คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจอกันอีกครั้ง
“นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ยยัยตัวแสบ!!” เดาว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เล่นนายบีบอยบ้านี่แทบคลั่งเลย
แต่ก็สะใจดีเหมือนกันนะ อิอิ ^^ (ทำเสียงแบบนางมารร้ายมาก)
“นายว่าใครว่ายัยตัวแสบ” เพราะมันแสบอย่างเดียวนะย่ะแต่ฉันเล่นเจ็บเลยแหละ
“ก็หมายถึงเธอนั่นแหละยัยตัวแสบ นี่เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ยเห็นมั้ยว่าน้ำก๋วยเตี๋ยวเธอทำฉันเลอะหมดแล้ว!!” นายบีบอยนั่นก็บ่นยาวเหยียด คิดว่าบ่นแล้วตัวจะหายเลอะหรือไงกัน =_=
“ก็เห็นนะ แต่ฉันช่วยให้มันหายเลอะไม่ได้ และอีกอย่างถ้านายไม่จับแขนฉันไว้ นายก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเละๆ แบบนี้ สรุปคือนายทำของนายเอง ถ้างั้นกรุณาปล่อยมือจากแขนฉันด้วย” ฉันพูดยาวเหยียดบ้างแต่นายบีบายก็ไม่มีท่าทีจะปล่อย ฉันเลยสะบัดแขนอีกครั้งและแรงกว่าเก่า และคราวนี้ได้ผลแขนฉันหลุดออกจากมืออีตาบ้าบีบอยได้สำเร็จ
พอได้โอกาสฉันก็ลุกขึ้นแล้วเตรียมจะเดินหนีจากตรงนั้นอีกครั้งแต่นายบีบอยบ้านั่นก็ไม่ลดละความพยายามเดินอ้อมโต๊ะมาดักข้างหน้าฉันไว้ แล้วคว้าแขนฉันไว้อีกครั้ง นายนี่เป็นอะไรกับแขนฉันมากหรือเปล่าเนี่ย ขยันจับจริงถ้าอยากได้เดี๋ยวฉันตัดแขนให้เลยเอามั้ย! (แต่อย่างที่รู้ใครจะบ้าไปตัดแขนให้หมอนี่กัน)
“...!” ฉันคิดจะต่อว่าหมอนั่น แต่จู่ๆ ก็มีมือใครไม่รู้มากระชากแขนฉัน (แขนอีกแล้ว!!!) ออกจากมือของนาบบีบอยซะก่อน
“ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว” คนๆ นั้นพูดเสียงเรียบก่อนจะดึงฉันให้เดินออกจากตรงนั้นแล้วพาเดินออกมาจากโรงอาหาร โดยปล่อยให้นายบีบอยยืนมึนกับเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้คาดคิด กว่านายนั่นจะตั้งสติได้ฉันก็ถูกลากขึ้นอาคารเรียนไปแล้ว
“นี่นาย! หยุดนะ! นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย” คนที่ช่วยดึงฉันออกมาจากมือนายบีบอยเป็นผู้ชายตัวสูงแต่ลักษณะรูปร่างดูคุ้นๆ ตายังไงไม่รู้
“ฉันก็จะพาเธอเข้าห้องเรียนน่ะสิ” เขาหยุดเดินแล้วหันมาตอบคำถามฉัน
รู้แหละ! ที่บอกว่านายนี่คุ้นๆ นั่นเพราะนายนี่คืออีตาบ้าหนังสือแฝดนั่นเอง คนที่จะเจอและสร้างความอับอายให้ฉันตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนนั่นแหละ (แต่รู้สึกว่าคุณเธอจะสร้างความอับอายนั่นขึ้นมาเองนะ นางเอกเรานี่เปิ่นจริงๆ :จากผู้แต่งเจ้าค่ะ J)
“นะ นาย” ทำเอาฉันช็อกไปเลย ก็ไม่คิดว่าจะเจอนายนี่เร็วขนาดนี้นี่นา ก่อนหน้านี้ก็คิดว่ายังไงโรงเรียนมันก็แคบแค่นี้ ยังไงสักวันเราก็ต้องเจอคนที่เราไม่อยากเจอเข้าซักวัน แต่ฉันว่าเจอแบบยกกำลังสองแบบนี้ฉันก็รับไม่ไหวหรอกนะ
“เข้าห้องซะ” เขาบอกก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปให้ห้องเรียยนคาดว่าน่าจะเป็นห้องเรียนที่ฉันกำลังตามหาอยู่ เพราะข้างบนปานประตูมีป้ายเขียนห้องบอกอยู่
อย่าบอกนะว่านี้เป็นห้องเรียนฉันน่ะ ฉันเดินผ่านห้องนี้หลายรอบเลยนะเนี่ย =_=
เมื่อเดินเข้ามาในห้องไม่มีใครอยู่เลยนอกจากนายหนังสือแฝดที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าต่างด้านหลังห้อง ฉันไม่รู้จะไปนั่งตรงไหนดีเลยเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆ กับเขา นายนั่นเหลือบหางมามองก่อนจะหันกลับไปมองสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างดังเดิม
“ใช่! ฉันก็ว่างั้นแหละ ฮะฮ่าๆๆ...อะ!” ฉันกำลัง (ทำใจ) ถามนายนี่ออกไปว่าทำไมเขาถึงมาช่วยฉันออกไว้แต่ก็มีนักเรียนหญิงสองคนเดินคุยกันเข้ามาในห้องซะก่อน แต่ที่น่าแปลกคือเมื่อยัยสองคนนั้นเห็นฉันและนายหนังสือแฝดนั่งอยู่ยัยสองคนนั้นก็หุบปากเงียบไปเลย แต่ก็ยังคงคุยกันด้วยเสียงที่เบาสุดๆ (กระซิบนั่นแหละ -_-)
นักเรียนเริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องเรื่อยๆ เสียงพูดคุยกันดังๆ ตามห้องเรียนปกติที่ทุกห้องน่าจะมีแต่ห้องนี้กลับไม่มีเสียงอย่างว่าเลย แต่ฉันรู้สึกว่ามีสายตาจำนวนหนึ่ง ไม่ใช่สิ เป็นจำนวนมากเลยต่างหากล่ะ เพราะสายตาคนในห้องพร้อมใจกันพากันจ้องมาที่ฉันอย่างเปิดเผยแบบสุดๆ แต่ละสายตานี่เหมือนกำลังจะบอกอะไรบ้างอย่างให้ฉันรู้อยู่ แต่ขอประทานโทษทีนะคือฉันแปลความหมายจากสายตาพวกนั้นไม่ได้น่ะ (^/ \^)
“ทำไมห้องนี้ถึงเงียบจังล่ะ” ฉันเผลอหันไปถามนายหนังสือแฝดที่นั่งข้างๆ อย่างลืมตัว
นายนั่นหันหน้ากลับมามองฉันแล้วเลื่อนสายตาไปมองคนในห้อง จากที่คนในห้องพยายามส่งซิก (?) อะไรบ้างอย่างให้ฉันรู้ พอพวกนั้นเจอสายตาที่นายหนังสือแฝดเข้าไปก็หันกลับไปคุยกันกับคนที่อยู่ข้างๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ไม่ค่อยมีพิรุธเลย) เมื่อเห็นอย่างนั้นนายหนังสือแฝดก็หันกลับมาประเชิญหน้ากับฉันอีกครั้ง เหมือนนายนั้นจะบอกคำตอบที่ฉันรออยู่แต่อาจารย์กลับเข้าห้องมาขัดจังหวะซะก่อน
ความคิดเห็น