ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3#Third hand.[100%]
สุริยาทอแสงผ่านกรอบหน้าต่างไม้สักอย่างดีของรองหัวหน้าหน่วยหกคนปัจจุบัน ร่างสูงลุกขึ้นจัดการกิจวัตรประจำวันของตนแล้วเดินออกจากห้องไป
"โอ๊ย! ข้าเจ็บนะเซ็มบงซากุระ"เสียงหวานของนายเหนือแห่งหน่วยหกดังออกมาจากห้องทำงานประจำหน่วยทำให้เร็นจิหยุดฝีเท้าลง
"ไม่ไหวไม่ไหว เจ้านายผมหรือเนี่ย อ่อนแอเป็นบ้า..."เสียงออกเก๊กของดาบฟันวิญญาณสุดหล่อของเบียคุยะเอ่ยขึ้นเสียงดังพอที่จะให้คนข้างนอกได้ยิน
"ขอโทษนะที่ข้ามันอ่อนแอ ปวกเปียก ใช้ไม่ได้ สาระไม่มีบลาๆๆๆๆๆ"ร่างบางถีบเซ็มบงซากุระกระเด็นไปติดผนังห้อง
"ข้าไม่ได้พูดถึงขนาดนั้น- -"เซ็มบงซากุระอธิบาย
"เหรอ.."เบียยคุยะเอ่ยตัดบทเรียบๆ'นายท่านก็เป็นคนสนุกเหมือนกันนี่'เซ็มบงซากุระลอบคิดในใจ(แล้วสรุปพวกท่านทำรัยกัน- -+)
อาบาราอิ เร็นจิ ฟังบทสนทนาทั้งหมดก็คิดไปไกล(มันมีอะไรให้น่าคิดวะ- -//)แล้วรีบเดินกลับห้อง'วันนี้แกล้งป่วยดีกว่า><' ร่างสูงเปิดประตูห้องออกมาสาวเท้าเข้าไปในห้องปิดประตูแล้วกระโดดลงบนฟูกคว้าผ้าห่มมาคลุมโปง ในใจก็คิดไปเรื่อยเปื่อยผ่านไปประมาณ30นาที วันนี้เงียบมาก บรรยากาศรอบกายตนเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงผู้คน(อันที่จริงมันก็ไม่มี- -*) ไร้ซึ่งเสียงปักษา(อ๋อ เบียคุยะบอกรำคาญเซ็มบงซากุระเลยไปยิงทิ้งน่ะ- -)อากาศก็หนาวลงหนาวลงเรื่อยๆจนเร็นจิทนไม่ไหว
"โอ๊ยยยยยย.....หนาวอะไรฟะ หิมะตกหน้าร้อนรึไง เฮือกกกกO_o"ร่างสูงยันกายขึ้นมามือปัดผ้าห่มออกดวงตาคมกวาดมองออกไปนอกหน้าต่าง ชิบ...หิมะตกหน้าร้อน- - อะไรจะขนาดนี้ฟะ"ฮัดชิ้ววววว!!!นั่นป่วยจริงซะแล้วT T"
จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงจนพลบค่ำ'ก๊อกก๊อก...'เสียงเคาะประตูดังขึ้นร่างสูงสลึมสลือลุกขึ้นมาเปิดประตูให้
"หะ...หัวหน้าคุจิกิ"เร็นจิเบิกตาโพลงคำถามมากมายอยู่ในหัวเช่นมาทำอะไรที่นี่ ร่างสูงสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายใส่ชุดยูกาตะสีขาวสะอาดถือกระปุกยาอยู่ในมือ ส่วนอีกมือถือหมอนมา(เพื่อ- -?)
