คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER'6 "ไม่ตั้งใจ"
“ซองยอล วันนี้ไปกินเค้กกัน” เพื่อนสนิทตัวเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อเสียงออดของโรงเรียนดัง เป็นสัญญาณว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
“วันนี้หรอ?”
“อ่าฮะ ไปด้วยกันเถอะนะ ฉันอยากกินมาตั้งแต่สองสามวันที่แล้วนู้นแหน่ะ”
“คือ...” ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปกับเพื่อนหรอกนะ แต่เขาก็ได้สัญญากับมยองซูไว้แล้วว่ายังไงเขาก็จะไปดูเจ้าตัวซ้อมดนตรี จะทำไงได้ อย่างน้อยเพื่อนมันก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ?
“นายไม่อยากกินหรอ? งั้นฉันไปคนเดียวก็ได้”
“เปล่าๆ ไปสิไป”
“เยี่ยมไปเลยเพื่อนรัก ฉันจะกินให้พุงแตกตายไปเลย>_<!” ซองยอลยิ้มให้กับเพื่อนก่อนจะเก็บของเข้ากระเป๋านักเรียนและเดินออกจากห้องพร้อมอูฮยอน แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาไม่ไปดูมยองซูซ้อมดนตรีมันจะเกิดอะไรขึ้น? โกรธ? น้อยใจ? หรืออย่างอื่น... ช่างเถอะ เขาไม่อยากคิดให้ปวดหัว ในเมื่อชีวิตของเขาไม่ใช่ของมยองซูสักหน่อย
“ว้าว ดูนั่นดิซองยอล มีเค้กมาใหม่ตั้งเยอะแหน่ะ” เมื่อก้าวเข้ามาภายในร้านได้ไม่นาน อูฮยอนก็รีบบึ่งตัวไปเกาะตู้เค้กเป็นปลาหมึกทันที คนเป็นเพื่อนก็ได้แต่มองยิ้มๆแล้วหาที่นั่ง แต่ทว่า...มันไม่มีที่นั่งเหลือนี่สิ สงสัยคงต้องซื้อกลับบบ้านซะแล้วมั้ง
“อูฮยอน มันไม่มีที่นั่งเหลือเลย ซื้อกลับบ้านละกันนะ”
“มันก็ไม่ได้บรรยากาศดิ หาดีๆ”
“ฉันดูแล้ว มันไม่...” ไม่ทันที่ซองยอลพูดจบ ผู้ชายร่างสูงโปรง หน้าตาที่ถือว่าหล่อเหลาเอาการก็เดินตรงเข้ามาหาทั้งสองที่กำลังยืนเลือกเค้กอยู่ตรงหน้าตู้ รอยยิ้มถูกส่งมาให้โดยที่ไม่แคร์ว่าจะเป็นคนรู้จักหรือไม่รู้จัก
“ถ้าไม่รังเกียจ ไปนั่งกับผมก็ได้นะครับ เพราะผมมาคนเดียว^^”
“อ้าว นี่มันรุ่นพี่ที่โรงเรียนนี่หน่า!”
“นายรู้จักด้วยหรอ?” ซองยอลกระซิบถาม
“คนในโรงเรียนเค้ารู้จักคนๆนี้กันทั้งนั้น นายอ่ะไปอยู่ไหนมา?”
“ใครจะไปรู้ล่ะอูฮยอน เค้าเป็นใครหรอ?”
“เฮ้ยแป๊ป พี่เค้ารอนานละ ,งั้นก็รบกวนด้วยนะครับพี่^0^”
“ไม่ต้องเกรงใจนะครับ เชิญทางนี้เลย” ผู้ชายคนนั้นเดินนำทั้งสองไปยังโต๊ะริมหน้าต่าง เครปช็อกโกแลตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอยู่ก่อนแล้วพร่องไปไม่ถึงครึ่งชิ้น แสดงว่าผู้ชายคนนี้เองก็เพิ่งจะมาถึงเหมือนกัน
“ไม่คิดเลยนะครับว่าจะได้เจอพี่ที่ร้านแบบนี้ด้วย บังเอิญจังเลยแหะ”
“เวลาที่พี่ว่างพี่ก็ชอบมานั่งที่นี่แหละ เค้กอร่อยด้วย”
“ใช่เลย ผมน่ะเป็นคนที่ชอบกินเค้กอยู่แล้ว ชอบตระเวนหาร้านเค้กไปทั่วเลย แต่พอมาเจอร้านนี้ก็แทบจะไม่ไปซื้อร้านอื่นกินเลยล่ะ><”
“ฮ่าๆ แล้วน้องล่ะครับ ชอบกินเค้กรึเปล่า?” รุ่นพี่คนนั้นหันมาถามซองยอลที่นั่งเงียบอยู่พักนึง เขายิ้มอย่างเป็นมิตรและไม่ถือตัว
“ก ก็กินได้ฮะ แต่ผมไม่ค่อยชอบของหวาน”
“งั้นหรอ? แล้วชอบประเภทไหนล่ะ?”
