ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro - แล้วชั้นล่ะ...รักนายมากรึเปล่า?
Part Intro
บนถนนคราคร่ำไปด้วยรถรายามค่ำคืน เสียงหวอของรถพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งหวีดเสียงลั่นบนท้องถนน เพื่อขอเส้นทาง...ร่างบางที่อยู่ในนั้นนอนนิ่งไม่ไหวติง มือเล็กถูกกุมเอาไว้แน่น และถูกบีบอยู่บ่อยครั้งเพื่อให้เค้ารู้สึกตัว
ร่างบางปรือตามองเห็นชายหนุ่มรูปงามเพียงเลือนลาง ก่อนทุกอย่างจะเบลอหายไป...
‘ฮ่าๆๆ’
เสียงหัวเราะของใครดังก้องอยู่
เสียงราวกับดังอยู่ไกลๆ
คนๆ นั้น ใครน่ะ?
เขาจะวิ่งไปไหนกันนะ
เฮือก!!
ร่างบางสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทั้งปวง เขาลุกขึ้นนั่ง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วร่างกาย
อึก!
“โอ๊ย...” เปล่งเสียงออกมาแผ่วเบา มือบางจับไปตรงหน้าอกข้างซ้าย เมื่อก้มดูก็พบว่าตนเองนั้นถูกพันด้วยผ้าสีขาวเอาไว้ครึ่งตัว
คิ้วบางขมวดมุ่นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ตรงหน้าอกยังปวดหนึบและตอนนี้เค้ารู้สึกมึนหัวอย่างมาก
“แจจุง!...แจจุงฟื้นแล้ว” ร่างสูงเปิดประตูเข้ามา เห็นคนรักนั่งอยู่ก็รีบปรี่มาหาด้วยความดีใจ
“ยุน...ยุนโฮ” แจจุงไม่แน่ใจนัก แต่คนตรงหน้าพยักหน้า แปลว่าเค้าจำคนไม่ผิดสินะ
“ชั้นจะตามหมอมาดูอาการนายก่อนนะ” ยุนโฮรีบเร่งออกไปด้วยความดีใจ
.
.
.
จากคำบอกเล่าของยุนโฮ เค้าหลับไปเดือนนึงเต็มๆ ไม่มีใครกล้าคาดหวังว่าคิมแจจุงจะรอดชีวิต และไม่มีใครรู้ว่าใครกันบริจาคหัวใจให้เค้า
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?” ยุนโฮถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เค้ามานั่งเฝ้า คอยดูแลเช็ดตัวปรนบัติดูแลทุกอย่างในระหว่างที่แจจุงยังไม่ฟื้น
“อืม...นิดหน่อยน่ะ” ตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก...แจจุงยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมยุนโฮต้องดีกับตนขนาดนี้
“เดี๋ยว ก็หายแล้ว...แจจุงเก่งที่สุดอยู่แล้วนี่ครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างสูง กับสัมผัสจากมือใหญ่ยามลูบศีรษะของแจจุง ราวกับคนรักก็ไม่ปาน ร่างบางยิ่งสับสน
“เรา...เอ่อ...เรา...” แจจุงอ้ำๆ อึ้งๆ จนยุนโฮสงสัย
“หืม?”
“คือว่าเรา...เราเป็นอะไรกันเหรอ?” แจจุงกัดฟันถามในที่สุด ยุนโฮชักมือทันทีด้วยความช็อค
“ล้อชั้นเล่นเหรอแจจุง...นี่มันไม่ตลกเลยนะ” ยุนโฮพยายามฝืนยิ้ม
“คือชั้น...ชั้น...ชั้น”
“คิมแจจุง...นายผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจนะ ไม่ได้เปลี่ยนสมอง จะบอกว่าจำชั้นไม่ได้รึไง...คงไม่มั้ง!” ยุนโฮแทบลมจับ
“ขอโทษนะยุนโฮ...ชั้นจำได้ว่านายเป็นใคร แต่แปลกใจที่ชั้นไม่รู้ว่าเราคบกันด้วยฐานะอะไร” แจจุงรีบอธิบาย
“แจ จุง...ชั้นชัดเจนทุกอย่างนะ เรารักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เกือบสิบปีแล้วนะที่เราคบกันน่ะ” ยุนโฮย้ำชัด แม้จะไม่เข้าใจในคำถามเท่าไหร่นักก็ตาม
“งั้นเหรอ?...พ่อแม่ชั้นบอกว่านายมานอนเฝ้าชั้นทุกวัน” สีหน้ายังคงแสดงออกถึงความไม่แน่ใจ
“ใช่”
“นายชั้นรักมากเลยใช่มั้ย?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แล้วชั้นล่ะ...รักนายมากรึเปล่า?”
