You only มีแค่เธอคนเดียวในดวงใจ [all]

ลำดับตอนที่ #1 : 1#The night of grief.

 กลางดึก ที่ทำการหน่วยหก

                        "หัวหน้า.....ข้า...รัก...ท่าน"เร็นจิ พึมพำออกมา เสียงนั้นช่างเบาราวสายลม แล้วเผลอหลับไป มีเพียงแต่น้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น ทั้งคืน

                         เจ้าบ้านคุจิกิ ในขณะนี้กำลังนั่งอ่านนิยายของลูเคียอยู่ในห้องพักประจำหน่วยของตน อันที่จริงเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว แต่ถ้าไม่ติดที่ว่าเซ็มบงซากุระกำลังนั่งทำงานส่วนที่เหลือแทนตนอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ในห้องกลับเงียบสงัด

                         "เซ็มบงซากุระ เจ้าพอเถอะ"เสียงหวานพูดขึ้นทำลายความเงียบของห้องไประยะหนึ่ง

                         "ไม่เป็นอะไรหรอกครับ นายท่านอ่านหนังสือต่อเถอะครับ"ดาบฟันวิญญาณของหัวหน้าหน่วยหกกล่าวตอบอย่างขมักเขม้น

                         "นี่เป็นคำสั่ง!!!"เบียคุยะขึ้นเสียงทำเอาเซ็มบงซากุระเงียบไปสักครู่

                         "ขออภัยครับ ครั้งนี้ข้าขอขัดคำสั่งท่านสักครั้งนะครับ"เซ็มบงซากุระพูดเสียงระรื่นพร้อมมือที่ถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่ซ่อนไว้ใต้หน้ากากนั้น ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น

                         "อันที่จริงนี่เป็นงานของข้านะ"เบียคุยะสะบัดหน้าหนีด้วยความโกรธ

                         "แต่ข้าเป็นดาบของท่าน และอีกอย่างในครั้งที่ข้าไม่ได้ออกมาจากดาบ ข้าเห็นท่านทำงานหนักมากเพราะต้องทำในส่วนของอาบาราอิด้วยทำให้หัวหน้าทำงานหนักยิ่งกว่าหัวหน้าหน่วยอื่นเป็นสองเท่า ยังไงซะ ข้าก็อยากจะแบ่งเบาภาระของท่านบ้างแม้ไม่มากก็เถอะ แต่ถ้าหัวหน้าต้องการให้ข้าช่วยข้าก็จะช่วยท่าน อ้อ และอีกอย่างหนังสือเล่มนั้นท่านก็ยังอ่านไม่จบแล้วต้องรีบคืนท่านลูเคียด้วย แล้วงานกำหนดส่งก็มะรืนนี้ ยังไงท่านก็ไม่ทันหรอกข้าเลยช่วย ลองคิดดูสิครับ ผมทำเพื่อท่านมาตั้งเยอะนะ"เซ็มบงซากุระร่ายยาวเป็นพรืดทำเอาเบียคุยะเกือบฟังไม่ทัน

                         "แต่เรื่องนั้น...."ไม่ทันที่เบียคุยะจะถามอะไรดาบของตนก็แทรกขึ้นมาอีกด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

                         "แล้วท่านมาออกปากไล่อย่างนี้...มันเศร้านะครับ ดาบฟันวิญญาณอย่างผม ก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ มีสุข ทุกข์ เศร้า เหงา เจ็บ ครบทุกอณูแหละครับ"เซ็มบงซากุระพูดต่อในขณะที่มือหนาข้างขวาตวัดปลายพู่กันอย่างชำนาญ แต่มืออีกข้าง.....

                         "เรื่องนั้นน่ะข้าเข้าใจดี แต่ว่ามือเจ้าน่ะข้าไม่เข้าใจเอาออกไปเดี๋ยวนี้!"เบียคุยะหันมาตวาดแว้ดใส่

                         "อะแฮ ครับ"เซ็มบงซากุระชักมือที่ไปวางไว้บนต้นขาขาวนวลของเบียคุยะออกอย่างเสียดาย(อ่าว อินี่เลว)"แต่ว่านะครับนายท่าน กระผมทำงานหนักขนาดนี้ให้รางวัลกระผมบ้างสิครับT^T"เซ็มบงซากุระตีหน้าเศร้าขั้นสุดยอดจนเบียคุยะนึกขำ

                         "ไม่!!!"เบียคุยะพูดน้ำเสียงติดขำเล็กๆ"ยังไงก็ไม่ให้ ฮ่าๆๆ"เซ็มบงซากุระเบิกตากว้างที่นายท่านของตนหัวเราะ และ ยิ้มให้กับเขา

                         "มะ...ไม่ได้ฝันใช่...มั้ย...."บุรุษร่างสูงพูดขึ้น

เพียะ!!!

