คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER'12 "ใครอีกคนที่หายไป?"
“เฮ้ยไอ้แอล เอาขึ้นอีกนิดดิ ป้ายมันเอียงอยู่น่ะ” ซองกยูสั่งรุ่นน้องที่กำลังหามุมติดป้ายงาน’Thank you PARTY’ที่จะจัดขึ้นในคืนนี้อย่างทุลักทุเล
“โหยพี่ แขนผมจะหลุดแล้วเนี่ย!”
“ขวาหน่อยๆ เออนั่นแหละ” ร่างแกร่งของมยองซูจัดการติดป้ายตามตำแหน่งที่ซองกยูบอกแล้วกระโดดลงมาจากโต๊ะที่เค้าใช้เป็นที่รองรับ ปากเรียวพ่นลมออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะอีกฝ่ายมัวแต่ให้เลื่อนไปซ้ายทีขวาทีจนแขนเขาแทบหลุด
“ถามจริงเหอะพี่ ไอ้ปาร์ตี้นี่มันจัดขึ้นเพื่ออะไร?”
“ก็เป็นปาร์ตี้ใช้สำหรับขอบคุณน้องๆที่มาร่วมค่ายนี้ไง ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วทำไมไม่อ่านซะบ้าง”
“ขี้เกียจ” เออ ซองกยูล่ะอยากจะตบบ้องหูให้หายกวนตีน มยองซูยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินจากไปหลังจากที่หมดหน้าที่ของตัวเอง ใบหน้าหล่อมองไปรอบๆบริเวณ ตรงหน้าเขาคือเวทีที่พร้อมไว้ใช้แสดง และพอดีกับที่สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็น’คนรักเก่า’พอดี
“งานหมดแล้วใช่ป่ะพี่?”
“หมดละ จะไปไหนก็ไปเหอะ” ใบหน้าหล่อพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะเดินออกไป
“แอล ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ว่าแล้ว... มยองซูพูดก่นอยู่ในใจ เจ้าตัวหันหน้าไปเผชิญกับหญิงสาวที่เป็นฝ่ายรั้งข้อมือเขาเอาไว้
“อะไรอีก?”
“เลิกยุ่งกับซองยอลอะไรนั่นซะ”
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาบังคับคนอื่น อย่าหวัง” แม้คำพูดของมยองซูจะแทงใจดำขนาดไหน แต่มีหรือที่คนอย่างฮเยริจะยอม เรียวปากอิ่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเปิดคลิปที่ตนได้ถ่ายเอาไว้เมื่อช่วงสาย
“ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก คลิปนี้ถูกปล่อยแน่ๆ”
“เหอะ อยากปล่อยก็ปล่อยไปเลย ไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องปิดอยู่แล้วในเมื่อฉันรักซองยอล”
“อย่าลืมสิว่ายิ่งนายแฟนคลับเยอะเท่าไหร่ คนข้างๆตัวนายก็จะเดือดร้อนมากขึ้นเท่านั้น” เมื่อได้ยินประโยคนั้น ร่างแกร่งถึงกับชะงัก นี่เขาลืมความปลอดภัยของซองยอลไปได้ยังไงกัน? ริมฝีปากถูกเม้มเป็นเส้นตรง บอกตามตรงว่ามยองซูไม่เคยมาอยู่ในสถานการณ์กดดันแบบนี้มาก่อน ยิ่งเป็นเรื่องของซองยอล ยิ่งต้องคิดหนักเข้าไปอีก
“ว่าไงแอล นายจะยอมรับข้อตกลงของฉันรึเปล่า?” ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างหนัก จะให้เขาทำยังไงล่ะ? ในเมื่อทางออกเดียวก็มีแค่นั้น คือเลิกยุ่งกับคนหน้าหวานที่เขารัก แต่ถ้ามันเป็นความปลอดภัยของอีกฝ่าย เขาก็พร้อมที่จะปกป้อง
“แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไงว่าเธอจะไม่ปล่อยคลิปนั้น”
“ฉันเคยผิดคำพูดซะที่ไหนล่ะ ตกลงตามนี้นะแอล รักษาคำพูดของนายไว้ด้วย” หญิงสาวยิ้มให้ก่อนที่จะเดินออกไป แต่ก็ไม่วายทิ้งท้ายด้วยประโยคปริศนาที่ทำให้มยองซูชาไปทั้งตัว
“ฉันรู้ว่านิสัยนายมันเจ้าเล่ห์ ถ้านายผิดคำพูดล่ะก็...ไม่ใช่แค่คลิปที่จะถูกปล่อย และอย่าหวังว่านายจะได้เจอซองยอลอีก ตลอดไป”
SUNGYEOL PART
“โฮวอน นายเห็นมยองซูบ้างรึเปล่า?” ผมรีบปรี่เข้าไปถามเพื่อนสนิทของมยองซูทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง ตั้งแต่ที่เราแยกกันตอนนั้น ผมก็ไม่เจอหน้ามยองซูเลย เขาไปไหนกันนะ...