"เห็นข้าเป็นลูเคียเหรอ..."เบียคุยะพูดเรียบๆแต่สีหน้ากลับ....ยิ้ม! ยิ้มออกมาจากใจจริงแล้วร่างบางก็ถือวิสาสะเดินเข้าเขวี้ยงหมอนลงไปบนฟูกของเร็นจิ
"หัวหน้า....มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ"เร็นจิถาม
"ก็มาดูไอ้บ้าที่แกล้งป่วยแล้วดันป่วยจริงน่ะสิ มีอะไรรึเปล่า"มือเรียวเปิดกระปุกยาออกเทยาออกมาสองเม็ด
"หัวหน้าระ...อุ๊บส์"ก่อนเร็นจิจะพูดจบก็โดนเบียคุยะยัดยาใส่ปากแล้วบังคับให้กลืนลงไป คนอื่นคงคิดว่าขม แต่สำหรับเร็นจิ'หวาน!'(ได้ไง- -+)
"คำก็หัวหน้า สองคำก็หัวหน้า ไม่ลองเรียกชื่อข้าบ้างเหรอ?"เบียคุยะยิ้มให้เร็นจิ
"......"ลิ้นชาเพราะความขม(มะกี๊มันบอกหวาน ชั้นจำได้-..-)
"คืนนี้ข้าขอนอนห้องเจ้านะ"
"ทำไมล่ะครับ"
"รังเกียจข้าเหรอเร็นจิ"เบียคุยะน้ำตาซึมที่หางตานิดๆแล้วหันหลังให้
"ปะ...เปล่าครับผมไม่ได้รังเกียจหัวหน้านะครับ"เร็นจิรีบแก้คำพูดของเบียคุยะทันที
I AM WINER หึหึหึ คืนนี้ยังอีกยาว เร็นจิ!!!<<<ความคิดเบียคุยะ
---------------------------------------------
จบก๊อนนนนนT_T ตัดไว้แค่นี้ก่อนะไรท์เตอร์ง่วงแล้ว(ตีสี่ไม่ง่วงใช่มั้ย!!) ไว้เดี๋ยวมาต่อนะ^^#
---------------------------------------------
มาต่อแล้วจ้าาาา เพิ่งไปรับผลสอบมา สอบได้ที่สี่โว้ยยยย ฮ่าๆๆๆๆ>o< หลุดเรื่องไปเยอะและ เข้าเรื่องเหอะ= =
---------------------------------------------
"คุณเบียคุยะ ข้าเมื่อย..."เร็นจิพูดเบาๆแต่ดังพอที่จะให้อีกฝ่ายที่ตยอุ้มอยู่ได้ยิน
"อะไรอะไรอะไร เจ้าจะหาว่าตัวข้าหนักงั้นเหรอ เจ้าหนักกว่าข้าตั้งสิบสี่กิโลนะเฮ้ย! เจ้าจะมาหาว่าข้าหนักอย่างนี้มัน บลาๆๆๆๆ"เบียคุยะร่ายยาวแล้วทุบอกแกร่งด้วยความหมั่นไส้
"เปล่าครับ ทำไมคุณชอบคิดไปเองตลอด- -"
"เจ้าหาว่าข้าบ้ารึ!! โรคจิต วิปริตชอบคิดไปเองคนเดียวสินะ"
"ไม่ใช่คร้าบบบบบบบ-[]-"
"พูดมากน่ารำคาญ นายป่วยอยู่นะนอนเหอะ"เบียคุยะกระโดลงมาแล้วผลักร่างสูงให้ไปนอนแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน
ผ่านไป 10.31 นาที(นับเพื่อ- -//)
"อือ....."เสียงหวานครางเบาๆพลิกตัวมาซุกอกแกร่ง มือบางลูบไปทั่วบริเวณ เร็นจิซึ่งไม่หลับอยู่แล้ว ก็ไม่หลับเข้าไปอีก- -"
"คะ...คุณเบียคุยะ"ร่างสูงเกิดอาการเกร็งขึ้นมา มือหนาค่อยๆเอื้อมไปกอดเอวบางไว้แนบกาย
"อื้อ....."จะหลับลงมั้ยวะ- -// เบียคุยะค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ริมฝีปากเผยอออกอย่างยั่วยวน(เร็นจิ มาสลับร่างกันเห๊อะ><//me)
"อ่า......ถ้าผมเป็นมือที่สามจะผิดมั้ยเนี่ย..."เร็นจิพูดเบาๆกับตัวเอง
"เร็นจิ...เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"เปล่าครับ..."อย่าคิดมากเสียเวลา-*-กดสิยะ//me(ก็กำลังจะทำอยู่-*-//RENJI)
"คุณเบียคุยะ...."เร็นจิพูดขึ้นมาดวงตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบางที่ทำหน้าอินโนเซนน์สุดฤทธิ์
"อะไรเหรอ-w-"
"เป็นของผมเถอะครับ!!!"