“ผมชอบกินกาแฟมากกว่าฮะ ชอบเพียวๆไม่ใส่น้ำตาล” ชายร่างสูงพยักหน้าช้าๆ หน้าตาออกจะหวานขนาดนี้ชอบกินอะไรขมๆ? น่าแปลกนะ
ไม่นานนักพนักงานก็ยกถาดเค้กที่อูฮยอนสั่งไปมาเสิร์ฟ มูสช็อกโกแลตกับโอริโอ้ชาเขียวถูกวางไว้ตรงหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆจากเค้กทำให้ผู้ที่ท้องกำลังว่างตอนนี้ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย เช่นเดียวกับอูฮยอน
“ของนายโอริโอ้ชาเขียวนะซองยอล อย่างน้อยมันก็มีอะไรขมๆปนอยู่หน่อยๆแหละ”
“ขอบใจนะ”
เมื่อทั้งสามกินเค้กกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เริ่มคุยกันตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ทำให้โต๊ะข้างๆหันมามองด้วยความหลง ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อผู้ชายหน้าตาดีสามคนมานั่งโต๊ะเดียว ใครไม่มองก็ถือว่าใจแข็งไปนะ
“คุยกันมาตั้งนานแล้ว พี่ยังไม่รู้จักชื่อพวกน้องเลย”
“อ่า นั่นสินะ คุยเพลินไปหน่อย ผมชื่อนัม อูฮยอนห้อง2Aครับ ส่วนนี่อี ซองยอลเพื่อนสนิทของผม”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่ชื่ออู๋อี๋ฟาน เรียกว่าคริสเฉยๆก็ได้” คริสจ้องหน้าซองยอลอยู่ครู่นึงก่อนจะแนะนำตนเองให้รุ่นน้องทั้งสองได้รู้จัก
“จากที่ผมได้ยินเค้าเล่าต่อๆกันมา เค้าบอกว่าพี่น่ะเล่นบาสเก่งมากเลยใช่มั้ยครับ?”
เล่นบาส?
“ไม่หรอกอูฮยอน คนที่เก่งกว่าพี่มีตั้งเยอะ”
“แต่พี่เป็นถึงกัปตันทีนเลยนะครับ สูงที่สุดด้วย”
สูง...
“แล้วเรื่องน้องรหัสล่ะครับพี่ ได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” ซองยอลถึงกับสะดุดเมื่อได้ยินคำถามที่อูฮยอนพูดออกไป ถ้าคริสบอกว่าได้น้องรหัสเป็นผู้ชาย เขาจะขอเข้าข้างตัวเองเลยละกันว่าคริสแน่ๆที่เป็นพี่รหัสของเขา
“พี่ขอไม่บอกนะครับ เผื่อนายเป็นสายสืบให้ใครบางคน ฮ่าๆ”
“โธ่พี่ ผมจะเป็นสายสืบให้ใครล่ะ ช่างเถอะผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้-3-”
“แล้วซองยอลล่ะครับ เรื่องพี่รหัสไปถึงไหนแล้ว?” คริสหันมาสนใจกับหนุ่มร่างบางที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ซองยอลจึงรีบหันกลับมาทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“ก็...ไม่เท่าไหร่ฮะ เป็นเพราะผมเป็นคนที่ไม่กล้าคุยกับคนแปลกหน้า เลยทำให้ได้ข้อมูลมาไม่มาก”
“งั้นก็ขอให้เจอตัวเร็วๆนะ พี่เอาใจช่วย”
“ขอบคุณฮะพี่คริส” หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เรียกพนักงานมาเก็บตังค์ เพราะตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้าแล้ว อีกอย่างการกลับบ้านในช่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่ถือว่าปลอดภัยสักเท่าไหร่นัก
“ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับพี่คริส กลับบ้านดีๆล่ะซองยอล”
“เช่นกันอูฮยอน แล้วนี่พี่คริสกลับยังไงหรอฮะ?” เมื่อเห็นว่าอูฮยอนนั่งรถแท็กซี่กลับบ้านไปแล้วก็หันมาถามรุ่นพี่ตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆตน
“พี่เอารถมาน่ะ กลับด้วยกันมั้ย?”