“ไม่เห็นเหมือนกัน คงอยู่กับพวกรุ่นพี่ล่ะมั้ง”
“งั้นหรอ? ขอบใจนะ” ไม่รู้เป็นกี่ครั้งต่อวันแล้วที่ผมคิ้วขมวดแบบนี้ นายจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันเป็นห่วงนาย เล่นหายไปแบบนี้มันรู้สึกใจไม่ดีเลย
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าซองยอล? แล้วนี่อยู่ในห้องคนเดียวหรอ?”
“อืม อูฮยอนเพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี้เอง” โฮย่าที่เห็นผมทำสีหน้าไม่ค่อยดีจึงไปรินน้ำใส่แก้วสีใสให้ ผมก้มหัวให้นิดหน่อยก่อนที่จะรับมา นี่ผมเป็นห่วงมยองซูมากเกินไปจนขนาดที่ว่ากินน้ำไม่ลงเลยอย่างนั้นหรอ?
“นายไม่ควรอยู่คนเดียวแบบนี้ อย่างน้อยน่าจะมีเพื่อนสักคน”
“ฉันเป็นผู้ชายนะโฮวอน ทำไมจะอยู่ไม่ได้?”
“ฉันแค่รู้สึกว่าตอนนี้นายไม่ปลอดภัย ถ้าอูฮยอนไม่อยู่ นายควรไปหาพี่รหัสของนายซะ” ผมเลิกคิ้วสงสัย อะไรกันที่ทำให้โฮวอนพูดออกมาว่าผมไม่ปลอดภัย? ทำไมผมถึงไม่ควรอยู่คนเดียว? หรือมันจะเกี่ยวข้องกับมยองซู? ใช่แน่ๆ ผมว่าต้องใช่แน่ๆ
“ฉันจะไปหามยองซู” ผมตัดสินใจออกจากห้องพักเพื่อที่จะไปหาอีกคน แต่โฮวอนก็ดึงข้อมือผมให้กลับเข้ามาในห้องตามเดิม มันอะไรกัน?
“ใจเย็นๆซองยอล นั่งลงก่อน ถึงนายพรวดพราดออกไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี”
“งั้นนายก็บอกฉันมาสิวามันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่ไม่ปลอดภัย?”
“แล้วฉันจะบอก แต่งานเลี้ยงวันนี้นายต้องอยู่ใกล้พี่รหัสนายตลอดเวลา เข้าใจมั้ย?” ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพยักหน้ายอมรับในสิ่งที่โฮวอนขอมา สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้ไม่ใช่ความปลอดภัย ผมอยากรู้ว่ามยองซูอยู่ที่ไหนก็แค่นั้นเอง
------------------------------------ 50% ----------------------------------
06:00 PM
“ซองยอล ทำไมนายยังไม่แต่งตัว!?” อูฮยอนพูดเสียงดังเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองยังอยู่ในสภาพเดิมตั้งแต่เช้า แถมยังดูโทรมๆอีกด้วย
“ฉันไม่อยากไปแล้ว”
“ไม่ได้นะเว้ย นายต้องไป งานนี้ขาดใครไปก็ไม่สนุก” มือเล็กของอูฮยอนพยายามดึงมือซองยอลที่นอนอยู่บนเตียงอย่างคนไร้วิญญาณให้ลุกขึ้นมา โอ๊ย! ใครทำอิน้องยอลเป็นแบบนี้วะเนี่ย
“ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้นแหละ แล้วก็ไม่อยากให้ใครจำฉันได้ด้วย!”
