คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : story of love in love 2
เราทั้ง 2 คนมาเจอกับกอล์ฟ ตอนเที่ยงกว่าหน้า super เขาพาพวกผม 2 คนไปเลี้ยง KFC แต่ผมพยายามปฏิเสธแล้ว แต่กอล์ฟไม่ยอม "ไม่ได้ พวกนายมากัน 2 คนเราก็ต้องเลี้ยงทั้ง 2 คน" หลังจากนั้นเขาก็พาพวกผมไปดูหนังอีก ตอนดูหนังกันกอล์ฟให้ผมนั่งกลางระหว่างเขาทั้ง 2 คนโดยอ้างว่า ถ้าให้เขานั่งติดกับนิดคงจะไม่ดีนัก กอล์ฟทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมากเลยทีเดียว นิดยิ่งหลงเสน่ห์เข้าไปใหญ่
"ผมมีความสนุกมากเลยที่มาเที่ยวกับพวกนาย" กอล์ฟบอกเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนแยกย้ายกันกลับ ตลอดทางที่กลับบ้านนิดพูดถึงแต่กอล์ฟ กอล์ฟน่ารักยังไง น่าพิศวาสผมงี้เกิดอาการเซ็งชื่อเขาไปเลย
หลังจากเรื่องที่พันทิพย์ พวกเราได้คบกอล์ฟมาในเวลาไม่ต่ำกว่าปีแล้ว นิดกับกอล์ฟตกลงเป็นแฟนกัน พวกเราก็ยังอยู่ด้วยกันเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนั้นมาถึง กอล์ฟนัดพวกเราเที่ยวตามเคย แต่เช้าวันนั้นผมรอนิดนานมากแล้ว เลยเข้าไปดูที่บ้านปรากฏว่านิดไม่สบายตัวร้อนเอาการ ผมเลยบอกให้นิดนอนพักไม่ต้องไปหรอก แล้วผมจะโทรไปบอกกับกอล์ฟให้เองว่านิดไม่สบาย แต่พอผมโทรไปหาเขา กอล์ฟกลับบอกให้ผมออกมาเลย นิดไม่มาไม่เป็นไร ผมเลยตกลงไปตามคำชวนของแฟนเพื่อนคนนี้
เรา 2 คนไปนั่งดูหนังเรื่องหนึ่งที่กำลังจะลาโรงแล้ว เพราะผมอยากจะดูมาก เรานั่งดูกันแถวหน้าสุดแทบไม่มีใครนั่งดูในแถวหน้าเลย วันนี้สำหรับกอล์ฟผมนึกว่าเขาดูซึมๆคงจะคิดถึงนิด แต่ที่ชวนผมออกมาเพราะเห็นว่าผมกำลังจะออกมา ไม่อยากให้เสียเที่ยวหละมั้ง พอดูหนังไปกลางๆเรื่องแล้ว กอล์ฟหันมาพูดกับผม ประโยคสนทนาของเราในโรงหนังเริ่มขึ้น ทุกคำพูดของกอล์ฟดูจะหนักใจ แล้วก็สับสน "เบล นิดไม่อยู่นี่นายคงจะเหงาสินะ"กอล์ฟถามผม "ก็...มีบ้างเพื่อนกันมานานนี่นา" "นายคิดว่านิด ชอบเราจริงๆไหม" "แล้วนายคิดว่านิดจะชอบใครหละ" ผมตอบคำแบบตอบคำถามโง่ๆ "แล้วนายว่าถ้าเราเกิดต้องเลิกกับนิด นิดจะเสียใจไหม"เขาถอนหายใจก่อนพูดออกมา "ทำไม นายมีอะไรรึเปล่า กอล์ฟนายดูแปลกๆนะ"ผมถามเขาด้วยอาการเป็นห่วง พลางมองหน้าเขา "ดูเหมือนเรา...จะ เค้าใจไปเองว่าชอบนิด"เขาพูดแล้วก็หลบตาผม "นายอยากจะ...เออ...เลิกกับนิดหรอ"ผมถามย้อนกลับ "นิดไม่ดีตรงไหน นายไม่พอใจเขาตรงไหน"ผมรุกถามหนักข้อขึ้น จนเสียงดัง กอล์ฟเลยพาผมออกมานอกโรงหนัง เขาพาผมมาคุยกันที่ลาดจอดรถ ที่นั้นมันทั้งมืดทั้งเงียบ ปลอดคน ผมไม่ค่อยจะชอบสถานที่แบบนั้นเท่าไหร่ แต่คราวนี้กลับอยากไปที่นั่นมากเลย เพื่อแก้ปัญหาให้กับเพื่อนรักของผม
