You only มีแค่เธอคนเดียวในดวงใจ [all]

ลำดับตอนที่ #6 : 5#Purity of heart is broken.

"นายท่านนนนนนน>[]<"เซ็มบงซากุระแหกปากแข่งกับเสียงฝน บอกตามตรงฤดูกาลนี้มันพลิกผันซะเหลือเกิน= = ร้อน หนาว ฝน

บางทีหัวหน้าหน่วยหกกำลังเดินไปหน่วยสิบสาม หยาดพิรุณก็เทกระหน่ำลงมา เปียกหมด หึหึหึ ส่วนเห็นอะไรน่ะเหรอ อย่าให้อธิบายแค่นึกภาพตอนที่เจ้าบ้านคุจิกิคนปัจจุบันวิ่งเข้ามาในที่ทำการหน่วยสิบสามในสภาพที่เปียกปอนไปทั้งตัว ต่อให้อุคิทาเกะ ที่เป็นพี่ชายก็เหอะ ยังอยากจะเข้าไปจับน้องชายสุดเลิฟของตนมา....(เอ่อ...)เลย และคำถามคือ เราอธิบายทำไม= = 555

"อยู่ไหน นายท่านนนนนน อยู่ไหนนนนนนน"เซ็มบงซากุระก็ยังคงแหกปากต่อไป=^= โดยหารู้ไม่ว่าเจ้านายของตนนั้นกำลังซั่ม<<ชัดเจนมาก กับรองหัวหน้าหน่วยหกเส้นผมสีชาดอยู่ อย่างร้อนแรง เอิ่ม- -.. อยู่ในห้องนอนของรองนั่นแหละ หึหึหึ หลังจากครั้งแรกไปแล้ว อีกหลายครั้งก็ต่อๆมา เร็นจิเป็นมือที่สามไปโดยปริยาย

พักคู่นี้ไว้ก่อน

ซึ่งในเวลาเดียวกันที่เรามีความสุขก็อาจจะมีคนหนึ่งกำลังจะเป็นทุกข์อยู่ก็ได้ ...

"คุณชูเฮย์!!!"เสียงใสออกแหลมของอันดับห้าแห่งหน่วยสิบเอ็ดดังขึ้นทำให้รองหัวหน้าหน่วยเก้าหันขวับมาทันที ในขณะนี้ทั้งสองอยู่บนหน้าผาสูงที่เมืองลูคอนเขต 79 จากที่นี่สมารถมองเห็นภูเขาและพระอาทิย์ที่กำลังตกดินได้ชัดเจน"รอนานมั้ยครับ"

"สายนะเราน่ะ"

"ขอโทษครับ ..."ยูมิจิกะยิ้มนิดๆก้มหัวลงเชิงขอโทษ ชูเฮย์เชยคางของร่างบางขึ้นมาแล้วประกบจูบอย่างอบอุ่นก่อนจะไล้มาตามซอกคอขาว ด้วยแรงของรองหัวหน้าค่อยๆโน้มตัวลงมาแล้วเพิ่มน้ำหนักขึ้นทำให้อันดับห้าลงไปนอนแผ่อยู่กับพื้นดิน มือหนาแหวกสาบเสื้อลงไปสัมผัสอกบาง เลื่อนลงมาลิ้นร้อนไล้ไปตามเรือนร่าง มืออีกข้างสอดเข้าไปในชุดยาคาตะท่อนล่างลูบไล้จุดอ่อนไหวไปมาช้าๆ แต่ก่อนที่จะปลดยูคาตะท่อนล่างออก เสียงเล็กๆก็ท้วงขึ้นมา

"มะ...ไม่เอานะ...ครับ"

"อะ...โทษทีนะ เห็นหน้านายแล้วอดใจไม่อยู่"ฮิซากิ ชูเฮย์ลุกขึ้นมาโดยดึงร่างบางลุกขึ้นมาด้วยแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

