คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER'9 "เข้าค่ายสายสัมพันธ์"
ใบหน้าหวานของซองยอลมุ่ยมาตลอดการเดินทางมาโรงเรียนของวันรุ่งขึ้น ให้ตายเถอะ อีซองยอลคนนี้อยากจะทึ่งหัวแรงๆสักสองสามที เขาลืมไปได้ยังไงว่าวันนี้มีกิจกรรมสายสัมพันธ์พี่น้องรหัส และตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่รหัสของเขาเป็นใคร สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของร่างสูงบางตอนนี้ก็คือ ‘บทลงโทษ’
“เป็นอะไรเนี่ย เห็นทำหน้ายุ่งมานานละ” มยองซูที่เดินอยู่ข้างๆถามขึ้น
“เรื่องพี่รหัสน่ะ เครียดจัง”
“ไม่เห็นจะต้องเครียดขนาดนั้นเลยนี่ ดูดิ๊ เดี๋ยวไม่สวยหรอก” มยองซูแกล้งหยิกแก้มใสของซองยอลเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมา ใบหน้าหวานมีสีระเรื่อขึ้นจางๆแล้วหันไปอีกทางเพราะไม่อยากโดนแซว
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถือว่าก้าวขึ้นไปในทางที่ดี ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวานต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่าตัวเองนั้นคิดอย่างไร แม้ว่าซองยอลจะไม่ค่อยรู้จักความรักมากนักแต่เขาก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีให้มยองซูนั้นมันเรียกว่าอะไร
“แต่ฉันไม่อยากโดนทำโทษที่หน่า”
“มันไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก แค่ต้องทำกิจกรรมร่วมกับพี่รหัสก็เท่านั้นเอง”
“ถ้าพี่เค้าเล่นอะไรแรงๆล่ะมยองซู T T?” มยองซูถึงกับต้องยิ้มให้กับความน่ารักของซองยอลในตอนนี้ มือหนาเอื้อมไปลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ เขาล่ะนึกแค้นตัวเองว่าทำไมไม่เกิดก่อนซองยอลสักปี ถ้าเขาได้เป็นพี่รหัสซองยอล มันจะต้อง(ได้แกล้ง)สนุกมากแน่ๆ ก็เจ้าตัวน่ารักซะขนาดนี้
“ถึงห้องแล้วซองยอล”
“อื้ม ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ถ้ารู้ว่าพี่รหัสเป็นใคร อย่าไปทำตัวน่ารักใส่เค้าให้มากนะ ฉันหวง”
“บ้า นายก็เหมือนกันนั่นแหละ ./////.” และด้วยความที่ซองยอลไม่ทันตั้งตัว มยองซูจึงมอบสัมผัสนุ่มลงบนแก้มใสที่เริ่มมีสีระเรื่อให้ทีนึงก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าห้องของตนไป ทำให้คนรอบข้างที่เห็นถึงกับต้องกรี๊ดออกมาเบาๆ บ้างก็อึ้ง บ้างก็ตกใจ ยิ่งคนที่เป็นสาววายอยู่แล้วก็ยิ่งอยากกรี๊ดออกมาให้เสียงดังๆ และแน่นอนว่าคนที่เห็นหนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนสนิทของซองยอลนั่นเอง
“อูบร๊ะ! นี่นายไปมีซัมติงกับไอ้หน้าหล่อมยองซูนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่=[]=?”
“ซัมติงอะไรกันเล่า อูฮยอนก็...”
