ความทรงจำในแดนภารตะ

ลำดับตอนที่ #2 : +-[]-+

โอวม่ายนะ ใครเคยจะไปอินเดียมาบ้าง... เรารอคิวขอวีซ่าเข้าประเทศมานอยู่ 4 ช.ม.ก่าๆ



รากแทบจะงอกคากงศุลมานแระ...--__--



ทำไงได้ล่ะ...!! ก็ถ้าแม่จะส่งหนูปาย ยังไง She ก็ดันทุรังจะปล่อยเกาะเราให้ได้



ทำไมๆๆ...ทำไมต้องส่งเราไปประเทศอะไรพิเรนทร์ขนาดนี้...



จะส่งทั้งที ขออินเตอร์หน่อยเซ่...!! อีนี่ม่ายเอาเมืองแขกนะแม่TT^TT



นี่มัน บังกาลอร์ เมืองที่ไม่มีระบุในแผนที่อินเดียเหตุด้วยสำคัญน้อยไป(และเล็กโคดๆ)

>>>>ไปยืนจ้องแผนที่ ที่สถานฑูตมันตั้งนาน ช่วยกันหาแล้วหาอีก ก็ม่ายเจอ



ฮืออ...ม่ายนะ เราจะทำยังไงกับชีวิตดี...



เกิดมาได้ตั้ง 14 ปี ขอตายในแผ่นดินไทยที่รักของข้าก็ไม่ได้



ต้องไปทิ้งชีวิตไกลถึงแดนภารตะ



ถามว่าเคยไปมั้ยน่ะเหรอ...? ไม่เคยไป พูดฮินดีได้มั้ยน่ะเหรอ...? ไม่ได้



อ้าว ถ้างั้นแม่ก็เคยไปแน่เลย...? ก็ไม่เคยอีกน่ะแหละ -_-^



ถูกส่งไปยังประเทศที่ไม่รู้แม้แต่ว่า หน่วยเงินของมันคืออะไรเนี่ยนะ!!



ไปตายชัดๆ...!!



เฮ้ยยย...!! ไอ้บร้า แล้วแม่แก กล้าส่งแกไปได้ไงอ่ะ...!!(นี่เราถามตังเองอ่ะนะ !!)



ม่ายรุ อยากรู้ก็ไปถามแม่เราสิ...!!(พูดเองเออเองได้อีกแหน่ะ -\"-)



แต่แม่เราก็ทำมาแล้ว บ้าบิ่นมั่กๆ...เชื่อเค้าเลย!!



ยืนบ้ายๆลูกสาวอยู่ที่สนามบินได้หน้าตาเฉย...



เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า โอ้ม่ายนะ เลือดรักแผ่นดินกระฉูดขึ้นมามากกว่าครั้งไหนๆ



ถ้าลูกไม่ได้กลับมา ช่วยเอาศพมาฝังที่แผ่นดินนี้ด้วยเถิด(โห...รักชาติสุดหัวใจ)



แล้วกรุงเทพ เมืองศิวิไลย์ ก็ค่อยๆ เล็กลงๆๆ



แสงไฟตามถนนส่องเป็นระเบียบเป็นตารางๆ อยู่นอกหน้าต่างเครื่องบิน...แล้วก็ค่อย...หายไป



เหลือเพียงความมืดมิดของยามราตรี...



เอาล่ะ...!!



ลืมภาพเมืองหลวงอันศิวิไลซ์ซะ



นึกภาพอะไรที่มัน โทรม โคดๆเอาไว้



ถ้านึกไม่ออกให้นึกภาพส้วม(ถ้าเอาอนาถหน่อยก็ยังไม่ต้องกดก็ดี...-*-)



เดี๋ยวจะทำใจไม่ได้อย่างเราน่ะ...



To Be continued....~