คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เกือบไม่รอด
อนที่ 7
เสียอโยิใล้มา ันลานิ้วมือออให้มอเห็น แ่ยัเอามือปิหน้าอยู่ อนนี้โยิำลัยืนอยู่รหน้าอัน ัวอโยิสูมานระับสายาอันอยู่เพียหน้าออเา ันมอเห็นแ่ผิวาวๆ ับิแพแน่นๆ อโยิ ันรีบหุบนิ้วเ้าหาันทันที ไม่อยาเห็นไปมาว่านี้
"เลิปิหน้าไ้แล้ว" โยิพยายามึระามืออันออ
ันไม่ยอม่ายๆ พยายามยื้อเอาไว้ แ่ัน็ไม่สามารถสู้แรผู้ายไ้ โยิึนันลอยเ้าไปบหน้าออเา ันเบิาว้า ริมฝีปาอันุมพิหน้าออโยิอย่าั ‘โอ๊ยยยย! ายแน่ๆ’
-โยิ-
านนี้ผม้อยวามอบให้ับไอ้ันที่พาเนมาส่ถึที่ ผม้มมอนที่บหน้าอยู่รหน้าออผม เธออายไม่ยอมเยหน้าึ้นมามอผมเลย ไ้ทีผมอเนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้เธอหนีไปไหนไ้
“เธอมาที่นี่ทำไม” ผมถาม
“ปะ... ปล่อย่อน แล้วเรามาุยันีๆ” เนพูเสียสั่น ัว็สั่น สสัยะลัวผมมา ผมยอมปล่อยเธอแ่โยี
เนรีบถอยหลัเว้นระยะห่าาผมพอสมวร นัยน์าลมโมอผมอย่าไม่ไว้วาใ ‘ผู้หิอะไรเวลาลัวยัน่ารั’ ผมไม่โริไปใ่ไหม
“ะ...ันเอายามาให้”
ผมมอถุยาในมืออเน เธออยาะมาอโทษเรื่อที่ัผม แ่เสียใ้วย เพราะว่าผมไม่ให้อภัย ผมรับถุยามาาเน ่อนะโยนมันทิ้ไปอย่าไม่ไยี
“นี่นาย ถ้าไม่อยาไ้็บอันีๆ ็ไ้! ทำไม้อโยนทิ้้วย ถึมันะไม่แพ แ่ราายาถุนั้น ันิน้าวไ้มื้อหนึ่เลยนะ”
เธอเทศน์ผมเป็นุพร้อมับทำหน้าเสียายยาถุนั้น ทำไมผม้อรู้สึผิ! วามริเนไม่้อเปลือเินื้อยาทำแผลมาให้ผม็ไ้ อย่าอื่นน่าะไถ่โทษไ้ีว่า
“ันอยาไ้อย่าอื่นมาว่า” ผมส่สายาเ้าเล่ห์มอไปที่เน
“นายะทำอะไร” เนเินถอยหลัหนีผม แ่ผมเินเ้าไปใล้เธอเรื่อยๆ
ผมไม่ปล่อยโอาสให้เนเปิประูหนีไป ผมยมือยันประูห้อเอาไว้ ่อนะรวบเอวอเธอเอาไว้า้านหลั
“ปล่อยันนะ ไอ้บ้า!”
ผมุหน้าลรออาว สูลิ่นหอมอ่อนๆ ลิ่นเหมือนแป้เ็ ผมไม่สนว่าเธอะิ้นหรือ่อว่าผมแรแ่ไหน ผมหันัวอเนให้มาเผิหน้า
“อื้อ!”
่อนะบยี้ริมฝีปาอย่าหนัหน่ว ผมสอลิ้นอุ่นเ้าไปในโพรปาเล็ ัววามหวานอย่าไม่รู้บ ยิ่เธอพยายามัืนมาเท่าไหร่ ผม็ยิ่ึัมาึ้น
อยู่ๆ เน็หยุิ้นัืน เธอำลัร้อไห้ ผมถอนริมฝีปาอออย่ารู้สึผิ
“พอใหรือยั หรืออยาทำมาว่านี้” เนถามผมเสียสะอื้น
ผมถอนหายใออมาแรๆ มอผู้หิรหน้าอย่ารู้สึัใ ผมใ้หลัมือเ็น้ำาให้ับเธออย่านุ่มนวล
“ถ้าอยา ะยอมให้ไหมล่ะ” ผมแล้วนีนเธอ
“ลเหรอ! ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้...!”