“แล้วที่ไอ้หอมแก้มนั่นมันอะไร? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะซองยอล” เพื่อนตัวเล็ก(กว่า)รีบนั่งประจำที่ของตัวเองแล้วลากเก้าอี้ตัวข้างๆให้ซองยอลนั่งลงตาม
“ก ก็ไม่มีอะไร มยองซูแกล้งเฉยๆ”
“หรา รู้จักกันไม่เท่าไหร่หอมแก้มกันได้ แล้วฉันล่ะห๊ะ?” พูดจบ อูฮยอนก็แกล้งเอาหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานของเพื่อนสนิทแต่กลับโดนอีกฝ่ายผลักให้ออกห่าง นายมันโกหกไม่เก่งเอาซะเลย อีซองยอล
“เล่นอะไรเนี่ยอูฮยอน! เลอะเทอะแล้ว”
“ฉันล่ะเชื่อนายจริงๆเลยซองยอล ไปหัดโกหกใหม่นะ ไม่โอๆๆ”
“ไม่คุยกับนายแล้วT___T” ซองยอลปลีกตัวออกมาจากอูฮยอน แต่ไม่ทันที่จะเดินออกไปไหนไกลก็มีรุ่นพี่เข้ามาในห้องจำนวนหนึ่ง ซองยอลเลยเลือกที่จะนั่งลงที่เดิมและฟังสิ่งที่รุ่นพี่พูดหน้าห้อง
“สวัสดีครับน้องๆ วันนี้คงจะรู้กันแล้วใช่มั้ยครับว่ามีกิจกรรมสายสัมพันธ์พี่น้องรหัส? โอเคครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พวกพี่ๆเนี่ยได้ตกลงกันทั้งสายชั้นแล้วว่าเราจะจัดกิจกรรมกันที่หอประชุมใหญ่ และขอให้น้องๆไปร่วมทำกิจกรรมที่หอประชุมนะครับ ตอนนี้เหลือเวลาประมาณยี่สิบนาทีครับกว่ากิจกรรมจะเริ่มครับ” รุ่นพี่ผู้ชายหน้าสวยพูดขึ้นก่อนที่จะแปะกระดาษอะไรสักอย่างไว้บนบอร์ดหน้าห้องแล้วเดินออกไปประกาศห้องอื่นต่อ เหล่าหนุ่มสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของซองยอลและอูฮยอนต่างก็ไปรุมดูว่ามันคือกระดาษอะไร และโชคดีของซองยอลที่เขาเกิดมาสูงจึงพอจะมองออกลางๆ
“มันคืออะไรอ่ะซองยอล?”
“เท่าที่ฉันเห็นนะ เค้าบอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้นับต่อไปอีกสามวันเราจะไปเข้าค่ายพี่น้องรหัส รวมถึงเรื่องลงโทษด้วย จะจัดการที่นั่นให้หมดเลย”
“จริงดิ? ที่ไหนๆๆ”
“ทะเล....”
“วู้วววววววววววว! สวยชะมัดเลย” เสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กมัธยมปลายปีสองดังขึ้นเมื่อรถบัสแล่นเข้ามายังเขตทะเลสีคราม โชคดีที่เวลาเที่ยงของที่นั่นไม่ค่อยมีแดดมาก จึงทำให้ทุกคนดูร่าเริงเป็นพิเศษ
“ซองยอล ฉันจับปูลมได้ด้วย!”
“เอากระเป๋าไปเก็บก่อนเถอะอูฮยอน” มือเรียวลากกระเป๋าของตนและของเพื่อนสนิทมาเทียบฟุตบาท ซึ่งอีกคนนั้นพอเห็นทะเลก็รีบลงมาทันทีโดยไม่สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย
“นายเครียดอีกแล้วนะซองยอล ทำหน้ามุ่ยแบบนี้คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้นายแน่ๆ”
“อื้ม รู้แล้วล่ะ รีบไปรวมตัวกับเพื่อนเค้าได้แล้ว”
“เห้ย ฉันล้อเล่นนะซองยอล อย่าเป็นแบบนี้T^T” อูฮยอนปัดทรายที่อยู่ในมือออกลวกๆแล้วรีบวิ่งตามซองยอลไปทันที และก่อนที่ทุกคนจะได้เข้าที่พัก แน่นอนว่าต้องมีการแบ่งกลุ่มกันก่อน
“มาครบแล้วใช่มั้ยครับ? เอาล่ะ สถานที่พักของเราก็ตามที่เห็นนะครับ เป็นบังกะโลของแต่ละกลุ่ม โดยจะให้น้องๆแบ่งกลุ่ม กลุ่มละสี่คน โอเคนะครับ ตอนนี้เราให้จับกลุ่มกันตามอัธยาศัยครับ แต่ถ้ามีปัญหาเมื่อไหร่ พวกพี่จะเป็นคนแบ่งให้ ถ้ากลุ่มไหนครบแล้วมารับกุญแจห้องที่พี่ได้เลย” หลังจากสิ้นเสียงของรุ่นพี่ที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของค่ายนี้ลง ต่างคนต่างก็รีบจับกลุ่มกันทันที ซองยอลเองก็ไม่รู้จะจับกลุ่มกับใครเพราะที่รู้จักจริงๆก็มีแค่อูฮยอนคนเดียว อยู่ๆก็มีมือหนึ่งเข้ามาจับมือของซองยอลเอาไว้ และแน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน...
“อยู่ด้วยกันนะ^^” มยองซูกับโฮวอนเดินเข้ามาหาซองยอลและอูฮยอนที่ชะเง้อมองหาคนที่ยังไม่มีกลุ่ม อูฮยอนพยักหนารับแล้วเดินไปหารุ่นพี่เพื่อไปเอากุญแจห้อง ส่วนซองยอลก็ยังคงโดนมยองซูจับมือไว้ไม่ให้ไปไหน
“ป ปล่อยได้แล้วมยองซู..”
“อายหรอ?”
