คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : short note 3
แสงสีแดงสลับส้มเฉิดฉายโอบล้อมความร้อนจากกองไฟ ควันดำคลุ้งลอยตัวขึ้นสูงช้าๆ เสียงเปรี๊ยะๆจากการเผาไม้เป็นสัญญาณเตือนสัตว์มีพิษต่างๆให้ออกห่าง ถัดไปคือนักเดินทาง 3 คนที่ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน.. หากแต่ดวงตาสีดำของชายนักข่าวยังคงเปิดกว้าง เช่นเดียวเชอเร็น
‘ไอดาบนั่น มันอะไร’
“ดาบผม เป็นไงครับ”เชอเร็นเห็นคนข้างๆไม่ยอมนอน จึงทักขึ้นถาม
“นายรู้? ว่าข้า....”เอเรียสหันขวับมาพร้อมด้วยความสงสัย
“ผมจงใจทิ้งดาบไว้... นักข่าวอย่างคุณไม่พลาดที่จะเปิดหรอก..แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด...ฮ่า...ว่าแต่...กีเวลเป็นยังไงบ้างล่ะ”เชอเร็นยิ้มอย่างเปิดเผย พลางถามอะไรบางอย่าง...ที่เขาทิ้งไว้ด้านหลังเป็นเวลานานหลายปี
‘นายนี่มันอสรพิษจริงๆ...จะประมาทความคิดมันไม่ได้ แต่ว่า...’
“อะไรคือกีเวลวะ คนรู้จักเจ้าหรอ”
“มันคืออะไรดีล่ะ...อือ.. แล้วตอนคุณจับดาบ คุณเห็นอะไรล่ะ..”เชอเร็นยกห่อผ้าขึ้นมอง สายตาที่จ้องมองนั้นแสดงถึงความเจ็บปวด..
“ข้าเห็น...เสือ.... ตัวใหญ่มาก...มันขู่ข้า เหมือนจะเข้ามาทำร้าย.. แต่ข้าก็ปล่อยดาบซะก่อน..มันต่างจากเสือทั่วไป...ข้ารู้สึกมัน...เหมือน....”
‘เหมือนเทพเจ้า....’
“เสือที่เห็นนั่นล่ะ กีเวล ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงสบายดี เฮ่อออ หายห่วงและ”
“เล่าให้ข้าฟังทำไม ไม่กลัวข้าเอาไปเขียนข่าวรึไง”
“ตอนนี้คุณทำอะไรไม่ได้หรอก... เรื่องที่คุณอยากได้จากผมมันซับซ้อนเกินกว่าชาวบ้านธรรมดาจะเข้าใจ นอนเหอะ พรุ่งนี้ผมต้องแบกอะไรอีกเยอะ T^T”เชอเร็นตัดบทก่อนจะพลิกไปอีกทาง มองไปที่ร่างบางซึ่งนอนห่างจากเขามากพอที่จะไม่รู้สึกตัว ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
‘ชีนะ... คุณเองก็น่าสงสัยเหมือนกัน...’
ตะวันดวงโตสีส้มสว่างสาดแสงไปทั่วผืนดิน อากาศเย็นยามค่ำคืนเริ่มคลายตัวลงเมื่อต้องแสงอาทิตย์ กองไฟของนักเดินทางมอดลงเหลือเพียงซากไม้ดำสนิท เสียงนกร้องเป็นจังหวะปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากนิทรา ผมยาวสลวยสีไม้หลุดจากผ้ารัดผม ดวงตาสีเทาดูหมองหม่นจาความงัวเงีย
“เช้าแล้วหรอ.....อึ๊บบ ฮ่า... กลิ่นป่า..... หอมจัง”ชีนะลุกขึ้นพร้อมยืดแขนขาด้วยความสบาย
“...อือ.... แสบตา.... อ่าว... ชีนะ....”
“ตื่นแล้วหรอ ยังปวดตรงไหนอีกไหม”ชีนะพูดพลางหยิบเสื้อผ้า
“ถ้ายังไม่หายแล้วชีนะจะนวดให้อีกที ผมของ่อยตลอดชีวิตเลยครับ แหะ แหะ”
“ฝันไปเหอะย่ะ! ปลุกเอเรียสซิ แล้วเก็บสัมภาระให้เรียบร้อยด้วย ข้าไม่อยากนอนกลางป่าอีกคืน”
“คร้าบ คร้าบบบ”เชอเร็นรับคำก่อนหันไปปลุกเอเรียสที่นอนข้างๆ ไม่นานนัก ทั้งสามก็ออกเดินทาง...