“ไม่อยากให้ใครจำได้? หมายความว่าไง?”
“ม มัน.. ช่างเถอะ” ว่าแล้วก็เอาหน้าซุกหมอนตามเดิม อาการหนักนะแบบนี้ บอกอูฮยอนทีว่าซองยอลเป็นอะไร? ใครทำให้เพื่อนผมเป็นแบบนี้? จะเอาให้ตาย - -
“แต่งตัวเป็นผู้หญิงก็จบ”
“เฮ้!!! นายจะบ้าหรออูฮยอน? แต่งบ้าบออะไรกัน ฉันไม่แต่งหรอก”
“อ้าว ก็นายบอกเองว่าไม่อยากให้ใครจำได้ วิธีนี้เวิร์กสุดแล้ว” คนตัวสูงที่ได้ยินดังนั้นก็แทบจะลมจับ อะไรดลใจให้อูฮยอนคิดแบบนี้กันนะ ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแต่งหญิงเลยสักครั้ง ยิ่งคนตัวเล็กเป็นคนที่พูดจริงทำจริงซะด้วย อีซองยอลจะเหลือมั้ยล่ะงานนี้....
“THANK YOU PARTY”
บรรยากาศในห้องโถงกว้างของโรมแรมริมชายฝั่งทะเลอบอวลไปด้วยผู้คนหนุ่มสาวในชุดสวยงามมากมาย เสียงพูดคุยปะปนไปด้วยอรรถรสนั้นทำให้บรรยากาศดูคักคึกเข้าไปอีก
“จะไม่มีใครจำฉันได้จริงๆใช่มั้ย?” ซองยอลในชุดเดรสกระโปรงซีฟองสีชมพูอ่อนหันไปกระซิบกับเพื่อนที่เดินขนาบข้างเข้ามาในงานด้วยกันอย่างหวาดหวั่น แหงล่ะ อุตส่าห์ลงทุนไปซื้อชุดที่ร้านมาใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะ ซองยอลไม่อยากให้ใครจำเค้าได้แม้กระทั่งมยองซู
“นี่นายถามจะร้อยครั้งแล้วนะ คำตอบฉันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“แต่ฉันรำคาญวิกผมนี่จัง คันอ่ะ” วิกผมลอนสีน้ำตาลเข้มถูกคนตัวสูงปัดออกจากบริเวณคอด้วยความหงุดหงิด ไม่คิดเลยว่าการปลอมตัวมันจะยุ่งยาก ลำบากอะไรขนาดนี้ รู้งี้ไม่ทำตั้งแต่แรกแล้ว!
“ผมยุ่งหมดแล้วนั่น ฉันอุตส่าห์เซ็ตให้มันดี จบกัน”
“อูฮยอนนนน ทำไมฉันต้องใส่ส้นสูงนี่ด้วย มันเจ็บเท้า”
.
.
.
“อูฮยอน ฟองน้ำจะหลุดมั้ยอ่ะ?”
.
.
.
.
“อูฮยอนนนนนนนนนนนนนนนนน” เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อูฮยอนคนนี้จะไม่ทนแล้วนะครัช
“นายคุณมึงจะเอาอะไรอีกวะค้าบบบ? โว๊ะ งั้นยืนนี่แหละ เดี๋ยวฉันไปหยิบอะไรมาให้ดื่มพลางๆ อย่าไปไหนเข้าใจมั้ย?”