"ขอโทษ...นะ...ครับ ผม...ผม ยัง...ฮึก...ไม่...พร้อม...ฮึก"ยูมิจิกะเริ่มสะอื้นนิดๆ วงหน้าสวยได้รูปก้มลงมือบางปัดน้ำตาที่ร่วงออกมาเป็นสายออกไป แต่ไม่หมด...สักที

"โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรน่า ว่าแต่ทำไมยังไม่พร้อมล่ะ หือ ?"ชูเฮย์กอดร่างบางไว้แนบอกแล้วถามอย่างอ่อนโยน

"ผม...ผม...กะ...กลัว"

"ฮ่าๆๆ นายกลัวอะไร ฉันไม่ฆ่านายหรอก"

"ก็...ก็...ผมเคยได้ยิน...มาว่า...ครั้งแรก...มันเจ็บ..."

"ไม่เจ็บหรอก รู้สึกดีด้วยซ้ำ"ดีบ้านโทเซ็นเอ็งดิชูเฮย์- -*

"จะ...จริง...นะ"ยูมิจิกะเสียงสั่น สะอื้นเล็กๆแล้วกอดคอชูเฮย์ไว้

"จริงสิ ฉันไม่โกหกนายหรอก"

"ไว้วันหลังนะครับ วันนี้ผมมีงานเยอะ"

"อืม..."แล้วทั้งสองก็แยกจากกัน

หลังจากเวลาล่วงเลยผ่านไป ในขณะนี้เวลา 21 นาฬิกา 60 นาที(เฮ้ย 22 ก็บอกมาเหอะ- -")<ยัง! มันอยู่ในช่องว่างของเวลา 555>

'จะเข้าไปดีมั้ยนะ....คุณชูเฮย์เขายุ่งอยู่หรือเปล่าเนี่ยถ้าเราเข้าไป ต้องโดนว่าแน่เลยT T แต่ แต่ ฮือออออออ'ตึกๆ ตึกๆ เสียงความคิดฟุ้งซ่านผสมกับเสียงหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะของ อายาเซะงาว่า ยูมิจิกะ ภายในใจของเขานั้นกระสับกระส่าย มึนงงไปหมด เขาไม่รู้ควรจะทำอย่างไรดี ที่จะมาช่วยรองหัวหน้าหน่วยเก้า ที่มีงานเยอะกว่าปกติ เพราะต้องทำส่วนของหัวหน้า ชูเฮย์ทำงานหนักทุกวัน ซึ่งตัวยูมิจิกะเองก็อยากจะช่วยแต่ไม่กล้ากลัวโดนด่า....แค่นั้นเอง(ซื่อมากพี่= =..)ในขณะที่มือบางกำแน่นเงื้อมือเตรียมจะเคาะประตู ก็ต้องชะงักลง....

YUMICHIKA TALK

"อย่านะครับคุณฮิซากิ....เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"เสียงนี่มันคิระ อิซึรุนี่

"ไม่เป็นไรน่า...ไม่มีใครหรอก"ทั้งสองคน....ทำอะไรกันน่ะ

"ทำแบบนี้เดี๋ยวอายาเซะงาว่า ยูมิจิกะ จะเสียใจนะครับ"อะ...เราเกี่ยวด้วยรึ ทำอะไรกันน่ะ ฉันจะเสียใจเหรอ ?

"ช่างหมอนั่นมันไปเถอะ...."ทนไม่ไหวแล้ว !

ผมผลักประตูเข้าไปเบาๆ แต่ประตูล็อคอยู่ ผมเลยหยิบดาบออกจากฝักแล้วฟันประตูนั่นทิ้งทันที

โครม !!

ภาพบาดตาบาดใจที่สุดในชีวิต.....คุณชูเฮย์กำลัง....กำลัง.....กำลัง........เกือบyesกับคิระ<<(เอ็งพูดจาตรงนะ- -//ยูมิจิกะ)

"ยะ....ยูมิจิกะ !!!"คิระอุทานออกมา ส่วนทางผม มือสั่นระริก น้ำใสๆไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ดวงตาเบิกโพลง หน้าเรียวซีดลง ปากเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดไม่ออก ร่างกายหมดเรี่ยวแรงลงไปนั่งอยู่กับพื้นส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองมือเรียวขาวกำแน่น

"นะ....นายมาทำอะไร...ที่นี่"ชูเฮย์ลุกขึ้นทันที

ผมไม่พูดอะไรอีกเลย....นอกจากจะเดินเข้าไปตบคิระ อิซึรุจนเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด ชูเฮย์รีบตรงเข้ามาจับไว้แล้วตะโกนกรอกหูว่า

"เป็นบ้าอะไรฮะ!!! ไปตบคิระทำไม?!"