เมืองถัดไปที่อยู่ทิศเหนือของเดนอสคือกีกอล เป็นอีกเมืองที่มีชื่อเสียงด้านการค้า โดยเฉพาะ “ดาบ” ดาบในตำนานทั้งหลายมีต้นกำเนิดเดียวกันจากเมืองนี้... แต่ละเมืองนั้นจะมีเจ้าเมืองรักษาความสงบ โดยมีอำนาจเป็นเผด็จการเพื่อความง่ายต่อการปกครองและความรวดเร็วต่อการพัฒนา จึงไม่แปลกที่จะเห็นประชาชนโดนข่มเหงจากพวกขุนนางข้าราชการทั้งหลาย
ชีนะที่เดินทางมานาน เมื่อถึงที่หมายก็โล่งใจ ไม่ต้องก่อกองไฟหรือนอนกลางฝูงยุงอีกแล้ว ถึงแม้เงินที่มีอยู่จะมีน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะอยู่ในเมืองได้ชั่วคราว
“เห... คึกคักไม่เบานี่”เอเรียสว่าพลางกวาดสายตาซ้ายขวาจากทางหน้าต่าง
“ที่พักก็มีแล้ว... ส่วนอาหารทางที่พักก็จัดการให้... เงินนี่แหละปัญหา.. ข้าจะหาเงินในเวลาสั้นๆได้ไง”
“ฮู่ยยย ข้ามีเงินตั้งเยอะแยะ อย่าห่วงเลย เดี๋ยวระหว่างทางข้าเจออะไรน่าสนใจ แล้วเขียนเอาไปส่งสำนักพิมพ์ เงินก็มาแล้ว”เอเรียสเสนออย่างใจป้ำ ชีนะได้ยินถึงกับหันขวับด้วยความสงสัย
“.................................”
“อย่ามองข้าแบบนั้นสิ ข้าไม่ใช่คนขี้เหนียวอะไร ตอนนี้... ข้าเองก็เริ่มสนใจเจ้ามากขึ้นทุกวัน... เสียเงินเท่าขี้มดจะเป็นอะไรไป”เอเรียสหันมายิ้มกริ่มให้เชอเร็น
‘สักวัน ข้าต้องรู้ ว่าเจ้าเป็นใคร.. เชอเร็น’
“งั้นก็ดีสิ เย้!!!~ เจ้าพูดแล้วห้ามคืนคำนะ”ชีนะชี้นิ้วมาที่ใบหน้าสีแทนของเอเรียส
“เออน่า พูดมากจริง”เอเรียสปัดมือชีนะออกด้วยความรำคาญ
“ฮะ ฮะ ยังไม่หายสงสัยในตัวผมอีก งั้น ผมขอออกไปเดินเล่นหน่อยนะ”เชอเร็นเกาหัวแกรกๆก่อนเดินออกจากห้องไปพร้อมกับกีเวล
ตลอดเส้นทางจากนอกเมืองถึงตัวเมืองเต็มไปด้วยนักดาบ ทุกคนล้วนแบกดาบเล่มเท่าเสาเข็ม เหมือนเป็นค่านิยมที่ว่า “ยิ่งใหญ่ก็ยิ่งเก่ง” ส่วนรูปร่างนั้นไม่ต้องพูดถึง... กล้ามเนื้อเป็นก้อนมัดๆฝังตามทุกส่วนของร่างกาย บ้างเปลือนท่อนบนเพื่อแสดงกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งซึ่งตนเองภูมิใจ แต่น่าแปลกใจ... นักดาบที่เป็นผู้หญิงก็มีถมเถ แต่ในเมืองนี้... กลับหาสตรีเพศไม่ได้เลย
สมกับคำร่ำลือว่าเป็นเมืองแห่งดาบ สังเกตจากร้านค้าดาบมากเกินความจำเป็นวางตัวขนาบพื้นถนนเรียงตัวทอดยาวไปจนสุดสายตา ตามผนังเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากดาบและแผ่นประกาศจับนักดาบและขุนนางเก่าที่ต่อต้านเจ้าเมือง โดยใต้รูปนักโทษมีค่าหัวที่สูงลิ่ว ล่อใจนักดาบมากฝีมือที่กระหายเงิน เมื่อเดินเล่นจนเต็มอิ่มแล้ว ก็แวะไปที่ร้านน้ำชาเล็กๆที่ราคาไม่แพงนัก เห็นแต่ชายนักรบที่สนทนากันอย่างออกรส เชอเร็นไม่สนใจและเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนที่บทสนทนาของโต๊ะข้างๆจะแทรกขึ้นมา
“ดาบเจ้าใหญ่ดีนะ ใช้มากี่ครั้งแล้วล่ะ ทำไมถึงยังใหม่เอี่ยมแบบนี้”