*********
เช้าวันใหม่
"นายท่าน อาบาราอิ ทั้งสองคนเป็นอะไรกันไปน่ะเงียบกันตั้งนานแล้ว"เซ็มบงซากุระเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"เปล่าซะหน่อย!"เร็นจิและเบียคุยะพูดออกมาพร้อมกันแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ห้านาทีผ่านไปเร็นจิเดินมาหยิบเอกสารของเบียคุยะรวมกับของตนแล้วเดินออกจากห้องไป
"นายท่าน ท่าทางแบบนั้นรึว่า- -.."
"อย่างที่นายคิดนั่นแหละ"
"อ๊ากกกกก.....นายท่านนนนน ท่านเสร็จไอ้บ้าอาบาราอิแล้วเหรอคร้าบบบบบม่ายจริ๊งงงงงงงงงT[]T"
"จริง"เบียคุยะกล่าวต่อเรียบๆ
"
แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงอ่ะครับ"
"ก็...ข้าแค่จะแกล้งเร็นจิเฉยๆแต่ว่ามันกลับ...เอ๊ออออช่างเหอะ"เบียคุยะบอกปัดง่ายๆแล้วรีบเดินออกจากห้องนั้นทันที
-------------------
เมื่อคืนนอนไม่หลับแฮะ(- - ^)เพิ่งมาง่วงตอนนี้ ไรท์ฯไปนอนก่อนนะ บายจ้า....
"โอ๊ย! ข้าเจ็บนะเซ็มบงซากุระ"เสียงหวานของนายเหนือแห่งหน่วยหกดังออกมาจากห้องทำงานประจำหน่วยทำให้เร็นจิหยุดฝีเท้าลง
"ไม่ไหวไม่ไหว เจ้านายผมหรือเนี่ย อ่อนแอเป็นบ้า..."เสียงออกเก๊กของดาบฟันวิญญาณสุดหล่อของเบียคุยะเอ่ยขึ้นเสียงดังพอที่จะให้คนข้างนอกได้ยิน
โครม!!!
"ขอโทษนะที่ข้ามันอ่อนแอ ปวกเปียก ใช้ไม่ได้ สาระไม่มีบลาๆๆๆๆๆ"ร่างบางถีบเซ็มบงซากุระกระเด็นไปติดผนังห้อง
"ข้าไม่ได้พูดถึงขนาดนั้น- -"เซ็มบงซากุระอธิบาย
"เหรอ.."เบียยคุยะเอ่ยตัดบทเรียบๆ'นายท่านก็เป็นคนสนุกเหมือนกันนี่'เซ็มบงซากุระลอบคิดในใจ(แล้วสรุปพวกท่านทำรัยกัน- -+)
อาบาราอิ เร็นจิ ฟังบทสนทนาทั้งหมดก็คิดไปไกล(มันมีอะไรให้น่าคิดวะ- -//)แล้วรีบเดินกลับห้อง'วันนี้แกล้งป่วยดีกว่า><' ร่างสูงเปิดประตูห้องออกมาสาวเท้าเข้าไปในห้องปิดประตูแล้วกระโดดลงบนฟูกคว้าผ้าห่มมาคลุมโปง ในใจก็คิดไปเรื่อยเปื่อยผ่านไปประมาณ30นาที วันนี้เงียบมาก บรรยากาศรอบกายตนเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงผู้คน(อันที่จริงมันก็ไม่มี- -*) ไร้ซึ่งเสียงปักษา(อ๋อ เบียคุยะบอกรำคาญเซ็มบงซากุระเลยไปยิงทิ้งน่ะ- -)อากาศก็หนาวลงหนาวลงเรื่อยๆจนเร็นจิทนไม่ไหว