“ไม่เป็นไรฮะ บ้านผมอยู่ใกล้แค่นี้เอง กลับดีๆนะฮะพี่คริส^_^”
“แต่นี่มันเย็นแล้วนะครับ ให้พี่ไปส่งเถอะ”
“อย่าเสียเวลาพี่คริสเลยฮะ ผมกลับเองได้จริงๆ” ซองยอลพูดด้วยความเกรงใจ คนเพิ่งจะรู้จักกันให้ไปส่งถึงบ้านมันก็ไม่ใช่เรื่อง ไม่ใช่ว่าเขาคิดไม่ดีกับคริสนะ แต่มันรู้สึกหนักใจมากกว่า
“โอเคครับ เดินกลับบ้านดีๆล่ะ” ซองยอลยิ้มแล้วปลีกตัวออกมา สองขายาวก้าวตามทางเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าปากซอย ร่างสูงบางเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ปราศจากแสงอาทิตย์ของวัน แม่จะว่ามั้ยนะ? เมื่อเดินมาเรื่อยๆจนจะถึงบ้าน ใบหน้าสวยก็ต้องขมวดคิ้วทันทีที่เห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าบ้านของเขา
“มยองซู ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
“ไปไหนมา?”
“เอ๊ะ?”
“ฉันถามว่าไปไหนมา?” ซองยอลไม่เข้าใจ ทำไมต้องมาขึ้นเสียงใส่? ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น? เขาทำผิดอะไรหรอ แค่ไปกินเค้กกับเพื่อนก็แค่นั้นเอง
“ฉ ฉันไปกินเค้กกับอูฮยอน..”
“แน่ใจหรอว่าใช่อูฮยอน?”
“อื้อ ใช่สิ”
“แล้วทำไมฉันเห็นนายยืนอยู่กับคริสหน้าร้าน? ตอบมา”
“ก ก็ตอนนั้นอูฮยอนขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว” ขอบตาของเขาเริ่มร้อนผ่าว ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ทำไมมยองซูพูดเหมือนกับว่าเขาไปกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแค่สองคน พูดสั้นๆก็คือ’ง่าย’ เขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะ
“นายจะไปกินเค้ก ไปเที่ยว จะไปไหนฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่รู้มั้ยว่าฉันรอนายนานแค่ไหน? ฉันแทบจะไม่มีกะจิตกะใจซ้อมดนตรีซะด้วยซ้ำ รู้มั้ยว่าเพราะอะไร?” มยองซูพูดน้ำเสียงแข็งกร้าวแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด
“...ฮึก”
“เพราะฉันเป็นห่วงนายไงซองยอล” น้ำเสียงที่เริ่มอ่อนลงทำให้ซองยอลกล้าสบตากับมยองซู ร่างแกร่งๆค่อยๆก้าวมาหาแล้วสวมกอดเบาๆ ตอนนี้มยองซูกลัวไปซะทุกอย่าง กลัวว่าฮเยริจะสั่งให้คนมีทำร้ายซองยอล กลัวว่าซองยอลจะไปหลงเชื่อคนอื่นได้ง่ายๆ อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าซองยอลเป็นพวกที่อ่อนต่อโลกเลยทำให้ระแวง..มากไป
“ฮือ”
“ฉันขอโทษ ฉันอารมณ์เสียจริงๆฉันยอมรับ แต่ที่ฉันพูดไปก็เพราะเป็นห่วงนะได้ยินรึยัง?”
“อื้อ ฮึก”
“ไม่ร้องแล้วนะครับ ขอโทษ” มยองซูใช้หัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา เจ็บปวด..ที่จะต้องมาเห็นน้ำตาของคนที่เรารัก เจ็บปวดแม้กระทั่งเห็นคนที่เรารักไปยืนข้างใครสักคนที่ไม่ใช่เขา มันเจ็บมากนะ ถ้าคนที่เขารักไม่ใช่เรา...
“อื้อ ไม่ร้องแล้ว”
“นี่เบอร์ของฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็รีบโทรมานะ ฉันไม่อยากให้นายต้องไปเผชิญคนเดียว เรื่องดีหรือไม่ดีก็เถอะ”
“….”
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“ขอบคุณที่อยู่ข้างกันนะ ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่มันมีค่าสำหรับเรามากเลยล่ะ” ราวกับว่าหัวใจของมยองซูเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ รอยยิ้มที่ปรากฏเมื่อกี้ทำให้เขาไปไม่เป็น ทั้งหวานทั้งละมุน ไม่มีใครทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้อีกแล้ว
ขอบคุณหลายๆอย่างที่ทำให้เราได้พบกัน J
KIM MYUNGSOO [L]
-----------------------------------------------------------
ความคิดเห็น