“กี่ครั้งข้าไม่ได้นับ แต่ทุกครั้งที่ข้าใช้ข้าก็ชนะทุกศึกล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“อย่างงั้นรึ เจ้านี่ใช้ได้เลย เอ้อ ได้ข่าวเรื่องกัสรึเปล่า ตอนนี้ชาวบ้านลือกันทั่วว่ากัสกับไกด้าทำงานร่วมกัน พวกมันกวาดทหารให้มาคุ้มครองกันนับพัน ข้าได้ยินแล้วสยองว่ะ”
‘กัส? กัสไหนกัน’
“พวกนั้นยิ่งเพี้ยนๆอยู่ นี่ ได้ยินแล้วอย่าเอ็ดไป คนในหลวงเค้าเล่าต่อๆกันมา ว่าพวกนี้มันชอบจับผู้หญิงมาเป็นของเล่น ตั้งแต่เด็กยันแก่ มันไม่มีเว้น ฮู่ย น่ากลัว ถึงจะมีค่าหัวสูงลิ่วข้าก็ไม่สนหรอก เอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ”
“ตอนข้าเดินมา ข้าเห็นผู้หญิงคนนึง แปลกว่ะ สวยซะด้วย สงสัยเป็นนักเดินทาง ออกมาเดินเล่นสบายใจ ไม่รู้ป่านนี้โดนเก็บไปรึยัง”
“คนของไกด้ามีทั่วเมือง แป๊บบบบเดียวข่าวก็ถึงหูแล้ว ข้าก็ภาวนาให้หญิงนั่นรอดละกัน”เชอเร็นได้ยินแล้วใจไม่สู้ดี ทิ้งเงินไว้แล้วรีบไปยังที่พักทันที เมื่อเปิดประตูห้องไปเจอเพียงเอเรียสนั่งเขียนข่าวอยู่ พอถามถึงชีนะ จึงได้คำตอบว่าหิ้วห่อผ้าออกไปข้างนอก เชอเร็นไม่รอช้า ฝากฝังห้องไว้ที่เอเรียสก่อนจะบึ่งไปหาตัวชีนะทันที
‘ไม่น่าล่ะ ถึงไม่ค่อยมีผู้หญิงเดิน เพราะอย่างนี้นี่เอง ชีนะออกไปคนเดียวแบบนั้น ไม่ห่วงตัวเองบ้างรึไง!’
ทางด้านชีนะที่หิ้วห่อยาออกไปรักษาชาวบ้านที่ไร้ที่อยู่ เช่นขอทานหรือเด็กยากจนซึ่งซุกตัวอยู่ตามซอกตึกเล็กๆ ถึงแม้จะไม่ได้รับค่ารักษา แต่ได้รับสุขภาพดีๆของผู้ป่วยเป็นค่าตอบแทน หมออย่างชีนะก็ดีใจ คนแล้วคนเล่าที่ถูกมือบางคอยทำแผล หรือแม้กระทั่งป้อนยา ต่างมีความสุขกับการได้เห็นคนดีๆมองเห็นค่าสิ่งที่ถูกเรียกว่า ‘สวะมนุษย์’
ตั้งแต่เย็นจรดค่ำ เหงื่อใสลู่ไหลลงข้างแก้มด้วยความเหนื่อย ขาทั้งสองเริ่มหมดแรงจากการย่ำตระเวณรักษาผู้ป่วย แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ซาตัวลงทิ้งไว้เพียงความมืด ท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า เห็นเพียงชายร่างสูงถือห่อผ้าวิ่งอย่างกระหืดกระหอบ
‘ไปไหนของคุณนะ ชีนะ!’
ชีนะที่กำลังเดินทางกลับที่พักด้วยความสบายใจ ไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาอันโหดร้ายจ้องมองมาที่เจ้าหล่อนตลอดเวลา เงาดำเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วบนหลังคาก่อนจะกระโดดมาที่เป้าหมาย และ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากความตกใจ เมื่อชายแปลกหน้าหน้าตาแปลกประหลาดยกตัวเธอขึ้นวางบนไหล่กว้างก่อนเร่งฝีเท้าพาเธอหายไปในความมืด
“ชีนะ!”ทันทีที่ได้ยินเสียงหวีด เชอเร็นเร่งฝีเท้าวิ่งไปตามเสียงสุดกำลัง แต่ทว่า... สิ่งที่เห็น มีเพียงความว่างเปล่า...
‘กัส? ไกด้า? อาจจะใช่! แล้วมันอยู่ที่ไหน...’
เชอเร็นไม่รอช้า รีบถามความจากชาวบ้านทันที แต่ไม่ว่าจะหลังไหน เมื่อได้ยินชื่อก็ทำเป็นไม่สนใจเชอเร็นเสียแล้ว เชอเร็นเริ่มใจไม่ดีเมื่อเวลาผ่านไปนานพอสมควร กังวลว่าเพื่อนร่วมเดินทางจะเป็นอะไรไป…
‘จริงสิ! เอเรียสเป็นนักข่าว!! น่าจะรู้อะไรบ้างล่ะ!’