แจจุงถามไปด้วยความข้องใจจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นได้กรีดแทงหัวใจของชองยุนโฮอย่างเลือดเย็นเลยทีเดียว
“รัก สิ...เรารักกันมากเลยต่างหากล่ะ...ถ้านายไม่ล้มป่วยไปซะก่อน ป่านนี้เราคงแต่งงานกันไปแล้ว” ยุนโฮกุมมือทั้งสองของร่างบางเอาไว้ และเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน แม้ในใจจะเจ็บแปลบอยู่ลึกๆ ก็ตาม
“แม่ชั้นก็บอกว่างั้น” แจจุงได้ฟังเรื่องราวของตนเองจากบิดามารดามาบ้างแล้ว
แต่ทุกอย่างมันแปลกไปจริงๆ
“เกิด อะไรขึ้นแจจุง...บอกชั้นได้มั้ย? มีอะไรเปลี่ยนไประหว่างเราอย่างงั้นเหรอ?” ยุนโฮรู้สึกและรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น...คิมแจจุงที่เคยน่า รักอ่อนหวาน พูดจาไพเราะคนนั้นหายไปไหนกันนะ
“จะให้ชั้นพูดจริงๆ เหรอ?”
“พูดมาเถอะ...ชั้นยินดีรับฟังทุกอย่าง”
“ชั้น...ชั้น...”
“ว่าไงล่ะ?”
“ชะ ชั้น...” เม้มปากแน่นอีกครั้ง และชั่งใจ
หากพูดออกไปแล้วอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงกัน
“.....” ยุนโฮรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ชั้นไม่...เฮ้อ ช่างมันเถอะ พอชั้นหายป่วยก็คงดีขึ้นเองแหละ” แจจุงดึงมือตนเองกลับ ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน แล้วหันหลังให้
ยุนโฮมองการกระทำหมางเมินเช่นนั้นอย่างใจเสีย...
ร่างสูงเลือกที่จะเงียบ
ผ้าห่มผืนบางถูกมือใหญ่ดึงขึ้นมาปิดจนถึงคอของร่างบาง...ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาโดยไม่ปริปากทั้งๆ ที่ข้างในใจแทบจะระเบิด
★ •:*´¨`*:•.☆۩
‘อื้มมมม หอมมากเลย’
เสียงใครกัน? ไม่คุ้นหู
ดอกไม้สีม่วงที่ถูกยื่นไปข้างหน้าเป็นภาพเบลอๆ ... มีใครอีกคนยื่นมือมารับ
‘หอมดีนี่’
ฮึก!!!
อีกครั้งที่ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามร่างกายเต็มไปหมด แจจุงหายใจหอบจนล้า
“เป็นอะไรแจจุง...เป็นอะไรรึเปล่า?” ยุนโฮที่นอนอยู่ข้างๆ รีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่...ชั้นไม่เป็นไร” ร่างบางปัดมือยุนโฮออกไปอย่างขืนๆ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้อีกครั้ง
.
.
.
4 เดือนกว่าแล้วหลังจากออกจากโรงพยาบาล ยุนโฮขออนุญาตพ่อแม่ของแจจุงเพื่อขอเป็นผู้ดูแล และรับร่างบางมาอยู่ด้วยกัน...แจจุงจำใจมาอยู่ที่นี่เพราะคิดว่าความรักที่ เคยมีให้ยุนโฮอาจหวนกลับมาอีกครั้ง...แต่แล้วผู้ชายคนนั้นที่เค้าเห็นแทบทุก คืนในฝัน กลับทำให้ใจเค้าปวดหนึบ
ปวด ... จนจุก
แทบหายใจไม่ได้
ยุนโฮมีความอดทนสูง และหวังว่าความใกล้ชิดและความดีที่เค้ามีจะทำให้หัวใจของแจจุงเต้นแรงเพราะเค้าได้อีกครั้ง
ยุนโฮยังหวัง...
“รักนะครับคนดี” เสียงกระซิบข้างหู กับสัมผัสบางเบาตรงพวงแก้ม...แจจุงนอนนิ่งให้หอมแต่ไม่ตอบสนองใดๆ
ร่างสูงเอนกายลง ก่อนจะวาดแขนโอบกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง...แจจุงนอนนิ่งให้กอด แต่ไม่ตอบสนองใดๆ อีกเช่นกัน
“ยุนโฮ...”
