You only มีแค่เธอคนเดียวในดวงใจ [all]

ลำดับตอนที่ #2 : 2#Jealous.

 ณ โลกมนุษย์

                     "ลูเคีย เห็นกอนมั้ย เมื่อกี้เห็นเหมือนวิ่งมาบนดาดฟ้า"คุโรซากิ อิจิโกะ ตัวแทนยมทูตแห่งเมืองคาราคุระ วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้วเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทนามคุจิกิ ลูเคีย ถึง กอนตุ๊กตาโรคจิต

                     "เหมือนจะเห็นอยู่เหมือนกันบนดาดฟ้านี่แหละ แต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้"สาวร่างเตี้ย(-*-)ตอบมาแล้วหันซ้ายหันขวาหาตุ๊กตาสิงโตสีเหลืองแกมส้ม

                     "โอ๊ย!"มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาจากอีกฟากหนึ่งของดาดฟ้า อิจิโกะ และ ลูเคีย รีบวิ่งไปดูก็พบกับ อิชิดะ อุริว ควินซี่คน(เกือบ)สุดท้ายของเผ่าพันธุ์ นั่งพับเพียบอยู่แล้วเหมือนซ่อนอะไรไว้ข้างหลังด้วย

                     "อิชิดะ...นายเองเหรอแล้วมีอะไรหรือเปล่า ซ่อนอะไรไว้"อิจิโกะตั้งคำถามด้วยความสงสัยที่เห็นเพื่อนของตนมีท่าทีแปลกๆ

                     "ป...เปล่านิ ไม่มีอะไรทั้งนั้น"ร่างบางเสสายตาไปทางอื่นไม่สบตาของชายร่างสูง แล้วรีบลุกขึ้นแล้วคว้าบางสิ่งบางอย่างข้างหลังตนเก็บใส่กระเป๋าไปแล้ววิ่งออกไปทันที เป้าหมายคือสวนของโรงเรียนด้านล่างที่ไม่มีคน

                     "อ้าวเฮ้! เดี๋ยวสิอิชิดะ"ลูเคียพูดขึ้นแต่รู้สึกว่าจะไม่ทัน

-

-

-

                    "ขอบใจมากนะอิชิดะ แล้วก็...ขอโทษ"เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งพูดขึ้น

                    "ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้"ร่างบางยิ้มบางๆให้ตุ๊กตาสิงโตตัวน้อยที่ตนเพิ่งซ่อมเสร็จไปเมื่อกี้"รีบกลับบ้านซะนะกอน เดี๋ยวจะโดนแมวไล่ข่วนอีก"อิชิดะกล่าวตักเตือนเสียงแข็ง

                     "รับทราบครับผม จะรีบกลับเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"กอนพูดเสร็จสรรพก็เดินออกจากที่นั่นทันที

การเรียนคาบบ่ายก็เป็นไปอย่างปกติจนถึงเวลาเลิกเรียน ที่บ้านคุโรซากิ

URYU TALK

                     "คุโรซากิ คุโรซากิ"ผมตะโกนเรียกชื่อเจ้าบ้านั่นทางหน้าต่าง จะเข้าบ้านเจ้านั่นก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ว่าเพื่อไม่ให้เสียเวลา

                     "มีอะไร อิชิดะ!!!"เจ้าบ้านั่นตะโกนตอบกลับมาแล้วค่อยๆเปิดหน้าต่างแล้วโผล่หัวสีแสบตาออกมา

                     "กอนอยู่ไหน? กอนกลับบ้านมาหรือยัง?"ผมรีบถามธุระของผมทันที

                     "จะไปรู้มันเรอะ!!! ไปตายไหนแล้วก็ไม่รู้!!!"อิจิโกะกระแทกเสียงกลับมา อะไรของเจ้านั่น ถามแค่นี้ถึงกับโมโหเลยรึไงนะ

                     "ถ้ากอนเป็นอะไรไป ชั้นไม่ปล่อยนายไว้แน่ คุโรซากิ อิจิโกะ ชั้นจะจองล้างจองผลาญนายไปตลอดชีวิต!!!"ผมกระแทกเสียงกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่า แล้วรู้สึกว่าคนข้างๆบ้านเจ้านั่นจะเริ่มออกมาดูทีละคนสองคนแล้ว แต่ใครจะสนกันเล่า!!!

