คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER'5 "ร้ายเดียงสา" 100%
SPACIAL PART’
“เธอเห็นนายแว่นนั่นรึเปล่า? มันมากับแอลด้วยนะ” หญิงสาวรูปร่างสวยที่กำลังนั่งแกะท่าเต้นจากโน้ตบุ๊คของตัวเองเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะเอ่ยปากบอกประโยคเมื่อกี้นี้
“แล้วไง? แอลมันก็แค่ของเก่า”
“เธอพูดอย่างกะเธอเป็นคนทิ้งเค้าอย่างนั้นแหละ” ตาเรียวมองจิกเพื่อนอย่างไม่ชอบใจ
“ใครทิ้งใครก่อนก็ช่างมันสิ ของเก่าแบบแอลฉันไม่เสียดายหรอกนะ”
“ให้มันแน่ ถ้าแอลจะทิ้งเธอแล้วไปชอบผู้ชายด้วยกัน ฉันว่ามันไม่หยามศักดิ์ศรีกันไปหน่อยหรอ? อีกอย่างนึง หลังจากที่เค้าเลิกกับเธอไปดูเขาป๊อปขึ้นมามาก ทำอะไรก็ดูดีไปหมด”
“เธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่มินอา?” เธอละความสนใจจากหน้าจอแล้วหันมามองหน้าเพื่อนตรงๆ อีกฝ่ายยกยิ้มกริ่มแล้วเรียกให้เธอมายืนมองที่ข้างหน้าต่างเพื่อที่จะมองผู้ชายที่มากับมยองซูด้วยกัน
“หมอนั่นชื่ออี ซองยอลถ้าฉันจำไม่ผิด”
“นี่เธอมองโลกแง่ร้ายเกินไปรึเปล่ามินอา หน้าตามองนั่นดูไม่มีพิษภัยอะไรเลยนะ แอลคงไปลดตัวไปชอบคนแบบนั้นหรอก จืดชืดจะตาย”
“เธอไม่เชื่อฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จำไว้นะ ซองยอลคือศัตรูของเธอ...ฮเยริ” พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกจากห้องไปเหลือแต่ฮเยริที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ภายในห้องซ้อมเต้นขนาดใหญ่ของโรงเรียน คำพูดของมินอาทำให้เธอสับสนว่าจะทำยังไงต่อไป อาจจะเป็นเพราะว่าเธอมีนิสัยไม่ยอมใครง่ายๆก็ได้มั้ง
‘ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้เนอะว่ามั้ย อี ซองยอล J’
---------------- SPACIAL END -----------------
“นายมากับมยองซูได้ไง?”
“นายเคยรู้จักเค้ามาก่อนหรอซองยอล?”
“เฮ้ยอิจฉาอ่ะ นายไปเจอมยองซูระหว่างทางใช่มั้ย เค้าก็เลยรับนายมาโรงเรียนพร้อมกัน?”
“นี่ถ้านายเป็นผู้หญิง ฉันคงคิดว่านายเป็นแฟนกับมยองซูแน่ๆเลยอ่ะ” นานาคำถามจากนักเรียนหญิงร่วมห้อง ทำให้ซองยอลที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้องได้ไม่กี่ก้าวถึงกับต้องชะงัก การมาโรงเรียนกับคิม มยองซูมันเป็นเรื่องที่ผิด,แปลก,ประหลาดขนาดนั้นเชียวหรอ? เจ้าตัวได้แต่คิดในใจแล้วเอากระเป๋าไปตั้งที่โต๊ะประจำ
“อี ซองยอลO_O!”
“อ อะไรอีกล่ะอูฮยอน นายก็อีกคนหรอ?”
“รู้ทัน ใครๆเค้าก็สงสัยกันทั้งนั้นแหละว่านายกับมยองซูไปเจอกันได้ไง คนนึงเป็นถึงหนุ่มป๊อป ส่วนอีกคนก็แค่นักเรียนม.ปลายธรรมดา นายคิดว่าไงล่ะ?” ด้วยความไร้เดียงสาของซองยอลที่ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนของตนพูดก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ก็แค่เพื่อนมาโรงเรียนด้วยกัน มันผิดมากรึไง?