“หืม?” ร่างสูงดีใจที่ถูกเรียก รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นทันที
“ชั้นอยากกลับบ้าน”
★ •:*´¨`*:•.☆۩
TBC
บนถนนคราคร่ำไปด้วยรถรายามค่ำคืน เสียงหวอของรถพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งหวีดเสียงลั่นบนท้องถนน เพื่อขอเส้นทาง...ร่างบางที่อยู่ในนั้นนอนนิ่งไม่ไหวติง มือเล็กถูกกุมเอาไว้แน่น และถูกบีบอยู่บ่อยครั้งเพื่อให้เค้ารู้สึกตัว
ร่างบางปรือตามองเห็นชายหนุ่มรูปงามเพียงเลือนลาง ก่อนทุกอย่างจะเบลอหายไป...
‘ฮ่าๆๆ’
เสียงหัวเราะของใครดังก้องอยู่
เสียงราวกับดังอยู่ไกลๆ
คนๆ นั้น ใครน่ะ?
เขาจะวิ่งไปไหนกันนะ
เฮือก!!
ร่างบางสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทั้งปวง เขาลุกขึ้นนั่ง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วร่างกาย
อึก!
“โอ๊ย...” เปล่งเสียงออกมาแผ่วเบา มือบางจับไปตรงหน้าอกข้างซ้าย เมื่อก้มดูก็พบว่าตนเองนั้นถูกพันด้วยผ้าสีขาวเอาไว้ครึ่งตัว
คิ้วบางขมวดมุ่นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ตรงหน้าอกยังปวดหนึบและตอนนี้เค้ารู้สึกมึนหัวอย่างมาก
“แจจุง!...แจจุงฟื้นแล้ว” ร่างสูงเปิดประตูเข้ามา เห็นคนรักนั่งอยู่ก็รีบปรี่มาหาด้วยความดีใจ
“ยุน...ยุนโฮ” แจจุงไม่แน่ใจนัก แต่คนตรงหน้าพยักหน้า แปลว่าเค้าจำคนไม่ผิดสินะ
“ชั้นจะตามหมอมาดูอาการนายก่อนนะ” ยุนโฮรีบเร่งออกไปด้วยความดีใจ
.
.
.
จากคำบอกเล่าของยุนโฮ เค้าหลับไปเดือนนึงเต็มๆ ไม่มีใครกล้าคาดหวังว่าคิมแจจุงจะรอดชีวิต และไม่มีใครรู้ว่าใครกันบริจาคหัวใจให้เค้า
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?” ยุนโฮถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เค้ามานั่งเฝ้า คอยดูแลเช็ดตัวปรนบัติดูแลทุกอย่างในระหว่างที่แจจุงยังไม่ฟื้น
“อืม...นิดหน่อยน่ะ” ตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก...แจจุงยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมยุนโฮต้องดีกับตนขนาดนี้
“เดี๋ยว ก็หายแล้ว...แจจุงเก่งที่สุดอยู่แล้วนี่ครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างสูง กับสัมผัสจากมือใหญ่ยามลูบศีรษะของแจจุง ราวกับคนรักก็ไม่ปาน ร่างบางยิ่งสับสน
“เรา...เอ่อ...เรา...” แจจุงอ้ำๆ อึ้งๆ จนยุนโฮสงสัย
“หืม?”
“คือว่าเรา...เราเป็นอะไรกันเหรอ?” แจจุงกัดฟันถามในที่สุด ยุนโฮชักมือทันทีด้วยความช็อค
“ล้อชั้นเล่นเหรอแจจุง...นี่มันไม่ตลกเลยนะ” ยุนโฮพยายามฝืนยิ้ม
“คือชั้น...ชั้น...ชั้น”
“คิมแจจุง...นายผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจนะ ไม่ได้เปลี่ยนสมอง จะบอกว่าจำชั้นไม่ได้รึไง...คงไม่มั้ง!” ยุนโฮแทบลมจับ
“ขอโทษนะยุนโฮ...ชั้นจำได้ว่านายเป็นใคร แต่แปลกใจที่ชั้นไม่รู้ว่าเราคบกันด้วยฐานะอะไร” แจจุงรีบอธิบาย
“แจ จุง...ชั้นชัดเจนทุกอย่างนะ เรารักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เกือบสิบปีแล้วนะที่เราคบกันน่ะ” ยุนโฮย้ำชัด แม้จะไม่เข้าใจในคำถามเท่าไหร่นักก็ตาม
“งั้นเหรอ?...พ่อแม่ชั้นบอกว่านายมานอนเฝ้าชั้นทุกวัน” สีหน้ายังคงแสดงออกถึงความไม่แน่ใจ
“ใช่”
“นายชั้นรักมากเลยใช่มั้ย?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แล้วชั้นล่ะ...รักนายมากรึเปล่า?”
