คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GERBERA : intro
GERBERA
Intro
23.30 นาฬิกา ณ. ท่าอากาศยาน เชียงใหม่
ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่ ชายคนนึงเดินออกจากเกตด้วยสีหน้าเรียบขรึม สีผิวขาวจัดภายใต้แจ็คเกตสีดำทำให้เขาเป็นจุดสนใจไม่น้อย มือหนากำชับเป้ใบเก่งก่อนจะเดินตรงไปทางด้านนอกอาคารผู้โดยสารทันที
"ฮัลโหล ไอ้เต้ ถึงแล้วนะ จอดรถอยู่ตรงไหน จะเดินไปหา ...อืม โอเค เดี๋ยวเดินไป"
เต๋าวางสายก่อนยัดเครื่องสีดำใส่กางเกงยีนส์สีเข้มอย่างลวกๆ ก่อนเดินไปตามลานจอดรถ ใช้เวลาไม่นานนักก็เจอรถสีขาวคันคุ้นตาของเพื่อนร่วมรุ่น
"ไปไงมาไงวะเต๋า" คำถามแรกจากโปเต้ หนุ่มแว่นชาวเหนือที่ปรับเบาะรถนอนรอรับเจ้าเพื่อนคนกรุง
"นั่งเครื่องบินมา" เต๋าตอบพลางยักคิ้วใส่
“กวนตีน” โปเต้หัวเราะร่วนก่อนจะออกรถไปยังบ้านของโปเต้ในเมือง
เต๋ากับโปเต้เป็นเพื่อนกับมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย ในตอนนั้นโปเต้ย้ายโรงเรียนจากเชียงใหม่มายังกรุงเทพฯ เป็นเด็กเงียบๆนิ่งๆ ว่างเมื่อไหร่ก็มักจะหยิบกีต้าร์โปร่งตัวเก่งขึ้นมาเล่นเสมอ และก็เป็นเต๋าเองนั่นแหละที่ทำหน้าที่เป็นนักร้อง พวกเขาเรียนด้วยกัน กินนอนด้วยกัน ไปไหนไปกันมาโดยตลอด แต่ถึงยังไงความฝันของแต่ละคนก็ต่างกัน เต๋าตัดสินใจเรียนต่อในคณะนิเทศศาสตร์ที่กรุงเทพฯ ส่วนโปเต้ก็เดินทางกลับมาเรียนเกษตรที่เชียงใหม่
แต่ถึงอย่างนั้น จนวันที่เขาเรียนจบจากรั้วมหาวิทยาลัยออกมามีการมีงานทำ เต๋าไปเป็นช่างภาพให้กับนิตยสารเล็กๆแห่งหนึ่งที่นำเสนอเกี่ยวกับการท่องเที่ยว โปเต้จบออกมาเป็นนักเกษตรกรรมดูแลชาวบ้านตามดอยต่างๆ สุดท้ายพวกเขาก็ยังคงเป็นเพื่อนรักกันอยู่ดี
“เต๋า จะกินอะไรเปล่า” โปเต้ถามเต๋าเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในบ้าน
“ไม่ละ กินมาตอนก่อนขึ้นเครื่องละ” เต๋าวางกระเป๋าไว้ที่ข้างโซฟาตัวยาวก่อนทรุดตัวลงนั่ง “เออ พ่อกับแม่ไปไหนอ่ะ นอนแล้วหรอ”
“เปล่าๆ ไปต่างประเทศ กว่าจะกลับมาก็โน่นเดือนหน้า”
“อ้าว แบบนี้ก็อยู่คนเดียวอะดิ”
“ก็ใช่สิ แต่พูดถึงก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านหรอก ขึ้นดอยไปดูไร่ประจำ เดี๋ยวอีกอีกสองสามวันก็ว่าจะขึ้นไปอีกรอบนึง” หนุ่มเกษตรพูดขึ้นพลางนึกถึงอะไรบ้างอย่างก่อนหันมาถามเต๋า “จะไปด้วยกันมะ”
“เอาจริงดิ?”
“จริงสิวะ ไปด้วยกันนี่แหละ สะเมิงนี่เอง”
คนตัวขาวหันมาเลิกคิ้วใส่ มองคนพูดด้วยแปลกใจ
"หะ.. เอาแบบนั้นหรอ ได้หรอวะเต้"
“ได้สิวะเอ้า! นี่ใคร นี่ปู่เต้แห่งเมืองเชียงใหม่ หนุ่มเกษตรไฟแรงนะครับผม” โปเต้พูดพลางทำท่าเก๊กหล่อเต็มที่ ทำให้คนนั่งข้างๆ อดใจยกเท้าไปถีบเจ้าบ้านเสียไม่ได้
“อย่ามาถีบนะเว่ยยยย เห้ยๆๆ”
“หมั่นไส้! ฮ่าๆๆ”
Trrrrrrrr.. Trrrrrrrrrrr….
