คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หนังสือฝาแฝด
หนังสือฝาแฝด
ฉันที่กำลังเก็บของอยู่ หางตาฉันก็เห็นแวบๆ ว่าคนที่เดินชนฉันก้มลงเก็บอะไรสักอย่างที่พื้นแล้วเดินออกจากตรงนี้
ตึก ตึก ตึก
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไป จึงเงยหน้าขึ้นมองและก็เห็นว่าคนที่ชนฉันนั้นเป็นผู้ชายตัวสูงกว่าฉันมากพอควรกำลังเดินตรงไปทางอาคารหนึ่ง ฉันจะไม่สนใจใยดีกับเขาเลยถ้าสายตาฉันไม่ไปเห็นหนังสือที่ฉันเพิ่งอ่านเมื่อกี้ไปอยู่ที่มือของเขา
“นั่นหนังสือฉันนะ” ฉันลุกขึ้นยืนอย่างเร็วแล้ววิ่งไปคว้าแขนเขาไว้ ที่ต้องวิ่งเพราะหมอนี่เดินไวมากขานี่จะยาวไปไหนกัน = =
เมื่อฉันคว้าแขนเขาไว้ได้แต่ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ นายนั่นก็หันกลับมาในเสี้ยววินาทีที่ฉันคว้าแขนเขาไว้ และสายตาที่หมอนั่นส่งมานี่ ทำให้ฉันแถบจะปล่อยมือจากแขนเขาในทันทีด้วยความไวแสง ก็ดูสายตานั่นสิอะไรจะทำให้รู้สึกขนลุกได้ขนาดนั้น YOY
“เอ่อ...นั่นหนังสือฉัน” ฉันพูดอ้อมแอ้มจากอาการประมาทกับสายตาที่ส่งมา
เขายกมือข้างที่ถือหนังสือฉันขึ้นมาเป็นเชิงถาม ‘ว่านี่น่ะเหรอ?’
“ใช่ ที่อยู่ในมือนายน่ะหนังสือฉัน” ฉันบอกกลับไปอย่างมั่นใจว่าหนังสือนั่นยังไงก็ต้องเป็นของฉันแน่นอนฉันยกแขนข้างที่ว่างอยู่ขึ้นแล้วแบนมือไปตรงหน้าเขา บอกเป็นนัยๆ ว่า ‘เอามา’
“แน่ใจนะ ว่านี่หนังสือเธอ” เขายังคงยกมือข้างที่ถือหนังสือค้างไว้ที่เดิมไม่มีทีท่าว่าจะส่งหนังสือมาให้ฉัน
“ใช่!” ฉันยืนยันเสียงหนักแน่นด้วยความมั่นใจที่ไม่รู้เอามาจากไหน
แต่ทำไมเขาถึงถามอย่างกับว่า...
“แล้วหนังสือที่อยู่ในมือเธอนั่นไม่ใช่หนังสือเหรอ” ...ว่านั่นไม่ใช่หนังสือฉันงั้นแหละ O_o!
กรี๊ด! อยากจะกรี๊ดให้สลบจริงๆ ฉัน!
อย่างที่นายนั่นบอกพอฉันมองไปที่มือข้างซ้ายก็เห็นฝาแฝดที่เหมือนกันแป๊ะอย่างกับคลอดออกมาจากที่พิมพ์เดียวกัน? นั่นเพราะสิ่งที่มือฉันถืออยู่คือหนังสือที่ฉันโวยวายว่าที่มือนายนั่นเป็นหนังสือฉันแต่แท้จริงแล้วหนังสืออยู่ในมือฉันอยู่แท้ๆ
เพราะเมื่อเช้าใช่มั้ย! ฉันแค่ลืมตักบาตรพระแค่นี้เล่นทำให้ชีวิตฉันรู้สึกอับอายจนตอนนี้ยังหาเศษหน้าตัวเองแถบไม่เจออยู่แล้ว นี่วันเป็นวันอะไรของฉันเนี่ย!!
ความคิดเห็น