"นายหมายความว่าไง"ผมรีบรุกถาม จ้องมองเขาด้วยแววตาคมคมเฉียบ "ก็คือเรา..."เขาพูดพลางถอนหายใจ "คืออะไรอย่ามาอ้ำอึ้งกับเรา..ไม่ชอบ.."ผมรุกหนักข้อพร้อมน้ำเสียงเดือดดาล "เราไม่ได้ชอบนิดแต่เรา...เรา..."เขาก้มหน้าพูดกับผม "แสดงว่านายมีคนที่ชอบอีกคนแล้วใช่ไหม"ผมยิงคำถามตรงแต่เบาด้วยน้ำเสียง "ใช่ เออ..คือ.. คือ เบลไงเราชอบเบล"เขาจับไหล่ผมทั้ง 2 ข้างด้วยมือและแขนที่แข็งแกร่งของเขา เขากลับมาจ้องตาผม แต่คราวนี้ผมต้องหลบตาเขาแล้ว ผมฟังแล้วเกิดอาการหูตาลาย โกรธมากไม่รู้ว่าเพราะอะไร "แต่เราไม่มีวันที่จะรักนายได้จำไว้นะ...เรากับนายแค่เพื่อนเท่านั้น"แล้วผมก็เดินออกจากที่ที่มืดมิด ไร้ผู้คนนั้น หลังจากนั้นไม่ว่ากอล์ฟจะนัดกับนิดที่ไหนผมก็ไม่ไปด้วยอีกเลย ผมไม่อยากทำลายเพื่อน ทำร้ายเพื่อน แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคาดไว้ นิดกับกอล์ฟมีเรื่องทะเลาะกันบ่อย แทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้จนในที่สุด แอมทนต่อสภาวะที่เลวร้ายนี้ไม่ได้จนสุดท้ายขอเลิกกับกอล์ฟ
นิดเอนท์ได้ที่ ม.แห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงใน เชียงใหม่ ต้องย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ผมก็ต้องจากเพื่อนรักไป ด้วยความผิดที่ติดตัวอยู่ด้วย ผมโทษตัวเองเสมอที่เป็นคนที่ทำให้เขาทั้ง 2 คนเลิกกัน ผมเอนท์ติดใน ม.ที่ผมเลือกไว้เป็นอันดับสุดท้าย ม.ที่ผมไม่อยากเข้ามากที่สุด เพราะกอล์ฟก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน
การเรียนระดับ มหาวิทยาลัยมีปัญหากับผมมากทีเดียว จนทำให้ผลการเรียนของผมตกต่ำลงอย่างน่าใจหาย เกือบต้องดรอปไปหลายวิชา ผมอยู่ในสภาวะที่ไม่มั่นคงเท่านี้ไม่พอ ปัญหาทางบ้านผมกลับรุมเร้าเข้ามาอีก คุณพ่อคุณแม่ผมต้องแยกทางกันเดินหลังจากอยู่ด้วยกันมาไม่ต่ำกว่า 20 ปีแล้ว
ผมตัดสินใจทำงานพิเศษเพื่อหาเงินใช้ในการเรียน เพราะลำพังคุณแม่คนเดียวคงส่งผมเรียนไม่ไหวแน่ๆ ที่ผมทำแบบนี้เพราะผมจะต้องเรียนให้จบให้ได้ คุณแม่ผมแล้วก็คุณพ่อผมเมื่อก่อนนี้ได้ร่วมกันส่งเสริมให้ผมเรียนอย่างดีที่สุด แต่ขณะนี้คุณแม่เสียใจกับเรื่องนี้มากที่สุด สุขภาพของท่าน ถดถอยลงไปมากทีเดียวจากคนที่เคยเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ ต้องเห็นบริษัทของตัวเองโดนเทคโอเวอร์ไป รถที่มีทั้งหมดในบ้านก็ขายไป ที่เหลืออยู่ก็คือบ้านหลังเดียวที่พอให้ผมกับคุณแม่เอาไว้ซุกหัวนอน ทุกวันคุณแม่พยายามจะหางานทำ แต่ไม่มีใครที่ไหนรับผู้หญิงที่อายุมากกว่า 40 แน่นอน อีกทั้งยังมีปัญหาสุขภาพอีก ผมเลยจำเป็นต้องหางานทำไปด้วยเพื่อประทังชีวิตให้รอด จริงๆแล้วคุณพ่อยังคงจะส่งเสียให้กับผมเรียนอยู่ แต่ด้วยความหัวแข็งของผม แล้วก็คุณแม่ทำให้เราปฏิเสธรับเงินนั้น
