คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
หลัาที่รุ่นิอยู่นาน แพรวา็ัสินใอย่าไม่เ็มในัที่ะรับ้อเสนอออเลสานโร เพราะเธอรู้ีว่าเธอไม่มีทาสู้ับอำนาและอิทธิพลอเาไ้ หาเธอยัึันที่ะปิเสธ น้อภีมอาถูพาออไปโยไม่มีเธออยู่้า ๆ แพรวาึเลือที่ะยอมาม แ่ในะเียวัน เธอเอ็มีำถามที่้าาใ และ้อารำอบาอเลสานโรให้ัเน
"่อนที่ันะไปับุ ันอถามอะไรบาอย่าไ้ไหม?" แพรวาล่าว น้ำเสียอเธอริัะที่วา้อมออเลสานโร "พ่ออน้อภีมือใร?"
อเลสานโรนิ่เียบไปรู่หนึ่ สายาอเามีประายวามเศร้าและัวล ่อนะอบ้วยน้ำเสียหนัแน่น "พ่ออน้อภีมือพี่ายอผม... 'ลูัส' เาำลัป่วยหนั และเาอยาเอลูาย่อนที่เาะาไป นั่นเป็นเหุผลที่เาอให้ผมพาน้อภีมลับไปที่อิาลี"
ำอบนั้นทำให้แพรวารู้สึเหมือนถูแทลึลในหัวใ วามรู้สึ่า ๆ พุ่เ้ามาในใเธอ ทั้วามโรธ วามเสียใ และวามเห็นใ ารที่รู้ว่าพ่อแท้ ๆ อน้อภีมป่วยหนัและ้อารพบลูาย็เป็นสิ่ที่เธอไม่อาเพิเยไ้ แม้ว่าเธอะยัมีวามรู้สึมื่นอยู่ที่ลูัสเยปิเสธที่ะรับผิอบ่อพลอยและน้อภีม
"ถ้าอย่านั้น เราวรเริ่มาารทีุ่ไ้รู้ัับน้อภีม่อน" แพรวาล่าว หลัาั้สิไ้ "ไปับันอนนี้ เราะไปรับเาที่โรเรียน ุวรไ้พบและทำวามรู้ัับเา่อนที่ะพาเาลับไปหา...พ่ออเา"
อเลสานโรพยัหน้าเห็น้วย เาเินามแพรวาไปยัรถอเธอ ทั้สอนับรถออไปยัโรเรียนที่น้อภีมเรียนอยู่ ึ่เป็นโรเรียนอนุบาลเล็ ๆ บนเาะสมุย ท่ามลาบรรยาาศที่เียบสบ มีเพียเสียนร้อและลมทะเลที่พัผ่านเบา ๆ
เมื่อไปถึโรเรียน เ็ ๆ ำลัเล่นอยู่ในสนามห้า แพรวาพาอเลสานโรเินไปที่มุมหนึ่อสนาม ึ่เธอเห็นน้อภีมำลัวิ่เล่นับเพื่อน ๆ เ็ายัวเล็ที่มีวาสใสและรอยยิ้มสื่น วิ่ไปมาอย่าไร้ัวล
"นั่นน้อภีม" แพรวาระิบบออเลสานโร เา้อมอเ็าย้วยสายาที่ผสมผสานทั้วามสุและวามเศร้า
แพรวาเรียน้อภีมให้วิ่มาหา "ภีมับ มาหาแม่เร็ว มีนอยาเอหนู"
น้อภีมหันมามอ และเมื่อเห็นแพรวายืนอยู่ับายแปลหน้านหนึ่ เา็เินเ้ามาหาพร้อมับรอยยิ้ม "ุลุนนี้เป็นใรเหรอรับ?"
