คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER'10 "บทลงโทษกับเกราะกำบัง"
“เห้ย นั่นใครน่ะ?”
“ฉันว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเลยนะ”
“น่ารักจัง” เหล่าเพื่อนนักเรียนร่วมชั้นต่างก็ให้ความสนใจของผู้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนตัวสูงรู้สึกประหม่าเพราะไม่เคยโดนมองขนาดนี้มาก่อน ก็ทำไงได้ล่ะเจ้าตัวเล่นเปลี่ยนลุคใหม่ซะจนไม่มีใครจำได้แบบนี้
“อูฮยอนอ่า ฉันน่าเกลียดมากเลยหรอ?”
“ใครว่าล่ะ? เค้าชมว่านายน่ารักต่างหาก” ว่าแล้วก็รีบดึงแขนซองยอลให้เข้าไปรวมตัวกับเพื่อนๆทันที วงล้อมขนาดใหญ่ขยายขึ้นโดยให้รุ่นพี่ล้อมรุ่นน้องไว้ อูฮยอนมองไล่รุ่นพี่ทีละคนแต่แล้วก็ต้องสะดุดกับรุ่นพี่ตาตี๋ที่ค่อนข้างจะรู้จักกันดีส่งยิ้มพร้อมโบกมือให้อยู่ อูฮยอนยกมือขึ้นมาแล้วโบกมือตอบกลับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ไม่ใช่ว่าอะไรมันแปลกไปหรอ?
KIM SUNGGYU : ผมไม่รู้นะว่าในช่วงเวลาสั้นๆเมื่อสักครู่มันคืออะไร ผมไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย?
อูฮยอนโบกมือให้ผมด้วย...ไม่อยากจะเชื่อเลย
“ขอบคุณน้องๆนะครับที่รักษาเวลา เวลาทำกิจกรรมพวกเราจะได้เต็มที่กัน มาเริ่มกันเลยดีกว่า ขอให้น้องๆทุกคนไปหาพี่รหัสให้เจอแล้วพาไปเจอกันที่เดิม จุดนี้ที่เรายืนอยู่นะครับ ให้เวลาแค่ห้านาทีนะครับ เริ่ม!” ทุกคนต่างก็เริ่มมองพี่รหัสตัวเองและด้วยความที่คนพลุกพล่านจึงทำให้อูฮยอนมองอะไรไม่ค่อยจะเห็น ทั้งที่เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้?
ทางด้านซองยอลเองก็ค่อนข้างจะได้เปรียบหน่อยเพราะความสูงของพี่รหัสตัวเองนั้นเป็นจุดเด่น ซองยอลเดินเข้าไปสะกิดหลังคนตัวสูงแล้วยิ้มออกมา คริสที่หันไปเจอน้องรหัสตัวเองก็ถึงกับอึ้งในอีกลุคของซองยอล ซองยอลน่ารักมากจริงๆ
“คนชุลมุนแบบนี้กลัวหลงจังฮะ”
“งั้นก็ทำแบบนี้สิจะได้ไม่หลง” ฝ่ามือใหญ่สัมผัสเข้ากับอุ้งมือนุ่มของซองยอลอย่างเปิดเผย ซองยอลหันไปมองมือที่โดนพี่รหัสตัวสูงกว่าจับเอาไว้ ‘เอาเถอะ ยังไงตอนนี้ก็อย่าให้หลงก็พอ’
“พี่คริส ดูเหมือนว่าอูฮยอนยังหาพี่ซองกยูยังไม่เจอเลยนะฮะ”
“เรื่องแบบนี้มันต้องดิ้นรนสิ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็จะถูกลงโทษ^^”
และไม่มีใครรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองไปยังซองยอลและพี่รหัสของเขา มยองซูได้แต่มองแล้วก็มอง...โดยไม่ได้ให้ความสนใจกับพี่รหัสตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“เจ็บชิบหาย..”
“เป็นอะไรไปมยองซู?”
