ใต้ร่มพิกุล

ลำดับตอนที่ #1 : บทแรกแห่งความทรงจำ

      ความทรงจำตั้งแต่ฉันได้ก้าวเข้ามาสู่สถานที่แห่งนี้...ภาพแรกที่เห็น ที่แห่งนี้เป็นเพียงตึก ที่เรียงติดกันเป็นรูปตัวU    ถึงแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะไม่ใช่ตึกที่ดูหรูหราอะไรมากมาย แต่ฉันก็ได้รู้สึกถึงไออุ่นที่พัดผ่านตัวฉันอย่างเบาๆ
     มือทั้ง2ข้างของฉันถูกกุมอย่างมั่นคงจากมือของ พ่อและแม่ของฉัน
ทำให้ฉันไม่รู้สึกกลัว ต่อสถานที่นี้ เมื่อเรามาถึง ฉันยอมรับว่ารู้สึกหวาดกลัว เมื่อต้องเข้ามาให้สถานที่ที่ไม่เคยรู้จัก
......แน่นอน เพราะฉันในตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็ก อายุ 7 ปี ที่กำลังจะได้พบกับสิ่งแปลกใหม่ที่กำลังจะเข้ามาในชีวิต

"นี่ เบลล์รู้มั๊ยว่าป่าป๊า พามาที่นี่ทำไม?" พ่อฉันพูดขึ้นในที่สุด 

"ไม่รู้สิ ป่าป๊า ไม่ได้พาเบลล์ มาเที่ยวหรอกเหรอ?" ฉันถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดปนสงสัยเล็กน้อย เมื่อพ่อและแม่ไม่ได้พามาที่ๆฉันคิดไว้เลย 

"อ้าว หม่าม้า ไม่ได้บอกเบลล์ไว้เหรอ ว่าเราจะมาดูโรงเรียนใหม่ของเบลล์ โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ ที่เบลลจะเรียนตอนป.1 ไง" พ่อพูดขึ้น รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่แม่ของฉันไม่ได้บอกฉันในเรื่องนี้มาก่อน พร้อมกับหันไปมองค้อนแม่เล็กน้อย แม่ฉันหันมายิ้มกับฉัน พร้อมกับพูดขึ้นว่า 

"ที่นี่เบลล์จะได้มาเรียนตอนเบลล์อยู่ป.1 นะ เบลล์จะไม่ได้เรียนที่เธียรประสิทธิ์ศาสตร์แล้วนะ ครูที่นี่น่ะใจดีมากๆเลย เพื่อนๆก็น่ารักด้วยล่ะ" 

"แล้วทำไมต้องขึ้นป.1ด้วยล่ะ เบลล์อยากอยู่อ.3 นะ ไหนหม่าม๊าบอกว่าจะให้เบลล์เรียนว่ายน้ำกับเพื่อนไง เบลล์อยากว่ายในสระที่โรงเรียน" ฉันพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ ที่ดูเหมือนว่าแม่ของฉันจะลืมสัญญาที่เราตกลงกัน 

"จ้า หม่าม๊าพาเบลล์ไปเรียนว่ายน้ำแน่ แต่เบลล์ต้องโตขึ้น ต้องเปลี่ยนที่เรียนนะ "แม่ฉันชักเริ่มไม่พอใจ
ที่ฉันเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง 

"ก็ได้" ฉันพูดขึ้นในที่สุด "หม่าม๊าจะพาเบลล์ไปว่ายน้ำจริงๆนะ เบลล์อยากใส่ห่วงยางด้วยล่ะ"ฉันรู้สึกตื่นเต้น ที่แม่จะพาไปว่ายน้ำจนลืมนึกถึงเรื่องที่ฉันต้องเข้าป.1 ในอีกไม่กี่เดือนต่อมา 

     จากนั้นเราทั้ง3คนก็เดินออก จากโรงเรียน แล้วแม่ที่น่ารักของฉันก็ไม่ลืมพาฉันไปเล่นเครื่องเล่นที่เซ็นทรัลชิดลม ตามที่ได้สัญญากันไว้ 
        อา....นั่นคือความทรงจำครั้งแรกที่ฉันได้มาอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ เมื่อฉันนึกถึงความทรงจำในสมัยเด็ก มันมักทำให้ฉันรู้สึก มีความสุขเสมอ....

"นี่ ธัญญารัตน์ เหม่ออะไรอยู่ หา!!!!! ไหนเธอมาลองทำเลขข้อนี้บนกระดานซิ" มิสธรียา คุณครูสอนเลขชั้นม.3ของฉันเอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังสอนเรื่องความน่าจะเป็นที่แสนจะซับซ้อนอยู่

"นี่ๆ ชี่ เลขข้อนี้ทำไงอ่ะ  เราทำเรื่องนี้ไม่ได้เลย แกช่วยช้านนนนที!!!!!" ฉันหันไปกระซิบกับ ชี่ เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุด ที่รู้สึกว่าจะโชคร้ายหน่อย เมื่อต้องมานั่งกับคนไม่เก่งเลข เรื่องความน่าจะเป็นอย่างฉัน

"อ่ะ เอาสมุดชั้นไป เฮ้อ! ยัยเบลล์เอ๊ย เมื่อไหร่แกจะตั้งใจเรียนเรื่องนี้ซะทีน้า" ชี่ถองฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปหน้าชั้นเรียน เพื่อแสดง(ลอก)วิธีทำบนกระดาน ด้วยลายมือหวัด ที่เป็นเอกลักษณ์ของฉัน แล้วฉันก็เดินยิ้มร่า กลับมาด้วยความภาคภูมิใจ(ตรงไหนเนี่ย - -' )

                              -------------ออด----------------

    และแล้วเสียงกริ่งก็บอกหมดเวลาเรียนชัวโมงสุดท้ายในชั้น ม.3 ของฉัน

"เฮ้อ เมื่อยจัง เออชี่ แกตกลงเลือกเรียนสายวิทย์ ใช่มะ" ฉันถามขึ้น ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนคนนี้ เลือกเรียนสายวิทย์อยู่แล้ว แต่ก็อยากถามเพื่อความมั่นใจ (แล้วจะถามทำไมเล่า)

"ถูกต้อง ส่วนแก ชั้นคงไม่ต้องถาม สายวิทย์อยู่แล้วนี่ อนาคต คุณหมอเด็ก" ชี่หัวเราะเบาๆ พร้อมกับยิ้มอย่างรู้ทันว่าฉันกำลังจะพูดอะไร