                        "โอ๊ย!!! มันเจ็บนะครับนายท่าน แล้วเมื่อกี้นายท่านทำอะไรครับ"เซ็มบงซากุระตะโกนพร้อมมือที่ลูบแก้มข้างซ้ายของตน

                        "ไม่ใช่ฝันเรื่องจริงที่ข้าไม่ให้รางวัลเจ้า และเมื่อกี้ข้าก็ตบเจ้าเพื่อยืนยันที่เจ้าพูดว่าไม่ได้ฝันไป แค่นี้ก็จำไม่ได้เจ้าเป็นอัลไซเมอร์รึ?"

                        "เปล่าครับและก็นายท่านครับ ตบน่ะเขาใช้มือครับไม่ใช่เท้า!!นายท่านนนนนนน ฟังข้าพูดก่อนสิครับ"

                        "เจ้าบอกจะทำงานแทนข้าเองมิใช่รึ งั้นฝากหน่อยนะ"เบียคุยะเอ่ยเสียงเรียบแล้วพลิกตัวตะแคงหันหลังให้เซ็มบงซากุระที่นั่งอ้าปากค้างอยู่

                         "แล้วหนังสือของท่านลูเคียล่ะครับ=[]="

                         "อ่านจบแล้ว"

                         "ยาของหัวหน้าอุคิทาเกะล่ะครับ"

                         "เตรียมเสร็จแล้ว"

                         "รายงานในการประชุมล่ะครับ"

                         "เขียนเสร็จแล้ว"

                         "งานของอาบาราอิล่ะคร้าบบบบT[]T"

                         "เรียบร้อย"

                         "นายท่านนนนนนนนนT[]Tข้าน้อยเศร้าเหลือเกินที่นายท่านหลับตื่นมาคุยเล่นกับกระผมก่อนสิคร้าบบบ"เซ็มบงซากุระโหวกเหวกโวยวายอยู่ในห้อง ดีนะที่ห้องเก็บเสียงได้ดี

                          "......."ไร้เสียงตอบรับ

                          "หากท่านไม่ตื่นข้าอาจหน้ามืดตาลายเนื่องจากทำงานหนักแล้วไปทำอะไรท่านก็ได้นะครับ"

                          "อะ...อะไรของเจ้าหมายความว่าอย่างไร"เบียคุยะลุกพรวดขึ้นมาแล้วเขยิบถอยหลังไปเรื่อยๆ

                          "งานเสร็จแล้วนะครับ นายท่าน"เซ็มบงซากุระคลานตรงมายังที่นอนของเบียคุยะมองด้วยสายตาเกินบรรยาย

                          "ขะ...ขอบใจนะ...นะแล้วมีอะไรหรือเปล่าคลานมายังกับจูออน"<<เสียเลย-*-
----------------------

เดี๋ยววววววววว

คืออะไรล่ะ ชื่อตอนมัน 'กลางคืนแห่งความโศกเศร้า' นะ คือเนี่ยนี่มันไม่เศร้าแล้วไง ชื่อตอนใหม่ก็คิดไม่ออกด้วย=_=

----------------------

                         "ครับ งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

                         "เอาหัวไปด้วย"

                         "(- -'')ครับผมขอตัว หัว แขน ขา และอวัยวะทั้งสามสิบสองไปนอนก่อนนะครับ"

                         "อือ ราตรีสวัสดิ์ฝันดีนะเซ็มบง^^#"อะ...อะไรกัน นายท่านไม่เคยเรียกข้าแบบนั้นนี่นา เซ็มบงซากุระคิดแล้วเดินออกไปจากห้อง


                          ตัวเขารู้ดีว่าในตอนนี้เบียคุยะกำลังซึมอย่างหนัก จึงพยายามทำให้อารมณ์ดีขึ้นแต่....จะเป็นแบบนั้นได้อีกนานแค่ไหน ยิ่งเบียคุยะหัวเราะมากเท่าไหร่ตัวเซ็มบงซากุระเองก็ยิ่งเจ็บ ใช่...เขารู้ว่าเบียคุยะฝืนหัวเราะอย่างแนบเนียน ถ้าเป็นลูกหน่วยก็คงจะไม่รู้แต่นี่คือดาบของเบียคุยะ เรื่องแค่นี้คงดูออกง่ายอยู่แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เบียคุยะหายซึมเศร้าเป็นปลิดทิ้งโดยไม่นึกถึงมันอีก ว่าตัวเบียคุยะเองเคยทำร้ายคนรักตนอย่างในครั้งที่ลูเคียจะโดนประหาร และ ในตอนนี้...ไม่ใช่แค่เบียคุยะเท่านั้นที่ซึมเร็นจิเองก็ด้วย เร็นจิก็เศร้าไม่แพ้กัน ทำไม ทำไมโลกนี้ต้องมีน้ำตา ต้องมีความเศร้า เหงา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

โอ๊ยยยยย พอก่อนพอก่อนนี่ดึกแล้ว(ชอบจริงเลยไอ้การอัพยามดึกเนี่ย-*-)

เราก็แต่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่อ่ะนะ เราคิดสด มีแค่แต่งบทนำลงสมุด(เรียน)เท่านั้นแหละ^^

บ๊ายบาย SAYONARA...