                     "อะไรของนายเนี่ยอิชิดะ กอนสำคัญกับนายขนาดนั้นเลยเหรอ"อิจิโกะตะคอกกลับมาอีกรอบ จนผมเริ่มเหลืออด

"ใช่ สำคัญมาก สำคัญมากว่านาย มากกว่าคุณคุจิกิ มากกว่าคุณอิโนะอุเอะ มากกว่าซาโดะคุง มากกว่าใครทุกคนในโลกนี้ สำคัญกว่าชีวิตชั้นด้วย!!!"

                     "อ...เหรอ นู่นชั้นเห็นกอนบอกว่าจะไปหานายที่บ้าน"คุโรซากิชี้มือไปทางบ้านของผม แล้วพูดเสียงอ่อยๆ อะไรของเจ้านั่นน่ะ แปลก(พี่นั่นแหละที่แปลกห่วงมันทำไม-3-//me)

ผมรีบวิ่งไปทางบ้านของผมทันที....

                     "กอน....กอน!!!"ผมตะโกนเรียกกอน

                     "อิชิดะ!!! ช่วยชั้นด้วยยยยยยย"เอ๊ะ! เสียงกอนนี่ดังมาทางป่าทิศตะวันออก ที่ไม่เคยมีใครเข้าไป ผมรีบวิ่งเข้าไปทันทีและต้องพบกับ....

                     "ฮอลโล่ว์!!!"จำนวนห้าตนด้วยกัน กำลังจะกลืนวิญญาณของกอนลงไป"ปล่อยกอนนะพวกแก!!!"ผมพูดขึ้นแล้วแปลงเป็น ควินซี่ทันทีเงื้อธนูขึ้น"ดับไปซะ(เอ๊ะคุ้นๆ- -???)งินเรย์ โคจากุ หนึ่งพันสองร้อยดอก"ลูกศรนับพันพุ่งเข้าใส่เหล่าฮอลโล่ว์นั้นทันที และไม่นานการต่อสู้การจบลง

                     "กอน! ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"ร่างบางวิ่งเข้าไปอุ้มตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมากอดแนบอกทันที

                     "ไม่เป็นไร ขอบใจมากนะ ถึงขั้นยอมใช้งินเรย์ โคจากุแบบนี้"

                     "อือ"ใบหน้าหวานยิ้มใสๆให้"ชั้นมีอะไรให้นายดูเดี๋ยวพาไปนะ"

ICHIGO TALK

                      อิจฉา.....อิจฉา......ผมยอมรับว่าผมอิจฉาตุ๊กตาตัวนั้น ตัวที่อิชิดะยิ้มให้ ตัวที่อิชิดะให้ความสำคัญ ตัวที่อิชิดะรัก ตัวที่อิชิดะเป็นห่วง ไอ้ตัวนั้น ตัวที่ชื่อว่า'กอน'!!!

                      ตกดึก ในตอนที่กอนกำลังหลับสบายๆ ผมหยิบตราตัวแทนขึ้นมากระแทกเข้ากับอกของตุ๊กตาจนเม็ดลูกลอนวิญญาณกระเด็นออกมาจากปาก ผมหยิบเม็ดนั่นมา หมายจะใช้ค้อนทุบเม็ดนั้นให้ละเอียดเป็นผง ไม่ให้ต้องลุกขึ้นมา ไม่ต้องพูดได้อีก ไม่ต้องให้อิชิดะห่วงอีก(อินี่ก็โรคจิต-3-)

                      "อิจิโกะ เจ้าจะทำอะไรน่ะ เจ้าจะทำลายมันอย่างนั้นเหรอ"ลูเคียเปิดตู้เก็บของ ซึ่งที่นอนปัจจุบันของตนออกมา นั่งไขว่ห้างกอดอกถาม