"คุณเป็นแฟนผมไม่ใช่เหรอ ? ทำไมคุณทำแบบนี้ คุณชูเฮย์ !!"ผมพยายามแกะมือออก แต่ชูเฮย์แข็งแรงเกินไป ลำพังแค่มือเดียวเขาก็สามารถพันธนาการผม ไม่ให้ไปไหนได้แล้ว

"เหอะ !แฟนเหรอ อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย ระหว่างเราเคยมีอะไรกันมั่งฮะ!! นอกจากจูบ แค่นั้น! บอกตามตรงนะเวลาอยู่กับนายฉันรำคาญ!ไอ้คนที่ขี้กลัวไปซะทุกเรื่องแบบนายน่ะ ฉันไม่ชอบหรอกนะจะบอกให้..."<<ใส่สีแดงเพื่อ ?

เหมือนมีคนเอาดาบมาฟันหัวใจขาดเป็นสองส่วน คุณชูเฮย์ ที่เราเคยรัก เคยเป็นห่วง บัดนี้เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว จากคนที่พูดจานิ่มนวล กลายเป็นแข็งกระด้าง จากหน้ามือเป็นตาปลาหลังเท้า
(เฮ้ยๆ- - )แววตาที่เคยอ่อนโยน กลายเป็นแข็งกร้าว ...

"แต่ว่า..."

"แต่อะไร!!!"

เพียะ!!

มือหนาอีกข้างตบเข้าที่แก้มซ้ายของผม ตอนนี้ผมรู้สึกชาไปหมดทั้งตัวน้ำตาไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คนที่เคยรักเคยไว้ใจเคยดูแลอย่างดี กลับกลายเป็นแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี่คือฝัน .... ฝัน...ที่เป็นจริง

ผมวิ่งออกมาจากหน่วยเก้า ผมวิ่งต่อไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเหมือนน้ำตาของผมในตอนนี้ ถึงแล้ว...ที่ทำการหน่วยสิบเอ็ด ลูกหน่วยสิบเอ็ดสองคนที่ทำหน้าที่เฝ้ายาม รีบวิ่งมาต้อนรับ

"กลับมาแล้วเหรอครับ อันดับห้าอายาเซะงาว่า"ลูกหน่วยคนที่หนึ่งพูดขึ้นมา

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ...."ลูกหน่วยคนที่สองว่า ก่อนจะก้มมองหน้าของร่างบาง แล้วก็ตกใจ

"อันดับห้า!!!!"ลูกหน่วยคนที่หนึ่งตะโกนขึ้นมาแล้วเขย่าร่างบางที่ตอนนี้มีแผลเต็มตัว ที่แก้มซ้ายมีรอยแดงขนาดใหญ่ประมาณเห็นในระยะสิบเมตร(- -)

"เอะอะโวยวายอะไรกันน่ะ ??"มาดาราเมะ อิกคาคุ ผู้เป็นอันดับสามเดินมาตามเสียงแล้วพูดขึ้น สายตาคมตวัดไปมองเห็นยูมิจิกะพอดี

"อ้าว .. ยูมิจิกะกลับมาแล้ว.....เหรอ"แล้วอิกคาคุก็อึ้งกับสภาพของเพื่อนสนิทของตนในตอนนี้ ตามเนื้อตัวมีรอยโดนดาบฟันเต็มไปหมด ที่แก้มซ้ายมีรอยแดงเหมือนโดนตบ วงหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

"อิกคาคุ!! ฮือออออออ"ยูมิจิกะโผเข้ากอดอิกคาคุจนเซเอาหน้าซุกอกแกร่งไว้พร้อมปล่อยโฮออกมา