“เปล่าครับพี่ลู่ฮาน...” ใบหน้าสวยของลู่ฮานเองก็หันไปมองตามมยองซู อ๋อ...แบบนี้นี่เอง
“นายชอบเด็กผู้ชายคนนั้นสินะ น่ารักดี”
“ก ก็”
“สายตานายมันฟ้อง เค้าคงจะดูออกเกือบหมดแล้วมั้งว่านายชอบเด็กซองยอลนั่น” พี่ลู่ฮานพูดไปขำไป ก็ตอนที่มยองซูมองน่ะ เหมือนจะฆ่าคริสให้ตายทั้งเป็นไปเลยล่ะ จะมีสักกี่คนนะที่ได้เห็นมยองซูในด้านแบบนี้
“ถ้าคริสมันไม่ไปจับมือซองยอล ผมคงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“นั่นรุ่นพี่นายนะมยองซู- -”
“เรื่องแบบนี้ผมไม่สนหรอกพี่ อย่าให้ผมเอาคืนละกัน” ว่าแล้วก็ลากแขนพี่รหัสเข้าไปยืนที่เดินทันที่เพราะจวนจะหมดเวลา ลู่ฮานเองก็พอจะรู้เกี่ยวกับมยองซูมาบ้างแล้วตอนที่โทรคุยกัน ไอ้เด็กนี่ดื้อใช่เล่นเลย
WOOHYUN PART
“หมดเวลาแล้วครับ!!!” โอ้ย จะบ้าตายไอ้ตาแปะซองกยูหายไปไหนเนี่ย ผมเริ่มหัวเสียจริงๆแล้วนะ มองไปทางไหนก็หาไม่เจอ ก่อนหน้าที่เค้าจะเรียกรวมตัวยังเห็นอยู่เลย
“น้องคนไหนที่หาพี่รหัสไม่เจอมารวมตัวตรงนี้นะครับ พี่จะให้บทลงโทษกับพวกน้อง” สุดท้ายผมก็ต้องไปรวมตัวจริงๆสินะ เจ็บใจนัก!ทั้งๆที่รู้แล้วว่า(ไอ้)พี่รหัสของผมเป็นใคร ผมจำใจมานั่งในวงล้อมของพวกรุ่นพี่อย่างช่วยไม่ได้ ตรงหน้าผมมีโต๊ะสีขาวยาวพร้อมกับขนมเยอะแยะเต็มไปหมด อย่าบอกนะว่าให้เล่นเกมแข่งกันกินขนมให้หมด? โหย ดูถูกนัมอูฮยอนคนนี้เกินไปแล้ว
“พี่จะให้พี่รหัสของน้องแต่ละคนไปหานะครับ แล้วเราจะให้ทั้งคู่รับบทลงโทษด้วยกันครับ เดี๋ยวพี่จะเอาผ้าไปปิดตาให้^-^”
“ไม่นะ=[]=!”
“มีปัญหาอะไรหรอครับน้อง....อูฮยอน?”
“ป เปล่าครับ ไม่มีปัญหา” นี่ถ้าไม่มองมาด้วยสายตาดุดันแบบนั้นผมคงเถียงหัวชนฝาแล้ว อย่าให้น้องอูฮยอนกล้า T^T สุดท้ายพวกรุ่นพี่ก็เดินเข้ามาประจำรุ่นน้องผู้น่าสงสารโดยเฉพาะผมคนนี้ ผมหลับตาลงแล้วให้พี่เค้าผูกผ้าแต่โดยดี เถียงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา งั้นขออยู่เงียบๆแบบนี้ละกัน ชิ
เมื่อรุ่นพี่ผูกผ้าปิดตาให้ผมเรียบร้อยก็เดินออกห่างจากตัวผมไป ไม่นานนักเสียงฝีเท้าที่กระทบกับพื้นทรายก็เข้ามาใกล้ผม คาดว่าน่าจะเป็นไอ้แปะซองกยูนั่นแหละ สัมผัสอ่อนโยนแตะเข้ากับแก้มผมแล้วค่อยๆเลื่อนมือไปยังปมที่ผูกอยู่ที่ท้ายทอย
ตึกตัก..