                      "เรื่องของชั้น อย่ายุ่งน่า ลูเคีย"ผมตัดบทแล้วเงื้อมือเตรียมใช้ค้อนทุบ(เอาความจริงมาชกก็ละเอียดแล้ว*3*)

                      "ถ้างั้น กอนไม่น่าสงสารแย่เหรอ ถูกสร้างตามใจชอบและถูกทำลายตามใจชอบ"ลูเคียหว่านล้อมจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆก่อนที่ยัยนั่นจะพูดต่อ"เพราะอิชิดะใช่รึเปล่า เจ้าถึงเป็นได้ขนาดนี้?เจ้าแอบรักอิชิดะใช่มั้ย?"แทงใจดำขรับ-3-

                      "อย่ารู้เลย มันไม่ใช่เรื่องของเธอ"ผมวางค้อนลงแล้วหยิบเจ้าเม็ดตัวปัญหานั่นขว้างใส่ปากตุ๊กตาน่าหมั่นไส้ไป ชิ....น่าอิจฉาจริงเลย ว่าแต่ทำไม อิชิดะถึงไม่ยิ้มให้ชั้นบ้างนะ เจ็บใจชะมัด

วันต่อมา

                      "กอน! พรุ่งนี้วันเกิดริวเค็นน่ะ ช่วยเลือกของขวัญให้หน่อยดิ"ร่างบางเดินไปหาชายร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีม่วงอ่อนๆ ที่กำลังยิ้มให้อยู่ มันทำให้รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ"ร่างเทียมใหม่จากร้านคุณอุราฮาระเป็นยังไงบ้าง สบายตัวหรือเปล่า"

                      "อือ สบายมากเลยล่ะ ขอบใจนะที่ช่วยพูดให้น่ะ"

                      "ไม่เป็นไรไม่เป็นไร อ้อ ช่วยเลือกของขวัญให้ริวเค็นหน่อยสิ"อิชิดะกระโจนกอดแขนกอนแล้วลากไปร้านของขวัญทันที

                       "อ่อ-0- ตาลุงขี้เก๊กนั่นน่ะนะ ว้าค!"กอนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจเนื่องจากมีดสั้นจากไหนไม่รู้จากมือบางๆของร่างเล็กมาจ่อคอหอยเขาอยู่

                       "อย่าพูดเกี่ยวกับแม่ชั้นอย่างน้านนนน"อิชิดะลากเสียงยาวพร้อมกดมีดให้แรงขึ้นอีกจนที่คอเริ่มเลือดไหล

                       "โอ๊ย!เจ็บ โอเคๆขอโทษครับ ขอร้องล่ะปล่อยผมเหอะT^T แต่เดี๋ยวเมื่อกี๊นายเรียกริวเค็นว่าอะไรนะ0w0"

                       "ป๊าววววววว.......ไม่มีอะไร เรียกว่าพ่อ ธรรมดาๆ ไปกันได้แล้ว"

                       "อะไรของนาย เออไปกันเหอะ"

ณ ร้าน 暴力的な死を死ぬ (ใครคิดวะ เรียกยากแล้วยังความหมายน่าตบอีก- -+)

                       "บอกตรงๆแค่ชื่อร้านก็ไม่อยากเข้าแล้ว- -" "นั่นดิ"

                        "อิชิดะอันนี้เป็นไง น่ารัก ป่ะล่ะ 0*<"กอนหยิบตุ๊กตาผีให้ดู รูปร่าง เอ่อ... อย่าเรียกว่ารูปร่างเลยสภาพเลยดีกว่า สภาพนี่ มันคือก้อนอะไร- -'

                       "ร่างใหม่นายเอา ป่ะล่ะ"

                       "ไม่เอาเกรงใจ-0-"

                       "กอน อันนี้เป็นไง"อิชิดะชูผ้าพันคอสีเทาอ่อนๆขึ้นมาให้ดู

                       "สีไม่เรียบไปหน่อยเหรอ"