“เอเรียส!!! คุณรู้ไหมว่าบ้านของไกด้าอยู่ที่ไหน!!~”เชอเร็นเปิดประตูพรวดด้วยความเร่งร้อน ลมหายใจปั่นป่วนจากความเหนื่อย
“ไกด้า? ไอขุนนางถ่อยหรอ รู้สิ มีอะไรที่ข้าไม่รู้ โอ๊ะ ยกเว้นเรื่องเจ้า ฮี่ ฮี่ แล้วชีน...”ไม่ทันได้พูดต่อ เชอเร็นก็แทรกขึ้นมาเสียแล้ว
“ดี! ชีนะถูกใครไม่รู้จับไป เอเรียส คุณนำทางให้ผมได้ไหม!!”
“แล้วไม่รีบบอก!!”เอเรียสละพู่กันจากกระดาษขาวก่อนรีบวิ่งนำทางให้ทันที
ณ บ้านขนาดใหญ่หรือคฤหาสน์ที่มีพื้นที่หลายไร่ ทหารหาญนับร้อยยืนตามจุดต่างๆเพื่อรักษาความปลอดภัย อีกทั้งประตูไม้ขนาดใหญ่อันเป็นทางเข้าเดียวของที่พักไกด้าก็ไม่สามารถทำลายด้วยดาบหรือปืนกระจอกๆ เมื่อชายแปลกหน้าทั้งสองเดินทางมาถึง...
“ขอโทษขอรับ! มีใครอยู่ไหมขอรับ มีจดหมายจากพ่อค้าเก็นมาส่งขอรับ”เอเรียสตะโกนเรียกทหารที่อยู่หลังประตู โดยอ้างชื่อพ่อค้าที่ทำธุรกิจลับๆกับไกด้า ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออกช้าๆ
“เอ้อ ขอบใจพ่อหนุ่ม ข้าจะเอาไปให้ท่านไกด้าเอง”ทหารแบมือขอกระดาษ
“เอ่อ...ขอโทษขอรับท่านทหารหาญ คือนี่เป็นสัญญาการค้าลับที่พ่อค้าเก็นกำชับข้านักหนาว่าให้ยื่นให้ท่านไกด้าด้วยมือของกระผมเอง”
“งั้นเรอะ งั้นข้าจะเดินไปกับเจ้าละกัน เฮ้ย! ดูทางด้วย”
ได้ผล เมื่อเอเรียสได้ใบเบิกทางเข้าไปยังแหล่งของไกด้าแล้ว โดยมีเชอเร็นตามไปด้วยในฐานะเป็นพยานสัญญา ซึ่งทหารหน้าประตูก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ทั้งสามเดินออกห่างจะประตูไปแล้ว แต่กว่าจะถึงตัวคฤาสน์ก็ไกลอยู่ เมื่อเห็นทหารที่เดินมาด้วยกันเปิดช่องว่าง เอเรียสจึง ‘ปิดปาก’ และวิ่งลิ่วๆไปกับเชอเร็น
“เอเรียส... ผมขอร้อง.... อย่าทำร้ายใคร...”เชอเร็นบอกในระหว่างทาง
“เออ รู้แล้ว”เอเรียสรับคำ
ห้อง ไกด้า...
“หึ หึ นานแล้วที่ข้าไม่ได้ลิ้มลองความสุขจากนารี... ขอบใจเจ้าจริงๆกัส”มือเหี่ยวย่นลูบไล้ไปตามผิวขาวผ่องของหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ดวงตาสีชาหยีลงด้วยความเจ้าเล่ห์
“เงินข้าล่ะ”บุคคลที่อุ้มชีนะมาพูดเสียงเรียบ เป็นสัญญาณให้คนตรงหน้าโยนห่อผ้าเล็กๆสีแดงให้
“เจ้าทำดี... คนนี้ข้าชอบ ออกไปซะ”นิ้วสั้นโบกไล่ให้กัสออกไป.. ทันทีที่ประตูปิดลง ไกด้าก็เริ่มจัดการกับชีนะที่นอนนิ่งไม่ได้สติอย่างหื่นกระหาย... ริมฝีปากแตกซีดประทับลงที่ต้นคอขาวผ่อง ลิ้นยาวเรียวโลมเลียเนื้ออย่างใจเย็น มือสากเริ่มทำงานลูบขึ้นจากปลายเท้าขึ้นมาสู่ต้นขา อีกข้างที่ว่างก็คอยปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เป็นอุปสรรคความสุข สัมผัสน่ารังเกียจนั้นทำให้สติของชีนะเริ่มกลับมา...
