คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การเริ่มต้นของความรู้จัก
“สวัสดีนักเรียนวันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้วนะที่เราเจอกัน” อาจารย์พูดพลางมองนักเรียนในห้องไปด้วยก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ฉัน “นั่นเธอใช่นักเรียนที่ลาป่วยไปสองวันที่แล้วใช่มั้ย”
“เอ่อ...ใช่ค่ะ”
“ไหนล่ะใบรับรองแพทย์ แล้วเมื่อเช้าคาบโฮมรูมทำไมฉันไม่เห็นเธอในห้องเธอไปไหนมา” อาจารย์ถามมาเป็นชุดอย่างกับฉันเป็นผู้ต้องสงสัยที่กำลังโดนสอบสวนอยู่อย่างงั้นแหละ
“นี่ค่ะใบรับรองแพทย์” ฉันบอกพลางเดินเอาใบแพทย์ไปให้อาจารย์ ถ้าฉันเดาไม่ผิดอาจารย์คนนี้คงเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องนี้แน่เลยแถมยังเป็นอาจารย์สอนบัญชีอีกต่างหาก ฉันบอกหรือยังว่าฉันเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนค่าเทอมไม่ต้องถามว่ามันแพงแค่ไหน -_- ฉันเลือกเข้าสาขางานการบัญชีไม่รู้อะไรดลใจให้เลือกสาขานี้
“อืม...แล้วหาผลเหตุให้ฉันได้หรือยังมาทำไมเมื่อเช้าเธอถึงไม่เข้าห้องเรียน” อาจารย์ซักถามอีกรอบ
“เอ่อ...คือ”
พรึ่บ
จู่ๆ ประตูห้องเรียนที่เปิดอยู่ก็เปิดเข้ามา
ทำไม้ ทำไมวันนี้ถึงมีคนชอบมาขัดจังหวะฉันเยอะจัง!!
“ขอโทษที่เข้าสายค่ะ!!” ฉันยังไม่ทันตอบอะไรอาจารย์กลับไปก็มีนักเรียนหญิงสองคนผลักประตูเข้ามาในห้องอย่างแรง ฉันล่ะไม่อยากจะนึกเลยถ้ามีใครซักคนยืนอยู่ตรงประตูแล้วยัยสองสาวนี่เปิดประตูเข้ามาฉันล่ะไม่อยากนึกสภาพคนๆ นั้นเลยว่าจะเป็นยังไงT T
“พวกเธอนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ เป็นถึงหัวหน้าห้องแต่กลับเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น มันน่าตีนัก” อาจารย์หันไปบ่นกับคนสองที่เข้ามาใหม่แทน โดยปล่อยฉันให้ทำหน้างง อยู่ที่เดิม O-O?
ยัยสองคนนั้นเก...กันก่อนที่หนึ่งในสองคนนั้นพูดในที่สุด “คือเราไปแผนกกิจกรรมมาน่ะค่ะอาจารย์” คนที่ตอบอาจารย์เป็นคนแรกนั้นดูท่าแล้วจะเป็นคนเอาการเอางานดีอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ดูจากภายนอกแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ออกแนวสวยน่ารักผู้ชายคงจีบเยอะแน่เลยคนนี้ฉันเดาว่าน่าจะกรุ๊ปเลือดเอ แน่เลย เอ๋ ฉันบอกไปหรือยังว่าฉันกำลังสนใจในเรื่องกรุ๊ปเลือดอยู่แล้วจะเดาว่าคนไหนกรุ๊ปเลือดอะไรและส่วยใหญ่ฉันก็ทายถูกด้วย (^0^)/
ส่วนอีกคนก็ตัดผมสั้นๆ แนวทอมๆ แต่ฉันเชื่อว่าเขาไม่ใช่ทอมแน่นอนหน้าตาแบบสาวเท่แต่ตาสวยจัง *0*
“แล้วไปทำอะไรที่ฝ่ายกิจกรรม” อาจารย์ยังคงซักต่อไป
“คือเราเอาใบชมรมไปส่งน่ะค่ะ แล้วก็ขอฝ่ายกิจกรรมดูชมรมด้วยว่าชมรมไหนบ้างที่ยังไม่เต็ม คือพวกเราดูเพลินไปนิดเลยลืมดูเวลาก็เลยเป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละค่ะ ^^;” คนที่ตัดผมสั้นอธิบาย
“อืม จัดการอะไรก็ให้มันเรียบร้อยดีก็แล้วกัน เข้าไปนั่งได้แล้วไป”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์ ^/\^” สองคนนั้นพูดพร้อมกัน สองคนนั้นมองมาทางฉันแบบสงสัยแต่ก็ไม่ได้อะไรมากคงคิดว่าเป็นเด็กใหม่ก่อนจะพากันเดินไปนั่งโต๊ะใกล้กับโต๊ะที่นายหนังสือแฝดนั่งอยู่
ฉันก็อยากเข้าไปนั่งเหมือนกันนะอยู่ตรงนี้นานๆ แล้วมันเกร็งนะอาจารย์รู้มั้ยค่าาาTOT
“ส่วนเธอหาเหตุผลได้หรือยังว่าทำไมเมื่อเช้าไม่เข้าเรียน” ในที่สุดอาจารย์ก็กลับมาซักฉันต่อ
“เอ่อ...คือ...คือว่าหนูไม่รู้ว่าห้องอยู่ไหนน่ะค่ะ” ฉันตอบไปเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินแค่ฉันกับอาจารย์
“ว่ายังไงนะ พูดให้มันชัดๆ หน่อยสิเธอ” แต่ดูเหมือนเสียงฉันคงจะเบาไปจนอาจารย์ไม่ได้ยิน Y0Y
“คือหนูไม่รู้ว่าห้องอยู่ไหนน่ะค่ะ!~” คราวนี้ฉันพูดด้วยเสียงที่ดังฟังชัด ถ้าไม่ได้ยินกันทั้งห้องก็ไปลาบวชเถอะ!