"โอ๊ยยยยยย.....หนาวอะไรฟะ หิมะตกหน้าร้อนรึไง เฮือกกกกO_o"ร่างสูงยันกายขึ้นมามือปัดผ้าห่มออกดวงตาคมกวาดมองออกไปนอกหน้าต่าง ชิบ...หิมะตกหน้าร้อน- - อะไรจะขนาดนี้ฟะ"ฮัดชิ้ววววว!!!นั่นป่วยจริงซะแล้วT T"
จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงจนพลบค่ำ'ก๊อกก๊อก...'เสียงเคาะประตูดังขึ้นร่างสูงสลึมสลือลุกขึ้นมาเปิดประตูให้
"หะ...หัวหน้าคุจิกิ"เร็นจิเบิกตาโพลงคำถามมากมายอยู่ในหัวเช่นมาทำอะไรที่นี่ ร่างสูงสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายใส่ชุดยูกาตะสีขาวสะอาดถือกระปุกยาอยู่ในมือ ส่วนอีกมือถือหมอนมา(เพื่อ- -?)
"เห็นข้าเป็นลูเคียเหรอ..."เบียคุยะพูดเรียบๆแต่สีหน้ากลับ....ยิ้ม! ยิ้มออกมาจากใจจริงแล้วร่างบางก็ถือวิสาสะเดินเข้าเขวี้ยงหมอนลงไปบนฟูกของเร็นจิ
"หัวหน้า....มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ"เร็นจิถาม
"ก็มาดูไอ้บ้าที่แกล้งป่วยแล้วดันป่วยจริงน่ะสิ มีอะไรรึเปล่า"มือเรียวเปิดกระปุกยาออกเทยาออกมาสองเม็ด
"หัวหน้าระ...อุ๊บส์"ก่อนเร็นจิจะพูดจบก็โดนเบียคุยะยัดยาใส่ปากแล้วบังคับให้กลืนลงไป คนอื่นคงคิดว่าขม แต่สำหรับเร็นจิ'หวาน!'(ได้ไง- -+)
"คำก็หัวหน้า สองคำก็หัวหน้า ไม่ลองเรียกชื่อข้าบ้างเหรอ?"เบียคุยะยิ้มให้เร็นจิ
"......"ลิ้นชาเพราะความขม(มะกี๊มันบอกหวาน ชั้นจำได้-..-)
"คืนนี้ข้าขอนอนห้องเจ้านะ"
"ทำไมล่ะครับ"
"รังเกียจข้าเหรอเร็นจิ"เบียคุยะน้ำตาซึมที่หางตานิดๆแล้วหันหลังให้
"ปะ...เปล่าครับผมไม่ได้รังเกียจหัวหน้านะครับ"เร็นจิรีบแก้คำพูดของเบียคุยะทันที
I AM WINER หึหึหึ คืนนี้ยังอีกยาว เร็นจิ!!!<<<ความคิดเบียคุยะ
---------------------------------------------
จบก๊อนนนนนT_T ตัดไว้แค่นี้ก่อนะไรท์เตอร์ง่วงแล้ว(ตีสี่ไม่ง่วงใช่มั้ย!!) ไว้เดี๋ยวมาต่อนะ^^#
---------------------------------------------
มาต่อแล้วจ้าาาา เพิ่งไปรับผลสอบมา สอบได้ที่สี่โว้ยยยย ฮ่าๆๆๆๆ>o< หลุดเรื่องไปเยอะและ เข้าเรื่องเหอะ= =
---------------------------------------------
"คุณเบียคุยะ ข้าเมื่อย..."เร็นจิพูดเบาๆแต่ดังพอที่จะให้อีกฝ่ายที่ตยอุ้มอยู่ได้ยิน
"อะไรอะไรอะไร เจ้าจะหาว่าตัวข้าหนักงั้นเหรอ เจ้าหนักกว่าข้าตั้งสิบสี่กิโลนะเฮ้ย! เจ้าจะมาหาว่าข้าหนักอย่างนี้มัน บลาๆๆๆๆ"เบียคุยะร่ายยาวแล้วทุบอกแกร่งด้วยความหมั่นไส้
