คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.7 ความสุขและปัญหา
-านเลี้ย
แนับมือเรเลวิ่ไปึ้นรถอแนที่ออยู่้าานและออรถไป โยที่ในวนั่าวนั้นไม่รู้ว่าเรเลออมาแล้ว เหันไปหาเรเล แ่เรเลไม่ไ้อยู่รนั้นแล้ว เหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรหาเรเล
“หายไปไหนนะ……รับสิ”
ููู้้้!
เรเลัสาย
“ัสายั้นเหรอเนี่ย!”
เโทรหาเรเลอีรั้
“อโทษ่ะ เลหมายที่ท่านเรีย ไม่สามารถ...”
เวาสาย
“หายไปไหนันนะ เรเล”
-บนรถ
“นี่นายมาที่นี่ไ้ยัไ”
เรเลหันมาถามแน้วยวาม
“ั้นไ้่าวมาาวในอะ”
แนหันมายิ้มให้เรเล เรเลทำหน้า
“แล้วเราะไปไหนันอะ”
เรเลถามแน
“ไม่รู้เหมือนัน”
แนหันมาอบและยิ้มอีรอบ เรเลทำหน้าบึ้
“ยิ้มอะไรนัหนา”
“แ่มอหน้าเธอใล้ๆ ั้น็ยิ้มแล้ว ทำไีหละ”
“ั้น็ไม่้อเอ”
“ไม่! ั้นอยาเอ”
แนพูบและว้ามือเรเลมาับไว้และับรถไป้วย เรเลเินทำัวไม่ถู
“ถ้าั้นไปที่บ้านพัอั้นมั้ย ั้นมีบ้านพัาอาาศอยู่ ไม่ไ้ไปนานแล้ว”
เรเลพูึ้นมา แนหันมามอทำท่ามวิ้ว
“ไ้สิ”
แนับรถไปาม GPS ที่เรเลให้
-บ้านพัาอาาศ
แนับรถึ้นเามาถึบ้านที่มีำแพปูนนาให่ล้อมรอบอยู่ แนับรถมาอที่หน้าประูรั้วที่ทำาไม้นาให่เ้าับรั้วำแพปูน
“เรเล ถึแล้ว”
แนหันไปปลุเรเลที่ำลัหลับอยู่
“หือ....ถึแล้วเหรอ”
เรเลลืมาึ้นมา
เรเลหยิบโทรศัพท์และอะไรบาอย่า ประู่อยๆเลื่อนออ เผยให้เห็นทาเ้าเป็นถนนที่สอ้าทามีพุ่มอไม้สีแประับอยู่ แนับรถเ้าไปามทานถึโรอรถ แนอรถ ทัู้่ลารถ แนมอไปรอบๆ
“หลัให่นานี้ เธอแน่ใเหรอว่าไม่มีใรอยู่”
แนมอูรอบๆและถามเรเล
“ไม่มี ั้นแอบื้อที่นี่ไว้หนะ มีแ่อลิที่รู้ ึมาแล้ว เ้าไป้าในเถอะ”
เรเลพูบและพาแนเินเ้าบ้าน ทัู้่เินเ้าไปในบ้าน ้าในบ้านแ่เรียบ่ายสไล์โมเิร์น มีรูปานศิลปะแวนอยู่หลายรูปในบ้าน
“เธอไม่ไ้ทำวามสะอาที่นี่เอใ่มั้ย”
แนถามเรเล
“ะบ้ารึไ ั้น็้าแม่บ้านมาูแลที่นี่สิ”
เรเลอบ้วยน้ำเสียหุหิับำถามอแน แนมอนาฬิา้อมือ
“ึนานี้แล้วเหรอเนี่ย”
แนพูอุทานออมา
“เธอไปนอนเถอะ เี๋ยวั้นนอนรโฟาัวนี้็แล้วัน”
แนบอเรเล
“ไม่้อหรอ ที่นี่มีหลายห้อ นายไปนอนห้อนั้น็ไ้”
เรเลี้ไปที่ห้อนอนห้อหนึ่
“เหรอ ั้น็ไ้”
แนเอามือลูบหัวเรเล
“ถ้าั้นฝันีนะ”
แนพูและยิ้มพร้อมับลูบหัวเรเล
“อือ ฝันี”
เรเลและแนเินเ้าไปในห้ออัวเอ
อนเ้าวัน่อมา แนื่นนอนพร้อมับลิ่นหอมรุ่นออาหารที่ลอยเ้ามาในห้อนอนที่แนนอนอยู่ แนลุาเียและเปิประูห้อออมา เห็นเรเลำลัทำอาหารอยู่ที่รัว แนเินเ้าไปหาเรเลที่รัว
“น่าินัเลย”
แนพูและะโหน้าูอยู่้าหลัเรเล
“ไปนั่รอที่โ๊ะสิ ะเสร็แล้ว”
เรเลพูพร้อมับทำอาหารไป้วย แนเินไปนั่รอที่โ๊ะิน้าว
เวลาผ่านไปไม่นานนั เรเลยานมาวาที่้าหน้าแน เป็นอาหารเ้าสไล์ American breakfast เรเลไปนั่ฝั่ร้ามแน
“ินไ้”
เรเลพูและยิ้มให้แน แนัไ่วนเ้าปา
“หือ! อร่อยัเลย! เธอทำอาหารเ่เหมือนันนะเนี่ย!”