“ถ้าเป็นเพื่อนกันปกติก็ไม่เห็นว่าจะต้องเอ่อ...อะไรเลยนี่”
“อ้อหรอ?”
“ล เลิกถามได้แล้วอูฮยอน มานั่งที่เหอะ เดี๋ยวเข้าเรียนแล้วนะ” อูฮยอนยักไหล่ไม่ใส่ใจ ก็ในเมื่อเพื่อนของเขาไม่อยากบอกอะไรตอนนี้ เขาก็ไม่ควรจะไปเซ้าซี้อะไรมาก ถึงเวลาก็คงจะบอกเองแหละ(มั้ง)
----------------------------------------20%---------------------------------
ซองยอลยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนนักเรียนธรรมดา ต้องเรียนหนังสือ ทำการบ้านในเวลาว่าง หรือไม่ก็อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่เพิ่งเรียนไปให้เข้าใจ แต่น่าแปลกที่หัวหน้าห้องของเขาบอกว่ามีคนขอคุยด้วย ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอีกครั้ง ที่คนๆนั้นเป็นถึงดาวเด่นของโรงเรียน
“สวัสดีจ่ะ ใช่อี ซองยอลใช่มั้ย?”
“ใช่ฮะ มีอะไรรึเปล่า?” ซองยอลเอียงคอถามด้วยความใสซื่อ เขาไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะได้คุยกับคนที่สวยและน่ารักแบบนี้ ที่เคยเห็นภาพในบอร์ดโรงเรียนแล้วพอมาเห็นตัวจริงนี่คนละเรื่องกันเลย ฮเยริเป็นคนที่สวยมากจริงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะทักทายเพื่อนร่วมชั้นน่ะ^-^”
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะคุณฮเยริ”
“จะเรียกคุณทำไมล่ะนั่น เรียกชื่อเฉยๆก็ได้ซองยอลอ่า” ยิ้มสวยถูกส่งมาให้ซองยอลอย่างเป็นมิตร แต่หารู้ไม่ว่าข้างในนั้นมีอะไรซ่อนอยู่
“แล้วฮเยริไม่มีเรียนหรอ? ถ้าเข้าห้องสายเดี๋ยวอาจารย์จะดุเอานะฮะ”
“จริงๆแล้วฉันไม่มีเรียนหรอก แต่ต้องไปซ้อมการแสดงสำหรับกิจกรรมสัปดาห์หน้าน่ะ^^”
“สมกับที่เป็นฮเยริจริงๆนะฮะ ใครๆต่างก็ให้ความสนใจ” และด้วยความบังเอิญที่มยองซูกำลังเดินมาทางนี้พอดี เมื่อเห็นว่า’อดีต’ของตนกับคุยอยู่กับซองยอลอยู่จนรีบหลบอยู่หลังตู้กดน้ำทันที
“เห้ย มาแอบอะไรตรงนี้วะแอล?” โฮวอนที่ตามหลังมาติดๆก็สงสัยในพฤติกรรมของเพื่อนสนิทตัวเอง
“อย่าดังดิวะ มึงเห็นนั่นป่ะ?”
“อะไรมึง? โอ้ว!ถ่านไฟเก่ากับเตาแก๊ส OoO”
“ไอ้ถ่านไฟเก่ากูก็พอจะเข้าใจนะ แต่เตาแก๊สนี่มันหมายความว่าไง?”