“แหม มึงนี่ก็ช่างถามนะ ไม่อายก็บ้าละ ดูหน้าเค้าซะก่อน” โฮวอนศอกเข้าที่แขนของมยองซูแล้วชี้ให้ดูว่าตอนนี้หน้าของซองยอลนั้นเริ่มจะแดง
“ได้กุญแจแล้วนะ เอากระเป๋าไปเก็บกัน >_<”
“โอเค อีกประมาณสามสามสิบนาทีก็มีกิจกรรมริมชายหาดละ รีบทำภารกิจให้เสร็จดีกว่า” ซองยอลพูดขึ้นแล้วรีบเดินหนีมยองซู เริ่มไม่ไหวแล้วนะ ไหนจะต้องมานอนห้องเดียวกันอีก ซองยอลอยากจะบ้าT T
SUNGYEOL PART
หลังจากที่ผมจัดการเก็บกระเป๋าเข้าที่เรียบร้อยแล้ว อูฮยอนก็ชวนผมออกไปข้างนอกทันที ผมเครียดเรื่องพี่รหัสจะตายอยู่แล้วเนี่ย ทำไมไม่มีใครเข้าใจผมเลยนะ
“โอ๊ะ สวัสดีครับพี่คริส มีอะไรรึเปล่าครับ?” ผมที่กำลังเก็บโทรศัพท์ เงินและของที่มีค่าต่างๆใส่ประเป๋าใบเล็กต้องเอี้ยวตัวไปมองหน้าประตู พี่คริสมาหรอ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่านะ
“ซองยอลอยู่ในห้องใช่มั้ย^^?”
“ใช่ครับ เดี๋ยวผมเรียกให้นะ, ซองยอล พี่คริสมาหา!!” อ เอิ่ม จะตะโกนทำไมเนี่ย พูดเบาๆผมก็ได้ยินแล้วนะ ดูนั่นสิมยองซูมองหน้าผมเขม่นเลย T_T
“อ อื้ม สวัสดีฮะพี่คริส”
“ได้ข่าวว่าเราเครียดเรื่องหาพี่รหัสไม่เจอหรอ?”
“ใช่ฮะ พี่รู้ได้ไง?” พี่คริสไม่พูดอะไรต่อแต่กลับเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคน อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของผมก็ดังขึ้น อย่าบอกนะว่า...
[สวัสดีครับ นี่ใช่ซองยอลน้องรหัสของพี่รึเปล่าครับ?] ผมตรงหน้าผมยิ้มร่า ส่วนผมน่ะหรอ...งงเป็นนกฮูกตาแตกแล้ว นี่แสดงว่าที่ผ่านมา พี่เค้า...โอ้ย TT
“พ พี่คริส เป็นพี่รหัสผมหรอฮะ?”
[เราคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ก็คนนั้นแหละ] พี่คริสละโทรศัพท์ออกจากหูแล้วยื่นมาให้ผมดู
‘น้องรหัส อีซองยอลA’
“ฮื่อ ถ้าพี่เป็นพี่รหัสผม ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะฮะ ผมเครียดจะตายอยู่แล้วT^T”
“โอ๋ พี่ขอโทษนะ พี่มีของจะให้เราด้วยอย่าลืมใช้ล่ะ พี่ดูแล้วว่ามันจำเป็นสำหรับเราจริงๆ^^” พี่คริสยื่นกล่องใบเล็กที่ห่อกระดาษของขวัญสีครีมเอาไว้ให้ผม แล้วขอตัวออกไปเลยเพราะต้องไปเตรียมกิจกรรมต่อ
“เห้ย พี่คริสเป็นพี่รหัสนายจริงดิ? ไม่ทันตั้งตัวเลยนะเนี่ยซองยอล”
“นั่นสิ ทั้งที่เจอกันตั้งหลายครั้ง ทำไมฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย โง่ชะมัด”
“ไม่อยากจะเชื่อว่าคริสจะเป็นพี่รหัสนายนะซองยอล” โฮวอนที่นั่งเล่นเกมโทรศัพท์อยู่บนเตียงหันมาพูดกับผม
“จะว่าไป ไอ้กล่องจิ๋วนั่นมันคืออะไรอ่ะซองยอล? แกะเลยๆ”
“อื้ม แกะก็แกะ” ผมบรรจงแกะกล่องกระดาษใบเล็กที่พี่คริสให้อย่างทะนุถนอม ภายใต้กระดาษห่อของขวัญสีครีมนั่นคือ...คอนแทคเลนส์ ที่มาพร้อมกับโน้ตเล็กๆ
‘ กิจกรรมในค่ายนี้แน่นอนว่าจะต้องเปียก
พี่เลยอยากให้ซองยอลเปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์แทน
