ แล้วเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้...
เสียงหวานเรียกเขาดังมากขึ้น แรงเขย่าจากตำแหน่งหัวไหล่ ทำให้เต๋าตื่นจากภวังค์
“คุณ เป็นอะหยังก่ คุณ”
“อ่า.. ปะ เปล่า” เต๋าถอยตัวออกจากตำแหน่งเดิมนิดหน่อย มือดึงหูฟังออกแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อทันที
“คุณใช่คุณเต๋าก่”
“ชะ ใช่ครับ”
“ผมจื่อคชาเน้อ เป๋นน้องซายอ้ายเต้ มาฮับคุณ”
“งั้นก็ถูกคนแล้วละ ผมเป็นเพื่อนเต้”
“จะอั้นกะปิ๊กไร่กั๋นเต้อะ ป่ะ..” เต๋ามองตามคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นยืนและยืนมือข้างหนึ่งมาหาเขา แต่เต๋าก็ยังคงนิ่งงัน
“...”
“คุณ ไปกันเต๊อะ” คนตัวเล็กกว่าเริ่มที่จะเร่งเร้าเขา มือที่ยื่นมาเปลี่ยนเป็นฉุดเขาให้ลุกขึ้นยืนแทน
หลังจากที่เต๋าลุกขึ้นได้จึงก้มลงไปหยิบเป้ขึ้นสะพายและเดินตามคนตัวเล็กไปยังรถยนต์คันหนึ่ง คชาเปิดประตูรถด้านหลังก่อนจะเชื้อเชิญให้เต๋าขึ้นไป ก่อนที่คชาจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งทางฝั่งข้างคนขับ
“เฟรม อั้นคุณเต๋า เปื่อนอ้ายเต้” คชาแนะนำเต๋าให้กับบุคคลหลังพวงมาลัย “คุณเต๋า อั๋นนี่เจ้าเฟรม เป๋นเปื่อนผมเอง”
คนที่ชื่อเฟรมขยับหันตัวมายกมือไหว้เขาก่อนจะยิ้มยิงฟันเหล็กมาให้ เต๋ารับไหว้และยิ้มตอบกลับไป
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างลงตัวดีแล้ว คนตัวเล็กข้างคนขับจึงบอกให้คนรับหน้าที่ขับรถ พาทั้งสามชีวิตกลับไปยังบ้านทันที
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบๆ ภายในรถ คนนั่งข้างหลังยังคงแอบมองเสี้ยวข้างของคนหน้าหวานนิ่งๆ เสียงเพลงยังคงดังลอดจากหูฟังแผ่วๆพอให้เจ้าของโทรศัพท์ได้ยิน
ห้ามไม่ได้แล้ว.. หัวใจ จะไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปจากฉัน
แม้ต้องเจ็บสักเท่าไหร่...
แม้จะต้องแลกกับสิ่งไหน...
.
.
ฉันยอม..
_________________________________________________________________________________TBC
ความคิดเห็น