“ก็คนสมัยก่อนเค้าใช้ถ่านหุงข้าว สมัยนี้มันสมัยใหม่ก็ต้องใช้เตาแก๊สหุงไงมึง”
“พอดีบ้านกูหุงข้าวกับหม้อหุงข้าวไฟฟ้าว่ะ ไม่ต้องพึ่งแก๊ส ถุ้ย! กูไม่ขำ มึงมานั่งดีๆเลยมา ขืนยืนหัวโด่แบบนั้นฮเยริคงเห็นพอดี” มยองซูดึงแขนเพื่อนตนให้ลงมานั่งข้างๆแล้วสังเกตการณ์อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ(ยอล) มยองซูรู้ว่าจุดประสงค์หลักของฮเยริคืออะไร แต่เขาก็ไม่ควรวู่วามทำอะไรตอนนี้
“กูรู้ว่ามึงฉลาดพอนะแอล”
“อืม กูว่าจะทำเป็นเงียบให้ฮเยริตายใจไปก่อน แต่กูก็ไม่ปล่อยให้ซองยอลต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้นคนเดียวหรอก กูรู้ว่าฮเยริร้ายไม่เบา” สายตาคมยังคงจับจ้องไปยังสถานการณ์ตรงหน้า เมื่อเห็นว่าฮเยริเดินห่างออกไปแล้วจึงลุกเดินเข้าไปหาซองยอลทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที
“ว่าไงแว่นน้อย ไม่กินข้าวเที่ยงหรอ^___^?”
“กินหมดเรียบร้อยแล้วล่ะ แล้วนาย...กินข้าวกล่องรึยัง?”
“เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ออมม่านายทำกับข้าวอร่อยมากเลย ฝากขอบคุณด้วยนะ” ซองยอลที่เห็นมยองซูยิ้มให้ถึงกับต้องหลุบตาลงต่ำ เพราะกลัวใจจะสั่นไปมากกว่านี้ เกลียดตัวเองจริงๆที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนักหนา
“ม ไม่เป็นไร ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันเข้าห้องก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิซองยอล” มยองซูคว้าข้อมือคนตัวบางไว้ทันก่อนที่ขาเรียวยาวของเจ้าตัวจะก้าวเข้าห้อง
“ห หื้ม?”
“เย็นนี้ไปดูฉันซ้อมกีต้าร์ด้วยนะที่ห้องซ้อมดนตรีอาคารกิจกรรม จะได้กลับบ้านพร้อมกัน J”
“ถ้าฉันติดธุระล่ะ?”
“ธุระ? ธุระอะไร?” มยองซูขมวดคิ้วเข้าหากัน คนอย่างอี ซองยอลมีธุระกับเขาด้วยหรอวะ?
“พูดไปอย่างนั้นแหละ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินไง”
“อื้ม เข้าใจแล้ว”
“ฉันต้องเข้าห้องแล้วล่ะมยองซู งั้นไว้เจอกันช่วงเย็นนะ” ซองยอลยิ้มบางๆ โค้งตัวให้เล็กน้อยแล้วหันหลังกลับเข้าห้องไป ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมยองซูถึงให้ความสนใจกับคนๆนี้นัก ถ้าได้คุยได้สนิทกันมากกว่านี้ หลายๆคนจะรู้ว่าซองยอลเป็นคนที่น่ารักมากขนาดไหน เขาล่ะไม่อยากปล่อยคนๆนี้ไปจริงๆ
“รัก” คือความรู้สึกที่แบ่งให้กันได้ แต่...
“คนรัก” คือสิ่งเดียวที่ยกให้ใครไม่ได้
KIM MYUNGSOO [L]
“ไงพวกมึง มาทำไมตอนเที่ยงวะ?” ซองกยูเอ่ยถามรุ่นน้องตัวแสบสองคนที่เพิ่งผลักประตูห้องซ้อมดนตรีเข้ามาได้ไม่นาน เพราะในเวลาแบบนี้พวกมันจะต้องไปนอนหรือไม่ก็โดดไปเล่นเกมส์หลังโรงเรียนนี่แหละ
“ไม่รู้ดิพี่ อยากเป็นคนดีบ้างไรบ้างอ่ะนะ”
“อ่ะนะ=._.=!”
“เอ้อว่าแต่พวกเรา แล้วทำไมพี่ไม่เข้าเรียนวะ?”