"ยะ...ยูมิจิกะ เป็นอะไรไป"อิกคาคุถามด้วยความสงสัยแต่ทางยูมิจิกะไม่ได้ตอบอะไร ร้องไห้ลูกเดียว- -อิกคาคุจึงช้อนตัวของร่างบางขึ้นมาอุ้มท่าเจ้าสาวแล้วเดินพาไปยังห้องนอน

ภายในห้องนอนที่ทำจากไม้สักอย่างดี ห้องนอนประจำของอันดับสามและอันดับห้า ร่างสูงวางร่างบางอย่างเบามือที่สุดลงบนฟูกแล้วไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ เมื่อเช็ดตัวเสร็งก็ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผล ซึ่งอันที่จริงก็สงสัย'มันทำเป็นด้วยเหรอวะ- -' สายตาที่อันดับสามมองอันดับห้านั้นช่างอ่อนโยน คลี่ยิ้มบางๆออกมา

"เจ็บมากมั้ย...ยูมิจิกะ"อิกคาคุพูดเบาๆ มือหนาลูบหัวยูมิจิกะอย่างอ่อนโยนเขี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออกก่อนจะถอดหางนกยูงที่ติดไว้ตรงคิ้วกับขนตาเอาแล้ววางไปข้างๆหมอน อิกคาคุค่อยๆโน้มตัวลงมาประกบจูบร่างบางอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอมร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดเบาๆขึ้นว่า.....

"ถึงนายจะไม่เคยเห็นฉันในสายตา แม้ในสายตานายจะมีแต่คุณฮิซากิ ต่อให้เซเรเทย์เสื่อมสลาย โซลโซไซตี้ล่ม(คิดได้โหดมาก= =) ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ช่างฉันก็คงยังจะรักนายอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน ฉันจะอยู่เคียงข้างนายเสมอ แม้นายจะมองไม่เห็นก็ตาม ฉันจะรักนายอยู่ในจุดยืนของตัวเอง ไม่ก้าวก่ายชีวิตนายทั้งสิ้น ฉันแค่รักนายข้างเดียว นายอาจไม่ต้องรับรู้หากนายรู้ว่าฉันรู้สึกแบบไหนกับนาย ฉันอาจไม่ได้เคียงข้างนายอีก นายอาจตีตัวออกห่างฉันก็ได้ ฉันไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนกันมาราวๆห้าร้อยกว่าปีต้องมาเสียภายในเวลาไม่กี่นาที ฉันรักนาย และ ตลอดไป..."หลังจาที่อิกคาคุร่ายยาวจบก็ดับไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนจูบหน้าผากมนของอีกฝ่ายแล้วหลับสนิทไปทั้งคืน

'ฉันไม่รังเกียจนายหรอกนะ อิกคาคุ ฉันรู้แล้วล่ะว่าใครที่รักฉันจริง ฉันขอโทษนะที่มองข้ามนายมาตลอด แต่ฉันคงไม่เหมาะสมกับนายหรอก นายดีกว่าฉันมากนะอิกคาคุ ...'ร่างบางคิดก่อนจะพลิกตัวหันมากอดร่างสูงแล้วหลับยาว

เขาได้ยินทั้งหมดจากอิกคาคุ เขาเพิ่งรู้ว่าตลอดห้าร้อยกว่าปีมานี้อิกคาคุคิดยังไงกับตน เพิ่งรู้จริงๆ เขาเป็นเพื่อนที่ใช้ไม่ได้ เขาไม่เคยรู้เรื่องของคนตรงหน้าเลยสักนิด น่าช็อคแฮะ.....

--------------------------

เฮือกกกกกกก !! หลังจากอ่านไปมาได้สามรอบก็เพิ่งรู้ตัว//เค้าแต่งไปได้ไงT T สงสัยต้องอัพฟิคตอนตีหนึ่งตีสอง จะได้หาข้ออ้างตัดจบไปนอนได้ หึหึหึ//ยิ้มสยอง