“อา......อือ......”เสียงครางเบาๆดังขึ้นขัดจังหวะไกด้า ร่างหนาละจากต้นคอขึ้นมามองดวงหน้าขาวผ่อง
“ฮี่ ฮี่ ตื่นแล้วก็ดี... เจ้าจะได้มีอารมณ์ร่วมกับข้า”เสียงแหบพร่าไม่คุ้นเคยเรียกชีนะคนเดิมให้ตื่นขึ้น ใบหน้าอัปลักษณ์ตรงหน้ายิ้มให้อย่างใจเย็น เมื่อความคิดเริ่มเดิน.. ทำให้เสียงของเธอต้องกรีดร้องอีกครั้ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“โอ๊ะ โอ๊ะ อย่ากลัวนะ ถ้าเจ้าเป็นของข้าแล้วเจ้าจะสบาย... ข้าจะให้เจ้าทุกอย่างที่เจ้าต้องการ ข้าวของเงินทองเสื้อผ้าอาภรณ์ ไม่ว่าอะไรก็ตาม มามะ”ชีนะไม่สนใจ เธอรีบจัดการเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของเธอให้เข้าที่ก่อนจะวิ่งออกจากเตียง... ดวงตาสีเทาตื่นตระหนกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ สัมผัสขยะแขยงยังหลงเหลืออยู่บนตัวเธอ
‘ต้องหนี!!’
แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะได้ก้าวไปไหน ความเจ็บก็แล่นจากหน้าท้องขึ้นมาทำเอาร่างบางทรุดลงกับพื้น ขาไม่มีแรงจะวิ่งหนีเพราะรอยแดงช้ำที่ท้องเจ้าหล่อน...
“หึ หึ ขยับไปก็เสียแรง มามีความสุขกับข้าดีกว่าน่า อย่าเล่นไล่จับให้ข้าเหนื่อยเลย”ไกด้าแสยะยิ้มและเดินมาทางชีนะที่มือสั่นด้วยความโกรธ ริมฝีปากบีบเม้มเริ่มห้อเลือด เธอพร้อมแล้วที่จะต่อสู้กับเหตุการณ์ข้างหน้า.....
ส่วนทางเอเรียสและเชอเร็น เมื่อได้ยินเสียงชีนะก็ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ แต่คฤหาสน์ขนาดใหญ่นี้บรรจุห้องไว้นับร้อย อีกทั้งทหารนับพัน ถึงแม้จะมีฝีเท้าที่รวดเร็ว แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
จากที่เชอเร็นได้กล่าวไว้ เอเรียสไม่ใช่คนกระจอก ในคราวนี้สามารถเห็นได้ชัด เมื่อนักข่าวกลายไปเป็นนักดาบเต็มตัว เอเรียสหยิบดากพกขนาดข้อศอกออกมากวัดแกว่งพร้อมๆกับฝักดาบตามข้อสัญญาที่เชอเร็นบอก ทหารยามกับนักดาบ(?)ทั้งสองมีระดับฝีมือที่ต่างกัน ดังนั้น ถึงแม้จะมีจำนวนมาก ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่ง ทหารคนสนิทของไกด้าโผล่มาทักทาย
“หยุดซ่าสับแปบได้ไหม เด็กน้อย”ชายชุดดำสูงโปร่งก้าวออกมา ในมือถือดาบขนาดใหญ่แตกต่างจากทหารยามอย่างชัดเจน เสียงที่เอ่ยออกมานั้นแสดงถึงความมั่นใจ
“ผมจัดการเอง... คุณไปก่อน”เชอเร็นกระชับห่อผ้าที่ยังไม่ได้แกะ พยักหน้าให้คนข้างตัวนำไป
“เฮ้ย ได้ไง!~ นั่นลาเนียคนสนิทไกด้าเลยนะเว้ย ถ้าเจ้าตายแล้วข้าก็แห้วสิ”
“เอเรียสรู้ทางดีกว่าผม ผมไม่ตายหรอก จะรีบตามไป”เมื่อพูดจบคำ... เชอเร็นก็วิ่งเข้าใส่ชายตรงหน้าทันที ลาเนียแสยะยิ้มให้กับห่อผ้าดำ ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ เชอเร็นไม่สนใจง้างกีเวลขึ้นก่อนจะกดลงเต็มแรง
“ไม่ถอดดาบ แล้วจะสู้ยังไง.....”มือกว้างกำกีเวลได้อย่างง่ายดาย ดวงตาสีเหลืองเหลือบมองเชอเร็นอย่างสมเพศ
“ดูถูกข้ามากเกินไปแล้ว!!~”ลาเนียกระทุ้งด้ามกีเวลใส่เชอเร็นเต็มแรง ทำเอาเชอเร็นไถลไปไกล
“อุก...อุ่ก.....อ่าส์...”ขาเชอเร็นทรุดลงโดยมีกีวาลเป็นตัวค้ำพยุง เพราะถ้าล้มลงไปนอน...จะเป็นเป้านิ่งให้ลาเนียโจมตีได้ง่ายๆ