อเลสานโรมอเ็าย้วยวามรู้สึที่ยาะอธิบาย หัวใอเาเ้นแรเมื่อมอเห็นใบหน้าอหลานายที่เหมือนับลูัสเมื่อรั้ยัเป็นเ็ "สวัสีรับ ภีม... ผมเป็นเพื่อนอแม่แพร ผมื่ออเลสานโร"
น้อภีมมอายนนี้้วยวามสสัยเล็น้อย แ่็ยัยิ้มอย่าไร้เียสา "สวัสีรับ ลุอเลสานโร"
แพรวายืนมอูทั้สอนที่ำลัทำวามรู้ััน หวัว่าารพบันรั้นี้ะ่วยให้อเลสานโรเ้าใและเห็นุ่าอวามผูพันระหว่าเธอับน้อภีมมายิ่ึ้น และบาที...มันอาะ่วยให้ารัสินใอเธอในอนาเป็นไปไ้่ายึ้นเ่นัน
เมื่อทั้สามนออาโรเรียนไปแล้ว แพรวา็พาน้อภีมและอเลสานโรไปที่ร้านอาหารเล็ ๆ ริมทะเล บรรยาาศเียบสบ มีลมทะเลพัมาเป็นระยะ ๆ เสียลื่นระทบายหาเบา ๆ ทำให้ทุนรู้สึผ่อนลายึ้นเล็น้อย
ที่โ๊ะอาหาร น้อภีมนั่้าแพรวา ส่วนอเลสานโรนั่อยู่ฝั่ร้าม เ็ายมอไปรอบ ๆ ร้านอย่าสนใ แ่เมื่อลับมามอที่ผู้ให่สอนที่ำลัุยัน้วยภาษาอัฤษ ิ้วเล็ ๆ อเา็มวเป็นปม ใบหน้าแสวามสับสนอย่าัเน
“Mommy, ลุนนี้พูอะไรเหรอรับ?” น้อภีมหันมาถามแพรวาอย่าไร้เียสา เพราะเาไม่่อยเ้าใภาษาอัฤษ และุ้นเยับารพูภาษาไทยมาว่า
แพรวายิ้มเบา ๆ ่อนะหันไปบออเลสานโร "น้อภีมไม่่อยเ้าใภาษาอัฤษ่ะ เาเพิ่เริ่มเรียนและยัพูไ้นิหน่อยเท่านั้น"
อเลสานโรพยัหน้าอย่าเ้าใ แล้วหันไปยิ้มให้หลานาย "It's okay, Phim. I will try to learn some Thai, too." เาพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน
น้อภีมยัมวิ้วเล็น้อย แล้วหันไปมอแพรวาอย่าาหวัให้เธอแปลให้ "ลุอเลสานโรบอว่าไม่เป็นไรรับ เี๋ยวลุะพยายามเรียนภาษาไทยเหมือนัน" แพรวาแปลให้้วยเสียนุ่มนวล
"Really? ลุะเรียนภาษาไทยริ ๆ เหรอรับ?" ภีมถาม้วยวาเป็นประาย แม้ะยัไม่เ้าใทุอย่าที่เิึ้น แ่เา็เริ่มรู้สึว่าายนนีู้ใีและเป็นมิร
อเลสานโรพยัหน้า "Yes, really. I want to be able to talk to you." เาอบพร้อมรอยยิ้ม
"ลุบอว่าใ่รับ ลุอยาุยับหนูไ้" แพรวาแปลให้ น้อภีมยิ้มว้าึ้น รู้สึถูะาับลุอเลสานโร แม้ว่าะยัพูุยันลำบา แ่วามพยายามออเลสานโรที่ะสื่อสารับเา็ทำให้เ็ายรู้สึอบอุ่นใ
ระหว่ามื้ออาหาร อเลสานโร็พยายามะถามำถาม่าย ๆ ับน้อภีม เ่น อบินอะไร หรืออบเล่นอะไร แ่ทุรั้็้อหันมาหาแพรวาเพื่ออให้่วยแปล เ็ายึนั่ฟัผู้ให่สอนพูุยันไปมาโยที่้ออยหันไปมอแพรวาเป็นระยะ เพื่อรอให้เธอแปลเป็นภาษาไทยให้เาเ้าใ
ถึแม้ว่าะมีอุปสรรเรื่อภาษา แ่แพรวา็สัเเห็นว่า น้อภีมเริ่มเปิใและยิ้มมาึ้นทุรั้ที่อเลสานโรพยายามะุยับเา ารที่ายนนี้แสวามั้ใที่ะทำวามรู้ัับน้อภีมอย่าริใ ทำให้แพรวาเริ่มเห็นว่าอาะมีวามหวัในทาเลือนี้ริ ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
อบเรื่อนี้ อย่าลืมิาม หัวใให้ัน้วยนะะ อบุ้า
ความคิดเห็น