“ก็ไม่อยากเป็นคนดีบ้างอ่ะนะ” ดูมันย้อน ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่ โฮวอนคนนี้ขอตบบ้องหูสับป๊าบสองป๊าบ -.,-
“จุดประสงค์ของเราก็คงไม่ต่างกันหรอกพี่ เพราะยังไงตอนเย็นเราก็ต้องซ้อมหนักอยู่แล้ว”
“เออว่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้อากาศมันร้อนจังวะ? นี่เปิดสิบหกองศาแล้วนะเว้ย”
“งั้นรอนี่ ผมไปเอาน้ำมาให้” โฮวอนซึ่งอาสาเป็นคนดี(ชั่วคราว)ลุกขึ้นยืนเพราะตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในห้อง ก็ยังไม่เห็นตาแปะนี่จะเลิกบ่นสักที
โฮวอนเดินมาตามทางเดินของโรงเรียนเรื่อยๆจนมาถึงห้องสวัสดิการนักเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก ซึ่งภายในห้องนี้จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายสำหรับนักเรียนที่ขาดเหลืออะไร ทั้งดินสอ ยางลบ ปากกา ไม้บรรทัด ไม้กวาด ไม้ถูพื้น ถังน้ำ อาหารว่าง น้ำดื่ม(พอเถอะ) และอื่นๆอีกมากมาย แต่ก็น้อยคนนักที่จะเข้าไปได้ เพราะได้ยินข่าวมาแว่วๆว่าสภานักเรียนที่คุมห้องนี้โคตรโหด!
“มันจะโหดสักแค่ไหนกันเชียว เหอะ” มีหรือที่คนอย่างอี โฮวอนจะสนใจ เขาเลื่อนประตูออกโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองว่าไอ้นี่มันเป็นคนยังไง ทำไมถึงกล้าเข้าไปในห้องนี้
“น้ำอยู่ไหนวะเนี่ย?” สองขาก้าวเข้ามาด้านในเรื่อยๆแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นใครบางคนกำลังก้มเหมือนกับว่าหาอะไรอยู่ข้างๆราวแขวนเสื้อ ใจนึงก็อยากจะช่วยนะแต่....
“แม่ง นี่หัวหรือสายไหมวะ สีหวานชิบหาย ถ้าไม่รู้ว่าเป็นคนนี่กูหยิบกินไปแล้ว” ด้วยความที่ปากของโฮวอนไวผิดปกติด้วยจึงทำให้บุคคลนั้นเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับไอ้คนปากด็อกกี้ที่บังอาจมาว่าสีผมอันสวยงามของตนอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษนะ เมื่อกี้พูดอะไรไม่ทราบ?”
“อ เอ่อ...” พอเห็นหน้าชัดๆเท่านั้นแหละ โฮวอนถึงกับไปไม่เป็นเลยครับทุกๆคน ToT
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยิน”
“ม แม่ง นี่หัวหรือสาย...เอ้ย ไม่ใช่ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย เมื่อกี้เสียงโทรทัศน์รึเปล่า? บ้าหน่า ใครมันจะไปว่าสีผมของนายได้ สวยงามเหมือนสายไหมน่าลิ้มน่าลองขนาดนี้ เนอะ แหะๆ^^!”
โป๊ก!!
“โห้ยแม่ง! เขกหัวทำไมเนี่ย?”
“นั่นใช้ปากหรือหัวแม่เท้าพูดน่ะห้ะ? ที่บ้านไม่สอนรึไงว่าคุยกับคนอื่นที่ไม่รู้จักเค้าไม่ให้พูดคำหยาบ!” โฮวอนล่ะอยากจะกลายเป็นสตั๊นท์แมนขึ้นมาทันที โอ้แม่เจ้า ปากจัดจ้านยิ่งยวด เร้าใจๆ-.,-
“งั้นก็ต้องกราบขอประธานโทษด้วยนะครับที่ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาท ไม่สิ คือผมอยู่หอนะครับไม่ได้อยู่บ้าน คุณมาพูดแบบนี้ที่บ้านผมเสียหายมากนะรู้มั้ย? โอ๊ยยยยยยยยยยยย!”
“ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นฟันกราม ช่วยแหกตาดูก่อนได้มั้ยว่ากำลังพูดกับใครอยู่?”