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงคนตัวขาว เป็นสัญญาณให้สองเพื่อนซี้เลิกถีบกันไปมาสักที เต๋าขยับตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรมา เขากลับนิ่งไปเสียดื้อๆ
“ทำไมไม่รับวะเต๋า”
“ไม่อยากรับหว่ะ..”
“ใครวะเต๋า เจ้าหนี้?”
“เปล่า.. เอมโทรมา”
“รับสิ ไม่ได้บอกเอมหรอ?”
“ไม่ได้บอก.. เลิกกันแล้ว”
“เห้ย! บ้า จริงดิ.. แล้วเขาจะโทรมาทำไม”
“ไม่รู้”
“งั้นก็รับ เผื่อมีอะไร”
“อืม แปปนึงนะ”
เต๋าลุกขึ้นเดินออกมาตรงระเบียง ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับนิ่งๆ
“ฮัลโหล...”
“เต๋า! ทำไมไม่รับโทรศัพท์เอม! ตอนนี้เต๋าอยู่ไหน เอมไปหาที่คอนโดเต๋า เต๋าก็ไม่อยู่”
“เต๋าออกมาข้างนอก”
“ไม่จริงอ่ะ เอมไปที่บริษัทเต๋ามาด้วย เขาบอกว่าเต๋าลางานไปต่างจังหวัด เต๋าไปไหน เต๋าบอกเอมสิ”
“แล้วเอมจะมายุ่งอะไรกันเต๋าอีก! รักมันมากไม่ใช่หรอ ไปอยู่กับมันสิ ไปคบกับมันเลย จะมายุ่งกับเต๋าทำไม!”
“เต๋า! เต๋าไม่เข้าใจเอม เอมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็แค่คนรู้จัก”
“อ๋อหรอ.. ที่ไปกอดจูบมันคือคนรู้จักหรอเอม แล้วไอ้คนที่ให้เกียรติเอม ไม่เคยแตะต้องคนนี้ คงไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้า!”
“ไปกันใหญ่แล้วเต๋า!! เต๋าอยู่ที่ไหนกันแน่! บอกเอมมานะ!!”
“เอมไม่ต้องมารู้หรอกว่าเต๋าอยู่ไหน แล้วก็เลิกยุ่งกับเต๋าได้แล้ว! ผมพอแล้ว!!”
“เต๋า.. อย่าเลิกกับเอมเลยนะ”
“........... ...”
“นะเต๋านะ เอมขอโทษ เอมขอทะ..”
“พอเถอะเอม”
“....... ....”
“เราเลิกกันเถอะ..”
เต๋าตัดสายทิ้งก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอโปเต้ยื่นนมแก้วนึงมาให้
“เอ้า.. ดื่มนมย้อมใจ”
“ขอบใจหว่ะ” เต๋ารับแก้วมาดื่มนิ่งๆ
“ตกลง... จะไปสะเมิงด้วยกันไหม?”
สุดท้ายเศรษฐพงศ์ก็ตอบรับคำของโปเต้อยู่ดี อย่างน้อยๆที่สุด การไปสะเมิงอาจทำให้เขาลบใครสักคนไปจากใจได้อย่างหมดจด
ไม่ผิดหรอก..... การมาเชียงใหม่ครั้งนี้ไม่ได้มาเพราะการทำงานทั้งหมด
เพียงแค่อยากจะพัก..... ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากสนใจ
บอกตามตรงว่างี่เง่า... เพราะเรื่องหัวใจเน่าๆของตัวเองล้วนๆ
หากคุณเห็นคนรักของคุณอยู่กับคนอื่นตำตาคุณจะทำยังไง?
เป็นผม ..ผมว่าผมไม่ไหวหว่ะ
บางทีการไปพักผ่อนทั้งกายทั้งหัวใจมันก็ดีเหมือนกัน
อยู่ที่นั่น คงจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตรงนี้
สะเมิง.. อาจจะเป็นที่ที่ดีที่สุดก็ได้
คุณว่าไหม?
...................................................................................................
ความคิดเห็น