                       "ไม่ล่ะ มันดูเข้ากับริวเค็นแปลกๆนะ"ร่างบางกอดผ้าพันคอผืนนั้นไว้แนบอก"ถึงนี่เป็นฤดูร้อนยังไม่ได้ใช้แต่เดี๋ยวเข้าฤดูหนาวค่อยใช้ก็ได้เนอะ^ู^"ก่อนที่จะซื้อมา แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น

                       "รับการกระทบกระเทือนแรงๆไม่ได้เหรอ"อิชิดะพูดในระหว่างเดินกลับบ้าน

                       "ใช่ไอ้เจ้าอุราฮาระมันบอกมาน่ะ ร่างเทียมยังไม่สมบูรณ์ดี ถ้าได้รับการกระทบกระเทือนแรงๆ เม็ดวิญญาณจะหลุดออกมาน่ะ"กอนอธิบายอิชิดะก็ตั้งใจฟัง

                       "งั้นคงต้องระวังแล้วสิ"

                        "แน่จริงตามมาให้ทันดิ แบร่ๆ/ช่วยด้วยโจรวิ่งราวค่าาาา"โจรแลบลิ้นให้ผู้เคราะห์ร้ายที่วิ่งตามพร้อมตะโกนอย่างสุดชีวิตส่วนโจรก็ถือมีดมาด้วย แล้ววิ่งมาทางทังสองคนนั้น

ฉึก!!!

มีดปักเข้ากลางท้องของกอน แต่แผลแค่นี้....

                       "กอน!!!"ร่างบางตะโกนอย่างสุดเสียง

                       "โว้ย ไอ้พวกนี้หลบไปไป๊!!!"ไอ้โจรอั๊กลี่วิ่งชนกอนอย่างแรงจนกอนเกือบล้มแต่...พรวด!!! เม็ดลูกกลอนวิญญาณสีเขียวอ่อนหลุดออกมาจากปากสีออกชมพูขาวของกอน

                       "แกตาย!!!"อิชิดะวิ่งเข้าไปกระชากแขนโจรแล้วก็ตบซ้าย ขวา ตามด้วย หนุมานถวายแหวนโจมตีไม่ยั้ง ส่วนฝ่ายโจรไม่ยอมน้อยหน้าคว้าไม้หน้าสามมากำลังจะฟาดเข้าที่ท้ายทอยอุริวแต่ อุริวก้มลงแล้วถีบตรงลงไปที่'จุดยุทธศาสตร์เชิงชาย' จนฝ่ายโจรเริ่มหน้าเขียวลงไปนอนกับพื้น1...2...3...4....5......6.....7.....8.....โอ้!โจรวิ่งเข้ามาชกซ้ายนำแต่อุริวตั้งศอกรับปักลูกทอยกันไว้ได้ อุริวเข้าคลุกวงใน กอดโจรได้แล้วตีเข่า โจรดิ้นหลุดไปได้แล้วฝานลูกบวบเข้าปลายคาง อุริวได้โอกาส หักคอเอราวัณ พลิกวิกฤตไปได้ ยอเขาพระสุเมรุ ฤาษีบดยา ทำให้ชัยชนะเข้ามาใกล้ๆ ปิดท้ายด้วย จระเข้ฟาดหางเป็นอันเสร็จสิ้น(มัน....แปลกๆ=_=) อุริวเป็นฝ่ายชนะ(บอกตรงๆว่า...นั่งพากย์มันส์มาก=.,=d//me)

                        อิชิดะหยิบเม็ดลูกกลอนวิญญาณยัดใส่ปากร่างเทียมไป หยิบกระเป๋าไปคืนเจ้าของ แล้วลากกอนกลับบ้านโดยไม่อยู่ฟังคำขอบคุณจากเด็กสาว......

---------------------------------

โอเค....จบ=_= บอกตรงๆปวดมือมาก แต่ดันอยากอัพฟิควันนี้อีกเอาเป็นว่า อ่านแล้วไม่เม้นไม่เป็นไรแต่เม้นบ้างก็ดีนะT^T

บ๊ายบาย SAYONARA