“ถ้ายัไม่หยุ ันะลาเธอึ้นเีย”
เนรีบหุบปา ผมรู้สึสะใเล็น้อยที่เอานะผู้หิในอ้อมอไ้
“ื้อยามาให้ไม่ใ่เหรอ ทาให้หน่อย” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อ ปล่อยเนออาอ้อมอ เินไปนั่อยู่รอบเีย
“ไม่มีมือหรือไ” เนบ่นเบาๆ แ่ผมไ้ยิน
เนเินมานั่อยู่ร้าน้าผม เธอมอ้อนใส่ผม แ่็ยอมทำแผลให้ผมโยี ผมแอบมอหน้าอเน เธอเป็นผู้หิที่สวย ใบหน้ารูปไ่ วาลมโอยู่ใ้ิ้วเรียวสวย มูโ่เล็น้อย ริมฝีปาสีมพูระเรื่อน่าูบ
เวลามอเนแล้วผมรู้สึสบายา เธอไม่แ่หน้า ผมรยาวถูปล่อยสยายามธรรมาิ ผมรู้สึอบเธอ แ่อบถึั้นไหนผมยัอบไม่ไ้
“ไม่้อยื่นหน้าเ้ามาใล้็ไ้”
เธอรู้ัวนไ้ ผมว่าะแล้ยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆ แล้วโมยหอมแ้มสัหน่อย
“ันทำแผลให้นายเสร็แล้ว” เนลุึ้นยืน ทำท่าะเินออไป
ผมรีบุแนเธอไว้ เธอล้มลนั่อยู่บนัอผม สีหน้าอเธอบ่บอว่าไม่อบารระทำอผม แ่ผมไม่แร์ ถ้าผมอยาอ ผม็ะอ ถ้าผมอยาูบ ผม็ะูบ
“ะรีบไปไหน ันยัไม่อนุาให้เธอไป”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ัน” เนิ้นัืน นั่เยๆ ให้ผมอมันะายหรือไ
ผมเริ่มรู้สึหุหิ ันนที่ำลัิ้นอย่าน่ารำาลไปนอนับเีย ่อนที่ผมะึ้นร่อมัวอเธอ "นายะทำอะไร!"
“ผู้ายับผู้หิอยู่ในห้อันสอ่อสอ เธอิทำอะไรละ” ผมยิ้มอย่าั่วร้าย
“ปล่อยันนะ ไอ้บ้า!!! ...!”
่อนที่เธอะรี๊ออมาผมรีบูบปิปาอเธอทันที เสียร้ออู้อี้ัอยู่ในลำอ ผมรึมือบาทั้สอ้าที่ำลัทุบีเอาไว้บนเหนือหัว ส่วนอีมือผม็ลูบไล้ เลื่อนเ้าไปภายใ้เสื้อนัศึษา
๊อ! ๊อ! ๊อ! เสียเาะประูัึ้นััหวะ ผมำใหยุแล้ผู้หิรหน้าแล้วเินไปเปิประู
"ไอ้เหว่ย มึมีอะไรวะ! " ไอ้เหว่ยพยายามมอเ้าไปในห้ออผม แ่ผม็ยืนบัประูเอาไว้ ไม่ให้มันมอเห็นผู้หิที่อยู่้าใน
เนใ้โอาสที่ผมำลัะุยับหลเหว่ย พยายามะออาห้อ แ่ผม็รั้เอาไว้
“ยัไม่ให้ไป!” ผมบออย่าหุหิ
“เพียะ!!!” เนฟามือลบนหน้าอผมเ็มแร
“เฮ้ย!!!” หลเหว่ยร้อออมาอย่าใ ไม่ิว่านอย่าผมะโนผู้หิบ
“มึมีเรื่ออะไร่วนไหม” เพราะถ้าไม่่วนผมะัารับเน่อ
“่วนมา!”
สีหน้าอไอ้เหว่ยบอว่า่วนริ ผมึยอมปล่อยเนออไปาห้ออย่าฝืนใ เนรีบวิ่หนีออไป ผมเห็นเธอปาน้ำา ‘เอาไว้่อย้อทีหลั’ ผมิในใ ่อนะหันมามอหน้าไอ้เหว่ยอย่าเอาเรื่อ ถ้า่วนไม่ริ ผมะระโเะ้านอมันรนี้
“ไอ้นนท์มันท้าแ่รถับมึ เอาไ”
ผมเินไปหยิบบุหรีุ่สูบ ทำหน้าเบื่อหน่าย ไอ้นนท์ท่าทามันะไม่ยอมบับผม่ายๆ มาท้าแ่รถับผมให้เสียรถฟรีๆ ทำไม เอาเวลาไปหาผู้หิใหม่ ่ายว่าไหม
“เอาิ ูะใ้โอาสนี้ำัมัน!”
“โอเ ัไป!” ไอ้เหว่ยมันยิ้มอย่าอารม์ี เรื่อ่อยี้อยให้มันริๆ
+++++++++++++++++++++++++++
อีบุ๊้า
ความคิดเห็น