zผจญภัยแดนสามก๊ก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2ป่าแห่งความตาย

พอรุ่งเช้ามิยูกิได้เดินเข้าไปที่ลานกว้างจั้วจวิ้นเช่นเดิมแล้วมิยูกิก็เดินเข้าไปในเมืองเรื่อยๆมิยูกิเห็นกระท่อมหนึ่งมีทั้งชุดเกราะ อาวุธ และอีกหลายอย่าง  มิยูกิจึงลองเดินเข้าไปถามขายแร่มิยูกิกลัวมากในตอนนั้นแต่มิยูกิก็ขายแร่ได้เงินมา 50ตำลึงมิยูกิจึงเดินไปดูแถวร้านที่เค้าขายของกับมิยูกิเดินไปเห็นร้านหนึ่งขายชุดเกราะสวยมากๆนั้นคือชุดเกร็ดงูเจ้าของร้านบอกว่า “ข้าขายให้เจ้าราคาเพียง20ตำลึงเอารึเปล่าหละ”มิยูกิจึงรับไว้  มิยุกิเดินออกมานอกเมืองเห็นป่าแห่งหนึ่งซึ้งผู้คนเลื่องลือกันว่าถ้าใครเข้าไปไม่สามารถออกมาได้เพราะว่ามีตู้ฉางและเกาเชิงอยู่ข้างในนั้น  มิยูกิกลัวมากจึงเดินเข้าไปในเมืองแล้วเดินไปชนผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าหลิวเหยียนมิยูกิจึงพูดว่า  “ขอโทษค่ะ”  ท่านหลิวเหยียนจึงตอบว่า “มิเป็นไรสาวน้อย  สาวน้อยเจ้าพึ่งเคยมาที่นี่รึว่าแต่ว่าข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วยสักนิดนะ”  มิยูกิจึงตอบไปว่า “ถ้าเป็นเรื่องง่ายข้าจาทำห้ายแต่ทว่าเปงเรื่องยากต้องแลกด้วยเงิน” ท่านหลิวเหยียนตอบว่า “ข้าจะให้เจ้าไปปราบ    ตู้ฉางและเกาเชิงแลกด้วยเงิน1000ตำลึงเจ้าจะเอารึไม่”  มิยูกิกังวลใจเป็นอย่างมากแต่ก็อยากที่จะได้เงิน1000ตำลึงมิยูกิจึงถามเพิ่มอีกว่า “จะมีผู้ช่วยไปกับข้ารึไม่” หลิวเหยียนจึงตอบว่า “มีสิคนคนนั้นชื่อว่า กราด้อน และเป็นผู้ชาย” มิยูกิจึงตอบว่า “ตกลงข้าจะไปให้”ท่านหลิวเหยียนจึงตอบว่า “ข้าขอบใจเจ้าเป็นอย่างมากเย็นวันนี้ไปพักที่วังข้านะแล้วพรุ่งนี้เช้าเจ้าก็ออกเดินทางไปได้เลย” มิยูกิตอบว่า “ได้ค่ะ”   เช้ารุ่งขึ้นมิยูกิเดินไปหากราด้อนที่ห้องเพื่อชวนออกเดินทาง  แล้วเวลาต่อมามิยูกิและกราด้อนได้เดินทางไปถึงป่าศิลา  กราด้อนบอกมิยูกิว่า “เราจะให้ดาบเธอนะเอาไหม” มิยูกิจึงตอบว่า “ข้าเอาอยู่แล้วหละ” ทั้งสองคนเดินเข้าไปในป่าศิลาและมีทหารผ้าเหลืองมากันไว้ทั้งสองคนจึงใช้ดาบต่อสู้ด้วยจนชนะ  