“เธอหาห้องไมเจอเนี่ยนะ เธอเป็นเด็กสามขวบหรือไงถึงไม่รู้ว่าห้องไหนแล้วนี่เธอหาห้องเจอได้ยังไงเนี่ย?” อาจารย์ถามกลับมาอีกชุด ฉันก็ได้ก้มหน้ารับฟังเพียงอย่างเดียว (.///.)
“อาจารย์ครับเลยเวลาเรียนมาเยอะแล้วนะครับ” เหมือนเสียงสวรรค์ทรงโปรด ที่ส่งมาช่วยฉันให้หลุดพ้นจากการถูกสอบสวนของอาจารย์ ฉันว่าจะแนะนำให้อาจารย์ลองไปสอบตำรวจดูเผื่อมาจะได้ เพราะชอบซักจังเลย
“เอ่อ...จ๊ะๆ งั้นเธอก็เข้าไปได้แล้วไป” เสียงสวรรค์ที่ว่ามาจากนายหนังสือแฝดนั่นเอง นายนี่ช่วยฉันไว้ถึงสองรอบแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวฉันจะต้องพยายามญาติดีกับนายนี่ซะแล้วสิ ^^
“คะ? เอ่อ ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบไปอย่างงงที่พอนายนั่นแค่พูดนิดเดียวอาจารย์ก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระเฉยเลย อยากบอกว่า ‘งงค่ะ’
“ขอบใจนะ” ฉันเอ่ยออกมาทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ ซึ่งคนที่ฉันเพิ่งเอ่ยคำขอบคุณไปทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน ทำเป็นหยิ่งนะอีตานี่
“นี่ๆ เธอชื่ออะไรอ่ะ”นักเรียนหญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่เอ่ยถาม
“หืม? เอ่อ ฉันชื่อโอเปีย” ฉันยิ้มตอบกลับไปให้แก่เพื่อนใหม่
“ฉันชื่อบีนาเล่นะ ส่วนยัยนี่ชื่อเอเชีย เรายินดีที่ได้รู้จักกับเธอนะ ^^” คนผมสั้นพูดแนะนำตัวเองและอีกคน
“ฉันก็ยินดีมากเลยที่ได้รู้จักพวกเธอ ^_^”
“แล้วนี่เธอเป็นเพื่อนกับเอเดย์เหรอ” บีนาเล่กระซิบถาม
“ไม่ใช่” เสียงราบเรียบไร้อารมณ์ดังขึ้นเป็นคำตอบ และคำตอบนั้นก็มาจากอีตาคนข้างๆ ฉันที่นั่งเงียบมานาน
“ใช่เราไม่ใช่เพื่อนกัน ฉันก็เพิ่งรู้ชื่อนายนี่เมื่อกี้เอง” ฉันอธิบายไปตามความจริง
“ก็เธอมานั่งข้างเอเดย์ฉันก็คิดว่าเป็นเพื่อนกัน” บีนาเล่บอกตามที่คิด
“เอ่อ ที่ฉันมานั่งก็เพราะว่า...”ฉันหยุดคิด
เพราะว่า...อะไรดีล่ะก็นายนี่ไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรนี่ที่ฉันมานั่ง ฉันก็นั่งน่ะสิในเมื่อนายเอเดย์นี่ไม่ว่าอะไร
“เพราะว่านายนี่ช่วยฉันไว้น่ะ”
“ห๊า!? เอเดย์เนี่ยนะช่วยเธอ” บีนาเล่เอ่ยเสียงดังราวกับตกใจ
“นักเรียนเงียบๆ หน่อย” และเสียงนั่นก็ดังพอที่จะทำให้อาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องถึงกลับหันมาดุ
“แหะๆ ขอโทษค่ะอาจารย์ ^^;” บีนาเล่พูด
“งั้นไว้คุยกันตอนเย็นนะ ^^”
“อืม จ๊ะ ^-^;”
ในที่สุดฉันก็มีเพื่อน (ล่ะมั้ง?) ที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นเขาสักที (T^T)
ความคิดเห็น