ห เห้ สาบานเลยว่านั่นไม่ใช่เสียงหัวใจ T///T บ้าหน่า ผมมีภูมิคุ้นกันเรื่องความรักสูงนะ ไม่มีทาง ไม่มีท๊าง ได้แต่บอกตัวเองไปเรื่อยก่อนที่แสงสว่างจะภายนอกกระทบกับเปลือกตาผม ถูกปิดตาไม่ถึงสองนาทีรู้สึกเหมือนโดนปิดไปสองปี อ่า ผมเริ่มปรับโฟกัสถี่ๆ เมื่อเห็นชัดแล้วภาพตรงหน้าก็สะท้อนให้เห็น...ไอ้แปะ =.=
“ไงครับน้องรหัสตัวแสบ” ยังจะมางงมาไงอีกนะ แล้วมาจ้องหน้าแบบนี้เพื่ออะไรเนี่ย!
“ตั้งใจแอบฉันใช่มั้ยไอ้แปะ นายอยากให้ฉันโดนลงโทษกับนายสินะไอ้บ้า!”
“อุ้ยๆ อย่าตีพี่รหัสตัวเองสิครับ ปากไวมือไวเหมือนเดิมเลย”
“หยุดสวีทกันได้แล้วครับพี่น้องรหัสคู่นี้ น่ารักจริงๆ” สวีทบ้าบออะไรครับพี่ จะกินหัวกันอยู่แล้วเนี่ย! หึ่ย ฝากไว้ก่อนนะไอ้แปะอ้วนตัวบวม อย่าให้เอาคืนบ้างนะ จะเอาให้เข็ดเลย
“มายืนประจำที่ตามที่โต๊ะเขียนหมายเลขไว้ด้วยนะครับ” ไอ้แปะชูป้ายหมายเลขสี่ที่ติดอยู่กับข้อมือให้ผมดู แล้วก็พาผมไปยืนประจำที่ ขนมเยอะแยะเต็มไปหมดเลย ขอจิ๊กกินสักอันได้มั้ย?
“เห็นขนมที่วางอยู่ตรงหน้าใช่มั้ยครับ? แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของเรา พี่จะให้พี่รหัสของน้องเป็นคนเลือกขนมนะครับ แล้วต้องกินด้วยกันให้หมด ห้ามใช้มือ,แขน.ศอก,หัวเข่า,ขาหรืออะไรก็ตามแต่ ต้องใช้ปากเท่านั้นนะครับ”
“เฮ้ย จะบ้ารึไง บทลงโทษอะไรเนี่ย!”
“เมื่อกี้น้องอูฮยอนพูดว่าอะไรนะครับ?”
“อ้อ เมื่อกี้น้องรหัสฉันพูดว่า ‘เฮ้ย จะบ้ารึไง บทลงโทษแซ่บเว่อร์เลยนะเนี่ย’ ใช่มั้ยจ๊ะ?” จ๊ะพ่องสิอิแปะ! ยิ่งพูดไปแบบนั้นคนอื่นยิ่งเริ่มโห่แซว เฮ้อ หาเรื่องให้ตลอดเลย
“งั้นก็แล้วไป เอาล่ะ ขอให้พี่รหัสหยิบขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้นครับอะไรก็ได้ คาบไว้ที่ปากตัวเองแล้วให้น้องรหัสกินอีกด้านของขนมนะครับ เริ่มได้”
“อูฮยอน”
“อ อะไร?”