งานพิเศษที่ผมทำนั้นมันแค่เพียงพอให้ผมประทังชีวิต แต่เมื่อถึงเวลาที่ผมต้องจ่ายค่าเล่าเรียนแล้ว มันก็ไม่พอเอาเสียแล้ว แล้วในหัวของผมก็นึกถึงเขาขึ้นมา กอล์ฟคงจะช่วยผมได้ผมโทรไปคุยกับเขา เขายินดีจะช่วยผมอย่างเต็มที่เงินค่าใช้จ่ายในปี 2 ของผมกอล์ฟเป็นคนออกให้ แล้วเขายังให้ผมทำงานกับทางบ้านของเขา บ้านเขาเปิดร้านเฟรนด์ชาย ไว้หลายสาขา ตอนแรกๆเขาก็ให้ผมเป็นพนักงานทั่วไป แต่คุณแม่ของกอล์ฟ กลับนิยมชื่นชอบในตัวผม ท่านให้ผมกับกอล์ฟไปบริหารสาขาใหม่ที่ท่านเปิดไว้ เพื่อให้กอล์ฟได้ฝึกงานจริง ในสาขาบริหารธุรกิจที่กอล์ฟเรียนอยู่ด้วย
และที่นี่เอง ที่ทำให้ผมกับกอล์ฟสนิทกันอย่างรวดเร็ว เพราะต้องทำงานร่วมกัน พนักงานในร้านนี้ ล้วนแต่เป็นเพื่อนๆของพวกเราที่มาทำงานพิเศษทั้งนั้น ในช่วงนี้ผมมีเงินพอใช้จ่าย พอรักษาคุณแม่ของผม พอจะใช้เรียนต่อจนจบ แล้วก็ยังมีเงินเก็บก้อนเล็กๆด้วย ช่วงนี้เองความสัมพันธ์ของผมกับกอล์ฟ มันเริ่มก้าวล้ำเส้นแดนที่ผมเคยแบ่งเขาไว้แล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่เรา 2 กำลังเช็กของในสต็อกอยู่ เกิดไฟดับขึ้นมา "ว้า...ไฟดับนะ"ผมร้องบอกกับกอล์ฟ "ดับแล้วไง กลัวผีหรือไง" "ก็กลัวนะ ไม่ชอบอะไรมืดๆ...เอ้ย!..." ผมร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ "ไม่ต้องร้องไปหรอกน่า เราเอง กลัวงั้นหรอ เดี๋ยวกอล์ฟจะทำให้เบลหายกลัวเอง" ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมยอมตกเป็นของกอล์ฟในคืนนั้นเอง ผมรู้สึกมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันเหนือกว่าความใคร่มันคงเป็นความรัก ที่เขามีให้กับผม แล้วผมก็สนองตอบกลับเขาเช่นกัน
ผมใช้เวลาอยู่กับกอล์ฟจนกระทั่งผมเรียนจบระดับปริญญาตรี และกำลังจะเข้าเรียนต่อระดับปริญญาโทต่อในด้านบริหาร เพื่อมาใช้ในร้านของเราทั้ง 2 คน ช่วงเวลานี้ผมมีความสุขมาโดยตลอด 2 ปี กอล์ฟดีกับผมมากที่สุด กอล์ฟแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว เขาทำตัวเป็นผู้ปกครองที่ดีคอยให้คำปรึกษา เป็นเพื่อนเล่นเวลาผมเหงา เป็นพี่ชายที่ดีเวลาผมมีเรื่อง และเป็นคนรักที่ดีตลอดมาของผม
ผมได้เข้าศึกษาต่อในอีกมหาวิทยาลัยนึ่ง ในด้านบริหารธุรกิจ ที่นี่เองผมได้พบกับอีกคนนึ่ง คนที่ผมกลัวในความรู้สึกผมมากที่สุดในตอนนี้ "นิด" ผมเจอกับเธออีกครั้ง เธอมาเรียนการจัดการ โรงแรม
ความคิดเห็น