พอสู้เสร็จมิยูกิและกราด้อนเดินไปเลื่อยๆเห็นถ้ำแห่งหนึ่งจึงลองเข้าไปดูเดินนานมากแล้วมิยูกิจึงบ่นว่า “ไหนหละไม่เห็นจะมีตู้ฉางกับเกาเชิงเลยแบบนี้หลอกกันนี่หน่า” กราด้อนจึงบอกว่า “ท่านหลิวเหยียนเปล่าหลอกพวกเราแต่ว่าพวกตู้ฉางมันยังไม่ออกมาต่างหาก” พอเดินไปเลื่อยๆทั้งสองคนก็ได้ยิงเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า “พวกเจ้าแน่มากที่เข้ามาในป่าศิลานี่คนทุกคนที่เข้ามาที่นี่ต้องตายฮ้าาาาาาาา” มิยูกิและ

กราด้อนกลัวเป็นอย่างมากเพียงชั่วครู่ตู้ฉางก็โพล่ออกมาโผเข้าใสมิยูกิทันทีมิกิตกใจมากแต่กราด้อนช่วยไว้กราด้อนร่ายคาถาว่า “เทพพระเจ้าแห่งดินให้พลังแก่ข้าเสกท่อนไม้เข้าพุ่งชนศัตรูท่อนไม้โจมตี!”แต่ว่าดินไม่มีผลต่อลมตู้ฉางจึงไม่สทกสท้านเลยเพียงนิดมิยูกิจึงลุกขึ้นร่ายเวทมนต์ว่า “มังกรลมช่วยพัดพาศัตรูขึ้นบนท้องฟ้าลมสลาตัน!” ทันใดนั้นตู้ฉางก็โดนจับหมุนอยู่บนท้องฟ้าเสียแล้วมิยูกิและกราด่อนจึงช่วยกันตีจนตู้ฉางล้มลงหมดสติ  มิยูกิและกราด่อนร้องขึ้นมาพร้อมกันว่า “เย้!”มิยูกิก็พูดขึ้นมาอีกว่า “แต่ว่าเกาเชิงหายไปไหนหละ” ทันใดนั้นเองเกาเชิงจึงเดินออกมาแล้วพูดว่า “เจ้า!เจ้าฆ่าน้องชายข้าเจ้าต้องตายเกาเชิงมุ่งเข้าไส่กราด้อนกราด้อนหันหลบทันทำให้เกาเชิงล้มและตั้งตัวไม่ได้มิยูกิก็ร่ายเวทมนต์เดิมที่ใช้กับตู้ฉางจับเกาเชิงเอาไว้ทำให้ขยับไม่ได้เลยมิยูกิและกราด้อนโผเข้าใส่เกาเชิงพร้อมกันทำให้เกาเชิงล้มลงหมดสติเช่นกันแต่ทว่าตอนนั้นกราด้อนก็มีบาดแผลเต็บไปหมดมิยูกิจึงพะยูงกราด่อนกลับเมืองแล้วเข้าไปในห้องพักเพื่อทำบาดแผลให้มิยูกิทำแผลให้กราด้อนเสร็จแล้วจึงออกไปนอกห้องนั้นปล่อยให้กราด้อนนอนพัก  สักครู่หนึ่งมิยูกิเดินไปหาท่านหลิวเหยียนแล้วบอกว่า “ข้าและกราด่อนปราบเจ้าโจรได้แล้วแต่ว่าตอนนี้กราด้อนบาดเจ็บหนักมากให้เรียกหมอไปให้ข้าหน่อยจะได้ไหมหละ  แล้วก็เรื่องเงินหน่ะข้ากับกราด้อนจะแบ่งกันคนละครึ่งเองหล่ะ” ท่านหลิวเหยียนจึงตอบว่า “ไม่เป็นไรหรอกข้าจะให้เจ้าคนละ1000ตำลึงเองแหละพวกเจ้าไม่ต้องกังวลหรอก” มิยูกิจึงตอบว่า “ขอบพระคุณท่านเป็นอย่างสูงนะค่ะ”  มิยูกิขึ้นไปหากราด้อนพอดีกราด้อนฟื้นแล้วมิยูกิจึงถามกราด้อนว่า “คุณมาจากที่ไหนเหรอ” กราด้อนจึงบอกว่า “ข้านี้มาจากเมืองในอนาคตอยู่เฉยๆข้าก็ทลุมิติออกมาเลยข้าก็ยังงงๆเหมือนกันเนี่ย” มิยูกิตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้นมิยูกิจึงพูดว่า “ข้าก็มาจากโลกอนาคตเหมือนกันข้าเองก็งงเหมือนกันแหละ” กราด้อนจึงพูดว่า “ตอนที่ข้าไปหุบเขาบำเพ็ญพรดหนะท่านเซียนบอกว่ามีคนมาจากโลกอนาคตมีเพียง5คนเท่านั้นให้พวกเราตามหาเอาเอง” มิยูกิจึงพูดว่าเราไปตามหากันเถอะ” กราด่อนจึงบอกว่า “ข้าว่าเราควรที่จะเก่งกว่านี้อีกสักนิดนะเพราะข้าเเกรงกลัวว่าจะมีอุปสรรคมาขัดขวางเพราะฉนั้นเราควรจะเก่งกว่านี้อีกนะ”  มิยูกิจึงตอบว่า “จริงด้วยว่าแต่ว่าเราจะไปฝึกกำลังอยู่ไหนกันดีหละกราด้อน” กราด่อนจึงตอบว่า “ไม่ยากเราไปหาท่านเซียนบนภูเขาแล้วถามว่าจะไปฝึกกำลังอยู่ที่ไหนดีนะ” มิยูกิจึงบอกว่า “งั้นเราเดินทางไปกันเลย” กราด้อนบอกว่า “เดี๋ยวก่อนข้าว่าเราควรไปหาของกินจากป่าซาลาเปาแล้วก็หาตุ๊กตาปลอมตัวแล้วก็จะต้องหาของดีๆใส่อีกนะมันยาวเหยียดเลยอย่างเช่นตอนนี้เธอไม่มีรองเท้าหมวกถุงมือเอาไว้ใส่หน่ะ” มิยูกิจึงตอบว่า “งั้นเราไปหาของกินแล้วก็ไปซื้อของกันเถอะนะ” ทั้งสองคนจึงเดินเข้าป่าซาลาเปาไปพอทั้งสองคนหาของกินได้แล้วก็เลยพากันเข้าเมืองไปหาของใส่ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีมากเลย  พอเข้าไปในเมืองทั้งสองคนก็หาร้านขายของพอมิยูกิมองไปเห็นร้านหนึ่งจึงเดินเข้าไปซื้อหมวกแล้วถามเจ้าของร้านว่า “มีหมวกอะไรขายมั่งค่ะขอ2อันนะค่ะ” เจ้าของร้านจึงตอบว่า “มีสิมันชื่อว่าหมวกงาช้างเจ้าจะเอาไหมหละ” มิยูกิจึงตอบไปว่า “เอาสิอันละกี่ตำลึง” เจ้าของร้านบอกว่าอันละ20ตำลึง” กราด้อนจึงเดินมาบอกว่า “ผมเอาอันหนึ่งครับ” มิยูกิก็เลยตอบว่าหนูก็เอาอันหนึ่งค่ะ” แล้วทั้งสองคนก็เดินทางไปซื้อรองเท้ากับปลอกแขนกับเถ้าแก่เกราะพอมิยูกิเดินไปถามว่า “มีรองเท้ากับปลอกแขนขายไหมค่ะ” เถ้าแก่เกราะจึงตอบว่า “มีสิมีปลอกแขนไม้กับรองเท้าผ้าเอาไหมหละ” มิยูกิและกราด้อนพูดขึ้นพร้อมกันว่า “เอา” ทั้งสองคนก็ได้สิ่งของครบแล้วพร้อมจะออกเดินทาง