แนพูมเรเลและินอาหารเ้าอย่าเอร็อร่อย
-บริษัท Empire Modeling
ท่านประธานไทเอร์เินเ้ามาหามิเลที่ห้อทำาน
“มิเล!!!”
ท่านประธานเปิประูเ้ามาและะโนเรียมิเล มิเลนั่ทำานอยู่ใ
“ะ! ท่านประธาน ลับมาแล้วเหรอะ”
มิเลรีบลุยืนาเ้าอี้ทันทีที่ไ้ยินเสียท่านประธาน
“ทำไมเธอไม่บอให้เร็วว่านี้ว่าุพลอยลับมา้วย!”
ท่านประธานะอใส่มิเล้วยวามหุหิ
“็ท่านมีไปประุมหลายที่นี่ะ ะให้ั้นรบวนท่านเหรอะ”
มิเลยืนอบ้วยท่าทาสบเสี่ยม
“เห้อ ริๆเล้ย แล้วอนนีุ้พลอยลับไปแล้วเหรอ”
“ลับไปแล้ว่ะ”
มิเลอบ
“อือ ั้นั้นไปหละ”
ท่านประธานเินออาห้อไป
“่ะ.....เห้อ อะไรอเ้าันเนี่ย ั้นะเป็นบ้าายอยู่แล้ว”
มิเลบ่นท่านประธานหลัาที่ท่านประธานออาห้อไป
-บ้านพัาอาาศ
เวลาประมาบ่ายโม แนนั่อยู่ที่โฟารอเรเลแ่ัวอยู่ในห้อ ทัู้่ำลัะออไปับรถเล่นัน้านอ
“เรเล! เสร็รึยั!”
แนะโนถาม
“ะเสร็แล้ว! อย่าเร่สิ!”
เรเละโนอบลับมาาในห้อ
เวลาผ่านไปไม่นาน เรเลเินออมาพร้อมับเสื้อยืแนสั้นับาเยีนส์ายาวสบายๆ
“นี่ นายใส่ไ้พอีเลยหนิ”
เรเลมอูุอแนที่ฝานูแลบ้านื้อมาให้ เป็นเสื้อเิ้สีน้ำเินับาเาสั้นที่เ้าับเสื้อ
“อือ พอีเลย เราะไปันไ้ยั”
แนลุึ้นาโฟา
“ไปไ้”
แนและเรเลเินไปึ้นรถและับออาที่พัไป
-บนรถ
“ับรถเล่น็ีเหมือนันนะ ไ้เห็นภูเาสวยมาเลย”
แนับรถและมอภูเาไป้วย
“ร้าหน้ามีุมวิว้วย เราไป้วยันมั้ย”
เรเลี้ไปทา้าหน้า
“ไ้สิ”
แนรีบับรถไป
-ุมวิว
แนอรถ เรเลเอื้อมมือไปหยิบหมวที่วาอยู่เบาะหลัมาใส่ให้แน เป็นหมวแ๊ปสีำอเรเล
“ใส่ไ้มั้ย”
เรเลถามแน
“อือ ใส่ไ้พอีเลย”
แนพูบแล้วหยิบแมสปิปามาใส่และหยิบวน้ำ่อนที่ะลรถไป
แนและเรเลเินึ้นเาไป แนับมือเรเลลอทานถึุมวิว เรเลูท่าทาหอบาทาที่ึ้นมา เป็นทาันและสู แนยื่นวน้ำให้เรเล
“แห่! แห่! อบใ นายไม่เหนื่อยเลยเหรอ”
เรเลถามและยน้ำื่มาม
“ไม่เหนื่อยอะ ูสิ มอารนี้แล้ววิวสวยมาเลย”
