คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO: นายแว่น แว่นแล้วไง?
INTRO:
“แม่ ผมไปแล้วนะ” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าของร้านขายของชำที่ใหญ่ที่สุดในซอยพูดขึ้น ใช่แล้ว วันนี้คือวันเปิดเรียนวันแรก และเป็นวันที่เขาเริ่มเรียนในชั้นม.ปลายปีที่สอง น่าตื่นเต้นซะไม่มี =__+
“ไม่ลืมแว่นอีกใช่มั้ย? แม่จำได้ว่าเมื่อวันสอบปลายภาคลูกลืมแว่นตาไว้ที่โต๊ะกินข้าว แล้ววันนั้นลูกก็ทำข้อสอบไม่ได้เลย ฮ่าๆ”
“แม่เห็นความทุกข์ของลูกเป็นเรื่องสนุกได้ยังไงกัน =0=”
“แม่ก็ว่าไปนั่นแหละ ไปๆ ไปโรงเรียนได้แล้ว^^”
“คร๊าบบบ” ลูกชายตัวสูงเดินออกจากบ้านไปอย่างร่าเริง แต่ก็ต้องหยุดกระทันหันทันทีเมื่อได้รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติตรงหน้าเขา
“ไง J”
“หือ...?” ผู้ชายในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนเดียวกับเขาโบกมือมาให้ พูดกับใครน่ะ=_=?
“นายนั่นแหละ นายแว่น^^”
“ฉันหรอ?”
“ก็นายนั่นแหละ ยืนกันอยู่สองคน คิดว่าใครอีกล่ะ?” ซองยอลเอียงคอแล้วขยับแว่นให้มองได้ถนัด ใครกันเนี่ย? หน้าก็ไม่เคยเห็น ไม่เห็นจะรู้จักเลย ถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ก็ไม่คุ้นอยู่ดี
“อ อ๋อ มีอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มี แค่เดินผ่านมาเฉยๆ ไปละ” ผู้ชายคนนั้นโบกมือให้เขาอีกรอบแล้วเดินจากไป เฮ้!ถ้าไม่บ้าก็ต้องเป็นโรคจิตแน่ๆเลย นี่หมอนั้นแอบมาด้อมๆมองๆแถวบ้านเขานานหรือยังเนี่ย? น่ากลัวๆ
“อี ซองยอล!!!! ยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอลูก!!!!!!!”
“จึ๋ย...ไปแล้วครับแม่!!!”
เป็นคนที่ดูน่าสนใจดีนี่ กูว่า....กูถูกชะตากับมึงยังไงก็ไม่รู้ J
KIM MYUNGSOO(L)
MYUNGSOO PART
“โหยพี่ เด็กใหม่คนนั้นโคตรแจ่มเลยว่ะ”
“คนไหนวะ? กูว่าไม่เห็นจะแจ่มเห้ไรเลย มึงดูคนนู้นดิวะ” ตอนนี้เพื่อนผมรวมถึงรุ่นพี่หน่อนึง(?)กำลังนั่งส่องเด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่อยู่ครับ สงสัยล่ะสิว่าใคร ไม่บอกหรอก -_-
“ผมเพิ่งจะรู้นะว่าสเป็คพี่ตัวดำฟันเหยิน ตาถึงครับ ตาถึงจริงๆ”
“มึงเงียบก่อนไอ้’โฮวอน’ ช่วยสนใจไอ้แอลมันหน่อย” รุ่นพี่ปากหมาที่เพิ่งเอ่ยชื่อผมไปเมื่อกี้ใช้นิ้วชี้ชี้มาทางผม อะไรอีกล่ะวะ? คนเค้านั่งเงียบๆอยู่ดีๆก็มากล่าวหาซะได้ นี่ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่ผมซัดหน้าแหกไปนานละ กวนตี.นชิบ
“เออเนอะ มึงไม่พูดเลยว่ะแอล ปกติปากมึงนี่แทบจะไม่เหลือช่องว่างให้ออกซิเจนเข้าไปเลยนะ มึงเป็นไรเนี่ย?”
“เปล่า”
“ฮันแหน่ะ รู้นะว่ามึงกำลังจ้องสาวๆอยู่ บอกมาเลยคนไหน?” ไอ้รุ่นพี่ตาตี่เซ้าซี้ผม โว้ย!ถ้าจะอยากรู้เรื่องเพื่อนขนาดนี้นะ ทำไมไม่ถอดวิญญาณมาสิงร่างผมเลยล่ะ ตอนนี้อารมณ์บ่จอยครับ นายแว่นนั่นไม่โผล่มาให้ผมเห็นเลย โซแซ้ด.
“ไม่รู้สักเรื่องได้ป่ะพี่? เสือ.กว่ะ-_____-”
“โอ๋เอ๋ บักแอลของพวกเราหมดอารมณ์ซะละ ไม่หนุกเลยค่ะ” ผมไม่สนใจคนข้างๆแต่กลับทอดสายตาปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ขอร้องล่ะ ถ้าสวรรค์มีจริงขอให้นายแว่นเดินผ่านผมด้วยเถิ๊ดดดดดดด นี่ผมซีเรียสจริงๆนะ เหมือนผมกำลังติดกับอะไรบางอย่างก็ไม่รู้ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะครับ โคตรจี้เลย!!!!!