“ถ้าไม่เต็มใจรับบทลงโทษ พี่จะบอกพวกนั้นให้นะ เพราะยังไงมันก็ต้องโดนปากกันอยู่แล้ว พี่เป็นห่วงความรู้สึกอูฮยอน” ซองกยูหันมาพูดกับผมจริงจัง และนั่นทำให้เกราะที่แข็งกร้าวเริ่มจะพังลงไปทีละนิด ซองกยูในสายตาผมเป็นคนที่ชอบรุกเวลาชอบใครสักคน ชอบเสี่ยวใส่ ชอบตื้อ,ตอแย แต่ผมไม่คิดว่าเค้าจะมีด้านแบบนี้ ผมส่ายหัวไปมาน้อยๆเชิงจะบอกว่า ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาถึงจุดนี้แล้วนี่
ซองกยูเห็นดังนั้นจึงคาบป๊อกกี้รสนมไว้ ผมเคลื่อนปากไปงับอีกฝั่งไว้แล้วค่อยๆกินอย่างเชื่องช้า ผมแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้สายตาซองกยูจะเป็นยังไง เสียงรอบข้างโห่ดังแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าตอนนี้หน้าผมกับอีกฝ่ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ....เรื่อยๆจนจมูกของเราแทบจะชนกัน
ป๊อก!
เสียงกัดป๊อกกี้ดังขึ้น ซองกยูเลือกที่จะถอยห่างออกมา? ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ปกติไอ้แปะนี่ต้องฉวยโอกาสผมสิ แต่นี่ไม่
“รีบกินนะ เดี๋ยวโดนจับได้แล้วจะซวยเอา”
“ทำไม?...”
“หื้ม?”
“ป เปล่า ไม่มีอะไร”
“อย่าเป็นแบบนี้สิครับ ไม่สมกับเป็นนัมอูฮยอนที่พี่รู้จักเลย” มือหนายกขึ้นมาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาแล้วพาผมเข้าไปนั่งในวงที่ตอนนี้มีเพื่อนๆทุกคนนั่งอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเลือกที่จะนั่งใกล้ๆซองยอลและพี่รหัสของเขาซึ่งนั่นก็คือพี่คริส
“นั่งๆอูฮยอน เมื่อกี้ตอนที่นายเถียงพี่เค้าอ่ะโคตรตลกเลย”
“ห้ะ? อ๋อ ก็มันจริงนี่ บทลงโทษบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระชะมัด” ผมพยายามปรับตัวให้ปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย มันอาจจะจริงอย่างที่ผมพูดนั่น เกราะผมเริ่มจะพังไปทีละนิดแล้ว แต่เรื่องอะไรที่ผมจะต้องบอกไปล่ะจริงมั้ย?
- ผ่านไป 3 ชั่วโมง –
ร่างสูงบางของซองยอลเดินขนาบข้างมากับพี่รหัสเพื่อที่จะเข้าที่พัก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่วันแรกก็ผลาญพลังงานของเขาไปเกือบหมด พอถึงห้องสงสัยคงต้องนอนเลยล่ะมั้ง ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอย่างอื่นแล้ว
“จริงๆพี่คริสไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นะฮะ พี่เหนื่อยมามากแล้ว”
“คิดมากหน่า มันเป็นหน้าที่ของพี่รหัสที่จะต้องดูแลน้องรหัสไม่ใช่หรอครับ?” รอยยิ้มที่เรียกเสน่ห์ได้มากถูกส่งให้กับน้องรหัสหน้าหวาน มือใหญ่ยีหัวกลมของซองยอลก่อนที่จะขอตัวกลับที่พักบ้าง ซองยอลยืนมองคริสจนกว่าจะลับตา เมื่อเห็นดังนั้นจึงไขประตูเข้าห้องไป
“มืดจัง สงสัยยังไม่มีใครมาแน่ๆ” นิ้วเรียวที่กำลังจะกดเปิดสวิตซ์ต้องชะงักเมื่อมีแรงมาสัมผัสตนจากด้านหลัง
“กว่าจะกลับมา ฉันรอตั้งนาน” เสียงอันคุ้นเคยดังใกล้หูของซองยอล แรงกอดนั่นทำให้จังหวะหัวใจของซองยอลเต้นผิดปกติ คนบ้า ชอบเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้วนะ
“ม มยองซูอ่า ปล่อยก่อน เดี๋ยวมีคนเห็นนะ”
“จะเห็นได้ยังไง ไฟก็ปิด ม่านก็ไม่ได้เปิด”
“แต่ว่า” มยองซูพลิกตัวของซองยอลให้มันประจันหน้า แม้จะอยู่ในความมืดแบบนี้ แต่ซองยอลก็ยังส่องสว่างอย่างเห็นได้ชัดเสมอ ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อแบบนั้นยิ่งมองก็ยิ่งหลง ไหนจะดวงตากลมโตที่เป็นประกายเหมือนลูกแมวนั่นอีก มยองซูยังโอเคอยู่ใช่มั้ย?