ภาพที่ทัู้่เห็นือวิวภูเาและป่าไม้้าล่า พอมอออไปไลๆเห็นวิวเมือทั้หม เป็นวิวที่สวยและุ้ม่าึ้นมาู
“เหนื่อยะาย แ่อาาศ้าบนนี้็เย็นสบายีนะ”
เรเลพูพร้อมับมอวิวไป้วย แนมอไปที่ใบหน้าอเรเล ทำแนยิ้มไม่หุบ เรเลหันมามอแน
“ยิ้มอะไรอนาย”
เรเลถาม แนหยิบผ้าเ็หน้าในระเป๋าเสื้อมาับเหื่อที่หน้าให้เรเล
“มีวามสุมั้ย”
แนถามและับเหื่อให้เรเลไป้วย
“มีสิ นายหละ”
เรเลยิ้มพร้อมับผมที่ปลิวไสวไปามลม
“เธอมีวามสุ ั้น็มีวามสุ”
ทัู้่่ายิ้มให้ันในบรรยาาศท่ามลาวิวที่สวยามบนภูเาที่ไม่มีนัท่อเที่ยวเพราะเป็นวันธรรมา ทัู้่นั่พัอยู่บนุมวิวัรู่หนึ่แล้วึเินลับลมาที่รถ
“อยาลับรึยั เี๋ยวั้นไปส่”
แนพูับเรเลอยู่บนรถ
“อือ รีบลับเถอะ เี๋ยวมันะมืะ่อน”
แนับรถออาทีุ่มวิว มุ่หน้าไปส่เรเลที่บ้าน
-หน้าบ้านเรเล
“เรเล เรเล”
แนพยายามปลุเรเลที่หลับมาลอทาเพราะเหนื่อยาารึ้นเา
“ฮึ ถึแล้วเหรอ”
เรเลสะลึมสะลือลืมาึ้นมามอไปรอบๆ
“ถึบ้านเธอแล้ว”
แนบอ
“อบในะที่มาส่”
“ไว้เราไปเที่ยวันอีนะ”
“ั้นั้นไปแล้วนะ”
เรเลำลัเปิประูรถล
“เี๋ยว”
แนับมือเรเลไว้ เรเลหันมายัไม่ทันะั้ัว แนเอาหน้าเ้าไปใล้และูบเรเล่อนะไป
“โีนะ”
แนบอเรเล่อนที่ะปล่อยมือ
“อือ ับรถีๆนะ”
เรเลพูและลรถไป้วยอาารยิ้มไม่หยุ แนยิ้มส่เรเล่อนที่ะับรถออไป
-บ้านแน
แนอรถและเินเ้าบ้านไป แนทิ้ัวลนอนอยู่ที่โฟา หยิบมือถือึ้นมาู พี่มิเลโทรหาแนหลายสาย แ่แนไม่ไ้รับเพราะว่าแนไม่ไ้เปิเสียไว้ แนึโทรลับหาพี่มิเล
“ฮัลโหลรับพี่มิเล มีอะไรรับโทรมาะเยอะเียว”
แนนอนุยโทรศัพท์อยู่บนโฟา
“นายอยู่ไหน”
“อยู่บ้านรับ เพิ่ไปเที่ยวลับมา”
“ไปับใร”
“เอ่อ……ไปับเพื่อนรับ พี่มีอะไรรึเปล่า”
แนลุึ้นนั่ทันที
“มีนแอบถ่ายรูปนายอยู่ับผู้หิบนรถ”
แนไ้ยินถึับลุึ้นยืนาโฟาพร้อมับพี่มิเลส่รูปมาใหู้ แนเปิึ้นมาู เป็นรูปอแนับเรเลที่ำลัออมาาุมวิวที่ไปเมื่ออนลาวัน
“ฮัลโหล แน นายยัอยู่มั้ย แน แน!”
แนยืนอึ้ า้าและทำอะไรไม่ถู
ความคิดเห็น