"เปล่าครับ ทำไมคุณชอบคิดไปเองตลอด- -"
"เจ้าหาว่าข้าบ้ารึ!! โรคจิต วิปริตชอบคิดไปเองคนเดียวสินะ"
"ไม่ใช่คร้าบบบบบบบ-[]-"
"พูดมากน่ารำคาญ นายป่วยอยู่นะนอนเหอะ"เบียคุยะกระโดลงมาแล้วผลักร่างสูงให้ไปนอนแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน
ผ่านไป 10.31 นาที(นับเพื่อ- -//)
"อือ....."เสียงหวานครางเบาๆพลิกตัวมาซุกอกแกร่ง มือบางลูบไปทั่วบริเวณ เร็นจิซึ่งไม่หลับอยู่แล้ว ก็ไม่หลับเข้าไปอีก- -"
"คะ...คุณเบียคุยะ"ร่างสูงเกิดอาการเกร็งขึ้นมา มือหนาค่อยๆเอื้อมไปกอดเอวบางไว้แนบกาย
"อื้อ....."จะหลับลงมั้ยวะ- -// เบียคุยะค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ริมฝีปากเผยอออกอย่างยั่วยวน(เร็นจิ มาสลับร่างกันเห๊อะ><//me)
"อ่า......ถ้าผมเป็นมือที่สามจะผิดมั้ยเนี่ย..."เร็นจิพูดเบาๆกับตัวเอง
"เร็นจิ...เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"เปล่าครับ..."อย่าคิดมากเสียเวลา-*-กดสิยะ//me(ก็กำลังจะทำอยู่-*-//RENJI)
"คุณเบียคุยะ...."เร็นจิพูดขึ้นมาดวงตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบางที่ทำหน้าอินโนเซนน์สุดฤทธิ์
"อะไรเหรอ-w-"
"เป็นของผมเถอะครับ!!!"
*********
เช้าวันใหม่
"นายท่าน อาบาราอิ ทั้งสองคนเป็นอะไรกันไปน่ะเงียบกันตั้งนานแล้ว"เซ็มบงซากุระเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"เปล่าซะหน่อย!"เร็นจิและเบียคุยะพูดออกมาพร้อมกันแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ห้านาทีผ่านไปเร็นจิเดินมาหยิบเอกสารของเบียคุยะรวมกับของตนแล้วเดินออกจากห้องไป
"นายท่าน ท่าทางแบบนั้นรึว่า- -.."
"อย่างที่นายคิดนั่นแหละ"
"อ๊ากกกกก.....นายท่านนนนน ท่านเสร็จไอ้บ้าอาบาราอิแล้วเหรอคร้าบบบบบม่ายจริ๊งงงงงงงงงT[]T"
"จริง"เบียคุยะกล่าวต่อเรียบๆ
"
แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงอ่ะครับ""ก็...ข้าแค่จะแกล้งเร็นจิเฉยๆแต่ว่ามันกลับ...เอ๊ออออช่างเหอะ"เบียคุยะบอกปัดง่ายๆแล้วรีบเดินออกจากห้องนั้นทันที
-------------------
เมื่อคืนนอนไม่หลับแฮะ(- - ^)เพิ่งมาง่วงตอนนี้ ไรท์ฯไปนอนก่อนนะ บายจ้า....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น