“ไอ้วอน พี่กยู...มีเรื่องจะบอกว่ะ”
“หื้ม!/อะไรวะ?”
“กูคิดว่า......”
“ไม่รู้ดิ ลืมแล้ว- -” ผมบอกปัดๆก่อนที่จะเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ไม้ยาวที่ผมนั่งอยู่ ก็นะ ไอ้พวกนี้น่ะสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเป็นอันดับหนึ่ง ขาเม้าท์เป็นที่สอง ชอบยุเพื่อนเป็นที่สาม และที่สี่ที่ห้าถัดๆไปไม่รู้จบสิ้น (เอ่อะ) ขืนปริปากบอกไปว่าผมกำลังสนใจใครบางคนอยู่ เหอะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าผลจะออกมาเป็นยังไงหลังจากที่รู้เรื่องไปไม่ถึงห้านาที หึหึ
“เหยยยย ไม่เอาดิวะ กูเป็นเพื่อนมึงนะไอ้แอล เดี๋ยวนี้หัดมีความลับแล้วหรอว๊า?”
“ความลับเห้ไร ก็บอกว่าลืมไปแล้วไงเซ้าซี้อยู่ได้”
“เออ อย่าไปยุ่งกับมันเลยไอ้โฮวอน พอถึงเวลามันก็คงบอกเองแหละ” ผมแอลเหล่มองไอ้รุ่นพี่ตาตี่นั่นแวบนึงแล้วกรอกสายตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก็พูดไปนั่นแหละ หลายๆคนอาจจะคิดว่าพวกเราไม่ดีแบบนั้นแบบนี้แต่พวกเราก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร พวกเราก็แค่หาอะไรทำแก้เซ็งไปวันๆ จริงๆแล้วก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอกครับ
“มาวันแรกนี่ต้องทำไรบ้างวะ? คงไม่ใช่ปฐมนิเทศใช่มั้ย?” ผมหันไปถามโฮวอน
“ก็ไม่นะ เค้าคงให้ปีสองอยู่บนห้อง แต่แม่ง...อย่างกูน่ะหรอจะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนั่น ฝันไปเถอะ”
“แล้วมึงจะไปไหนวะ?” ถึงคราวที่พี่ซองกยูหันมาถามบ้าง
“แหมๆ ทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเลยนะครับเพื่อนๆพี่ๆ นี่เดาใจกันไม่ออกเลยรึไง?” ผมยิ้มมุมปากอย่างที่เคยทำ ไอ้นี่มันชอบคิดแผนการอะไรแปลกๆแหวกแนวกึ่งไปทางพิสดารซะด้วยสิ ชอบหาเรื่องให้เล่นสนุกทุกทีเลยนะไอ้วอน(ตี.น)
“กูจะพูดเรื่องนั้นละนะไอ้แอล กูรู้นะว่าตอนนี้มึงกำลังแอบส่องใคร”
“อะไรของมึงอีกเนี่ย?” ทั้งไอ้โฮวอนและพี่ซองกยูต่างก็มองหน้าผมอย่างจับผิด เล่นจ้องแบบนี้ผมก็รู้สึกวาบๆหลังเป็นเหมือนกันนะ ชักจะปวดขี้..
“มึงอย่าให้กูต้องพูดนะไอ้หล่อ”
“ม มึงอย่ามากำกวม จะพูดอะไรก็พูดมากูไม่ชอบคนอ้อมค้อม”
“คนนั้นใช่มะ?” พี่ซองกยูชี้ให้ผมไปดูคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในรั้วของโรงเรียน ผู้ชายตัวสูงราวร้อยแปดสิบเซ็นพร้อมกับแว่นกรอบหนาที่ใส่แล้วดูเชย แต่ดีที่เจ้าของแว่นหน้าตา..น่ารัก-/- นี่ถ้าหน้าตาไม่ดีแล้วมาใส่แว่นนี่นะ มันไม่ใช่เลย เอ้ยๆ ไม่ใช่ละนั่นไม่ใช่ประเด็น เห้ยเดี๋ยวนะ....
“น นี่พี่รู้หรอ? เฮ้ย! รู้ได้ไงวะ?”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ กูไม่รู้ว่ามึงจริงจังกับไอ้แว่นนี้มั้ยนะ แต่ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์”
“ถ้าผม’ไม่จริงจัง’ล่ะ?”