“ปล่อยหูก่อน มันเจ็บมากนะคร๊าบบบบ ปล่อยผมไปเถิด”
“จาง ดงอู จำชื่อของฉันไว้ด้วยนะ”
“ครับๆ ผมจะจำให้ขึ้นใจเลย สัญญาด้วยเกียรติลูกเสือรุ่นบุกเบิก” ดงอูปล่อยหูอีกฝ่ายอย่างไม่ใยดี โฮวอนลูบหู(?)ตัวเองป้อยๆ โอเค ตอนนี้เค้าคงคิดผิดจริงๆที่เข้ามาในห้องนี้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายนี่คงจับปล้ำปิดปากไปแล้ว โด่เอ้ย
“ถ้าจะมาเอาอะไรในห้องนี้ ฉันไม่ว่า แต่ถ้ามาทำกิริยาหมาๆ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่อี โฮวอน!!”
“-o- เฮ้ย แล้วนายรู้จักชื่อฉันได้ไง?”
“ก็ดูจากป้ายชื่อบนอกนายไง โง่!! อีกอย่างฉันเป็นรุ่นพี่ไม่ใช่เพื่อน” โอ้แม่ง....แซ่บเว่อร์อ่ะ
“ค ครับฮยอง”
“ฉันอยู่มัธยมปลายปีสาม เป็นสภานักเรียนประจำอยู่ห้องนี้ มีปัญหาอยากเตะอยากต่อยอยากตบก็มาหาได้ทุกเมื่อ”
“แล้วฮยองไม่เรียนบ้างหรอครับ?”
“เรียนสิไอ้บ้านี่...อยากได้น้ำใช่มั้ย? อยู่ฝั่งนู้นอ่ะซ้ายมือ จะมีตู้แช่อยู่ไปเอาได้เลย” ดงอูชี้ส่งๆให้โฮวอนรู้แล้วก้มหน้าหาสิ่งๆนั้นต่อไป เขาเดินไปตามที่รุ่นพี่สภานักเรียนปากจัดชี้ก็พบกับตู้แช่น้ำเย็นจริงๆ
“ขอสามขวดนะ ขอบคุณครับฮยอง”
“อื้ม ไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฉันก็ปิดห้องแล้ว”
“แล้วของที่ฮยองหาเมื่อกี้นี้ล่ะ? หาเจอแล้วหรอ?”
“ช่างมันเถอะ ค่อยมาหาพรุ่งนี้ก็ได้ ออกไปได้แล้วโฮวอน”
“แต่ถ้ามัน...”
“อี โฮวอน -_-” คนที่ถูกเรียกชื่อรีบวิ่งออกจากห้องสวัสดิการทันที ฮ่ะ มันน่าตลกนะที่เขามาบังเอิญเจอบุคคลที่ขึ้นชื่อของโรงเรียนที่ว่ากันว่าเป็น’บุคคลอันตราย’ งั้นหรอ? ปากจัดไปหน่อยก็จริงนะแต่ก็ไม่เข้าขั้นโหดในระดับพจนานุกรมของโฮวอนหรอก คนแบบนี้ถ้าจะดัดน่ะดัดได้ แต่ก็ขึ้นอยู่ว่าจะดัดง่ายหรือดัดยากก็เท่านั้นแหละ จะผิดมั้ยถ้าเขาอยากจะดัดให้กับจาง ดงอูบ้าง J ?
--------------------------------------------------------------------------
อาทิตย์แบบน้มันต้องมาอัพพพพพพพพพพ เย้
จบไปแล้วอีกตอนนึง เป็นไงบ้างคะ แป้กมั้ย? #แป้กที่สวด -.-
ขอบคุณค่ะ แหม่ๆ (อีนี่บ้า) ไม่พูดอะไรมากค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ จะพยายามGIF.ให้ตรงกับเนื้อเรื่องมากที่สุดเน้อ
บางอันอาจจะไม่เหมือนเท่าไหร่ ให้อภัยกันนะ ._.
เลิฟยู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว >_<
ความคิดเห็น