พี่รู้มาหมดแล้วว่าซองยอลสายตาสั้นเท่าไหร่เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ’
KRIS’ A3
“ว้าว คอนแทคเลนส์ยี่ห้อนี้เป็นยี่ห้อที่ดีที่สุดเลยนี่หว่า เจ๋งไปเลยซองยอล”
“ฉันเกรงใจพี่เค้าจัง อีกอย่างนะ ฉันไม่เคยใส่คอนแทคเลนส์มาก่อน”
“ยี่ห้อนี้หายห่วงเลยซองยอลตอนนี้พี่ฉันก็ใส่อยู่ ถ้านายไม่กล้าใส่ ฉันใส่ให้ได้นะ มานั่งนี่เลย” ผมเดินไปนั่งอูฮยอนอย่างว่าง่าย เจ้าตัวขอไปล้างมือให้สะอาดก่อนที่จะจัดการใส่คอนแทคเลนส์ให้ผม มยองซูที่เพิ่งถอดเสื้อฮู้ดออกจนตอนนี้เหลือแค่เสื้อกล้ามสีดำเดินเข้ามานั่งช้อนตัวอยู่ข้างหลังบนพื้นแล้วกอดเอวเอาไว้ ฮื่อ ทำอะไรน่าอายอีกแล้ว T/////T
“แหม ฉันไม่อยู่แป๊ปเดียวนี่เริ่มเลยนะ ให้มันน้อยๆหน่อย”
“ไม่ใช่อย่างที่อูฮยอนคิดนะ อย่าเข้าใจผิดสิ”
“ฉันว่าฉันเข้าใจถูกแล้วแหละ นั่งให้ดีนะ ฉันจะใส่ให้แล้ว” มยองซูเองก็รู้หน้าที่จึงไปนั่งข้างอูฮยอนแทน แล้วทำไมต้องจ้องขนาดนั้นด้วยนะ เกร็งจัง
“ถอดแว่นละเปิดตาค้างไว้เลยนะ ฉันจะหยอดน้ำตาเทียมให้ก่อน ดีนะที่พี่เค้าแช่เลนส์มาก่อนแล้วน่ะ” อูฮยอนฉีกตาผม(จะพูดว่าไงดี)ให้เปิดกว้าง เพราะผมค่อนข้างกระพริบตาบ่อย และแล้วน้ำตาเทียมก็หยดลงมาประมาณสองถึงสามหยด โอ่ย...ผมล่ะไม่ชอบตาแฉะๆเลย
“ฮื่อ ใกล้เสร็จรึยังอูฮยอนอ่า?”
“เหลือแต่ใส่คอนแทคแล้ว แหกตาเลยซองยอล>0<” ผมเงยหน้าขึ้นและพยายามเปิดตาให้กว้างที่สุด อูฮยอนค่อยๆแตะคอนแทคลงบนดวงตาผมแผ่วเบาทั้งสองข้าง
“ปิดตาลงนะ แล้วกลอกตาไปมาให้คอนแทคมันเข้าที่ โอเครึยัง?”
“อื้อ โอเคแล้ว ขอบใจนะอูฮยอน มยองซูนายว่ามันแปลกๆมั้ย?” ผมหันไปถามมยองซูที่กำลังจ้องหน้าผมอยู่ เขาไม่ตอบ สงสัยมันคงไม่เข้ากับผมจริงๆ
“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอมยองซู?”
“ห หะ เปล่าๆ”
“ซองยอล นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่ทำให้ไอ้แอลมันใจลอยได้ถึงขนาดนี้ เจ๋งว่ะ”
“พูดจริงอ่ะโฮวอน? ตายแล้วเพื่อนฉัน” อูฮยอนก็เอากับเขาอีกคนหรอเนี่ย...
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!” อยู่ๆมยองซูก็ลุกขึ้นพรวดพราดไปนั่งลงปลายเตียง สองมือของเขาขยี้ผมจนยุ่งไปหมด นี่เขาเป็นอะไรไป?
“ป เป็นอะไรมยองซู..”
‘นายจะรู้บ้างมั้ยซองยอล เวลานายถอดแว่นแล้วใจฉันเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกที
อย่าทำให้ฉันบ้ารักนายไปมากกว่านี้เลย’
------------------------------------------------------------------------
จะสอบปลายภาคกันแล้วนะคะ เบลให้กำลังใจน้า
พอปิดเทอมเมื่อไหร่จะอัพให้ตายกันไปข้างนึงเลย ฮ่าๆ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ จุ๊บๆ
ปล.ถ้าเนื้อเรื่องมันงงๆตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ
ช่วงนี้เบลมึนแปลกๆค่ะ ฮือออออออออออออ
ความคิดเห็น