“ด้วยสัตย์ของลูกผู้ชาย ถ้ามึงกล้าบอกรักไอ้แว่นนั่น กูยอมเป็นเบี้ยล่างมึงเลยอ่ะ” แลดูเหมือนจะเอาศักดิ์ศรีมาเข้าแลกยังไงก็ไม่รู้นะ คือผมไม่ได้อยากจะให้ใครเป็นเบี้ยล่างผมทั้งนั้นแหละ แต่ผมไม่เข้าใจให้พี่ตัวแสบนี่เลย มันต้องการจะทำอะไรกันแน่วะ-_+
“มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่กล้า โหย นี่คิมแอลกลายเป็นคนป๊อดไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย กูอยากจิขรรม ฮิฮิ”
“ฮิพ่อ.ง! กูไม่ได้ป๊อดเว้ย ไอ้ห่านี่”
“เร็วสิไอ้แอล เค้ากำลังจะเดินผ่านไปแล้วนะเว้ย” โอยตาย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่กดดันขนาดนี้มาก่อน ผมยอมรับเลยนะว่าถ้าปล่อยคนๆคนนี้ไปคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยมันก็ไม่ถูกว่ะ ผมไม่ได้อยากจะมาแหกปากบอกรักอะไรเทือกๆนั้นเลยนะ ไอ้รุ่นพี่เส็งเคร็งนี่ก็ยุอยู่ได้ ทั้งๆที่ไม่ทำก็ไม่เห็นจะเป็นไร แต่ไม่รู้อะไรมันทำให้ผมคิดกลับกัน
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“...”
“สาม” โอ้ยยยยย นี่คิดหนักจริงๆนะครับ จี้สุดๆ+_+
“…”
“สี่...เร็วดิวะเค้ากำลังจะผ่านไปแล้วนะคิมแอล” พี่ซองกยูยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะกรอกหูผม ปวดหัวสาส!!
“อ่ะ”
“ห้...”
“แว่น กูชอบมึงว่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้เหี้ยยย แม่งโคตรเจ๋งสัสอ่ะ คนเค้ามองกันทั้งโรงเรียนละ ก๊ากกกกกกกกกก”
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายไปบอกต่อ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่อย่าบอกนะว่า...”
“ถูกเผงเลยครับคุณแอล พวกเราหลอกให้คุณพูดออกไปเพราะพวกเราไม่อยากเอาไปพูดลับหลังบอกใครต่อใครไงครับ แต่นี่คุณแอลบอกเองผมก็เลยหายห่วง อิ้อิ้ :P”
“อีกเรื่องนะครับคุณคิม เรื่องที่กระผมได้ทำการต่อรองว่าจะเป็นเบี้ยล่างน่ะ ผมล้อเล่นนะครับ พอดีผมเอานิ้วไขว้กันอยู่ คริคริ”
“..................” เงิบและแดกจุดมั้ยล่ะครับคราวนี้ ไอ้ตัวแสบทั้งสองหน่อนี่ มัน...โอ้ย ปวดหัว ปวดสมอง ปวดขี้ โอ้ววว (อย่างหลังนี่ไม่น่าจะใช่ละ) นี่ผมหลงกลไอ้พวกนี้อีกแล้ว ใครก็ได้เอามีดมาเสียบๆๆๆตรงกลางตัวคิมมยองแอลคนนี้ที อยากตาย โฮกกกกกกกกกกกก
แต่ดูเหมือนว่าเรากำลังลืมบุคคลที่สี่ไปนะ ก็คือคนที่ผมเพิ่งจะบอกชอบไปเมื่อกี้นี้ไง เขากำลังจ้องมาทางผม ไม่ใช่จ้องธรรมดานะ สายตานี่บ่งบอกถึงว่า ‘ไอ้นี่มันโรคจิตป่ะวะ!’ อะไรทำนองนั้น แต่ดีที่เขาไม่พูดอะไรและเดินจากไปเงียบๆ อยากจะขอบคุณพระเจ้า อาเมน...
“แผนต่อไปนะไอ้แอลเพื่อนรัก” ไอ้โฮวอนถือวิสาสะกอดคอผมแล้วทำการแถลงไขแผนการต่อไป ไอ้เหี้ยนี่จะให้ผมทำไรอีกวะ? ไม่เอาแล้วเว้ย
“กูไม่ทำ”
“มึงต้องทำ เพราะในเมื่อมึงบอกชอบเค้าไปแล้ว มึงก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด มึงจะพูดลอยๆไม่ได้นะเว้ย อย่าลืมดิว่ามึงคือคนที่ถูกจับจ้องในโรงเรียนตอนนี้ ถ้าพวกเค้ารู้ว่ามึงไม่ได้จริงจังอะไร ทุกคนก็จะมองมึงว่าเป็นคนไม่เอาไหน ไม่รักษาคำพูด มองความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่น มึงยอมหรอวะ?” เออ ก็จริงของมันนะ..
“แล้วมึงจะให้กูทำอะไรอีก อะไรแผลงๆกูขอเซโนนะสัส”
“ไม่ได้มีอะไรยากเลยเพื่อนเอ๋ย”
“....”
“มึงก็แค่ทำตามใจตัวเองเท่านั้นเอง นี่กูเปิดทางให้มึงแล้วนะ J” ผมล่ะอยากจะขอบคุณในความหวังดีของเพื่อนผมจริงๆ ถุย!! จะพูดว่าเเส่หาเรื่องมากกว่าถึงจะถูก ถ้าผมจะจีบผมจีบเองได้ไม่ต้องช่วย แต่ในเมื่อเรื่องมึงมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมคงไม่อยู่นิ่งๆแล้วล่ะ
----------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น