“ข้ามีงานต้องทำเยอะแยะ ไม่ว่างเล่นกับเจ้า...ไอกระจอก”
ลาเนียยกดาบขึ้นสูงก่อนทุ่มสุดแรงไปที่เชอเร็น แต่ความจุกเมื่อครู่ยังคงประทับที่ท้อง กล้ามเนื้อไม่สามารถเหยียดตัวกระโดดหลบได้ จึงกลิ้งตัวไปที่ด้านข้างแทน ลาเนียสบถกับตัวเองก่อนยกดาบจากพื้นไม้ที่แตกละเอียดก่อนพุ่งใส่เชอเร็นอีกครั้ง เชอเร็นไม่มีทางหลบ ยกกีเวลขึ้นกันอย่างง่ายดายก่อนปัดดาบลาเนียออกไป และกลับมาตั้งท่าอีกครั้ง
“ไม่เลวนี่...”ลาเนียยิ้มกริ่ม
เมื่อความเจ็บเริ่มจางหายไป เชอเร็นกระชับกีเวลอีกครั้งก่อนมุ่งไปที่ลาเนีย ดวงตาสีน้ำเงินมองไปที่ขาบริเวณหัวเข่า แต่ลาเนียก็รับได้เช่นเคย สร้างความแปลกใจให้เชอเร็นเป็นจำนวนมาก เชอเร็นไม่ยอมแพ้ กระตุกกีเวลออกจากพันธนาการและเริ่มรุกใหม่... ทว่า... ลาเนียก็รับได้ทุกครั้ง..
‘ทำไม...’
“ตาข้าบ้างล่ะ!~”
ลาเนียยกดาบด้วยมือเดียวและฟันใส่เชอเร็นไม่ยั้งมือ ถึงแม้เชอเร็นจะรับได้ แต่เพราะความยาวของดาบเป็นอุปสรรคกับการเข้าถึงตัวลาเนีย เลือดจากบาดแผลและเหงื่อจากใบหน้าขาวผ่องไหลมาผสมกัน คิ้วเข้มทั้งสองขดเข้าหากันด้วยความสงสัย
‘เพลงดาบก็ธรรมดา... แต่ทำไมถึงรู้วิถีดาบ... ว่าเราจะฟันตรงไหน’เพราะขาดสติไปชั่วครู่ ความเร็วจึงลงลด ลาเนียได้โอกาสฟันเข้าที่แขน โชคยังเข้าข้างที่เชอเร็นกระโดดหลบเพื่อลดความเสียหาย แต่เลือดสีแดงสดก็รินไหลจากแผลที่ลึกพอสมควร ฟันขาวขบกันกรอดจากความเจ็บใจ ...
“ข้าจะบอกให้เอาบุญนะ ข้าเห็นเจ้าล้มทหารข้ามากมาย ข้าก็เห็นเจ้าเล็งแต่ที่ขา หัวไหล่ช่วงหน้าอก ท้ายทอย หน้าท้อง เป็นจุดสำคัญที่ทำให้หมดสติ เป็นเพราะเพลงดาบเจ้าไม่แข็งแรงเลยหาทางลัดงั้นสิ มาเจอกันตรงๆดีกว่า”ลาเนียพูดอย่างสะใจ เพราะตัวเองอ่านทางเชอเร็นออกหมด
‘จริงสิ!’
“อยู่ในสนามรบ นายไม่มีความจำเป็นต้องมาบอกจุดอ่อนของศัตรู แต่ก็ขอบใจล่ะนะ...”เชอเร็นยิ้มกริ่มอย่างมีชัย ลาเนียเห็นฝ่ายตรงข้ามตำหนิการกระทำ ไม่พูดพร่ำทำเพลงมือใหญ่เริ่มแกว่งดาบอีกครั้ง คราวนี้เชอเร็นรู้ตัวแล้ว จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
“เฮ้ย! อะไรวะ”ลาเนียตะโกนด้วยความโกรธ ดาบใหญ่ทวีคูณความรุนแรงขึ้นหลายเท่าตัว แต่ทั้งสองต่อสู้กันมาพักใหญ่แล้ว ไม่แปลกที่เชอเร็นจะอ่านดาบของลาเนียได้เช่นกัน ร่างบางก้มลงบิดตัวซ้ายขวาหลบได้อย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะมีปลายดาบสะกิดเลือดให้ไหลบ้างก็ตาม แต่ก็ถือว่าคุ้มค่าที่จะเข้าประชิดร่างใหญ่
“ถ้ารู้ว่าผมจะโจมตีตรงไหน... ผมก็จะโจมตีให้เร็วขึ้น...นะครับ^^”เชอเร็นยิ้มร่าเหมือนเด็กเมื่อเข้าประชิดตัวทางด้านหลัง เป็นจุดบอดของลาเนียพอดี ลาเนียกัดฟันกรอดก่อนจะแกว่งดาบมาด้านหลัง แต่ไม่ทันแล้ว... ต้นคอเปิดว่างให้เชอเร็นจัดการ กีเวลที่หุ้มด้วยผ้าดำกระทุ้งเต็มแรงที่ท้ายทอย ปลิดสติของลาเนียรีบร้อย... ร่างสูงขนาดใหญ่หยุดการเคลื่อนไหวและล้มตึงลงในที่สุด เชอเร็นหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย เลือดจากสีข้างเริ่มไหลมากขึ้นทุกที...