แจจุงถามไปด้วยความข้องใจจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นได้กรีดแทงหัวใจของชองยุนโฮอย่างเลือดเย็นเลยทีเดียว
“รัก สิ...เรารักกันมากเลยต่างหากล่ะ...ถ้านายไม่ล้มป่วยไปซะก่อน ป่านนี้เราคงแต่งงานกันไปแล้ว” ยุนโฮกุมมือทั้งสองของร่างบางเอาไว้ และเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน แม้ในใจจะเจ็บแปลบอยู่ลึกๆ ก็ตาม
“แม่ชั้นก็บอกว่างั้น” แจจุงได้ฟังเรื่องราวของตนเองจากบิดามารดามาบ้างแล้ว
แต่ทุกอย่างมันแปลกไปจริงๆ
“เกิด อะไรขึ้นแจจุง...บอกชั้นได้มั้ย? มีอะไรเปลี่ยนไประหว่างเราอย่างงั้นเหรอ?” ยุนโฮรู้สึกและรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น...คิมแจจุงที่เคยน่า รักอ่อนหวาน พูดจาไพเราะคนนั้นหายไปไหนกันนะ
“จะให้ชั้นพูดจริงๆ เหรอ?”
“พูดมาเถอะ...ชั้นยินดีรับฟังทุกอย่าง”
“ชั้น...ชั้น...”
“ว่าไงล่ะ?”
“ชะ ชั้น...” เม้มปากแน่นอีกครั้ง และชั่งใจ
หากพูดออกไปแล้วอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงกัน
“.....” ยุนโฮรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ชั้นไม่...เฮ้อ ช่างมันเถอะ พอชั้นหายป่วยก็คงดีขึ้นเองแหละ” แจจุงดึงมือตนเองกลับ ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน แล้วหันหลังให้
ยุนโฮมองการกระทำหมางเมินเช่นนั้นอย่างใจเสีย...
ร่างสูงเลือกที่จะเงียบ
ผ้าห่มผืนบางถูกมือใหญ่ดึงขึ้นมาปิดจนถึงคอของร่างบาง...ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาโดยไม่ปริปากทั้งๆ ที่ข้างในใจแทบจะระเบิด
★ •:*´¨`*:•.☆۩
‘อื้มมมม หอมมากเลย’
เสียงใครกัน? ไม่คุ้นหู
ดอกไม้สีม่วงที่ถูกยื่นไปข้างหน้าเป็นภาพเบลอๆ ... มีใครอีกคนยื่นมือมารับ
‘หอมดีนี่’
ฮึก!!!
อีกครั้งที่ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามร่างกายเต็มไปหมด แจจุงหายใจหอบจนล้า
“เป็นอะไรแจจุง...เป็นอะไรรึเปล่า?” ยุนโฮที่นอนอยู่ข้างๆ รีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่...ชั้นไม่เป็นไร” ร่างบางปัดมือยุนโฮออกไปอย่างขืนๆ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้อีกครั้ง
.
.
.
4 เดือนกว่าแล้วหลังจากออกจากโรงพยาบาล ยุนโฮขออนุญาตพ่อแม่ของแจจุงเพื่อขอเป็นผู้ดูแล และรับร่างบางมาอยู่ด้วยกัน...แจจุงจำใจมาอยู่ที่นี่เพราะคิดว่าความรักที่ เคยมีให้ยุนโฮอาจหวนกลับมาอีกครั้ง...แต่แล้วผู้ชายคนนั้นที่เค้าเห็นแทบทุก คืนในฝัน กลับทำให้ใจเค้าปวดหนึบ
ปวด ... จนจุก
แทบหายใจไม่ได้
ยุนโฮมีความอดทนสูง และหวังว่าความใกล้ชิดและความดีที่เค้ามีจะทำให้หัวใจของแจจุงเต้นแรงเพราะเค้าได้อีกครั้ง
ยุนโฮยังหวัง...
“รักนะครับคนดี” เสียงกระซิบข้างหู กับสัมผัสบางเบาตรงพวงแก้ม...แจจุงนอนนิ่งให้หอมแต่ไม่ตอบสนองใดๆ
ร่างสูงเอนกายลง ก่อนจะวาดแขนโอบกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง...แจจุงนอนนิ่งให้กอด แต่ไม่ตอบสนองใดๆ อีกเช่นกัน
“ยุนโฮ...”
“หืม?” ร่างสูงดีใจที่ถูกเรียก รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นทันที
“ชั้นอยากกลับบ้าน”
★ •:*´¨`*:•.☆۩
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น