“ฮื่อ อย่าว่าสิ...” ซองยอลยู่ปากก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ว่างบริเวณนั้น ให้ตายสิ ไม่ชอบคนเยอะจริงๆนะ พี่รหัสตัวสูงก็ไปเป็นเอ็มซีบนเวทีซะงั้น ทีนี้ก็เหลือแค่เขากับอูฮยอนสองคนน่ะสิ
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าที่ว่างข้างๆมีใครนั่งด้วยรึยังครับ?” ซ ซวยแล้วไงอีซองยอล มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขอนั่งด้วย โอ้พระเจ้า ถ้าเงยขึ้นไปเขาจะรู้รึเปล่า? ถ้าส่งเสียงออกไปเขาจะรู้รึเปล่า? ตายแน่ ตายแน่ๆ T-T
“อื้อ”
“อ่า งานวันนี้ดูดีกว่าที่คิดมากเลยนะว่ามั้ย?” คนหน้าหวานในคราบผู้หญิงได้แต่พนักหน้าเออออตามบุคคลปริศนาที่มานั่งข้างๆเขา รีบไปสักทีเถอะ ซองยอลไม่ชอบแบบนี้เลยนะ
“จริงๆผมเพิ่งอยู่ม.ปลายปีหนึ่งเอง แต่ตามพี่สาวมา”
“(_ _) (- -) (_ _) (- -)…..(O___O)!”
“ไม่คิดเลยว่าจะเจอคนสวยๆแบบคุณ ผม...ลีซองจง ครับ”
MYUNGSOO PART
ผมไม่เคยเจอเรื่องอะไรน่าเบื่อ น่ารำคาญแบบนี้มาก่อนเลยนะ อะไรคือการที่ฮเยริมาตามติดชีวิตผมต้อยๆ? โคตรอึดอัดเลยว่ะ
“ครับ ผมคิมซองกยูครับ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ @$%^%@&&^$@$$%^&()#”
ดีนะที่ตอนนี้ผมต้องขึ้นมาบนเวทีกับพี่ซองกยู แสงแฟลชสาดส่องมาบนเวทีในขณะนี้ไม่ขาดสาย เป็นเพราะอะไรทุกคนก็น่าจะรู้นะครับ ถ้าดูจากหน้าตาผมแล้ว หึหึ
“....” ผมยังคงสอดส่องสายตาไปยังด้านล่างเวทีเผื่อว่าจะเห็นซองยอลบ้าง แต่เปล่าเลย ผมไม่เห็นเขาแม้แต่เงา บอกตรงๆว่าใจผมไม่ค่อยดี
“พี่ฮเยริ เมื่อกี้ผมไปเจอสาวมาด้วยแหละ โคตรสวยเลย” ก็จะไม่ได้สนใจอะไรนะแต่น้องชายของฮเยริพูดเสียงดังเอง ช่วยไม่ได้ นี่ขนาดอยู่ล่างเวทีนะเนี่ย
“ไปเจอใครมาอีกล่ะ? ฉันคิดว่าแกชอบผู้ชายด้วยกันซะอีก”
“ดูถูกกันจ๊างงงง ผมชอบผู้หญิงนะพี่ เดี๋ยวจะพามาอวดเลย”
“ให้มันแน่เถอะย่ะ แล้วผู้หญิงของแกอ่ะ คนไหนล่ะ?”
“ผมลอน ใส่ชุดสีครีมที่นั่งอยู่กับพี่อูฮยอนห้องA เห็นป่ะ?” อดไม่ได้นะที่จะมองตาม ก็ได้ข่าวว่าพี่ซองกยูมันกำลังจีบอยู่ไม่ใช่หรอ? แถมยังบอกอีกว่าจะติดแล้วด้วย ไหงไปนั่งกับผู้หญิงได้ล่ะวะ? แต่ผู้หญิงคนนั้นหันหลังอยู่น่ะสิ จะว่าไป ก็สวยอยู่นะ ผิวขาวเนียน ผมเป็นลอนเงาแบบนี้ สเป็คผม..เดี๋ยว! ผมมีซองยอลคนเดียวจริงๆนะ แต่ผมรู้สึกคุ้นแปลกๆ รีบหันหน้ามาทีสิ
“…..” เห้ยๆ ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาแล้วครับ! แต่เดี๋ยวนะ...ดูเหมือนว่าเค้าจะหันมาสบตากับผมแว๊บนึง แบบนี้นี่มัน....
อีซองยอล!!!!!!!!!
--------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น