‘เลือดไม่ยอมหยุด... ถ้าไม่รีบล่ะก็อันตรายแน่...รอก่อนนะชีนะ!’
เอเรียสที่วิ่งวุ่นอยู่ชั้นบน ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของไกด้า จึงไม่มีทหารเดินเพ่นพ่านมากนัก ประตูทุกห้องถูกเปิดออกเพื่อตามหาหญิงสาว เท้ายาวก้าวเต็มที่จนกระทั่งถึงห้องกลางซึ่งมีประตูแตกต่างจากห้องทั่วไป เอเรียสไม่รอช้าจับกลอนประตูและ...
“ห้องนี้ห้ามเปิด”เสียงแหลมเล็กสะกิดขึ้นตามด้วยดาบยาวเรียวที่เฉือนเข้าที่กลางหลังของเอเรียส
“อั่ก!....”เอเรียสไม่ทันตั้งตัวล้มลงตามแรงดาบ เหมือนแผลจะไม่ลึกนัก แต่ก็เรียกเลือดได้จำนวนมากทีเดียว
“ไม่ตายหรอก... แผลตื้นแค่นั้น”กัสแสยะยิ้มอย่างบ้าคลั่ง ใช้นิ้วปาดเลือดออกจากดาบช้าๆ ก่อนจะใช้เท้ายันร่างเอเรียสให้พ้นประตู
“อ๊ากกก...”ความแรงนั้นทำให้ปากแผลฉีกขาด ความเจ็บเริ่มเป็นพิษให้กล้ามเนื้อด้านหลังแข็งตัว
“ฮะ ฮะ ข้าชอบจัง เลือดที่มันไหลออกจากร่างกายเนี่ย... เจ้าคิดว่ามันสวยไหม หืม เอเรียส”กัสเรียกชื่อเอเรียสอย่างคุ้นเคย
“มันก็อาจจะสวยถ้ามันไม่ได้ไหลออกมาจากตัวข้า นะ”เอเรียสยิ้มจางๆก่อนเปิดฝักดาบ ความมันเงาของแท่งเหล็กสะท้อนออกมา แสดงถึงความคมที่พร้อมจะปลิดชีวิตคนตรงหน้าได้เพียงแค่สะกิดเบาๆ...
‘โทษว่ะเชอเร็น ไม่งั้นข้าได้ตายแทนไอหมอนี่แน่’
“ดาบคมๆมันก็ดีอยู่ แต่ถ้าฟันไม่โดนมันก็.....”เอเรียสไม่ฟังกัสพูดให้เสียเวลา รีบเข้าประชิดก่อนปาดดาบเข้าที่ท้องทันที
“ข้าก็ว่ามันสวยดีนะ จริงไหม”เอเรียสยกแท่งเหล็กขึ้นแสดงเลือดสีสดที่ไหลอาบไปตามคมดาบ
“หึ หึ ข้าก็คิดแบบนั้น”กัสยิ้มให้อย่างไม่รู้เจ็บ ดาบที่เช็ดไปแล้วกลับเปื้อนเลือดอีกครั้ง...
‘อุ่ก!...ท้องข้า.... ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!’
“เจ้าน่ะเร็ว.... แต่ข้าเร็วกว่า ฮ่า ฮ่า”กัสสะบัดดาบให้เลือดกระเด็นออกไปก่อนตะบันดาบใส่เอเรียสไม่ยั้งมือ ทั้งความเร็วและความแรงนั้นถือว่าสุดยอดจริงๆ ทุกครั้งที่รับดาบ แผลก็ยิ่งเปิดมากขึ้น.. อีกทั้งกล้ามเนื้อที่แข็งตัวรอบบาดแผลก็ทำให้ขยับตัวไม่ถนัด เอเรียสทำได้เพียงรับดาบจากกัสเท่านั้น จนกระทั่ง...