“นายทำฉันคลั่งอีกแล้วนะ”
“เห้?”
“นายให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันจับมือแบบนั้นได้ยังไง? รู้มั้ยว่าหวงมาก” เล่นพูดกันซึ่งๆหน้าแบบนี้มีหรอที่ฝ่ายได้ยินจะไม่เขิล ตอนนี้หน้าของอีซองยอลแทบจะมุดเข้าไปในเสื้อได้อยู่แล้ว
“นั่นมันพี่รหัสฉันนะมยองซู”
“ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มาแตะต้องตัวนาย ฉันหวงหมดแหละ ก็นายเล่นไปทำตัวน่ารักใส่แบบนั้นใครไม่หลงก็บ้า”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะมยองซู นายคิดมากไปเองรึเปล่า .///.” ร่างแกร่งไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินไปเปิดสวิตซ์ที่อยู่ด้านข้างแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงบางอีกครั้ง
“นายอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ งั้นฉันจะทำให้ดู” มยองซูจ้องหน้าซองยอลแล้วกระพริบตาปริบๆอย่างที่เจ้าตัวชอบทำอยู่บ่อยๆ และนั่นทำให้ซองยอลถึงกับอมยิ้มออกมาที่มยองซูกล้าทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ใส่ เขาว่ามยองซูต้องทำน่ารักกว่าเขาแน่ๆ ดูสิเหมือนลูกแมวขี้อ้อนเลย
“นายน่ารักจัง คิก”
“อ่า ฉันอาจจะทำแล้วดูปัญญาอ่อนไปหน่อยนะ”
“ไม่หรอก...มันดูน่ารักมากเลย” ซองยอลทำใจกล้าก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมของมยองซู ริมฝีปากสวยจรดลงบนแก้มของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
อีซองยอลหอมแก้มคิมมยองซูงั้นหรอ?
“ฉ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที แล้วนี่อีซองยอลไม่คิดจะทำอะไรกับสตั๊นแมนคนนี้ก่อนหรอ? ตอนนี้ในห้วงความคิดของมยองซูมีแต่หน้าซองยอลที่โน้มเข้ามาใกล้ ล แล้วทุ่งดอกไม้สีขาวนี่มาจากไหนวะ?! นี่เขากำลังเพ้ออยู่ใช่มั้ย?
‘ใครก็ได้ตบหน้าผมแรงๆสักที บอกผมหน่อยว่านี่ไม่ใช่ฝัน...’
-------------------------------------------------------------
เฮลโล่ววว ทักทายกันหน่อยจากที่หายไปค่อนข้างจะไม่นาน (มั้งคะ)
มาต่อให้กับตอนที่สิบแล้วนะคะ ไม่โดนใจใครก็ขอโทษด้วยเน้อ เต็มที่แล้วงิ
ตอนนี้ไรท์ก็แอบไปเปิดเรื่องใหม่เงียบๆ งั้นขอฝากไว้ที่ตอนนี้เลยละกันค่ะ
#WS คลิ๊กที่รูปได้เลยจร้อ
อาจจะไม่ถูกใจหลายๆคนนะคะ ก็คิดว่าจะแต่งเรื่อยๆ
แต่จริงๆแล้วว่าจะเปิดดราม่าอีกเรื่องแต่กลัวทุกคนหน่วง แงงงงงงงงงงงงง
ไม่เวิ่นมากแล้ว ขอขอบคุณนักอ่านที่รักทุกคนอีกครั้งนะคะที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้
รักมากนะคะ ถ้าไม่มีพวกคุณก็ไม่มีฟิคที่ไรท์แต่ง T___T ขอบคุณจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น