“เปิดช่องว่าง!!”กัสตะเบ็งสุดเสียงเมื่อเห็นเอเรียสยกแขนรับดาบสูงไป ดาบของกัสจึงฟันเข้าที่รักแร้เต็มแรง! เลือดสีแดงสาดจากผิวหนัง มือที่กำดาบไว้แน่นเริ่มสั่นระริกจากความเจ็บปวด กัสยิ้มให้อย่างผู้มีชัยก่อนฟันซ้ำอีกครั้งที่แผลเดิม เอเรียสกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บก่อนล้มลงเนื่องจากเลือดจากบาดแผลไหลไม่หยุด
“อา......”ดวงตาสีดำเริ่มพร่ามัว ภาพที่จับได้จางหายลงไปทุกที เห็นเพียงกัสง้างดาบเพื่อจัดการตนเอง
‘จะตายแล้วหรอเนี่ย... ได้ไงฟระ ยังไม่รู้เลยว่าเจ้านั่นเป็นใคร ชิ..’คมดาบเข้าใกล้ตัวมากทุกที เช่นเดียวกับเปลือกตาที่ปิดลง...
เคร้งงงงงงงงงงงงงง
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งหลับ เอเรียส! ตื่นก่อนครับ”เชอเร็นที่ขึ้นมาพอดีรี่เข้ามารับดาบแทน เห็นคนข้างๆนอนนิ่งไม่ขยับ
“รับได้ดีนี่”กัสยิ้มเมื่อเห็นของเล่นใหม่เดินเข้ามาหา เชอเร็นไม่สนใจศัตรูใช้เท้าเขี่ยเอเรียสให้ได้สติ(มือไม่ว่างครับ - -*)
“ตื่นเร็วเอเรียส ตื่นๆ”เชอเร็นไม่ละความพยายาม เรียกต่อไป เท้าก็สะกิดเรียก ส่วนมือก็คอยรับดาบจากกัส
“อือ...อะไรวะ....”เอรียสพึมพัมออกมา ก่อนจะเริ่มลืมตาขึ้นช้าๆ
“ลุกไหวไหมครับ”เชอเร็นปัดดาบกัสออกไป ก่อนจะหันมาถามอาการเอเรียส
“อะ เออ...อู่ย....”เอเรียสลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะยันตัวเองเข้ากับผนัง
“มองไปทางไหน ศัตรูเจ้าอยู่ตรงนี้!!”กัสเห็นเชอเร็นละเลยดาบของตัวเอง อารมณ์เริ่มขุ่นมัวจึงลงดาบไปที่แขนซ้ายเต็มกำลัง ร่างสูงไม่ทันระวังตัว คมดาบจึงเปิดบาดแผลอีกครั้ง..
‘อา... กัส คุณไม่ธรรมดา... เลือดผมก็ไม่ยอมหยุด... ถ้าไม่เอาจริงได้สลบไปเฉยๆแน่...’
“เอาล่ะ....เอเรียส...คุณเป็นคนบ้าระห่ำเหมือนผม ...วิ่งดุ่ยๆมาช่วยผมทั้งๆรู้จักกันไม่กี่วัน... ผม..เชื่อใจคุณ”เชอเร็นกำกีเวลแน่น ก่อนกระตุกเชือกออก... ผ้าดำลื่นมือจึงไหลลงไปกองกับพื้น.. ปรากฏดาบเรียวยาวที่ยังไม่เปิดฝักดาบ... ความมันเงาสะดุดสายตากัสให้จับตามอง
“กีเวล?.....”เอเรียสเพ้อออกมาเบาๆ...ทันทีที่สายตามองปราดไปที่ดาบ ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้าสู่ร่างกาย เหงื่อใสผุดพรายจากแรงกดดัน บรรกาศเริ่มบีบตัวเช่นเดียวกับหัวใจที่เต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ มือไม้สั่นระริกด้วยความ...กลัว... ถึงกระนั้น ทั้งคู่ก็ยังมองไปที่ดาบไม่วางสายตา ดวงตาสีดำจับจ้องไปที่ร่างสูงซึ่งยืนสง่า
‘เห็นรึเปล่า...เชอเร็น! ตอนเจ้าจับดาบ เจ้าเห็นเหมือนข้ารึเปล่า!!’
“ผมมีหน้าที่ต้องทำ... จากวันนี้ไปอาจมีศัตรูโผล่ขึ้นมาเยอะแยะ... ถ้าคุณอยากรู้ว่าผมเป็นใคร... ก็จงเรียนรู้จากผมให้มากล่ะกัน”เชอเร็นก้มหน้าลง เปลี่ยนจากถือดาบมือขวา เป็นมือซ้าย...
“เจ้า......”
ความคิดเห็น